รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ปี๊ด ปี๊ด~

 

              เสียงแตรรถทำให้ฉันหันไปมอง ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นรถตาโทโมะ

 

"ขึ้นรถสิ" โทโมะลดกระจกลงแล้วก็ตะโกนบอก

 

"..." แต่ฉันยังยืนกอดอกนิ่ง ไม่ขยับตัวไปไหน ไม่อยากจะกลับกับโทโมะนิ

 

"เอ้า! ไปขึ้นรถ!" พอโทโมะเห็นว่าแก้วไม่ยอมขึ้น เลยเอื้อมมือไปหยิบร่มที่อยู่หลังรถแล้วก็เดินลงมากางร่มไปรับ

 

แก้วที่ยืนหลบฝนอยู่

 

"ไม่เอา ฉันไม่ไำปกับนาย" ฉันจะเดินหนีออกไป ยอมตากฝนยังดีกว่า

 

"อย่าดื้อสิ!" โทโมะพูโเสียงดุใส่แก้ว แล้วก็จับมือเอาไว้

 

"ก็ฉันมันดื้อนะ แล้วนายจะทำไมเล่า!" ฉันหันไปตวาดใส่หน้าโทโมะพร้อมกับน้ำตา แต่เขาคงไม่ีรู้หรอกว่าฉัน

 

ร้องไห้เพราะมันแยกไม่ออกว่า อันไหนน้ำตา อันไหนน้ำฝน

 

"ขึ้นรถเร็วๆ เดี๋ยวไม่สบาย" โทโมะพูดแล้วก็ลากแก้วในเดินตาม

 

"ไม่ไป ก็ดีนิ! จะได้ตายๆไปเลย!" ฉันยื้อตัวเอาไว้ ก็เขาบอกเองว่าฉันดื้อ แล้วฉันก็จะดื้ออย่างถึงที่สุดด้วย!

 

 

 

 

อุ๊บ~

 

            โทโมะประกบริมฝีปากกับแก้วอย่างหนักหน่วง รู้สึกหงุดหงิดกับคำที่แก้วพูดว่า 'จะได้ตายๆไปเลย'

 

"ไปๆ" โทโมะถอนจูบออกก็เห็นว่าแก้วนิ่งไป เลยใช้โอกาสนี้ลากแก้วขึ้นรถ

 

 

 

 

ในรถ

 

"แก้วเป็นอะไรรึป่าว?" โทโมะถามเพราะเห็นว่าแก้วนิ่งตั้งแต่ขึ้นรถ

 

"ฉันมันดื้อ ไม่มีอะไรดีซะอย่าง ฮึก..ทำอะไรก็ไม่ได้ อ่อนแอ ฮือ.." อยู่ๆคำพูดที่เก็บเอาไว้ในใจก็หลุดออกมา

 

พร้อมน้ำตา ฉันอาจจะน้อยใจเขามากไป จนคำที่อยู่ในหัวมันหลุดออกมาหมด

 

'ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น' โทโมะคิดในใจ ไม่นึกว่าแก้วจะใส่ใจกับคำพูดของเขาขนาดนี้

 

"เอ่อ..ฉัน" โทโมะอ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป

 

"ฮึก..ฮือ" ฉันร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าจะร้องเพราะอะไรเหมือนกัน อยากจะเข้มแข็ง แต่มันก็ทำไม่ได้..

 

               ฉันกอดตัวเองร้องไห้จนเผลอหลับไป

 

"ฉันขอโทษนะ" อยู่ต่อหน้าไม่กล้าพูด แต่พอเขาหลับ นายโทโมะกลับกล้าที่จะปริปากบอกความรู้สึก โทโฒะสอด

 

เสื้อสูทของตัวเองแล้วก็มาห่มตัวแก้วไว้แล้วก็เบาแอร์ลงเพราะกลัวแก้วจะหนาว เดี๋ยวไม่สบายอีก

 

 

 

 

ณ บ้านโทโมะ

 

"แก้วๆ" โทโมะเขย่าแก้วเบาๆเป็นการปลุก

 

"อือ.." ครางออกมาเบาๆ แล้วก็ลืมตาขึ้นมา แล้วก็เดินลงจากรถ

 

'รายงานส่งพรุ่งนี้ ตายแล้ว!' พอคิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งขึ้นห้องของตัวเองทันที

 

 

 

 

ห้องนอน

 

              ฉันรีบวิ่งไปเอาโน๊ตบุ๊คออกมาแล้วก๋รีบทำราบงานทันที

 

ปัง~

 

             โทโมะเดินตามแก้วเข้ามาในห้อง

 

"ทำไมไม่ไปอาบน้ำก่อน"  โทโมะพูด

 

"นายก็ไปอาบก่อนสิ" ฉันพูดไป แต่ตาก็ยังจ้องอยู่ที่โน๊ตบุ๊ค

 

"ตัวเปียกขนาดนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" โทโมะพูดแล้วก็จับแขนฉันให้ยืนขึ้น

 

"ปล่อยนะๆ เดี๋ยวรายงานไม่เสร็จ!" ตอนนี้ต้องทำงานก่อน ไม่งั้นติด F แน่

 

"เออ! ไม่ยุ่งแล้วเว้ย!" โทโมะกระแทกเสียงใส่หน้าแก้ว โทโมะก็โมโหเหมือนกันที่แก้วไม่ยอมฟังอะไรเลย

 

"ชิ!" อยู่ๆก็มากระแทกเสียใส่หน้า โทโมะเดินเข้าไปอาบน้ำ พอเสร็จแล้วก็เดินกลับมานอนที่เตียง มองดูแก้วที่

 

ตั้งใจทำราบงานตัวก็ยังเปียกก็เจ้าตัวไม่ยอมไปอาบน้ำเองนิ เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ไม่สนใจ ตัวเองก็เลยหลับไป

 

 

 

 

ตี 2

 

              จากความเคยชินที่เวลานอนโทโมะจะต้องมีคนกอด แต่วันนี้คนที่กอดอยู่ทุกวันหายไป ทำให้โทโมะ

 

ตื่นขึ้นมา ก็พบว่าแก้วฟุบนอนอยู่บนโต๊ะที่เธอนั่งทำรายงาน ก็เดินเข้าไปดูแก้ว

 

"เฮ้ย! ตัวร้อน" โทโมะจับที่แขนก็รู้สึกได้ จึงอุ้มขึ้นมานอนที่เตียง แต่เจ้าตัวกลับลืมตาขึ้นมา

 

"งานฉัน..ยังไม่เสร็จ" พูดแล้วก็พยายามจะเดินลงจากเตียงเพื่อที่จะทำรายงานต่อ

 

"นิ! ตัวเองไม่สบายอยู่นะ งานนะปล่อยมันไปก่อนสิ" โทโมะผลักแก้วให้นอนลงที่เดิม

 

"ปล่อยได้ยังไงเล่า! พรุ่งนี้ต้องส่งแล้วนะ ไม่งั้นก็ติด F สิ!" พยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ก็โดนโทโมะนอนทับตัว

 

เอาไว้ไม่ให้ลุกไปไหน

 

"นอนพักเดี๋ยวนี้เลยนะ" โทโมะพูด

 

"ฉันขอทำงานก่อนนะ" แก้วพยายามขอโทโมะ แต่โทโมะก้ยิ่งโถมน้ำหนักใส่เข้าไปอีก

 

"นอนเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นเธอจะโดนไม่ใช่น้อย" โทโมะขู่แก้ว

 

"ไม่เอาอ่า งานยังไม่เสร็จฉันจะทำงานของฉัน ปล่อยๆ" โทโมะขู่ก็ไม่ฟังทันนั้น ตัวเองได้แต่ดิ้นไปมา ทั้งที่แรงก็

 

ไม่ค่อยจะมี

 

"อื้อ!" พอโทโฒะเห็นว่าแก้วไม่ยอมฟังอะไรเลยก็เอาปากประกบกับปากแก้วเพื่อแก้วจะได้ไม่ต้องพูดอะไรอีก

 

จากนั้นก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของแก้วออก ตามด้วยการถอดของตัวเอง แล้วก็เอามือหนาๆของเขาเคล้นคลึงหน้าอก

 

ของแก้ว

 

"อื้อ.." สติแก้วเริ่มหาย จะหลับก็ไม่หลับ

 

"อิ๊..โอ๊ยย" โทโมะสอดแกนกลางเข้าไป แต่แก้วก็ยังร้องออกมาอีก เพราะว่ายังคงเจ็บอยู่

 

"อิ๊ อ่ะ อ๊า.." แก้วครางออกมาไม่เป็นภาษา สะโพกก็สั่นไหวตามแรงกระแทกของโทโมะ

 

"อ๊าส์" โทโมะครางออกมาแล้วก็ปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวของแก้ว แล้วก็ถอดแกนกลางออก เพราะตอนนี้แก้วสลบ

 

แล้วก็หลับไปแล้วด้วย โทโมะเลยไม่อยากรังแกเด็ก เลยปล่อยให้พักผ่อนไป

 

"ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอคงไม่ยอมง่ายๆแน่" โทโมะลูบหัวแก้วที่หลับไป จริงๆเขาอยากจะให้พักผ่อนแต่แก้วก็ดื้อจน

 

ไม่มีใครเอาอยู่ เลยต้องใช้วิธีนี้ โทโมะเดินไปเอาผ้าชุบน้ำแล้วก็มาเช็ดตัวให้ ไข้จะได้ลด

 

"งาน..งาน" แก้วเพ้อออกมา

 

"ตัวเองไม่สบาย ยังห่วงงานอีกรึไง" โทโมะพูดแล้วก็เช็ดตัวไปเรื่อยๆ แล้วก็เดินไปที่โน๊ตบุ๊คเพื่อดูงานของแก้ว บน

 

โต๊ะของแก้วก็จะมีกระคาษโน๊ตเอาไว้ว่ามีงานต้องทำอะไรบ้าง โทโมะก็ไปดู ก็เจอรายงานที่ต้องมี 20 หน้า ส่งวัน

 

พรุ่งนี้ แล้วโทโมะก็กลับไปดูงานของแก้ว ที่แก้วทำได้แค่ 10 หน้ากว่าๆ เขาเลยลงมือนั่งพิมพ์รายงานให้แก้ว

 

เนื่องจากว่าเขาใช้คอมบ่อยเลยทำให้พิมพ์เร็วกว่าแก้วมาก พอทำเสร็จก็ปริ้นเย็บเล่มไว้สองชุด กว่าจะได้นอนก็

 

ตี 5 กว่า โทโมะเดินกว่าไปที่เดินแล้วก็นอนกอดแก้วแล้วก็หลับไป

 

 

 

 

ณ ตอนเช้า

 

                  โทโมะตื่นขึ้นมาอย่างแรกที่ทำเลยก็คือเอามือไปแตะที่หน้าผากของหญิงสาว แต่แก้วยังตัวอุ่นๆอยู่

 

เลย โทโมะเลยเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแล้วก็ตรงเอารายงานของแก้วไปส่งให้ จากนั้นก็กลับมาที่บ้านเพื่อมา

 

นอนต่อ เมื่อคืนนอนน้อยมันเลยง่วง

 

"อือ.."  พอโทโมะหลับไปแก้วก็ตื่นขึ้นมา แต่รู้สึกปวดหัวหน่อยๆ แถมตัวเองก็ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เลยหันไปมอง

 

หน้าโทโมะที่หลับอยู่ ทำให้โกรธมาก พอจะลุกจากเตียงก็โดนดึงให้ลงไปนอนใหม่

 

"นอนก่อน เธอไม่สบายอยู่" โทโมะพูดตายังหลับอยู่ มือของโทโมะยังจับมือแก้วไว้อยู่

 

"ปล่อยนะ! ฉันจะทำงานต่อ" พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วก็เอาผ้ามาคลุมตัวแล้วก็เดินไปอาบน้ำ ส่วนโ?โมะก็ไม่ได้ว่าอไร

 

เพราะง่วงจัดจึงหลับต่อ

 

                 ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็รีบเดินมานั่งที่โต๊ะเพื่อจะทำงานต่อ

 

"เฮ้ย! งานหายไปไหนอ่ะ!" พอเปิดขึ้นมา งานที่ทำไว้มันก็ไม่อยู่แล้ว ซึ่งนั้นทำให้ฉันแทบจะร้องไห้

 

"นายลบงานฉันใช่ไหม?" ฉันเดินไปดึงเสื้อโทโมะให้เขาลุกขึ้นมา

 

"อะไรของเธอเนี่ย ฉันจะนอน" โทโมะล้มตัวลงนอนที่เดิม ทำให้แก้วรีบทำแล้วก็รีบเอารายงานไปที่มหาวิทยาลัย

 

ทันที อย่างน้อยส่งช้าก็ดีกว่าไม่ส่ง

 

 

 

 

มหาวิทยาลัย

 

"แก้วไปไหนมาอ่ะ" ฟางถามแก้ว

 

"ฉันทำรายงานอยู่นะสิ พึ่งจะเสร็จเอง" ฉันตอบไปแล้วก็ชูรายงานให้ฟางดู

 

"แกพูดอะไรแปลกๆนะ รายงานแกอ่ะได้เต็มคนเดียวเลย" ฟางบอกแก้ว

 

"ห๊ะ! แกว่าไงนะ" ฉันพูดไปอย่างตกใจก็รายงานฉันพึ่งทำเสร็จเมื่อเช้า

 

"รายงานแก ได้เต็ม!" เฟย์พูดช้าๆอีกรอบ

 

"..." ฉันไม่ได้ตอบ แต่มันจะเป็นไปได้ไงอ่ะ แต่ฉันก็แอบเข้าไปในห้องของอาจารย์เพื่อดูหน้าตาของรายงานของ

 

ฉัน มันสวยจริงๆอ่ะ เจ๋งมากก

 

 

 

 

 

ณ ห้องนอนบ้านโทโมะ

 

                ฉันกลับมาที่บ้านก่อน เพราะโทโมะยังทำงานไม่เสร็จ

 

"เอ๊ะ! อะไรอยู่ใต้หมอนโทโมะ" ฉันเลยเอื้อมมือเข้าไปหยิบ

 

"รายงานนิหว่า!" รายงานเล่มนี้เหมือนรายงานที่อยู่ในห้องของอาจารย์เป๊ะ งั้นก็แสดงว่าตาโทโมะเป็นคนทำ

 

รายงานให้ฉันนัสิ ตานั้นก็มีน้ำใจเหมือนกันนะเนี่ย ฉันได้แต่เอารายงานนั้นมาทาบอกแล้วก็กอดไว้ แล้วก็ยิ้มออกมา

 

 

 

   ผ่านไป 2 เดือน

 

ณ มหาลัย

 

"แก้วทำไมเดี๋ยวนี้แกดูอ้วนๆอ่ะ" เฟย์เดินเข้ามาใกล้ฉัน

 

"ฟางก็ว่างั้น ดูสิ ชุดนักศึกษากระดุมจะหลุดอยู่แล้วเนี่ย" ฟางเดินเข้ามาจับชุดนักศึกษาที่ดูรัดรูปของฉัน

 

"หน้าอก หน้าท้อง เอว ทำไมมันใหญ่ขึ้นอ่า" เฟย์เดิยเข้ามาหาฉัน

 

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่กินเยอะนะ เราไปเรียนกันดีกว่า" ฉันพูดไปไม่ได้คิดอะไร แล่้วก็เดินจูงมอืเฟย์กับฟางไป

 

"ฟางว่าแก้วใส่เสื้อดีกว่า คนอื่นมองหน้าอกแก้วหมดแล้ว" ฟางยื่นเสื้อกันหนาวสีดำมาให้ฉันใส่

 

"ขอบคุณนะ" ฉันเอ่ยขอบคุณฟางแล้วก็เดินไปเรียน

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ ฝากเม้น+โหวตด้วยนะค่ะ จะบอกว่าเรื่องที่อัพไปเมื่อวาน รักแท้กับรูมเมท เม้นน้อยมาก น้อยใจจริง

 

รักแท้ยังมีอยู่จริงตอนที่ 40

http://www.keedkean.com/novel/KK0002624.html?page_article=40

รูมเมท ตอนที่ 23

http://www.keedkean.com/novel/KK0002748.html?page_article=23

 

ฝากทุกเรื่องเลยนะค่ะ เม้นน้อยก็จะบอกว่าไม่อัพ!