รักที่เป็นไป..ไม่ได้

9.0

เขียนโดย toey

วันที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.31 น.

  70 chapter
  2894 วิจารณ์
  128.64K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

41) ถ้าไม่รักคงไม่ทำแบบนี้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ โต๊ะอาหาร

 

"โทโมะน้องเป็นอะไร ทำไมต้องอุ้มลงมาด้วยล่ะ?" แม่โทโมะถาม

 

"แม่ยังไม่รู้อีกหรอค่ะ เมื่อคืนพี่โมะจัดหนักนะสิ" ป๊อปเดินเข้าไปแล้วก็กระซิบข้างหูแม่ของตัวเอง

 

"ยัยป๊อป พี่ได้ยินนะ" โทโมะพูดเสียงดุ พอเห็นหน้าน้องสาวก็รู้แล้ว ว่าป๊อปปี๊คิดอะัไีีัีรอยู่

 

"แก้วแค่ลื่นล้มในห้องน้ำนะค่ะ" ฉันพูดแก้ตัวไป ถ้าให้โืทโมะพูดมีหวัง..อายแน่!

 

"จ๊ะๆ มากินข้าวกันเถอะ" แม่โทโมะสั่งให้แม่บ้านตักข้าวให้ แล้วก็กินกันไปเริ่ม

 

 

                 ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่ แต่ทำไมมันยังเจ็บไม่หายอีกล่ะ? มันเจ็บนานขนาดนี้เลยหรอ? ขยับตัว

 

ทีก็แทบจะกรี๊ดแล้ว มือหนึ่่งฉันก็จับช้อนตักข้าวกิน แต่อีกมือกลับจับที่ท้องน้อยของตัวเอง มันปวดๆอ่า เ็จ็บด้วย

 

"เจ็บหรอ? ไปหาหมอไหม?" โทโมะมากระซิบข้างหูแก้ว เพราะเห็นท่าทางของแก้ว มันแสดงออกชัดมาก

 

"เอ่อ..แก้วง่วงนะค่ะ ขอตัวก่อนนะค่ะ" ฉันลุกขึ้นยืนแล้วก็ค่อยๆเดินออกไป ทั้งๆที่เจ็บแต่ก็พยายามเดินให้เป็น

 

ปกติที่สุด ไม่ให้คนอื่นสงสัย

 

"ผมขอไปดูแก้วนะครับ" โทโมะพูดแล้วก็เดินตามขึ้นไป

 

 

 

 

ณ ห้องนอน

 

~ถ้าไม่แคร์ ไม่แคร์ ฉันก็มีคนอื่น เรื่องของเํํธอ ของเธอ ถ้าไม่จำก็ลืม~ (ริงโทนโทรศัพท์แก้ว)

 

"ว่าไงฟาง" ฉันเดินไปรับโทรศัพท์

 

(มหาลับเปิดวันนี้นะ แกไม่มาหรอ?) จริงด้วย วันนี้รับน้องด้วย

 

"เอ่อ..ฉันไม่สบายอ่ะ"

 

(พรุ่งนี้มาด้วยนะจ๊ะ)

 

"จ้า" แล้วฉันก็วางโทรศัพท์ แล้วก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะหลับไปด้วยความเพลีย

 

+

 

+

 

+

 

"หลับอีกแล้ว" โทโมะิ้เดินเข้ามาในห้อง แล้วก็นอนทับแก้วไว้

 

"อือ..นายจะทำอะไร" หลับไปได้ไม่นอนก็ต้องตื่น เพราะโทโมะ!

 

"ขอได้ไหม?" โทโมะพูดโดดๆขึ้นมา

 

"อะไรของนาย ลงไปเลยนะ!" ฉันพูดแล้วก็พยายามผลักออกไป

 

 

 

อุ๊บ~

 

        โทโมะปิดปากแก้ว เพื่อไม่ให้แก้วปฏิเสธ

 

"อือ.." แก้วครางออกมา สติไม่อยู่กับตัวเพราะจูบของโทโมะเอาไปแล้ว โทโมะจึงค่อยๆเอาโอกาสนี้ ปลดเสื้อผ้า

 

ของตัวเองแล้วก็ของร่างบางที่ตอนนี้เคลิ้มไปแล้ว โทโมะงับติ่งหูของแก้วเบาๆเพื่อเรียกอารมณ์ ก่อนจะเอานิ้วเข้า

 

ไปสำรวจในช่องทางรักของหญิงสาว

 

"อื้อ..ไม่ไหวแล้ว อ๊า" แก้วครางออกมา บิดตัวไปมาเพราะความเสียว

 

"ใจเย็นๆสิ ฉันกำลังสอนเธออยู่นะ" โทโมะพูดอะไรไปแก้วก็ไม่รู้เรื่องอีกแล้ว

 

"ฉันไม่ไหวแล้ว.." แก้วหลับตา ปากก็พูดไป โทโมะก็เพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก แก้วก็บิดตัวไปมา น้ำรักก็ไหลออก

 

มาเรื่อยๆ เป็นสิ่งที่บอกได้ว่าเธอพร้อมแล้ว

 

"ขอร้องฉันหน่อยสิ แล้วฉันจะช่วยเธอ" โทโมะพูด หน้าของแนวโรคจิตหน่อยๆ มือก็ลูบไปทั่วกายของแก้ว เพื่อ

 

เริ่มอารมณ์ แก้วก็พร้อมเต็มที

 

"อื้อ..ช่วยฉันหน่อย" ฉันเผลอพูดออกไป เพราะตัวเองก็ไม่้ไหวแล้วเหมือนกัน

 

"โอ๊ยย เจ็บ" แก้วร้องออกมาตอนที่โทโมะสอดใส่แกนเข้าไป

 

"ใจเย็นๆ ฉันจะทำเบาๆ" พอโทโมเห็นแก้วร้องออกมา น้ำตาเริ่มไหล ก็เลยหยุด หยุดให้แก้วได้คุ้นเคยกับ

 

แกนกลางของเขาก่อน จากนั้นก็ค่อยๆขยับเบาๆ กลัวคนข้างใต้จะเจ็บ

 

"อื้อ..อิ๊ อ๊า" แก้วครางออกมา สะโพกก็แอ่นรับสัมผัสที่โทโมะมอบให้

 

"อื้อ..อี๊..โอ๊ยยย" แก้วร้องออกมาเพราะโทโมะกระแทกเข้าไปจนทำให้แก้วเจ็บ แต่โทมะก็ห้ามตัวเองไม่อยู่แล้ว

 

ก่อนจะกระแทกกายเข้าไปอีก 2-3 ที

 

"อ๊า" ทั้งคู่ปล่อยน้ำรักเมื่อถึงจุดสุดยอด แก้วก็เหนื่อยจนลืมตาไม่ขึ้น โทโมะก็ยังเล่นอยู่กับอกขาวๆของแก้วต่อ จับ

 

นู่นสัมผัสนี่ไปเรื่อย จนแก้วมีอารมณ์อีกครั้ง

 

"เหนื่อยแล้ว ทำให้ฉันบ้าง" โทโมะพลิกแก้วขึ้นไปอยู่ข้างบนร่างของเขาแทน

 

"อื้อ..ทำไม่เป็น พอได้แล้ว" แก้วพยายามจะลงจากตัวของโทโมะแต่โทโมะก็จับเอาไว้

 

"โอ๊ยยย" โทโมะกระดกตัวขึ้น ทำให้แกนกลางพุ่งเข้าไปในตัวของแก้วอย่างแรง

 

"ทำเร็วๆเลย เดี๋ยวฉันสอนเอง" โทโมะพูดแล้วก็ค่อยๆจับสะโพกของแก้ว แล้วก็ให้แก้วทำเอง

 

"อื้อ..เจ็บอ่า" แก้วทำหน้าบึ้งๆด้วยความเจ็บ

 

"ฉันให้เธอทำเองแล้วนะ ยังเจ็บอีกหรอเนี่ย" โทโมะพูดแล้วก็มองดูแก้วที่เป็นคนคุมกิจกรรมนี่ทั้งหมด

 

"พูดมาได้นะ โอ๊ยยย" โทโมะพลิกตัวเองขึ้นมาอยู้ข้างเบาแล้วก็กระแทกแกนกลางเข้าไปอีก

 

"ต่ออีกรอบไหวมั้ย?" โทโมะถามมือก็สัมผัสตรงนู้นตรงนี่

 

"พอแล้ว พรุ่งนี้ฉันมีเรียนนะ!" ฉันพูดแต่ตาปิดอยู่ เหนื่อยเพลีย

 

"อื้อ..อ่า..อ๊า" ทั้งสองครางออกมาพร้อมกันหลังจากที่เสร็จภารกิจทั้งสองก็ต่างหลับไปด้วยความเพลีย

 

 

 

 

"คุณแม่ได้ยินมั้ยค่ะ" ป๊อปเข้าไปเอาหูแนบกับประตู ได้ยินทั้งสองคนตั้งแต่เริ่มจนจบ

 

"เรานี่ก็นะ เรื่องของผู้ใหญ่" แม่โทโมะเอ็ดลูกสาว แต่ตัวเองก็ยิ้ม

 

"งั้นก็แสดงว่าพี่โมะเริ่มรักพี่แก้วแล้วละสิ" ป๊อปปี๊พูดแล้วก็อมยิ้ม

 

"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"

 

"ถ้าพี่โทโมะไม่รัก คงไม่ทำแบบนี้หรอกนะ" ป๊อปปี๊พูดแสดงความคิดเห็น

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ เหนื่อยมากๆเลยอ่ะ รู้สึกว่าตัวเองแต่งไม่ดีเลย T^T

 

ฝากด้วยนะค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา