รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ณ ตอนเช้า
 
             ฉันตื่นขึ้นมาเพราะแสงมันเข้าตา ถ้าแสงไม่เข้าตารับรองไม่ตื่นหรอก เมื่อวานกว่าจะหลับได้ก็ตอนดึกนู้น
 
ฉันตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่ามีอะไรอยู่ที่เอว พอหันไปก็เจอโทโมะนอนกอดฉันอยู่ฉันเลยหันหน้าไปหาเขา
 
"น่าหมันไส้ชะมัด" ฉันพูด อยากจะบียจมูกเขาจริงๆเล๊ย แต่กลัวเดี๋ยวจะตื่นขึ้นมาก่อน
 
'เมื่อก่อนพูดทำร้ายฉันนักหนา เมื่อวานกลายเป็นคนดีซะงั้น'
 
"นอนหลับอย่างนี้น่าถีบจังเลย" ฉันหมันไส้เขา จะดีก็ดีเกิน พอจะร้ายฉันรับแทบไม่ได้ ว่าแล้วฉันก็ยกขาขึ้นมา
 
เตรียมจะ 'ถีบ' ให้ตกเตียงไปเลย
 
 
 
 
ปั๊ก~ โครม~
 
             โทโมะตกเตียงไปนอนอยู่ข้างล่างแล้ว แต่ว่าฉันแค่ยกขาเองนะ ยังไม่ได้ถีบเลย เท้าฉันยังไม่โดนตัว
 
เขาเลยนะ ทำไมโทโมะตกเตียงไปแล้วอ่า?
 
"เฮ้ย!" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ
 
"ยัยห้อยถีบฉันหรอ?!" โทโมะเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ตะโกนทันที ฉันหน้าถอดสีเลย
 
"ปะ..ปล่าวน๊า ฉันยังไม่ได้ถีบ!" ฉันรีบปฏิเสธทันที ฉันยังไม่ได้ถีบเลย แค่คิดเฉยๆเองนะ
 
"ฉันไม่เชื่อ หลักฐานยังคาอยู่เลย!" โทโมะพูด
 
"เอ่อ.." หลักฐานที่โทโมะว่าก็คือ ขาฉันนั้นเอง มันยังยกอยู่เลย พอดีว่าตกใจจนลืมเอาขาลงอ่า
 
"เธอถีบฉัน งั้นเสร็จฉันแน่!" โทโมะพูดแล้วก็ลุกขึ้น แล้วก็พุ่งตัวมาทับฉันไว้
 
"นายจะทำอะไร!" ฉันพูดแล้วก็ดิ้นไปมา แต่เขาก็ลงน้ำหนักมาเต็มตัวฉันแทบจะขยับไปไหนไม่ได้
 
"เธอถีบฉันนิ จุ๊ฟ~" โทโมะพูดแล้วก็จุ๊ฟปากแก้วอย่างรวดเร็ว
 
"อะไรอ่า นายกลิ้งลงไปเองตั้งหาก!" ฉันพูดแล้วก็ดิ้นอีก ก็ฉันยังไม่ได้ถีบนิ ก็มีแต่เขาที่กลิ้งตกลงไปเองเท่านั้น
 
แหละ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย
 
"ไม่รู้แหละ ฉันจะกินเธอ!" โทโมะพูดแล้วก็ก้มลงมาจูบแก้ว
 
"อื้อ!" ฉันตกใจที่อยู่ๆเขาก็จูบฉัน ใจฉันเริ่มเต้นไม่ปกติ ใจมันเต้นเร็วขึ้น โทโมะจูบอยู่นาน จนฉันเคลิ้ม โทโมะเลย
 
นำลิ้นเข้าไปหาความหวานภายในปากของแก้ว ฉันสติเริ่มจะหายเลยจูบตอบเขาไป โทโมะเริ่มจูบอ่อนโยนขึ้น จูบที่
 
แฝงไปด้วยอะไรบ้างอย่างที่ฉันไม่รู้ โทโมะจูบนานจนฉันเริ่มจะหายใจไม่ทัน มือฉันเลยทุบรัวอยู่ที่หน้าอดโทโมะ
 
"หายใจไม่ทันหรอ?" โทโมะยิ้มแล้วก็พูด
 
"แฮ่กๆ" ฉันหอบหายใจอยู่ ต้องการอากาศมากที่สุด
 
"มาต่อกันดีกว่า" โทโมะพูด แล้วก็ก้มลงมา..
 
"อุ๊บ~" อ๊ากกกกกกกก จูบฉันอีกแล้ว โทโมะจูบฉันอีกแล้ว
 
"พี่โมะพี่แก้วแม่ระ.." น้องป๊อปเดินเข้ามาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างพอเห็นเราสองคนน้องป๊อปก็อึ้งพูดไม่ออก
 
"เข้ามาำทำไมไม่เคาะประตูก่อน" โทโมะเอ็ดน้องสาวตัวเอง แล้วก็รีบลุกขึ้นทันที
 
"ถ้าป๊อปเคาะประตู ป๊อปก็อดเห็นฉากสวีท หวานๆแบบนี้นะสิ" ป๊อปปี๊พูดแซว ทำให้ฉันร้อนหน้าทันที ฉันเริ่มจับผม
 
จัดทรงผมแก้เขินไป  -///-
 
"แล้วนี่เข้ามามีอะไร" โทโมะถามน้องสาว
 
"แม่เรียกทานข้าวค่ะ แต่พี่โมะน่าจะอิ่มแล้ว" ป๊อปปี๊พูดแซวเราทั้งสองคน ฉันได้แต่หลบหน้าทั้งป๊อปปี๊แล้วก็โทโมะ
 
"พอแล้วยัยป๊อป ดูสิพี่สะใภ้แกหน้าแดงหมดแล้ว ฮ่าๆ" โทโมะพูดแล้วก็หัวเราเยาะฉันอ่าT^T
 
"แหม่ๆๆ พี่ก็เขินเหมือนกันแหละหน้า ฮ่าๆ" ป๊อปปี๊พูดจบแล้วก็เดินออกจากห้องไป
 
 
 
               เราทั้งสองคนเดินลงมากินข้าว ฉันก็รีบกินทันที ผ่านไปสักพักฉันก็ทานข้าวจนหมด แล้วฉันก็ขอตัว
 
กลับบ้านของตัวเองก่อน แต่แม่โทโมะบอกให้โทโมะไปส่ง ฉันเลยจำใจต้องยอมเพื่อความสบายฉันออกผู้ใหญ่
 
 
 
 
ณ บ้านแก้ว
 
"แม่~" ฉันพูดแล้วก็วิ่งไปกอดแม่ทันที
 
"ฮึก.." ฉันสะอึ้นออกมา พอนึกถึงวันที่โดนพวกนั้นทำร้ายก็ร้องไห้ออกมาเฉยเลย
 
"แก้วร้องไห้ทำไมลูก!" ผู้เป็นแม่ถามออกมาด้วยความตกใจ
 
"คิดถึงแม่" ฉันพูดออกไป โดยที่คิดว่าจะไม่เล่าเรื่องที่โดนพวกนั้นทำร้ายให้แม่ฟัง
 
"อะไรกัน แค่ไม่เจอกันวันสองวันเอง" แม่แก้วพูดแล้วก็ดึงฉันเข้าไปกอด พร้อมกับลูบหัวเป็นการปลอบ
 
"ฮ่าๆ เดี๋ยวแก้วไปเรียนนะค่ะ วันนี้มีสอบจบ ม.6" ฉันพูดแล้วก็รีบวิ่งไปแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนทันที แล้วก็มา
 
โรงเรียน โดยมาพร้อมกับตาโทโมะนั้นแหละ แต่โทโมะเตรียมชุดมาเพราะว่าต้องไปสอบเหมือนกันไม่งั้นไม่จบ
 
 
 
 
 
 
ณ โรงเรียน
 
"เฟย์ ฟาง!" ฉันตะโกนเรียกชื่อเพื่อนทั้งสองคน แล้วก็รีบวิ่งไปหาทันที
 
"ยัยแก้ว ฉันนึกว่าแกจะไม่มาสอบซะอีก" เฟย์พูดแล้วก็กอดฉัน
 
"จะจบแล้วก็ต้องมาสอบสิ ไม่งั้นก็เสียเวลาเรียนนะสิ" ฉันพูด
 
"ไปเถอะ เข้าห้องสอบกัน" แล้วฉันก็เดินเข้าห้องสอบไป
 
 
 
 
 
ผ่านไป 4 วัน
 
               ตอนนี้่พวกเราก็สอบเสร็จหมดแล้ว ก็จบการเรียนชั้น ม.6 แล้ว ตอนนี้ทุกคนก็สอบเข้ามหาวิทยาลัย
 
ตามที่ต้องการ ตอนนี้พวกฉันได้มหาลัยที่ต้องการหมดแล้ว แต่โทโมะไม่เข้ามหาลัยเพราะว่าจบไปก็ไปทำงานใน
 
บริษัทของพ่อโทโมะทันที แล้วพ่อโทโมะก็จะเป็นคนสอนงานเอง แต่ฉันเลือกที่จะเรียนต่อ
 
 
 
 
FANG TALK
 
           ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันจบแล้ว ฉันเลยตัดสินใจที่จะบอกชอบป๊อปปี๊ มันคงไม่ผิดใช่มั้ย? ที่ผู้หญิงอย่างฉันจะ
 
ไปบอกชอบผู้ชายก่อน มันก็อาจจะดูไม่ดีในสายตาคนอื่น แล้วฉันก็เก็บความรู้สึกอีกต่อไปไม่ไหวแล้วด้วย
 
"ป๊อปปี๊!" ฉันเรียกป๊อปปี๊แล้วก็วิ่งตามไป
 
"อ้าวฟางว่าไง" ป๊อปปี๊หันมาแล้วก็ยิ้ม ทำให้ฉันใจฉันเต็นรัวเลย
 
"คือ..ฟางชอบป๊อป!" ฉันพูดแล้วก็รีบหันหลังเพื่อที่จะเดินออกไป ถ้าเขาไม่รับฉันจะได้ไม่ต้่องฟังคำที่ป๊อปปฏิเสธ
 
"ฟาง ป๊อปก็ชอบฟางเหมือนกัน!" ป๊อปปี๊ตะโกนตามหลังฟาง แล้วก็วิ่งเข้ามากอดเอวฟางจากทางด้านหลัง
 
"จริงหรอ?" ฉันแกะมือของป๊อปปี๊ออกแล้วก็หันหน้าไปหาป๊อปปี๊
 
"จริงสิ เป็นแฟนกันน๊า โอเคมั้ย?" ป๊อปปีุ๊ถามแล้วก็ยิ้ม
 
"อื้ม ^^" จะมีใครรู้มั้ย? ว่าฉันดีใจแค่ไหน
 
"รักฟางนะ" ป๊อปปี๊พูดแล้วก็อุ้มฉันแล้วก็หมุนๆๆๆ
 
"ป๊อปเดี๋ยวตก ฮ่าๆ" ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกดีที่สุด
 
END FANG TALK
 
.
 
.
 
.
 
 
"แก้วๆ ฉันเป็นแฟนกับป๊อปแล้วนะ ดีใจจัง" ฟางเดินเข้ามาคุยกับฉันตามปกติ
 
"จริงหรอ?" ถามไปงั้นแหละ จริงๆฉันแอบไปเห็นตอนที่ทั้งสองคนสารภาพรักกันอยู่
 
"อือๆ เดี๋ยวฉันไปเที่ยวกับป๊อปก่อนนะ" ฟางพูดแล้วก็เดินออกไปเลย
 
 
 
 
                แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย  ถ้าโทโมะรู้เขาต้องเสียใจแน่ๆเลย ฉันจะทำไงดี? เป็นคนที่รู้ความลับทั้งสอง
 
ฝ่ายนี่มันลำบากใจจริงๆเลย รู้ว่าโทโมะชอบฟาง ทั้งๆที่โทโมะไม่รู้เลยว่าฟางชอบป๊อป แล้วโทโมะก็ไม่รู้อีกว่าป๊อป
 
ชอบฟาง คือโทโมะไม่รู้เลยว่าเขาทั้งสองคนรักกัน แล้วฉันจะทำยังไงดล่ะเนี่ย จะบอกโทโมะดีมั้ย? แต่ฉันว่าไม่
 
บอกดีกว่า เดี๋ยวโืทโมะจะเสียใจ ปล่อยให้เขารู้เองดีกว่า
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตน๊า ฝากรักแท้ยังมีอยู่จริงด้วยนะค่ะ
 
ฝากเม้น ฝากโหวตกันเยอะๆน๊า จุ๊ฟๆ