รักที่เป็นไป..ไม่ได้

วันแต่งงาน

 

                    ช่วงเช้าพิธีก็ดำเนินไปตามปกติ เป็นพิธีกรรมแบบไทยๆหน่อย ฉันกับโทโมะเราทั้งสองคนไม่รู้เรื่อง

 

อะไรเลย เพราะว่าผู้ใหญ่เป็นคนจัดการเองทั้งหมด เราทั้งสองคนเป็นแค่หมากตัวสำคัญในงานเท่านั้น แล้้วงานในตอน

 

เช้าก็ลุล่วงมาถึงช่วงค่ำ

 

 

 

 

 

ช่วงค่ำ

 

              ช่วงค่ำจะเป็นการเลี้ยงแขกมากมายภายในโรงแรมหรูหรา ฉันกับโทโมะเราทั้งสองคนอยู่ในชุดแต่งงาน

 

ยืนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีแม่ฉันกับแม่โทโมะเป็นคนคุ้มเราสองคน

 

"แก้ว"

 

"ฟาง แกมาแล้วหรอ?" ฉันเดินปรี่เข้าไปกอดเพื่อนสาวทันที

 

"ขอโทษทีนะที่มาตอนเช้าไม่ได้อ่ะ พอดีว่าฉันติดธุระ" ฟางพูด

 

"ไม่เป็นไร แล้วนี่มากับใครล่ะ?" ฉันถามฟาง

 

"มากับป๊อปนะ" ฟางพูดแล้วก็อมยิ้มอย่างมีความสุข

 

"ทำไมฟางถึงมากับป๊อปล่ะ?" พอโทโมะเห็นฟางก็รีบเดินเข้ามาทันที

 

"ทำไมฟางจะมากับป๊อปไม่ได้ล่ะ? ก็เราสองคนเป็นแฟนกัน" ฟ่งพูดแล้วก็ยิ้มหวานๆ

 

"ฟางครับ รอป๊อปนานมั้ย?" ป๊อปปี๊เดินเข้ามามือก็โอบเอวหญิงสาวไว้

 

'ป๊อปกับฟางเป็นแฟนกันหรอ!?' <<โทโมะคิด โทโมะทำหน้าเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ทำไมป๊อปปี๊ถึงทำแบบ

 

นี้ในเมื่อตนเป็นคนบอกเองว่าชอบฟาง แล้วทำไมทั้งสองคนถึงเป็นแฟนกันได้ คำถามมากมายต่างพุดออกมาในหัว

 

สมอง โทโมะทนดูภาพที่ป๊อปปี๊กับฟางโอวเอวกันไม่ได้เลยเดินออกมาจากตรงนั้น

 

"อ้าว โทโมะ!" ฉันตะโกนตามหลังโทโมะที่เดินออกไป ฉันพอจะรู้แล้วถึงสาเหตุที่โทโมะเดินออกไป

 

"แก้วโทโมะเป็นอะไรอ่ะ?" ฟางถามด้วยความสงสัย

 

"เดี๋ยวแก้วมานะ" แล้วฉันก็ยกกระโปรงขึ้น แล้วก็รีบเดินตามโทโมะทันที

 

+

 

+

 

+

 

"นะ..นายเป็นอะไรรึเปล่า?" ฉันเดินเข้ามาถามโทโมะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่นอกงาน

 

"ไม่ต้องมายุ่ง!" โทโมะพูดแล้วก็ก้มหน้าลง

 

'ถ้าฉันไม่เป็นห่วงนาย ฉันจะไม่ยุ่งเลย!'  ใครคิดว่าฉันอยากจะยุ่งด้วยเล่า!

 

"เรื่องป๊อปกับฟางรึไง?" ฉันกอดอกถาม

 

"เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าป๊อปกับฟางเป็นแฟนกัน!" โทโมะลุกขึ้นมาแล้วก็ดึงฉันเข้าไปไกลๆ

 

"เมื่อไม่นานมานี่แหละ" ฉันพูด

 

"โธ่เว้ย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ว่ะ!" โทโมะสถบออกมาเสียงดัง ทำให้ฉันตกใจ

 

"ฉันรู้นะว่านายกำลังเสียใจ" ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆโทโมะพร้อมกับเอามือแตะไหล่เขาเบาๆ

 

"..." โทโมะไม่ตอบ แต่ก็ยังนั่งก้มหน้าอยู่

 

"มีอะไรคุยกับฉันได้นะ" ฉันพยายามพูดปลอบโทโมะ ฉันรู้ว่าเขากำลังเศร้าอยู่

 

"..." โืทโมะเงียบ

 

"เอาเป็นว่าฉันจะอยู้่ข้างๆนาย" ฉันพูดไปแล้วโทโมะก็เงยหน้าขึ้นมา

 

"จริงหรอ?" โทโมะถามถึงหน้าเขาจะไม่มีน้ำตา แต่ใจโทโมะตอนนี้น้ำตาคงล้นแล้ว

 

"อื้อ จริงสิ ^^" ฉันยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุด ให้โทโมะรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว

 

 

 

 

ขวับ~

 

               อยู่ๆโทโมะก็ดึงฉันไปกอด แล้วกอดแน่นด้วยนะ ฉันแทบจะหายใจไม่ออก

 

"นายรู้สึกโอเคยังอ่ะ?" ฉันถามโทโมะทันทีที่เขาปล่อยฉันออกจากกอด

 

"อื้อ ดีขึ้นเยอะ" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มนิดๆ

 

"นึกว่านายจะร้องไห้เป็นเด็กๆซะอีก" ฉันแซวโทโมะเล่นไปเผื่อโทโมะจะหัวเราะบ้าง

 

 

 

 

โป๊ก~

 

          โทโมะเขกหัวฉันอ่า เจ็บๆ ฉันจะให้เขาหัวเราะนะไม่ได้มาเขกหัวฉัน

 

"ฉันไม่ใช่เด็กเหมือนเธอนะ ^^"โทโมะพูดแล้วก็ยิ้ม มือก็ขยี้ผมฉันเบาๆ

 

"ฉันก็ไม่้ได้เป็นเด็กเหมือนกัน" ฉันปัดมือโทโมะออก แล้วก็หันหน้าหนี

 

"พึ่งสังเกตุนะเนี่ยว่าวันนี้เธอใส่ชุดแต่งงานแล้วสวยดี" แล้วโทโมะก็มองตั้งแต่หัวจรดเท้าของแก้ว

 

"นะ..นายว่าอะไรนะ?" เมื่อกี้โทโมะชมฉันว่าสวยหรอ?

 

"หน้าแดงเลย เขินรึไง ฮ่าๆ" โ่ทโมะพูดแล้วก็ขำแตกเลย

 

"นายบ้า! ไม่ได้เขิน" ฉันพูดแล้วก็รีบหันหลังในโทโมะทันที ฉันไม่ยอมให้โทโมะเห็นหน้าแดงๆของฉันหรอกนะ

 

"เด็กๆ แขกมาแล้วลูก" แม่โทโมะเดินออกมาตามฉันกับโทโมะ

 

 

 

 

ในงานแต่งงาน

 

"เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นเวทีเลยครับ" พิธีกรพูด เราทั้งสองก็ขึ้นมายืนบนเวที พอมายืนบนเวทีทำให้ฉันเห็นแขกทุก

 

คนในงานหมดเลย ฉันเห็นโทโมะก็ต้องเห็น ตอนนี้โทโมะดูหน้าเครียดไปเลย สงสัยจะเห็นฟางกับป๊อปปี๊

 

"เจ้าบ่าวกล่าวอะไรหน่อยครับ" พิธีกรพูด

 

"เอ่อ..ผมดีใจมากนะครับที่ได้มีวันนี้กับผู้หญิงที่ผมรัก ผมมีความสุขมากครับ" โทโมะพูด แต่โทโมะไม่ยิ้มแม้แต่

 

น้อย หน้าเหมือนคนอมทุกข์เลย

 

'นายพูดจริงรึเปล่า? นายมีความสุขจริงหรอ?'

 

"เจ้าสาวพูดอะไรหน่อยครับ" พิธีกรพูด

 

"เแก้วต้องขอบคุณแขกทุกคนมากๆเลยนะค่ะที่มางานวันนี้ แก้วมีความสุขแล้วก็ดีใจมากที่ำได้ใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายที่

 

แก้วรัก" ฉันพูดออกมา แต่มันจะต่างกับโทโมะก็คือ 'ฉันพูดออกมาจากใจ' แต่เขา 'ไม่ใช่'

 

"เจ้าสาวโยนดอกไม้ได้แล้วครับ" พิธีกรพูด ทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานมายืนอยู่ที่หน้าเวทีกันหมด

 

"1...2...3" ฉันยืนหันหลังนับเลข เสร็จแล้วก็โยน!  คนที่ได้กีคือ ฟาง!

 

'ได้ดอกไม้ก็แปลว่าจะเป็นคู่ต่อไปที่จะได้แต่งงาน ฉันไม่หวังเลยใช่มั้ย?' <<โทโมะคิด ตอนนี้โทโมะเซ็งสุดๆ

 

เวลาที่เห็นภามป๊อปปี๊ป้อนอาหารให้กับฟาง มันรู้สึกเจ็บจนบอกไม่ถูก ฉันอยากเป็นคนนั้นคนที่ยืนอยู่แทนป๊อปปี๊

 

"ฉันดีใจกับแกด้วยนะฟาง" ฉันพูดแสดงความยินดีที่ฟางได้ดอกไม้

 

 

 

 

ณ ตอนเข้าหอ คือบ้านโทโมะห้องโทโมะนั้นเองแหละ

 

                ตอนนี้แขกก็ทยอยกันกลับไม่หมดแล้ว เหลือแต่พ่อแม่ของฉันกับโทโมะแล้วก็เพื่อนที่สนิทเท่านั้น

 

"รักกันนานๆนะลูก" พ่อโทโมะเอ่ยขึ้น

 

"มีอะไรให้พูดคุยกันนะลูก อย่าปิดบัง อย่าโกหกกัน" แม่แก้ว

 

"แม่จ๋า ฮึก.." ฉันโผล่เข้ากอดแม่ทันที น้ำตาก็ไหลออกมาเอง

 

"โทโมะแม่ฝากแก้วด้วยนะลูก" แม่แก้วพูด

 

"ครับ" โทโมะพูดสั้นๆ

 

"โทโมะอย่าทำให้น้องเสียใจล่ะ" แม่โืทโมะพูด

 

"ครับ" โทโมะตอบสั้นๆอีก แต่ไม่รู้ืที่ตอบไปจะทำได้รึเปล่า?

 

"ปล่อยให้ลูกๆได้พักผ่อนกันเถอะ" แล้วพ่อกับแม่ของทั้งสองก็เดินออกไป เราสองคนก็เดินเข้าห้องไป

 

 

 

ณ ห้องโทโมะ

 

             พอเดินเข้ามาในห้องปุ๊บ โทโมะก็นอนลงบนเตียงทันที มือก่ายหน้าผาก เขาคงจะยังทำใจไม่ได้เรื่อง

 

ฟางล่ะมั้ง? โทโมะคงจะอยากอยู่คนเดียวฉันเลยเดินเข้าไปอาบน้ำเพราะเหนียวตัวไปหมด แถมยังเหนื่อยอีก

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

สั้นนิดนึงนะค่ะ ไม่สนุกเลยอ่า ==

 

ฝากเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ