รักที่เป็นไป..ไม่ได้

TOMO TALK
 
             ผมขับรถออกมาแล้วก็พึ่งจะรู้ว่าดันลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้านลองชุดแต่งงาน คงจะลืมไว้ในห้องลองชุด เพราะ
 
ผมวางไว้กลัววางมันจะหล่นตอนที่เปลี่ยนชุด ผมก็เลยต้องย้อนกลับไปเพื่อจะเอาโทรศัพท์
 
"ยัยนั้นหายไปไหนแล้วเนี่ย?" ผมขับรถเข้ามาก็ไม่เจอแก้ว ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะกลับไปได้เร็วขนาดนี้ แล้วผมก็ขับรถ
 
เข้ามาในซอยร้านลองชุด แล้วก็เจอบางสิ่งหล่นอยู่ตรงกลางถนน ผมเลยลงไปดู
 
"ชุดแต่งงาน!" สิ่งที่ผมเห็นมันคือชุดแต่งงานของแก้วที่หล่นอยู่
 
'ไม่อยากจะแต่งงานจนต้องทิ้งชุดเลยรึไง!' <<โทโมะคิด  
 
 
                โทโมะกำชุดแต่งงานแน่นด้วยความโกรธแล้วก็รีบขับรถเข้าไปเอาโทรศัพท์ แล้วก็ขับออกมาจากร้าน
 
.
 
.
 
.
 
            หญิงสาวถูกอุ้มลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์แล้วก็เดินตรงเข้าไปในป่าข้างๆถนน ตอนนี้มันก็เวลาจะเกือบ
 
สามทุ่มแล้ว รถก็จะไม่ค่อยผ่านไปผ่านมาเท่าไหร่ เพราะแถวนี้โจรมันเยอะ จึงส่งผลให้หญิงสาวไม่สามารถหลุด
 
ออกไปจากตรงนี้ได้
 
"ช่วยด้วย ฮึก.." หญิงสาวถูกผู้ชายเกือบสี่คนจับขาจับขาไว้คนละข้างแล้วก็มือหัวหน้าใหญ่เป็นตัวเริ่มก่อน
 
"มาสนุกกันดีกว่านะจ๊ะ น้องสาว ฮ่าๆ" ตัวหัวหน้าพูดแล้วก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก
 
"เอาเร็วๆนะพี่ พวกผมจะได้ต่อ ฮ่าๆ" ลูกน้องหนึ่งคนพูดขึ้นมา ทำให้หญิงสาวร้องไห้หหนักเข้าไปใหญ่
 
"เออรู้แล้วเว้ย! แต่ข้าขอก่อนแล้วกัน" พูดเสร็จก็ก้มลงมาไซร้คอขาวๆของหญิงสาวทันที
 
"ฮึก..ปล่อยนะ! อย่า!" หญิงสาวที่แรงก็ไม่ค่อยจะมีเพราะโดนต่อยท้องไปถือว่าเป็นการตัดกำลังอย่างสิ้นเชิง จะ
 
ดิ้นก็ไม่ได้เพราะโดนจับทั้งขา จับทั้งแขน
 
"หอมว่ะแม่ง!" หัวหน้าเงยหน้าก่อนจะพูดให้ลูกน้องฟัง ทำเอาลูกน้องน้ำลายไหลเลยทีเดียว
 
"ผมจะอดใจไม่ไหวแล้วพี่!" ลูกน้องพูดแล้วก็จะพุ่งมาทับที่ตัวของแก้วอีก
 
"เห้ยๆ กูก่อนดิ!" หัวหน้าำำพูดแล้วก็ก้มลงมาไซร้คอต่อ มือก็ลูบไร้ตั้งแต่ขามาถึงขาอ่อน
 
"ฮึก..ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย" หญิงสาวตะโกนออกมาอย่างดังดีกว่าอยู่เฉยๆให้โดนรุมทำร้ายแบบนี้
 
"เห้ยมึงปิดปากมันดิ!" หัวหน้าสั่ง แล้วก็มือลูกน้องเอามือมาปิดปากไว้
 
"โอ๊ยยย มันกัดว่ะพี่!" ลูกน้องเอ่ยฟ้อง
 
 
 
 
เพี๊ยะ~
 
"อย่าร้องอีกนะมึง!" หัวหน้าตบหน้าแก้วไปหนึ่งที แต่มันแรงมาก หญิงสาวรู้สึกได้ว่ามันชาแล้วก็มีเลือดไหลออก
 
มาซิปๆ น้ำตาที่เต็มหน้าอยู่แล้วก็ยิ่งไหลมากขึ้นไปอีก
 
 
 
แขวะ~
 
"อย่านะ ฮือ..อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" หญิงสาวอ้อนว้อนแต่หัวหน้าไม่ฟัง มือได้ฉีกเสื้อของแก้วออกจนเสื้อมันขาด
 
รุ่งริ่งไม่สามารถปกปิดอะไรไว้ได้อีกแล้ว
 
"เวร! จะใส่อะไรหลายชั้นว่ะ" หัวหน้าสถบออกมา ถึงจะฉีกเสื้อไปแล้วแต่ก็ยังมีเสื้อกล้ามข้างในอีกตัวหนึ่ง
 
"พี่เร็วๆดิ ผมอยากเห็นแล้ว" ลูกน้องยื่นหน้าเข้ามามองที่หน้าอกของหญิงสาว
 
"เออกูรู้แล้ว มึงอย่าขัดดิว่ะ!" หัวหน้าพูด แล้วก็ฉีกเสื้อกล้ามออกอีก มันเป็นแค่เสื้อตัวบางๆเท่านั้น เลยไม่ใช่
 
ปัญหาสำหรับการที่จะฉีกเสื้อเลย
 
"ขาวไปทั้งตัวเลย พี่ขอฉิมหน่้อยแล้วกันนะ" หัวหน้าพูดแล้วก็ก้มลงมาที่คอต่อ ประมาณว่าไม่รีบ ทำค่อยๆเป็น
 
ค่อยๆไป กลัวสาวตรงหน้าจะช้ำ เพราะว่าต้องต่อให้อีกหลายคน
 
"ฮึก ปล่อยนะเว้ย! ช่วยด้วย ช่วยด้วย ฮือ ช่วยด้วย โอ๊ะ!~" หญิงสาวตะโกนออกมาอีกครั้งหนึ่ง ถือว่าเป็นครั้งสุด
 
ท้าย เพราะตอนนี้เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว พอหัวหน้าได้ยินก็ชกเข้าไปที่ท้องอีกทีหนึ่ง ทำให้หญิงสาวสงบลงได้
 
เพราะความจุก จะร้องก็คงไม่ไหวแล้ว เพราะว่าไม่มีแรง ได้แต่ร้องไห้อย่างเดียว
 
 
 
 
ปั๊ก~
 
            ไม้ที่ถูกใครคนหนึ่งถือลอยมากระทบที่หัวของลูกน้องคนหนึ่งอยากจัง ทำให้ลูกน้องคนนั้นสลบทันที
 
"เห้ย! ไปจัดการมันสิ ข้าจะเอานังนี่ให้เสร็จก่อน" หัวหน้าสั่งลูกน้อง ลูกน้องก็ทำตาม หัวหน้าเริ่มเร่งความเร็วขึ้น
 
พยายามจะถกกระโปรงขึ้นมา
 
"โท..โมะ" หญิงสาวพูดออกมาอย่างยากลำบาก แล้วก็มองไม่ค่อยชัดด้วย เพราะว่ามันมืดมาก แต่ในใจก็ภาวนา
 
ขอให้เป็นเขาคนนั้น
 
 
 
ปั๊ก!~
 
              ไม้ลอยมาโดนหัวของหัวหน้าทำให้มันสลบลงแล้วก็ล้มมาทับฉัน แต่ผู้ชายคนนั้นจับหัวหน้าแล้วก็
 
เหวี่ยงมันออกไป ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน ฮึก..โทโมะจริงๆด้วย
 
"โทโมะ ฮือ.." ฉันค่อยๆลุกเข้าไปถึงแม้จะเจ็บ แค่เห็นหน้าเขาก็อยากจะกอดแล้ว
 
"อะไรของเธอ ไม่ต้องมากอดเลย" โทโมะพูดแล้วก็เดินออกมาจากป่า แล้วก็ตรงมาที่รถ ฉันที่กำลังจะวิ่งไปกอดก็
 
หยุดเท้าทันที แล้วก็ยืนนิ่ง มือข้างหนึ่งก็กุมท้องไว้ อีกข้างหนึ่งก็จังที่อกตัวเอง เพราะเสื้อผ้ามันขาดรุ่งริ่งไม่เหลือ
 
ชิ้นดี ถ้าไม่เอามือปิดไว้ก็คงเห็นบราไปแล้ว
 
"ไป! ขึ้นรถ" โทโมะสั่ง ฉันก็ค่อยๆเดินไปตามที่เขาสั่ง
 
 
 
 
ณ รถของโทโมะ
 
"เฮ้อ~ สร้างปัญหาให้ฉันอีกแล้ว ตัวปัญหาจริงๆ" โทโมะพูดแล้วก็ขับรถต่อไป ที่เขามาช่วยแก้วทันก็เพราะว่า ขับ
 
รถออกมาก็เจอรถมอเตอร์ไซค์หลายคันจอดอยู่ข้างทาง โทโมะสงสับเลยเดินลงไปดู แต่ก็ได้ยินเสียงคนร้องให้
 
ช่วย แล้วก็บังเอิญว่าเป็นเสียงที่เขาคุ้นพอดี เลยเดินเข้าไปแล้วก็ช่วยแก้วออกมา
 
'ก็ฉันมันตัวปัญหานิ สร้างปัญหาให้คนอื่นไปทั่ว'  
 
 
            แค่ตอนนี้ก็เจ็บร่างกายมากแล้ว ทั้งโดนต่อยท้อง โดนจบ แต่มันก็ยังไม่เจ็บเท่าคำที่เค้าบอกว่าฉันเป็น  
 
'ตัวปัญหา' แค่นี้มันยังเจ็บไม่พออีกแล้ว ทำไมต้องมาพูดแบบนี้อีกแล้ว แค่ตอนนี้ก็อย่างได้ใครสักคนหนึ่งมากอด
 
กลัวจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ขอแค่หนึ่งคนในตอนนี้เท่านั้น ที่ฉันจะสามารถกอดได้ ในใจก็หวังว่ามันจะเป็นเขา แต่
 
มันก็ไม่ใช่....
 
"ฮึก.ฮือ" ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ มือก็ยังจับอยู่ที่อกตัวเอง ที่ร้องไห้ก็ไม่ีรู้เหมือนกันว่าร้องเพราะเจ็บ'ร่างกาย' หรือ
 
ร้องเพราะเจ็บที่ 'หัวใจ'
 
"อ่ะ" โทโมะถอดเสื้อแล้วก็ยื่นมาให้ฉัน ทำให้ฉันหันไปบอกหน้าเขาทั้งน้ำตา
 
"..." ไม่ตอบ แล้วก็หันหน้าหนีด้วย
 
 
 
            แล้วโทโมะก็จอดรถข้างทางก่อนจะเอาเสื้อมาคลุมให้ถึงตัว แล้วก็ยืดตัวมาจับเข็มขัดแล้วก็คาดเข็มขัด
 
ให้ ทำให้หน้าเร็วอยู่ใกล้กัน หัวใจฉันแทบจะระเบิดออกมา แต่เขากลับเฉย เขาคงไม่รู้สึกอะไร จะให้รู้สึกได้ไง ก็
 
เขาไม่ได้รักฉัน
 
"ฮึก.." ฉันปาดน้ำตาออก จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว พอซะที แล้วฉันก็มองข้างทางจนเผลอหลับไป..
 
 
 
 
TOMO TALK
 
            ผมไม่นึกเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเธอโดนทำอะไรบ้าง แต่เห็นร้องไห้จนน้ำตาเต็ม
 
หน้าขนาดนี้ก็อดสงสารไม่ได้ ถ้าผมไปช้ากว่านี้มันจะเกิดอะไรคิด ผมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
 
           ไม่นานก็มาถึงที่บ้านผม ตอนนี้มันก็จะ 4 ทุ่มแล้วล่ะ ที่ไม่เลือกไปส่งที่บ้านแก้วก็เพราะว่า ถ้าแม่มลเจอ
 
แก้วในสภาพปากแตก ชุดขาดขนาดนี้คงจะเป็นลมกันพอดี เลยคิดว่ามาที่บ้านผมดีกว่า เพราะถ้าแม่ผมเจอ ผมว่า
 
ผมน่าจะอธิบายให้ท่านเข้าใจได้
 
 
 
 
ณ บ้านโทโมะ
 
"อ้าวโทโมะ น้องเป็นอะไรล่ะลูก" แม่โทโมะเดินปรี่เข้ามาทันที เพราะเห็นแก้วโดนอุ้มเข้ามา
 
"เออ..แก้วหลับนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" แล้วผมก็รีบอุ้มแก้วขึ้นมาที่ห้องทันที ดีที่แม่ไม่เห็นรอยที่แก้มของ
 
แก้ว ไม่งั้นคงต้องคุยกันยาวแน่
 
 
 
 
ณ ห้องโทโมะ
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตให้หน่อยจิ ^^
 
ไม่งั้นจะไม่อัพด้วย (ขู่รีดเดอร์อีกแล้ว ฮ่าๆ)