รักที่เป็นไป..ไม่ได้

                  ฉันเดินออกมาจากห้องลองชุดด้วยชุดเจ้าสาวที่แสนจะฟูฟ่องสุดๆ เดินออกมาข้างนอกก็เจอโทโมะ

 

ที่อยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาด โทโมะก็หล่อไม่เบานะ ไม่คิดว่าฉันจะได้เห็นเขาในลุคแบบนี้ ตอนนี้โทโฒะกำลังอ่าน

 

นิตยสารอยู่อ่ะ คงจะยังไม่เห็นฉัน

 

"โทโมะ" ฉันเรียกโทโมะที่กำลังนั่งอยู่้

 

"O_O" โทโมะละสายตาขึ้นมาก็เจอกับแก้วที่อยู่ในชุดแต่งงาน ก็อึ้งเพราะว่าแก้วสวยมาก

 

"นะ..นายเป็นอะไรรึเปล่าอ่า" ฉันเห็นโทโมะทำตาค้างๆเลยถามขึ้น

 

"..." โทโมะไม่ตอบ ตายังค้างๆเหมือนเดิม

 

"โทโมะ!" ฉันพูดเสียงดังขึ้น แล้วก็เอามือไปโบกๆอยู่ที่หน้าของโทโมะ

 

"เฮ้ย! ทำอะไรอ่ะ!" โทโมะพูดแล้วก็ปัดมือฉันออก ฉันเสียหลัก ส้นสูงมันดันพลิกอ่ะสิ

 

 

 

 

"โอ๊ยย" ฉันล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรง กระโปรงชุดแต่งงานเกือบเปิด

 

"อะไรเนี่ย ใส่ชุดแต่งงานกับส้นสูงแค่นี้ก็ล้มแล้วหรอ? ไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลย" โทฒโะพูดแล้วก็ส่ายหัวหน่อยๆ

 

ก่อนจะเดินมาหาฉัน แล้วก็ย่อเขาลง

 

'ฉันไม่ใช่ฟางของนายนะ! แล้วที่ฉันล้มเพราะนายปัดมือฉันตั้งหาก' ฉันได้แต่น้อยใจ ได้แต่โกรธอยู่ในใจเท่านั้น

 

ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

 

"มองหน้าฉันแบบนั้นทำไม!?" โทโมะพูดเสียงเข้ม ไม่สำนึกผิดที่ทำฉันล้มเลย!

 

"เพราะนายไงฉันถึงล้ม!" ฉันตะโกนออกไป ทนไม่ไหวแล้วตั้งหาก แล้วก็ค่อยๆลุกขึ้น

 

"หรอ? ไม่ใช่เพราะเธอไม่เคยใส่ส้นสูงรึไง" โทโมะพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืนตาม

 

"โอ๊ยยย" ฉันทนไม่ไหวกับคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจของโทโมะ เลยหันหลักเดินออกไป แต่ว่ารู้สึกเจ็บๆที่ข้อเท้า

 

"เอ้าๆ นั่งก่อน" โทโมะค่อยๆพยุงฉันมานั่งที่เ้ก้าอี้

 

"โอ๊ย เจ็บน่ะ!" ฉันร้องออกมาทันทีเพราะโทโมะจับที่ข้อเท้า

 

"เดี๋ยวนวดให้" โทโมะพูดแล้วก็ถอดรองเท้าของแก้วออกมา

 

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เจ็บเท่าไหร่" ฉันพูดแล้วก็ปัดมือเขาออก จะให้มาจับได้ไง นี่มันเท้าฉันนะ เท้า!

 

"..." โทโมะไม่พูดแต่มือก็บีบๆนวดๆบริเวณเท้าของฉัน

 

"อ้าวว เจ้าสาวเป็นอะไรไปค่ะ?" พี่พนักงานที่กำลังเตรียมฉากในการถ่ายรูปแต่งงานเห็นเข้า ก็เลยรีบวิ่งออกมาถาม

 

"เจ้าสาวของผมซุ่มซ่ามนะครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่ไปเตรียมงานต่อเถอะครับ" โทโมะพูดแล้วก็นวดต่อ

 

'ฉันซุ่มซ่ามที่ไหนเล่า!' << แก้วคิด

 

 

 

 

               ผ่านไปสักพัก พวกพี่เขาก็เตรียมฉากเสร็จ เราก็ต้องถ่ายกันแล้ว

 

"หายรึยัง?" โทโมะเงยหน้าขึ้นมาถาม

 

"อื้อ หายแล้ว"  แล้วฉันก็ก้มมาใส่รองเท้า

 

"ไม่ต้องก้ม เดี๋ยวฉันใส่ให้" โทโฒะพูดแล้วก็ใส่รองเท้าให้ฉัน

 

"..." ฉันก็ยังคงนิ่ง งงอยู่ๆ จะมาใส่รองเท้าให้ฉันทำไมเนี่ย!?

 

"เํธอก้มแล้วมันเห็นหน้าอก ฉันไม่อยากเป็นตากุ้งยิง" โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว แล้วก็พูดถ้อยคำที่หยาบคาย

 

สำหรับแก้ว แล้วก็ก้มมองที่หน้าอกของแก้ว แล้วก็เดินออกไปเลย

 

"ไอ้บ้า!" ฉันตะโกนตามหลังไปแต่ไม่ดังมาก เพราะกลัวชาวบ้านจะแตกตื่น มือก็ยังกุมหน้าอกไว้อยู่ แล้วก็รีบลุก

 

แล้วก็เดินตามโทโมะไปทันที แล้วรู้สึกว่าเท้าก็เริ่มจะหายแล้วด้วย

 

 

 

 

 

ในสตูดิโอ

 

"เจ้าสาวนั่งเลยครับ" ช่างภาพพูดขึ้น ทำให้ฉันต้องเดินไปนั่งบนเก้าอี้สีแดง มือของฉันก็ถือดอกไม้อยู่ช่อหนึ่ง

 

"เจ้าบ่าวนั่งตรงที่วางแขนข้างๆเจ้าสาวเลยครับ" ช่างภาพพูดโทโมะก็เดินมานั่ง

 

"เตรียมพร้อมนะครับ ยิ้มนะครับ   1.....2  เอ่อ..เจ้าบ่าวยิ้มหน่อยครับ" ช่างภาพพูดทำให้ฉันกันไปมองทโมะ

 

ทันที ฉันเห็นหน้าเขาเฉยมากๆ มันสื่อออกมาให้เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเบื่อ!

 

"นั้นแหละครับ ค้างไว้นะครับ" ช่างภาพพูด

 

 

 

แชะ~

 

"เอ่อ..ไปเอาเก้าอี้ออกดิ" ช่างภาพบอกทีมงานทำให้ฉันต้องลุกออกจากเก้าอี้ทัันที

 

"เจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนตรงกลางเลยครับ" ฉันกับโทโมะก็ทำตาม

 

"เจ้าบ่าวโอบเอวเจ้าสวยหน่อยครับ" แล้วโทโมะก็โอบเอวฉันไว้ตามคำสั่ง ถ้าช่างภาพไม่สั่ง เขาไม่มีวันมาโอบเอว

 

ฉันแน่นอน

 

"สวยครับ" ช่างภาพพูด แล้วก็กดถ่าย

 

"ต่อไปนะครับ เจ้าสาวหันหน้าหาเจ้าบ่าวครับ" ฉันก็ทำตามอีก

 

"เจ้าบ่าวจับเอวเจ้าสาวครับ ส่วนเจ้าสาวเอามือวางไว้ที่อกของเจ้าบ่าวครับ" ช่างภาพสั่งฉันก็ต้องทำตามแต่ทำไม

 

ต้องสั่งให้ทำท่านี้ด้วยอ่า

 

"เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวจ้องหน้ากันแล้วก็ยิ้มหวานๆเลยนะครับ" ฉันก็ต้องทำตามถึงมันจะเขินบ้าง แต่ว่ามันจะได้เสร็จ

 

เร็วๆ อยากกลับบ้านจะตายแล้ว

 

"เจ้าบ่าวยิ้มครับ แบบว่ายิ้มดีใจที่ได้แต่งงานอ่ะครับ" ช่างภาพพูดทำให้ฉันต้องหันไปมองโทโมะอีก

 

"จะยิ้มได้ไง ก็ไม่ได้อยากแต่งนิหว่า" โทโมะพูดเบาๆตอนที่เปลี่ยนท่า แต่ฉันได้ยินนิ

 

 

 

             และแล้วการถ่ายภาพก็สิ้นสุดซะืที กว่าจะเสร็จเล่นเอาซะตั้ง 2 ทุ่มแหนะ แต่งานเสร็จแต่มันต้องแลกกับ

 

เจ็บ เจ็บที่โทโมะพูด 'จะยิ้มได้ไง ก็ไม่ได้อยากแต่งนิหว่า' รู้ว่าไม่ได้อยากแต่ง แต่ไม่เห็นต้องพูดขนาดนี้เลยนิ

 

หน่า ไม่ยอมนึกถึงคนฟังพอถ่ายเสร็จปุ๊บ ฉันก็รีบเดินไปเปลี่ยนชุดทันที รู้สึกโกรธโมโหน้อยใจสุดๆอ่า ไม่อยาก

 

เห็นหน้าเขาเลย

 

"เสร็จซะที กลับบ้านได้แล้ว" โทโฒะพูดแล้วก็ถือชุดแต่งงานออกมา

 

"เดี๋ยวฉันกลับเองดีกว่า" ฉันพูดแล้วก็เดินไปหยิบชุดแต่งงานที่อยู่ในมือโทโมะออกมา

 

"ตามใจ อยากกลับเองก็เชิญ" โทโมะพูดแล้วก็ขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปเลย

 

'ไอ้บ้า! ไม่เป็นห่วงฉันบ้างเลยรึไง'

 

 

      

           ฉันเดินเอาชุดแต่งงานฟาดบ่าแล้วก็เดินออกมา แต่ฉันดันลืมไปว่าร้านชุดมันอยู่ในซอยที่ค่อยข้างลึกเลย

 

แหละ ตอนนี้ก็ 2 ทุ่มแล้วด้วย แล้วฉันจะเดินออกไปให้ถึงถนนใหญ่ยังไงล่ะเนี่ย รถก็ไม่ค่อยจะผ่านเลย รู้งี้กลับกับ

 

โทโมะก็ดี แต่ก็เอาว่ะ! เดินก็เดิน ความพบยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้น แล้วฉันก็เดินออกมาทันที แต่ก็

 

เดินออกมานานแล้วด้วย ยังไม่ถึงถนนใหญ่ซะที แต่ว่าฉันได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์

 

"เอ่อ..ช่วยพาฉันออกไปถนนใหญ่หน่อยได้มั้ยค่ะ?" ฉันโบกมอเตอร์ไซค์ทันที เพราะว่าัมันเป็นทางออกสุดท้าย

 

"ได้สิ แต่ตรงมีข้อแลกเปลี่ยน" ข้อแลกเปลี่ยนอะไรหว่า? ชักจะยังไงๆแล้วนะ ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย

 

"อะไรหรอค่ะ?" ฉันถามไป

 

"ตัวเธอไง!" ตัวฉัน! ตายแล้วไง จะอยู่ทำไมล่ะ วิ่งสิ!

 

 

 

 

"จะหนีไปไหนจ๊ะคนสวย" ฉันหันหลังจะวิ่งหนีแต่ดันมีมอเตอร์ไซค์อีก 5 คันมาล้้อมอยู่ข้างหลัง

 

"พะ..พวกนายจะทำอะไร" ฉันถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ตอนนี้่ขาเริ่มจะสั่น น้ำตาไหลออกมาทันที

 

"มาเถอะจ๊ะ เดี๋ยวจะพาออกไปเอง" 1 คนในนั้นพุ่งเข้ามาจับตัวฉันไว้ ทำให้ชุดแต่งงานที่พาดไหล่ไว้ หล่นลงที่

 

พื้นทันที

 

"ปล่อยนะ! ปล่อย..อุ๊บ!" ฉันแหกปากตะโกนเสียงดังเท่าที่จะทำได้ แต่โดนอีกคนหนึ่งเอามือมาปิดบ้านไว้

 

"อ๊ากกกก นังหมาบ้า" ฉันกัดมือนั้นไปเต็มแรง เค็มชิบ

 

"ช่วยด้วยค่ะ! โอ๊ยย" หนึ่งในนั้นออกแรงต่อยเข้าไปที่ท้องแก้วอย่างแรง จนฉันทรุดลงแล้วก็ถูกอุ้มขึ้นมอเตอร์ไซค์

 

แล้วมอเตอร์ไซค์ก็ขับออกไปทันทีด้วยความเร็ว

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ ขอเม้นขอโหวตเยอะๆเลยนะค่ะ ฮ่าๆ