รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ความเดิม
 
ณ ห้องโทโมะ
 
"เดินมานี่ซิ" โทโมะเรียกฉันแล้วก็ให้นั่งลงที่เตียง ส่วนตัวเองก็ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล
 
"..." ฉันก็เดินไปนั่งทันที
 
"เอาแขนมา" โทโมะยื่นมือออกมา เพื่อเป็นที่รองรับแขนของฉัน
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
"..." ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรไป จนโทโมะต้องจับแขนฉันแล้วก็ดึงเข้าไปเอง
 
"..." โืทโมะก็เงียบ หน้าฉันเขาก็ไม่มอง มือก็เอาสำลีชุบกับแอกอฮอล์
 
"เ่อ่อ..ฉันทำเองดีกว่า" ฉันพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ
 
"อยากทำเองก็ทำไป" โทโมะปาสำลี แล้วก็อุปกรณ์ทำแผลใส่ฉันดีที่ไม่โดนหน้า แล้วโทโมะก็ล้มตัวนอนลงบน
 
เตียงทันทีโดนใช้มือประสานกันแล้วก็หนุนหัวตัวเองเอาไว้ ตาก็มองที่เพดาน
 
"..." ฉันได้แต่เงียบ พูดอะไรไม่ออก น้ำตามันจะไหล เขาดูไม่สนใจฉันเลย
 
'นายจะเป็นห่วงฉันบ้างมั้ย?'
 
 
             ฉันหยิบสำลีขึ้นมาแล้วก็ชุบแอลกอฮอล์แล้วก็จิ้มที่ละนิดไปที่แผล จิ้มโดนแผลบ้าง ไม่โดนแผลบ้าง
 
เพราะว่ามองแผลไม่ค่อยเห็น จริงๆก็ไม่ได้อยากจะชุบแอลกอฮอล์เท่าไหร่หรอก แต่เพื่อความสะอาด
 
"ซี๊ดดดดด" ฉันจิ้มลงที่แผลแล้วโดนเต็มๆแผลเลยมันเลยแสบ จะเป่าก็เป่าไม่โดน
 
 
ฟู่ว์~
 
            อยู่ๆโทโมะที่นอนอยู่ก็ลุกขึ้นมาแล้วก็ดึงแขนไปเป่าให้ทันที แล้วก็ทำแผลให้ฉันต่อ ฉันก็ได้แต่งงๆ
 
เดี๋ยวเขาก็ดี เดี๋ยวก็ทำเป็นไม่สนใจ ตกลงจะยังไงกันแน่
 
"นายไม่อยากแต่งงานกับฉันขนาดนั้นเลยหรอ?" ฉันเอ่ยปากถามเขาไป ทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่อยากแต่ง
 
"ฉันไม่ได้รักเํธอนิ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันรักฟาง" โทโมะพูดด้วยถ้อยคำที่เรียบๆ แต่ใจฉัีนสิ มันเจ็บยังไงมันรู้ น้ำตา
 
ที่กลั้นไว้ ไม่รู้ว่าจะไหลเมื่อไหร่ แต่ฉันก็จะพยายามกลั้นมันเอาไว้ให้ถึงที่สุด
 
"สามเดือน" ฉันพูดลอยๆออกมา มันเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว
 
"..." โทโมะไม่ตอบ แต่เงยหน้าขึ้นมามองฉัน
 
"สามเดือนแล้วฉันจะหย่าให้นาย" ฉันพูดออกไป แล้วก็หันหลังให้โทโมะ ไม่อยากให้เห็นน้ำตาของฉัน ที่ตอนนี้
 
ฉันคลอเบ้าอยู่ ถ้ากระพริบตามันจะไหลทันที
 
"โอเค สามเดือน" โทโมะพูด เขาไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรยาก
 
"งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ" ฉันพูดแล้วก็รีบเดินออกจากห้องโทโมะให้เร็วที่สุด แล้วก็รีบซอยเท้าลงบันไดอย่างรวด
 
เร็ว แล้วก็กำลังจะเดินออกจากบ้านไป
 
 
 
"หนูแก้วลูก จะไปไหน" แม่โทโมะโผล่มาเรียกฉันไว้
 
"หนูจะกลับบ้านนะค่ะ มันเย็นแล้ว" ฉันพูดแล้วก็ยกมือไหว้ แล้วก็จะเดินออกไป
 
"ไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันหรอลูก" แม่โทโมะถาม เพราะจะพยายามทำให้แก้วได้นอนที่บ้านห้องเดียวกับโทโมะ
 
"เอ่อไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะค่ะ" ฉันปฏิเสธอย่างสุภาพ แล้วก็หันหลังจะเดินออกไป
 
"โอ๊ยยย" ฉันได้ยินเสียงบางอย่างก็เลยหันกลับไปมอง ก็เห็นแม่ของโทโมะยืนกุมขมับแล้วก็ยืนเซๆเหมือนจะล้ม
 
ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปพยุงไว้เพื่อไม่ให้แม่ของโทโมะล้ม
 
"คุณน้าค่ะ เป็ีนอะไรไปค่ะ" ฉันจะเซไปอีกคนแล้ว เพราะว่ารับน้ำหนักของแม่โทโมะไม่ไหว
 
แล้วแม่โทโมะก็หมดสติไป
 
"คุณแม่!" โทโมะที่รีบวิ่งลงบันไดมากก็รีบวิ่งมาอุ้มแม่ของตัวเอง ฉันได้แต่วิ่งตามไป
 
 
 
 
ณ ห้องรับแขก บ้านโทโมะ
 
"คุณแม่!" โทโมะเอาแต่เขย่าร่างของแม่ตัวเอง เหมือนสติก็ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
 
"หลบสิ!" ฉันตวาดใส่โทโมะ หลังจากที่ฉันวิ่งไปเอายาดมมา โทโมะก็หลบให้แต่โดยดี
 
 
         ฉันเอายาดมจ่อจมูกคุณแม่ของโทโมะอยู่สักพัก ตอนนี้โทโมะัก็็นั่งอยู่ข้างๆฉัน สีหน้าดูมีกังวล สงสัยโท
 
โมะจะเป็นห่วงแม่มาก คิ้วขมวดชนกัน มือก็เอาแต่กุมมือคุณแม่ไว้ ฉันอยากให้เขาเป็นห่วงฉันแบบนี้มั้งจัง ได้ซัก
 
ครึ่งหนึ่งก็คงจะดี
 
"อือ.." แม่โทโมะครางขึ้นมา แล้วก็พยายามจะลุกขึ้น
 
"คุณแม่เป็นไงบ้างครับ" โทโมะรีบเข้าไปช่วยพยุงให้แม่นั่ง
 
"หนูแก้ว" แม่โทโมะตื่นขึ้นมาก็เรียกชื่อฉัน แล้วก็เอามือฉันไปจับไว้  โทโมะก็มองหน้าฉัน
 
"ค่ะ" ฉันเอื้อมมือไปกุมมือแม่โทโมะตอบ
 
"อยู่ทานข้าวกับแม่ก่อนได้มั้ยลูก" แม่โทโมะพูด
 
"เอ่อ..ค่ะ" ฉันเห็นสายตาโทโมะที่มองมาเหมือนไม่อยากให้ฉันร่วมข้าวเย็น แต่สายตาของแม่โทโมะนั้นอยากจะ
 
ให้ฉันร่วมข้าวเย็นมากเหลือเกิน ฉันเลยต้องจำใจทำตามที่แม่โทโมะบอก
 
 
 
              และแล้วแผนการของแม่โทโมะก็สำเร็จ จริงๆไม่ได้เป็นลม ไม่ได้หน้ามืดอะไรเลย เพื่อแค่แกล้งเท่านั้น
 
ก็บอกแล้วว่าจะให้หนูแก้วมานอนที่บ้าน ห้องเดียวกับโทโมะให้ได้ แม่โทโมะเลยแกล้งเป็นลมเพื่อที่จะได้ถ่วงเวลา
 
ไม่ให้แก้วกลับบ้าน แล้วมันก็เป็นเช่นนั้น เพราะทุกคนเชื่ออย่างนั้น <<แม่โทโมะร้ายกาจ ฮ่าๆ
 
 
 
 ณ โต๊ะอาหาร ตอนเย็น
 
"หนูแก้วนั่งเลยลูก" แม่โทโมะดันฉันมานั่งข้างโทโมะ
 
"..." โทโมะเงียบไม่พูดจาสักคำ
 
"คุณพี่ค่ะ สวัสดีค่ะ" เสียงใครคนหนึ่งทำให้ฉันละสายตาจากข้างในจานแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง
 
"คุณแหวนสวัสดีจ๊ะ" แม่โืทโมะกล่าว แหวนคือแม่ของหวาย
 
"คุณน้าสวัสดีค่ะ" หวายกล่าวสวัสดีพร้อมไหว้งามๆ ไม่ต้องสงสัยเพราะว่าแม่โทโมะกับแม่ของหวายอยู่ในสังคม
 
เดียวกัน แต่แม่โทโมะก็ไม่ได้สนิทอะไรมาก แถามยังไม่ค่อยชอบสองแม่ลูกนี่อีกด้วย
 
"วันนี้่คุณน้องขอมาฝากท้องที่นี่ได้รึเปล่าค่ะ" แม่ของหวายพูดขึ้น
 
"ได้ค่ะ ตามสบาย" แม่โทโมะพูดออกไปตามมารยาทเท่านั้น
 
"หวายไปนั่งข้างๆโทโมะสิลูก" แม่ของหวายผลักหวายให้ไปนั่งอีกข้างหนึ่งของโทโมะ
 
"แม่ค่า ป๊อปกลับมาแล้ว อุ๊ย! ขอโทษค่ะไม่คิดว่าคุณแม่จะมีแขก" ป๊อปปี๊เป็นน้องสาวแท้ๆของโทโมะ
 
"อ้าวป๊อปลูก นั่งเลยๆ" แม่โทโมะพูด
 
"ใครอ่ะค่ะคุณแม่" ป๊อปปี๊ามพร้อมหันมามองฉัน ฉันได้แต่คลี่ยิ้มบางๆให้
 
"คนนี่ชื่อแก้วจ๊ะเป็นลูกเพื่อนแม่เอง แถมยังเป็นคู่หมั้นของพี่ชายลูกอีก" แม่โทโมะพูด
 
'คู่หมั้นหรอ? ฉันจะทำให้แกไม่มีความสุข นังแก้ว!' << หวายคิด
 
 
"พี่แก้วค่ะ หนูชื่อป๊อปปี๊เป็นน้องสาวของพี่โทโมะค่ัะ" ป๊อปปี๊หันมาแนะนำตัวกับฉัน ไม่คิดว่าโทโมะจะมีน้องสาว
 
ด้วย แต่ว่าน้องน่ารักกว่าพี่เยอะเลย
 
"ค่ะ" ฉันตอบไปสั้นๆ แต่จะเน้นยิ้มให้น้องมากกว่า
 
"กินกันเถอะค่ะ" แม่โทโมะเปิดพิธีในการทานอาหารเย็น
 
 
แผนที่นั่งทานอาหาร
 
        หวาย     โทโมะ         แก้ว
                                              ป๊อปปี๊
                 แม่หวาย     แม่โทโมะ
 
* จริงๆแล้วแม่โทโมะจะนั่งหัวโต๊ะ แต่ว่าป๊อปปี๊ขอนั่งเพราะจะได้คุยกับแก้วด้วย
 
 
"โทโมะทานกุ้งมั้ยค่ะ เดี๋ยวหวายตักให้" หวายเอ่ยถามโทโมะ แล้วก็ำทำท่าจะตัีกให้โทโมะ
 
"ไม่ ฉันแพ้กุ้ง" โทโมะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง หวายเลยหดมือที่กำลังจะตักลง
 
"พี่แก้วค่ะ ทานปลามั้ยค่ะ เดี๋ยวป๊อปตักให้" ป๊อปปี๊พูดกับฉัน
 
"ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวพี่ตักเองดีกว่า เราทานไปเถอะ" ฉันยิ้มไปให้ป๊อปปี๊ ป๊อปปี๊ก็พยักหน้าแล้วก็ตักข้าวเข้าปากตัว
 
เอง ฉันก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป
 
"โทโมะค่ะเอาแกงจืดดีกว่าค่ะ อร่อยนะค่ะ" หวายเอื้อมมือไปตักแกงจืดที่วางอยู่หน้าแก้วมาให้โทโมะ แต่ทำเป็น
 
ปัดโดนแก้วน้ำทำให้น้ำหกใส่แก้ว
 
"อุ๊ย! ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ" หวายพูดแล้วทำหน้าใสซื่อ แต่ในใจสะใจมว๊ากกก
 
"แก้วขอตัวก่อนนะค่ะ" ฉันกล่าวเป็นมารยาทแล้วก็เดินออกไปทันที ส่วนโทโมะก็มองตามแก้วไป แต่ก็ทำหน้า
 
เฉยๆแล้วก็ไม่ลุกเดินตามอีกตั้งหาก
 
"หวายขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ" พอแก้วเดินออกไปสักพัก หวายก็เดินตามออกมา
 
 
 
 
ณ ห้องน้ำ
 
"หึ เป็นยังไงล่ะ" หวายเดินมาเกาะขอบประตูห้องน้ำ
 
"อะไรของเธอ" ฉันย้อนกลับไปแล้วก็มองหน้า
 
"นี่หรอ?คู่หมั้นโทโมะ" หวายพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยาม
 
"..." ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรไป ยังคงใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหว
 
"จะแต่งงานกันแล้วนิ ท้องก่อนแต่งละสิท่า!"
 
"พูดอะไรของเธอ" ฉันเริ่มจะโกรธทันที
 
"จำไว้นะ โทโมะของฉัน!" หวายใช้นิ้วชี้จิ้มมาที่หัวของฉัน
 
"เธอนี่มันก็ดีแต่แย่งของคนอื่น ไม่มีปัญญาหาเอง!"
 
เพี๊ยะ!
 
            หวายตบลงมาบนแก้มข้างขวาของฉัน ทำให้รู้สึกว่าหน้าฉันมันชาๆ
 
"แกอย่ามาว่าฉันนะ!"
 
"ทำไมหรอห๊ะ! หรือว่ามันไม่จริง" ฉันว่าหวาย มือก็ยังจับแก้มตัวเองไว้อยู่
 
"แก! นังแก้ว อ๊ายยยย" หวายกรี๊ดกราดกระทืบเท้าแต่ดีทีห้องน้ำอยู่ใกล้จากโต๊ะรับประทานอาหารมาก
 
"อ๊ายยยย" ฉันเลี่ยนเสียงของหวายทำตามที่หวายทำ
 
"นังแก้วมานี่ แกตาย!" หวายจิกผมแก้วแล้วก็ลากมาแล้วก็กดหัวลงกับถังน้ำที่อยู่ภายในห้องน้ำ
 
"แค่กๆ ปล่อยนะ" แล้วหวายก็กดหัวฉันลงไปในน้ำอีก แต่ฉันก็พยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงของหวายไม่ไหวอยู่ดี
 
"แกตายซะเถอะ!" หวายพูดแล้วก็ออกแรงกดหัวแก้วลงอีก
 
"เธอทำอะไรของเธอ" ป๊อปปี๊เดินเข้ามาพร้อมพูดทำให้หวายตกใจรีบปล่อยมือจากผมแก้ว
 
"แค่กๆๆ" ฉันนั่งสำลักน้ำอยู่ข้างๆถังน้ำ
 
"ก็แก้วนะสิ ทำอะไรก็ไม่รู้ ฉันเลยรีบวิ่งเข้ามาดู" หวายแก้ตัวได้อย่างหน้าด้านๆ แล้วก็เดินออกไป
 
"ฉัีนรู้นะว่าเธอจะทำอะไร อย่าให้ฉันต้องบอกพี่โทโมะ" ป๊อปปี๊ตะโกนตามหลังหวายไป
 
"พี่แก้วเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ" ป๊อปปี๊เดินเข้ามาแล้วก็นั่งลงเพื่อให้ระดับตัวเท่ากัน
 
"มะ..แค่กๆ ไม่จ๊ะ ไม่้เป็นไีร" ปฏิเสธไป แต่ถ้าป๊อปปี๊ไม่มาช่วย ฉันตายไปแล้วแน่ๆ ไม่คิดว่าหวายจะเล่นร้ายขนาด
 
นี้ จะเอาให้ตายแล้วรึไง
 
"ป๊อปช่วยค่ะ" แล้วป๊อปปี๊ก็พยุงฉันเดินออกมา แต่มันต้องผ่านโต๊ะอาหารนะสิ
 
"ว๊ายยย หนูแก้วไปโดนอะไรมาลูก" ฉันเดินออกมาก็เห็นว่าหวายกับแม่หวายไม่อยู่แล้ว
 
"อุบัติเหตุนิหน่อยค่ะ" นิดหน่อยที่ฉันเกือบตาย
 
"ป๊อปพาพี่แก้วไปเปลี่ยนชุดหน่อยสิลูก" แม่โทโมะบอก แล้วฉันก็ขึ้นไปที่ห้องของป๊อปปี๊
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้ว เม้นโหวตให้หน่อยนะค่ะ
 
ไรเตอร์น้อยใจนะจะบอกให้ ไม่งั้นจะปิดนิยายแล้วนะ