รักที่เป็นไป..ไม่ได้

        ฉันเดินออกมาจะไปเข้าห้องน้ำ แต่อยู่ๆก็มีมือใครบางคนมากระชากแขนฉันให้เข้าไปในที่ลับตาคน
 
"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย" ฉันตะโกนออกมา ก็รู้ว่าเป็นโทโมะ
 
"เธอทำอะไรฟาง ทำไมฟางร้องไห้" อะไรเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว
 
"ฉันไปทำอะไร?"
 
"เธอบอกเลิกฟางใช่มั้ย!" ตาโทโมะบ้าไปแล้ว
 
"ฉันไม่ได้ไปทำอะไรฟาง!" ฉันพยายามสะบัดมือออกแต่โทโมะก็ไม่ยอมปล่อย
 
"แล้วฟางร้องไห้ทำไม"
 
"ฉันบอกนายไม่ได้" ฉันยกมือที่โทโมะจับขึ้นมา แล้วก็กัดไปเต็มแรงฟันของตัวเอง
 
"โอ๊ยยยย" หมอนั้นรีบปล่อยมือฉันออก
 
"ดูนายจะเป็นห่วงฟางมากเลยนะ"
 
"ก็ใช่นะสิ!"   ทำไมรู้สึกแปลกๆ ทำไมถึงรู้สึกเจ็บๆ
 
"นายชอบฟางหรอ?"
 
"อือ ชอบตั้งแต่เจอแล้ว" พอได้ยินปุ๊บ เหมือนน้ำตามันจะไหล ฉันเลยต้องรีบเดินออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
 
"นี่ หยุด" โทโมะจับมือของแก้วไว้ก่อนที่แก้วจะเดินไป
 
"อะ..ไร" ฉันพูดแต่ไม่ได้หันหน้าไปมอง เพราะเริ่มรู้สึกว่าน้ำใสๆกำลังไหลลงมา
 
"หันหน้ามา" โทโมะจับไหล่ของแก้วให้หันมาเผชิญหน้ากับโทโมะ
 
"ร้องไห้ทำไม?"
 
"ฝุ่นเข้าตา" ฉันรีบเอามือปาดน้ำตาทันที ไม่อยากให้เขารับรู้ถึงความรู้สึก
 
"วันนี้เป็นวันอะไรมีแต่คนร้องไห้" หมอนั้นพูดลอยๆ
 
"ใครร้องไห้ ไม่มีซะหน่อย"
 
"ก็เธอไง ยัยทอม!"
"ฮึ้ย! ไหนบอกว่าขอสงบศึกไง  ไม่กี่วันก็ชวนฉันทะเลาะอีกแล้ว"
 
"ก็มันอดไม่ได้นิ" โทโมะเอามือมาลูบหัวแก้วอย่างเอ็นดู
 
"หัวยุ่งแล้ว ไม่หล่อกันพอดี" ฉันปัดมือโทโมะออกแล้วก็รีบจัดทรงผมตัวเอง
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้ว เม้นโหวตค่ะ ขอไปอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ