รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ตอนเช้า

 

"แม่แก้วไปแล้วนะ" ฉัีนพูดออกไปทั้งๆที่ปากยังคาบขนมปัีงแผ่นอยู่ ก็เพราะมันจะสายแล้วไง เมื่อวานดันนอนดึก

 

มัวแต่คิดเรื่องโทโมะอยู่ ทำให้วันนี้ตื่นสายเลย

 

"แก้วไปยังไงลูก" แม่แก้ววิ่งตามออกมาถาม

 

"วิ่งไปสิแม่ ไปแล้วนะค่ะ" ฉันก้มหัวให้แม่หนึ่งที แล้วก็รีบออกตัววิ่งไปโรงเรียนทันที

 

 

ณ โรงเรียน

 

"ยัยแก้วมาแล้ว" พอฉันเหยียบเข้าโรงเรียนมาปุ๊บก็ได้ยินเสียงของยัยเฟย์ทันที แล้วก็เห็นเพื่อนนั่งอยู่ตรงม้าหิน

 

อ่อนกันหมดเลย

 

"ขอโทษที ตื่นสายไปหน่อย" ฉันยืนเกาหัว แล้วก็ยิ้มให้เพื่อนทีหนึ่ง

 

"แก้ว" ฟางเรียกฉันแล้วดึงออกไปคุยกันทีอื่น

 

"อะไรของแกเนี่ยห๊ะ" ฉันยังคงบ่นตลอดทางที่โดนยัยฟางลากไป

 

 

ณ มุมมืดของโรงเรียน

 

"แก้ว" ยัยฟางเรียกฉัน

 

"ว่า?"

 

"แกจำได้รึป่าว?" ยัยฟางพูดออกมา

 

"จำอะไรล่ะ" งงค่ะ

 

"เรื่องที่ฉันบอกแกไง" ฟางยังคงสร้างความงงให้ฉันต่อไป

 

"เรื่องอะไร แกบอกฉันตั้งหลายเรื่อง" 

 

"เรื่องที่ฉันชอบป๊อปอ่ะ" อ๋อ เรื่องนี้นิเอง

 

"อือๆ ทำไมอ่ะ"  งงครั้งที่สอง

 

"แกฉันจะทำไงดี ฉันจะเก็บอาการไม่อยู่แล้ว ฉันจะืำืทำไงดีอ่ะแก้ว"  ฟางพูดพร้อมกับมีน้ำตาซึมๆ

 

"เห้ย! ฟางใจเย็นๆ อย่าร้องนะ" ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยปลอบฟางเท่านั้น ยัยฟางเวลาเครียดอะไรมากๆ  ก็

 

จะร้องไห้เลยแหละ

 

"แก้ว ฮึก..ฟางจะืทำไงดี ถ้าเขารู้ว่าฟางชอบ เขาจะ ฮึก..เกลียดฟางมั้ย?" ฟางพูดไป แต่ฉันก็ยังกอดฟางไว้อยู่

 

ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้

 

"เขาจะเกลียดแกทำไม แกไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย" ฉันพยายามพูดปลอบฟางอย่างถึงที่สุด

 

"ฮึก..ฮือ" ฟางยังร้องไห้ไม่หยุด

 

"ฟาง!" มีเสียงหนึ่งตะโกนออกมา ทำให้ฉันหันไปมอง ทั้งๆที่มือก็ยังกอดฟางอยู่ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก

 

ป๊อปปี้!

 

"ฟางเป็นอะไรอ่ะ" ป๊อปปี๊ถามฉัน แล้วพยายามจะดูฟาง แต่ฟางก็เอาแต่หลบอยู่ในอ้อมกอดของฉัน

 

"แก้ว ฮึก..ให้เขากลับไปก่อนได้มั้ย? ฟางยังไม่อยากเจอเขา" ฟางกระซิบฉัน เราได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น

 

"เอ่อ..ป๊อป ยัยฟางมัน..เอ่อ..คิดถึงแม่อ่ะ" เป็นคำโกหกสำหรับเด็ก ป.2 เลยนะนั้น

 

"นายไปอยู่กับเพื่อนนายก่อนได้มั้ย? เดี๋ยวฉันจะพาฟางไปหาแม่"  ในเมื่อโกหกไปแล้ว ก็คงต้องโกหกต่อไป

 

"อือๆ ได้ๆ" ป๊อปปี้นี่ก็เชื่อเนอะ แล้วป๊อปปี๊ก็วิ่งออกไป

----------

 

"ไปแล้วฟาง"

 

"แก้วฟางจะทำไงดีอ้ะ" ฟางเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน ใบหน้ามีแต่คราบน้ำตา

 

"แกไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ตอนนี้ไปหาแม่ก่อนไป" ฉัุนจูงมือฟาง

 

"ยัยแก้วบ้า หาคำโกหกที่ดีกว่านี้ก็ไม่ได้" ยัยฟางเริ่มยิ้มได้แล้ว

 

"ฮ่าๆ ก็อยากให้ฟางขำนิ ตาป๊อปปี้นั้นก็เชื่อ" ฟางยิ้มมาให้ฉันหนึ่งที

 

"ขอบใจแก้วมากนะ" ยัยฟางกอดฉันแน่นมาก

 

"อือ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเพื่อนแกนะ" ฉันขยี้หัวฟางเล่น

 

 

ด้านป๊อปปี้แล้วก็เพื่อนๆ

 

              ผมเป็นห่วงฟางจัง เห็นร้องไห้แบบนั้นแล้วรู้สึกไม่ดี

 

"ไปไหนมาว่ะ" โทโมะ ถามผมแล้วผมจะบอกยังไงดี

 

"ไปหาของกินว่ะ แต่ฉันเจอฟางร้องไห้"

 

"ฟางร้องไห้หรอก" โทโมะรีบถาม ก็ฟางเป็นคนที่มันชอบ มันก็คงต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา

 

"แล้วแกจะไปไหน" ผมเห็นโทโมะลุกขึ้น แล้ววิ่งไป เลยตะโกนถาม

 

"ไปดูฟาง" โทโมะวิ่งไปแล้วก็หันหลังมาตอบป๊อปปี้

 

"ป๊อป พี่ฟางร้องไห้ทำไมอ่ะ" เฟย์เดินเข้ามาถามป๊อปปี๊เมื่อได้ยินว่าพี่สาวตัวเองร้องไห้

 

"แก้วบอกว่้า ฟางคิดถึงแม่อ่ะ"

 

"คิดถึงแม่? พี่ฟางไม่เคยร้องไห้เพราะคิดถึงแม่นะ ถ้าจะมีก็คงมีแต่เฟย์" แล้วถ้าฟางไม่ได้ร้องไห้เพราะคิดถึงแม่

 

ฟางจะร้องไห้เพราะอะไรล่ะ

 

"นายคงโดนยัียแก้วหลอกแล้วล่ะ" แก้วหลอก? ผมเดินไปฆ่าแก้วตอนนี้ืทันมั้ย?

 

"จริงหรอที่เธอบอกว่าร้องไห้เพราะคิดถึงแม่" เขื่อนเดินเข้ามาล้อเฟย์

 

"ไอ้หน้ากบ หยุดพูด" เฟย์หันมาชี้หน้าเขื่อน

 

"ฮ่าๆ ยัยเด็กขี้แย ติดแม่" เฟย์โมโหหน้าแดงเชียว

 

"ไอ้กบหยุดนะ" แล้วเฟย์กับเขื่อยก็วิ่งไล่ตีกัน ทิ้งไว้แต่ป๊อปปีิ้ที่กำลังนั่งคิดเป็นห่วงฟางอยู่

 

 

ด้านโทโมะ

 

             ผมวิ่งมาดูฟาง เพราะเป็นห่วงฟางมาก  แต่สิ่งที่ผมเห็นคือ แก้วกำลังกอดฟาง กำลังลูบหัวฟาง ดูแล้ว

 

สนิทกันมาก มากกว่าคำว่าเพื่อนหรือว่าสองคนนั้นจะเป็นคู่ทอมดี้กัน หรือว่าแก้วจะบอกเลิกฟางแล้วฟางเสียใจ ยัย

 

แก้วนะยัยแก้ว บังอาจมาืำืทำฟางร้องไห้

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัีพแล้วนะค่ะ หลังจากที่หายไปกับการสอบ ไรเตอร์ยังสอบไม่เสร็จเลย เหลืออีกตั้ง2วันแหน่ะ วิชาหนักๆทั้งนั้นเลย แต่ก็มาอัพให้แล้วนะค่ะ  เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์คนนี้ด้วยนะค่ะ