รักแท้ยังมีอยู่จริง

หลายวันต่อมาโทโมะก็อาการดีขึ้นตามลำดับแต่หมอยังคงให้ดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ ส่วนแก้วหลังจากวันนั้น

 

ก็ไม่ได้มาหาโทโมะอีกเลย

 

"ไอ้โมะนอนได้แล้วเว้ย มันดึกแล้ว" เป็นเหมือนทุกวันที่ป๊อปปี๊ต้องบังคับให้โทโมะนอน

 

"ไม่เอา ฉันจะรอแก้ว" พูดไปแต่ตาก็ยังมองออกไปนอกหน้าต่าง เฝ้ารอให้เธอมาหาเขา

 

"ถ้าแก้วรู้ว่าแกเป็นแบบนี้เขาคงไม่สบายใจมาก ทำไมแกไ่ม่รักษาตัวเองให้หายไหวๆแล้วไปง้อแก้วว่ะ"

 

ป๊อปปี๊พูด

 

"..."  โทโมะเงียบเพียงแต่ล้ทตัวลงนอนบนเตียง ก็จริงอย่างที่ป๊อปปี๊พูด

 

"แก้วขอโทษนะ ฮึก.."  ทุกภาพทุกกริยาบถของคนที่นอนอยู่บนเตียง เธอเห็นหมดทุกอย่าง รู้ว่าเขาเป็นยังไง รู้

 

เรื่องทุกอย่างเกลมาอธิบายให้ฟังหมดแล้ว แต่เธอแค่รู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้าเขาเท่านั้นเอง

 

 

 

ด้านหน้าห้องพักของโทโมะ

 

"อ้าวแก้วจะเข้าไปหาโทโมะ" ป๊อปปี๊เดินออกมาข้างนอกเพื่อจะไปซื้ออะไรกิน แต่ก็เอจแก้วนั่งอยู่

 

"ไม่ค่ะ" แก้วพูดแล้วก็ยืนขึ้น

 

"แล้วเรามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?ถ้่าไม่ได้มาหาไอ้โมะ" ป๊อปปี๊ถาม

 

"แก้ว เอ่อ..มาเยี่ยมญาตินะค่ะ" แก้วพูด

 

"อ่อๆ" ป๊อปปี๊พูดแล้วก็พยักหน้า

 

"ฝากของให้พี่โมะหน่อยนะค่ะ" พูดแล้วก็ยื่นถุงใบใหญ่ให้ป๊อปปี๊แล้วก็รีบเดินออกไปทันที

'ไหนบอกว่าเยี่ยมญาติแต่กลับเอาของมาให้โทโมะซะงั้น' <<ป๊อปปี๊คิด

 

 

 

ตอนเช้า

 

"ไอ้โมะกินข้าว" ป๊อปปี๊เดินเข้ามาพร้อมกับจานข้าวที่ดูไปแล้วไม่ใช่อาหารของโรงพยาบาล

 

           จานข้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าของโทโมะ ทำให้โทโมะเห็นอาหารภายในจากที่เป็นข้าวผัด มีหูมีตามีปากมี

 

จมูก เหมือนข้าวผัดที่เขาทำให้แก้วกินแป๊ะๆทำให้เขานึกหน้าเธอขึ้นมาทันที

 

"ใครทำ?" โทโมะถามพร้อมมองหน้าป๊อปปี๊

 

"มีคนฝากมาให้เมื่อคืน" ป๊อปปี๊พูด

 

"ใคร? ใช่แก้วรึเปล่า" ในใจของเขาก็ภาวนาขอให้เป็นแก้วทีเถอะ

 

"ไม่รู้เว้ยเขาเอามาแขวนไว้หน้าประตู" ป๊อปปี๊ำไม่ยอมบอกว่าเป็นแก้ว กลัวว่าโทโมะจะแอบออกจากโรงพยาบาล

 

"ฉันจะไปหาแก้ว" โทโมะพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุด

 

"อีกสองวันก็จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะเว้ย ใจเย็นดิว่ะ" ป๊อปปี๊เดินเข้ามาเอาตัวไปขว้างห้องน้ำเอาไว้

 

"แต่ฉัน.."

 

"ถ้าเกิดแกรีบขับรถไป ไม่มีสมาธิเพราะคิดถึงแก้ว ถ้ารถชนอีกแล้วแกเป็นอะไรไป แกคิดว่าแก้วจะรู้สึกยังไง"

 

ป๊อปปี๊พูดโดยยกเหตุผลขึ้นมาอ้างกับโทโมะ

 

"ก็ได้ว่ะ" โทโมะำำพูดแล้วก็ยอมกลับไปนั่งบนเตียง

 

 

 

สองวันผ่านไป

 

         โทโมะรีบแต่งตัวแล้วก็เตีรยมจะเดินออกจากห้องพักเพราะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

 

"ไอ้โมะเวลาขับรถห้ามขับรถนะเว้ย" ป๊อปปี๊พูดให้โทโมะฟัง

 

"รู้แล้วหน่า ฉันไม่ชิงตายก่อนจะได้เจอแก้วหรอก"  โทโมะพูดแล้วก็รีบขับรถไปที่บ้านแก้วทันที

 

 

 

บ้านแก้ว

 

"น้ามลครับ แก้วละครับ" โทโมะมาหาแก้วแต่ก็เจอน้ามล

 

"ผมขออนุญาตนะครับ" พูดแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องของแก้วทันที

 

 

ห้องของแก้ว

 

           ห้องของแก้วที่เขารู้สึกว่าไม่เคยได้ขึ้นมา้เลย ห้องถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ของทุกอย่างดูเป็นระเบียบ

 

ทั้งหมด ของที่เด่นที่สุดในตอนนี้ในสายตาของเขาก็คือตุ๊กตาที่ตั้งอยู่บนเตียงของแก้ว มิกกี้เม้าส์ทั้งสองตัวที่เขา

 

ซื้อให้ ทั้งๆที่มันเละเพราะตอนคมของคัตเตอร์ นุ่นก็กระจายไปหมดแล้ว แต่ตอนนี้ตุ๊กตามิกกี้เม้าส์นั้นก็ยังอยู่ เพีัยง

 

แต่มีรอบเย็บที่เขาอาจว่าแก้วน่าจะเป็นคนที่เย็บมันเอง ชายหนุ่มรู้สึกดีใจขึ้นมามากๆที่รู้ว่าเธอยังเก็บทุกอย่างที่เขา่

 

ให้ไว้ การ์ดที่โดนเกลฉีกไป ก๋กลัมาเป็นการ์ดอีกครั้งเพราะแก้วเอาสก๊อตเทปมาแปะไว้ แล้วก็อัดกรอบใส่คู่กับแล้ว

 

ก็ตั้งให้มันหัวนอน มีทั้งรูปของผัด กระดาษขอ้ความที่เขาส่งให้ อยู่ครบบนหัวนอนของแก้วทั้งหมด

 

"แก้วอยู่ในห้องน้ำรึเปล่า? " โทโมะตะโกนเรียก

 

"แก้วไปเรียนต่างประเทศแล้วจ๊ะ" แม่แก้วเดินเข้ามาพร้อมบอกโทโมะ

 

"อะ..ไรนะครับ" โทโมะตกใจเป็นอย่างมาก นี่เขามาไม่ทันเธอ เธอทิ้งเขาไปแล้ว

 

 

 

 

บ้านโทโมะ

 

           โทโมะ้เดินเข้ามาในบ้านอย่างหมดเรี่ยวแรง หน้าก็เศร้าไปทันที

 

"โทโมะเป็นอะไรลูก" แม่โทโมะรีบลุกขึ้นมาหาโทโมะ

 

"เขาไม่รักผมแล้วหรอครับ" พูดแล้วก็เดินเข้าไปกอดแม่ของตัวเอง

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะ ใกล้จะจบแล้ววว เม้นโหวตหน่อยค่า