รักแท้ยังมีอยู่จริง

               ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องหนึ่งภายในบ้าน มันคือห้องนอนฉันเองแหละ ฉันเดินเข้ามาอย่างเหม่อรอย

 

เพราะว่าในหัวมันมีแต่ภาพห้องนอนที่บ้านโทโมะ แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันคงต้องทำใจ..  ฉันได้แต่ล้มตัว

 

สองลงบนเตียง มือก็ได้แต่กอดตัวเองอย่างอ้างว้าง โดดเดี่ยวทั้งๆที่ในชีวิตไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่ิอน ทุกวันที่อยู่

 

บ้านเขานั้นมีความสุข เขาเป็นคนที่คอยเติมเต็มชีวิต ทำให้ฉันรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว แต่วันนี้เขาไม่อยู่ มันก็เหมือน

 

ขาดอะไรไปในชีวิต ฉันต้องนอนกอดตัวเอง เวลานอนทุกวันฉันจะต้องกอดมิกกี้เม้าส์ทั้งสองตัวที่พี่เขาซื่้อให้ แต่

 

วันนี้กลับต้องมากอดหมอนข้างคนเดียว นี่แค่วันแรกที่ฉันกลับมาอยู่บ้าน แล้ววันต่อๆไปล่ัะ? ฉันจะอยู่ยังไง?

 

"ฮึก.." นอนกอดหมอนข้างแต่ก็อดร้องไห้ไม่ได้

 

 

คิดถึงพี่โมะจังเลย ฮือ..

 

 

 

         ตอนเช้าฉันก็มาเรีียนปกติแต่วันนี้ไม่เห็นพี่โทโมะเลย คงจะไม่มาล่ะมั้ง ฉันอยากได้มิกกี้เม้าส์กลับมาจัง ก็

 

คนที่แม่ให้เป็นเก็บของกลับเก็บมาแค่เสื้อผ้า ตุ๊กตาที่อยู่บนเตียงไม่ได้เอามาด้วย อย่างน้อยมันก็เป็นของชิ้นสุด

 

ท้ายที่มีค่าสำหรับฉัน

 

         ตอนเย็นนั้น ฉันก็แอบมาที่บ้านของโทโมะเพื่อจะมาเอาของพวกนั้น แต่ที่ต้องแอบเพราะไม่อยากให้เขา

 

เห็น อีกอย่างถ้าเขาเห็นกลัวฉันจะทำใจไม่ได้นะสิ

 

 

 

TOMO TALK

 

             ผมละคิดถึงยัยห้อยจังเลย ปกติตื่นเช้ามาก็ต้องเดินไปโวยวายห้องของแก้วก่อนเพราะต้องปลุกใ้หตื่น

 

บ้านนี้มีแต่ความสุข มีแต่เสียงหัวเราะ พอแก้วหายไปทีบ้านกลับเงียบ ตอนนี้ผมกำลังขึ้นมาชั้นบนของบ้าน ไม่ได้

 

ไปนอนที่ห้องตัวเองหรอกนะ แต่ไปนอนห้องแก้วเพราะตั้งแต่แก้วไป ผมก็มานอนที่นี่ทุกคืนเพราะห้องนี้มันมีความ

 

ทรงจำที่ดีมากมายระหว่างเราสองคน ผมขอคุณแม่ว่าจะเก็บห้องนี้ไว้ ขอให้มันเป็นห้องของแก้วแบบเดิม และก็ขอ

 

ให้แม่บ้านมาทำความสะอาดทุกวัน หวังไว้อย่างเดียวว่า ตัวเจ้าของห้องอาจจะได้กลับมานอนที่นี่...

 

"แก้ว!" ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแก้วนั่งอยู่บนเตียง นี่ผมต้องคิดถึงเธอมากจนเพ้อไปแล้วแน่เลย

 

"พี่โมะ!" แก้วรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นมายืน มือก็กอดมิกกี้เม้าส์ไว้

 

"มาได้ยังไงอ่ะ รู้ไหม?ว่าพี่คะ.." ผมกำลังจะบอกความในใจที่ผมรู้สึกอยู่ต้องนี้

 

"แก้วแค่มาเอาของแล้วก็จะรีบกลับไม่อยู่นานหรอก!" แก้วกระแทกเสียงใส่หน้าโทโมะ แล้วก็เดินไปเปิดประตู

 

"อ้าว สวัสดีค่ะน้องแก้ว" พอเปิดประตูมาก็เจอเกล เกลก็เดินเข้ามาแล้วก็ชนไหล่ฉันเดินเข้าไปกอดแขนโทโมะ

 

ทันที

 

"น้องแก้วเป็นอะไรไปจ๊ะร้องไห้ทำไม" เกลถามแต่กลับยิ้มเยาะให้แก้วพร้อมจิกตาใส่

 

"..ฉันจะกลับแล้ว!" ฉันพูดแล้วก็กำลังจะเดินออกไป

 

"นั้นอะไรอ่ะ" เกลเห็นกระดาษที่เหน็บอยู่ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง จึงหยิบมาดู

 

"เอาของๆฉันคืนมานะ!" ฉันวิ่งเข้าไปจะไปเอาคืน มันเป็นกระดาษที่พี่โมะแอบมาใส่ในกระเป๋าเสื้อตอนที่ฉันไม่

 

สบายช่วงรับน้อง

 

ฉันขอโทษที่ทำให้เป็นแบบนี้ หายเร็วๆล่ะ

 

 

"หึๆ เธอคงไม่ต้องเก็บมันไว้อีกแล้ว" เกลพูดแล้วก็ฉีกมันเป็นชิ้นๆ

 

"๐_O เธอมันใจร้าย! ฮึก.." พอเห็นกระดาษโดนฉีกปุ๊บก็รีบก้มลงไปเก็บเศษกระดาษทันที

 

"แล้วนี่อะไรอีกละ การ์ดอะไร" เกลหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะฉีกมันอีก มันเป็นการ์ดที่มาพร้อมมิกกี้เม้าส์ตัวที่สอง

 

ฉันขอโทษที่ดุเธอไป ขอโทษที่ว่าเธอ ขอโทษที่ไม่ค่อยดูแล 

ขอโทษจริงๆ แต่ตอนนี้เธอห้ามเรียกฉันว่า

'คนใจร้ายเด็ดขาด'  เพราะวันนี้ฉันเป็นคนใจดีแล้วนะ :)

 

 

"เธอมันใจดำ!!" ปากก็ได้แต่ด่าคนต้องหน้า หัวใจเธอมันทำด้วยอะไรกัน!

 

 

 

เพี๊ยะ~

 

"หุบปากไปซะเถอะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับโทโมะมันเป็นแค่อดีต เพราะปัจจุบันเขาคือแฟนฉัน!!"

 

เกลพูดดังลั่น ฉันยังไม่เข้าใจ ยังไม่เชื่อ จนต้องบอกไปดูพี่โทโมะที่ยืนนิ่ง สีหน้านิ่งไม่แสดงอะไรทั้งนั้น ซึ่งนั้นทำ

 

ให้ฉันเชื่อ เพราะถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง เขาคงไม่ยอมให้ฉันโดนตบแบบนี้หรอก!  แต่ที่เขาไม่ช่วยอะไรฉันเลย คง

 

เพราะว่า เขาคงหมดรักฉันแล้ว..

 

"ถึงมันจะเป็นแค่อดีตแต่ฉันก็จะจำเอาไว้!" ฉันพูดออกมาพร้อมน้ำตาแล้วก็ก้มลงเก็บเศษกระดาษที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

 

ขึ้นมา

 

"งั้นฉันก็ขอช่วยเธอให้ลืมโทโมะละกัน!" พิมพูดแล้วก็แย่งมิกกี้เม้าส์ที่อยู่ในอ้อมกอดของฉัน แล้วก็เอาคัตเตอร์

 

กรีดๆๆจนนุ่นกระจาย

 

"เธอมันใจร้าย ไม่มีหัวใจ!! ฮือ.." ฉันวิ่งเข้าไปดึงมิกกี้เม้่าส์ออกมาก่อนจะผลักเกล แล้วก็วิ่งของจากห้องไปเลย

 

ทำไมเกลถึงต้องทำลายข้าวของของฉันแบบนี้ด้วย ตัวเขาเกลก็ได้ไปแล้ว ฉันขอแค่สิ่งเล็กๆน้อยที่เขาให้มาเก็บไว้

 

มันเป็นสิ่งที่มีค่า แต่ทำไมต้องทำลายกันแบบนี้ด้วย

 

"รูปข้าวผัด" โทโมะพูดเบาๆเมื่อเห็นว่ารูปข้าวผัดที่เขาให้หญิงสาวมันตกอยู่ในห้อง เลยรีบก้มไปเก็บแล้วก็ซ่อนเอา

 

ไว้ กลัวเกลจะเห็นเอา แต่ที่เขาทำแบบนี้มันมีเหตุผลนะ

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ เกลร้ายจังเลยเนอะ โทโมะก็เฉยไม่ช่วยอะไรแก้วซะอย่าง

ถ้่าอยากจะอ่านต่อก็ช่วย เม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^