รักแท้ยังมีอยู่จริง

"งั้นเราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่านะลูก แล้วค่อยกลับบ้าน" แม่แก้วจูงมือแก้วเดินมาที่รถ

 

"แต่แก้วยังไม่ได้เก็บข้าวจากบ้านพี่โทโมะเลยนะค่ะ" ถ้าจะจากก็ขอให้ได้รำลากับพี่โทโมะหน่อย อย่างน้อยได้ยิน

 

คำว่า 'เลิกกัน' ก็ยังดี

 

"แม่ให้คนไปเก็บของหมดแล้วลูก" แม่แก้วพูด

 

"..." พอได้ยินถึงกลับพูดไม่ออก คงจะไม่ได้เจอกันจริงๆแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะได้กลับไปเหยียบบ้านของพี่โทโมะ

 

อีกแล้ว ฉันรู้สึกอึ้งไปมาก ใครจะไปรู้ ว่าวันนี้จะเป็นวันที่เราได้เจอกัน..วันสุดท้าย

 

"แก้วเป็นอะไรรึเปล่าลูก?" แม่โทโมะเดินเข้ามาถามลูกสาวของตัวเองที่ดูนิ่งไป

 

"มะ..ไม่ค่ะ" ปฏิเสธไปแล้วก็หันหน้าหนีแม่ของตัวเอง มือก็ปาดน้ำตาออก

 

"ไปกินข้าวกันเถอะลูก" แม่แก้วพูดแล้วก็เดินขึ้นรถไป ฉันก็ต้องเดินขึ้นรถตามแม่ไป

 

 

 

 

 

 

ร้านอาหารภายในห้าง

 

            ฉันเดินเข้ามาภายในร้าน ร้านนี้มันคุ้นมาก ฉันยังจำได้อยู่เลย ว่ามันเป็นร้านอาหารที่พี่โทโมะพามาหลัง

 

จากที่ไปโรงพยายาลเสร็จ เป็นสถานที่ที่ฉันแกล้งสั่งอาหารมาเยอะแยะเพื่อที่จะแกล้งเขา

 

 

"พามาทำไมที่ห้าง?" ฉันหันหน้าไปถามคนตัวสูงที่กำลังจับมือฉันอยู่

 

"เธอจะได้เลิกเรียกฉันว่าคนใจร้ายซะทีไง" โทโมะพาฉันเข้ามาในร้านอาหาร

 

"สั่งเลย ฉันเลี้ยง" โทโมะทำตัวเป็นป๋า ดี! ฉันจะเอาให้กระเป๋าตังค์ฉีกเลย

 

"เอ่อ..งั้นเอาอันนี้นะค่ะ เอ่ออันนี้ด้วย นู่นอีกค่ะ นั้นด้วยนี่อีก @#$#%!$#%#$@$ พอก่อนแล้วกันค่ะ"

 

แก้วสั่งอาหารไปเยอะมาก แต่โทโมะก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว เพราะว่าโทโมะรู้นิสัยแก้วดีจึงเตรียมตังค์มาเต็ม!

 

"สั่งมาเยอะแยะจะกินหมดรึไง?" โทโมะนั่งกอดอกถามแก้ว

 

"ฉันแค่จะแกล้งนายเท่านั้นแหละ"

 

"คิดหรอ? ว่าจะแกล้งฉันได้?"

 

"ได้ไม่ได้ นายก็ดูเอาเองแล้วกัน" แก้วทำหน้ายียวนใส่โทโมะ

 

"ถ้าเธอกินไม่หมด โดนแน่!" โทโมะเดินมานั่งข้างๆแก้วก่อนจะกระซิบข้างหูแก้ว แล้วก็กลับไปนั่งที่ตัวเอง

 

คำสนทนาภายในวันนั้นฉันยังจำได้ดี ไม่ใช่ซิ ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนฉันยังจดจำไว้ พอคิดไปถึงวัน

 

นั้น น้ำตาแทบจะไหลออกมาทันที

 

"แก้วทานซิลูก" ฉันได้สติกลับมาเพราะเสียงของแม่ตัวเอง

 

"..." ฉันไม่ได้ตอบแต่ก็กินอาหารเข้าไป ทำไมถึงคิดถึงพี่โทโมะไ้ด้ขนาดนี้

 

'ให้ตรงหน้าฉันเป็นพี่โทโมะัอีกสักครั้งจะได้ไหม?' ฉันนั่งกินไป แต่ในใจกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย

 

ติ้ง~ (เสียงน้ำตาของแก้วหยดลงในแก้วน้ำ)

 

"แก้วเป็นอะไรลูก" แม่แก้วถามอย่างตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของลูกสาว

 

"เอ่อ..ไม่ค่ะ แก้วนึกถึงละครน้ำตาเลยไหลนะค่ะ" ฉันตอบมั่วๆไปเพื่อความสบายใจของแม่ มือก็รีบปาดน้ำตาออก

 

ทันที แต่ในใจก็ยังคิดถึงแต่เขา

 

 

 

                 ผ่านไปสักพัก เราสองแม่ลูกก็ทานข้าวกันเสร็จ แล้วก็เดินทางกลับบ้านไป

 

 

 

 

 

ด้านโทโมะ

 

              ผมพึ่งจะกลับมาถึงบ้าน ตอนแรกขึ้นไว้ว่าพอเลิกเรียนปุ๊บจะรีบมาีรอแก้วที่ตึกเรียนแต่วันนี้กลับเลยเรียน

 

สายพอไปที่หน้าตึกเรียนของแก้วก็พบว่าแก้วกลับไปแล้ว ผมกะจะอธิบายให้เธอได้เข้าใจ สิ่งที่เธอเห็น สิ่งที่เธอ

 

คิดมันไม่ใช่แบบนั้น ตอนเรียนก็กระวนกระวายมากที่สุด อยากจะเลิกเพื่อจะได้เอา้เวลามาอธิบายให้เธอฟัง

 

เหตุผลง่ายๆ คือ ..ผมไม่อยากเสียเธอไป..

 

"แม่!" พอเหยียบเข้ามาในบ้านก็ตกใจที่เห็นแม่ของตัวเองนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก นั้นทำให้ผมดีใจมากที่แม่กลับมา

 

แล้ว ผมรีบวิ่งไปกอดแม่ทันที

 

"โทโมะลูก สบายดีไหม?" แม่โทโฒะก็กอดตอบลูกของตัวเอง

 

"สบายดีครับ" ผมตอบแม่ไป แต่พอนึกไป แม่เขากลับมาแม่ของแก้วก็ต้องกลับมาด้วย งั้นก็แสดงว่าแก้วก็ต้องกลับ

 

ไปอยู่ที่บ้านของตัวเอง พอผมคิดอย่างนั้นก็รู้สึกใจหายทันที ขออยากให้เป็นแบบนั้นเลย

 

"แล้วแก้ว..."

 

"กลับไปอยู่ที่บ้านแล้วลูก เมื่อเย็นคนบ้านนู้นมาเก็บของของหนูแก้วไปแล้ว" นั้นเป็นคำที่ผมได้ยินแล้วเศร้าที่สุด

 

ผมยังไม่ทันอธิบายให้เธอเข้าใจเลย กลับต้องมาแยกกันเสียแล้ว ห่างกันไปแบบไม่เข้าใจ แล้วผมจะมีความสุขได้

 

ยังไง วันนี้เธอไปแล้ว แล้วผจะทำยังไง

 

...สายไปเสียแล้ว...

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยน๊า อยากให้เรื่องนี้เม้นเยอะแบบเรื่องรักที่เป็นไปไม่ได้มั้งอ่า

(ฝันลมๆแล้งๆ ไม่รู้จะเป็นจริงรึเปล่า) ถ้าไม่เม้นไม่โหวต จะให้จบแบบนี่้แหละ จบแบบไม่เข้าใจกัน

ฝากเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ เรื่องนี้เน่าๆยังไงไม่รู้อ่า แต่ก็เต็มทีนะ ฝากด้วยนะค่ะ ฝากทุกเรื่องเลย

ป.ล. รักรีดเดอร์ที่สุดเลย รักเค้าไหม? (โดนเตะ)