รักแท้ยังมีอยู่จริง

"เพราะฉันรักคุณไงค่ะ" เกลพูดแล้วก็เอามือมาจับแขนของโทโมะแล้วก็คล้องไว้

 

"แต่ผมเลิกรักคุณไปแล้ว!" โทดมะตะโกนใส่หน้าเกล

 

"ยังไงคุณก็ต้องรักฉัน" เกลพูดสายตามีแต่ความร้ายกาจ

 

"ออกไป ออกไปจากบ้านฉันซะ!" โทโมะเอ่ยปากไล่เกลเสียงดัง

 

"แล้วคุณจะเสียใจ!" เกลพูดแล้วก็กระทืบเท้าเดินออกไป

 

 

 

 

ปัง!

 

               ฉันวิ่งกลับเข้าห้องมาพร้อมน้ำตา มันกลั้นไว้ไม่อยู่อีกแล้ว พอปิดประตูสนิทปุ๊บ ขามันก็อ่อนแรงทันที

 

ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นหลังก็พิงกับประตู ก่อนจะกอดเข่าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก สมองมันมีคำถามมากมาย

 

เต็มไปหมดจนเรียงลำดับไม่ถูก มีอย่างเดียวที่ไม่ยอมหยุดก็คือน้ำตา ตอนนี้ไม่รู้ควรจะทำอะไรต่อไป

 

จะ เลิก หรือจะ รัก

 

"ฮือ..ฮือ ทำไมถึงทำแบบนี้" ฉันได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ไปเรื่อย

 

 

 

ก๊อกๆ~

 

"แก้วๆ เปิดประตูให้พี่หน่อย" โทโมะเคาะประตูแล้วเรียกแก้วด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

 

"แก้วพี่อธิบายได้นะ แก้วๆ" โทโมะยังไม่ลดความพยายามยังคงเคาะต่อไป

 

"ฮึก..ออกไป! แก้วไม่อยากฟัง!" มือได้แต่ปิดหูไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น หน้าก็ส่ายไปส่ายมา น้ำตาก็ไหลออก

 

มาเป็นทาง กลัว..กลัวที่เขาพูดมาทั้งหมดจะเป็นแค่คำแก้ตัว! ไม่ใช่ความจริง

 

"แก้วอาจจะยังไม่อยากฟังพี่ รอให้อารมณ์เย็นกว่านี้ แล้วเราค่อยมาคุยกัน" โทโมะพูดแล้วก็เดินกลับห้องไป

 

เพราะรู้อยู่แล้ว ว่าพูดไปแก้วก็ไม่ยอมฟัง ยัยนี่ดื้อจะตาย แถมถ้าพูดไปด้วยจะหาว่าโกหกอีก

 

"ฮึก..จะทิ้งกันแล้วใช่ไหม? ฮือ.." ฉันยังคงร้องไห้อยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน

 

 

 

ตอนเช้าของอีกวัน

 

                  ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ตอนนี้ตาฉันบวมสุดๆ ก็ร้องไห้มาทั้งคืนเลยนิ เลยต้องใช้การ

 

แต่งหน้าข่วยปกปิดนิดหน่อย วันนี้ฉันตื่นเช้าที่สุด จะได้ไปมหาลัยโดยที่ไม่ต้องเจอหน้าพี่โทโมะ ที่ยังไม่อยากเจอ

 

หน้าไม่ใช่ต้องการจะหลบหน้าหรอกนะ แต่ยังไม่พร้อมที่จะฟังอะไรทั้งนั้น ถ้าเขามาบอกเลิกฉันจะทำยังไงล่ะ?

 

+

 

+

 

+

 

"ป้าครับแก้วละครับ" โทโมะรีบวิ่งลงมาจากบันไดอย่างรีบเร่งเพราะว่าสายมากแล้ว ปากก็ร้องหาแก้ว เมื่อคืนนอน

 

ดึกไปหน่อย มัวแต่คิดเรื่องของแฟนตัวเอง ทำให้วันนี้ตื่นสายเลย

 

"ไปมหาลัยนานแล้วค่ะ" ป้าหันมาตอบแล้วก็เดินไปเตรียมอาหารเช้าให้โทโมะ

 

"ขอบคุณครับป้า ไม่ต้องจัดอาหารนะครับ ผมรับ" แล้วโทโมะก็รีบไปที่รถของตัวเองแล้วก็ขับไปมหาวิทยาลัยอย่าง

 

เร่งรีบเพื่อจะไปหาแก้่ว

 

'ทำไมไม่รอกันบ้างเลยนะ ไม่คิดจะฟังพี่อธิบายหน่อยเลยหรอ?'

 

 

 

ณ มหาวิทยาลัย

 

"แก้วเป็นอะไร ทำไมตาบวมๆ" ฟางเดิยเข้ามาถามแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้

 

"ฮึก..ฟางพี่โมะนอกใจแก้ว" ฉันร้องไห้ออกมาแล้วก็โผล่เข้ากอดฟางทันที

 

"เอ่อ..ใจเย็นๆนะแก้ว" ฟางก็ไม่่รู้จะปลอบแก้วยังไงก็ได้แต่ลูบหลังแก้วเท่านั้น

 

"แก้วๆ" เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ฉันหันไปมอง

 

"พี่โทโมะ" ฉันพูดออกมาเบาๆ

 

"ฟังพี่ก่อนนะ คือพะ.." โทโมะพยายามจะอธิบายให้แก้วฟัง

 

"โทโมะมาอยู่นี่นิเอง ทำไมไม่ไปหาเกลตามที่นัดละค่ะ?" เกลเดินเข้ามาเกาะแขนโทโมะ แต่โทโมะก็ได้แต่ทำ

 

หน้างง ไม่รู้ว่าตัวเองไปนัดกับเกลตอนไหน

 

"พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ!" ฉันพูดตัดบทไปแล้วก็ลุกหยิบกระเป๋ษแล้วก็หนังสือเดินออกไปทันที ที่บอกไม่ต้อง

 

พูดอะไรเพราะการกระทำมันชัดเจนดีอยู่แล้ว

 

"แก้วๆ เกลปล่อยสิ!" โทโมะสะบัดมือเกลออก แล้วก็เดินขึ้นห้องเรียนไปด้วยความหงุดหงิด

 

+

 

+

 

+

 

"ฮึก..ฮือ" ฉันเดินออกมาที่หลังมหาวิทยาลัยแล้วก็นั่งร้องไห้ จะมีใครทำไมถึงไม่บอกกันบ้าง

 

"แก้วเลิกร้องไห้ได้แล้วนะ" ฟางเดินเข้ามากอดแก้ว

 

"ฉันเสียใจ ฮือ.."

 

"ไม่เป็นไรนะ แฟนคนเดียวหาใหม่ก็ได้" ลูบหัวแก้ว

 

"ฮือ..." ฉันไม่ได้ตอยอะไรไป ได้แต่ร้องไห้ ถ้าแฟนมันหาง่ายขนาดนั้นก็ดีสิ แต่พี่โมะได้หัวใจฉันไปแล้ว จะไป

 

เอาึคืนมาได้ยังไงล่ะ

 

 

 

ตอนเลิกเรียน

 

"แก้ว เฟย์ฟางกลับก่อนนะ" ฟางโบกมือลาแก้วแล้วก็เดินออกไป

 

"แก้วลูก" ฉันหันไปตามเสียงมันเป็นเสียงที่คุ้นมาก

 

"แม่!" ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ทันที น้ำตาไหลออกมาด้วยความคิดถึงที่เต็มไปหมด

 

"เรากลับไปอยู่บ้านเรากันนะลูก" แม่แก้วพูด

 

"คะ..ค่ะ" ทำไมฉันไม่มีึความสุขเอาซะเลย แทนที่จะดีใจที่ได้อยู่กลับแม่ แต่ทำไมมันถึงเสียใจแปลกๆ จะไม่ได้

 

เจอเขาอีกแล้วใช่มั้ย?

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ ขอโทษที่มันสั้นไปหน่อยอ่า

 

ฝากเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ แต้งกิ้วมากค่ะ

 

เอ่อ.. อยากจะถามว่าตอนนี้อ่านนิยายของไรเตอร์เรื่องอะไรกันบ้าง ตอบกันมานะจ๊ะ