รักแท้ยังมีอยู่จริง
เขียนโดย 
toey
วันที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.28 น.
แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
39) ตัวร้ายโผล่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนนี้เราฉันกำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร จะรอใครอีกล่ะ ก็รอพี่โมะนสิ หายเข้าไปในครัวตั้งนาน ไม่
ออกมาซะที ฉันไม่กล้าเข้าไปในครัวหรอกนะ เดี๋ยวโดนว่าเกะกะอีก เลยนั่งรอดีกว่า
"มาแล้วๆ" โทโมะเดินยกถาดออกมาจากห้องครัว
"ช้าจังเลย แก้วหิวจะตายอยู่แล้ว" ฉันพูดแล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส่พี่โทโมะ
"โชว์ฝีมือเต็มทีเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ"
"ไหนๆดูหน่อยสิว่าจะน่ากินสักแค่ไหน" ฉันยังไม่เห็นอาหารเพราะพี่โมะเอาฝาหม้อปิดอยู่
"เตรียมตัว อย่ากระพริบตานะ" แล้วพี่โทโมะก็เปิดออก ทำให้ฉันเห็น O^O
"มาม่า!" ที่หายเข้าไปในครัวตั้งนานไปทำมาม่า
"ใช่แล้ว อร่อยนะจะบอกให้" พี่โทโมะนั่งลงข้างๆฉัน แล้วก็เอาตะเกียบมาให้
"ไหนบอกจะโชว์ฝีมือไง ไหงออกมาเป็นมาม่าได้" ฉันถือตะเกียบไว้กับมือ จะเอาไว้ทิ่มตาพี่โทโมะ
"ก็ที่บ้านไม่มีอะไรนิหน่า มีแต่มา่ม่า" โทโมะพูดแล้วก็กินมาม่า ที่โมะทำมาถ้วยเดียวแล้วก็กินด้วยกัน
"แก้วอยากกินข้าวผัดที่พี่ทำนิ" ฉันพูโแล้วก็ทำหน้าบูดบึ้งใส่พี่โมะ เหตุผลก็ึคืออยากกิน แล้วก็อยากเ้ห็นด้วย
"ไว้เดี๋ยววันไหนทำให้กินนะครับคนเก่ง" โทโมะพูดแล้วก็ลูบผมแก้วเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มแสนอบอุ่นให้แก้ว
"สัญญาแล้วนะ" ฉันพูดแล้วก็โซยมาม่า มันก็อร่อยเหมือนกันนะเนี่ย
"อ่ะ นี่" โทโมะยื่นของบางสิ่งให้แก้ว เขาเก็บติดตัวไว้ตลอด เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์
"รูปข้าวผัดนิหน่า" พี่โทโมะยื่นให้มันคือรูปข้าวผัดที่เขาขัดฉันตอนที่ฉันจะถ่าย
"อือ กะจะให้ตั้งนานแล้ว แต่ลืม" โทโมะพูดแล้วก็กินมาม่าแก้เขิน
"ไม่เห็นบอกเลยว่าถ่ายไว้แล้ว" เขินอ่า >///< พี่โทโมะหวานไปแล้วนะ ฉันได้แต่ก้มหน้ามองพื้น
"ก็ลืมอ่า มากินได้่แล้ว" ฉันเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะกินมาม่า แต่พี่โมะถือถ้วยแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟา จงใจจะแกล้ง
ไม่ให้ฉันกินมาม่าแน่เลย!
"เอาไปไหนอ่า ยังไม่ได้กินเลยนะ" ฉันรีบวิ่งตามโทโมะไป
+
+
+
"อะไรอ่า กินหมดไม่แบ่งแก้วเลย" พอเดินมาถึงโซฟา้เห็นว่ามาม่ามันหมดแล้ว เจอแต่พี่โทโมะยิ้มกรุ่มกริม
อุ๊บ~
พี่โทโมะคว้าต้นคอฉันเข้าไปจูบ แล้วก็ดันเส้นมาม่าที่อยู่ในปากของพี่โมะมาเข้าปากฉัน
"แฮ่กๆ ทำอะไรของพี่เนี่ย!" ฉันสำลักเส้นมาม่าจะไปพันคออยู่แล้วเนี่ย
"อิ่มยังอ่ะ" พี่โทโมะุถาม
"จะอิ่มได้ไงเล่า! ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของกระเพาะเลย" แย่งฉันกินไปหมด ยังจะถามว่าอิ่มรึเปล่า โกรธๆ
"ฮ่าๆ แต่พี่อิ่มจูบของน้องแก้วแล้ว ไปนอนดีกว่า" แล้วพี่โทโมะก็เดินขึ้นไปข้างบนหน้าตาเฉย ไม่สนใจฉันที่นั่ง
หน้าเอ๋อเลย ทิ้งกันแบบนี้ได้ไง ฉันก็หิวเป็นนะ ฉันจะไม่คุยกับพี่โทโมะอีกแน่!
ณ ห้องแก้ว
ฉันเดินขึ้นมาในห้อง แต่มันต้องเดินผ่านของพี่โทโมะก่อน ได้ยินแต่เสียงเพลงที่ออกมาจากห้องพี่โมะ
ไม่สนใจแก้วเลยนะ! แก้วจะงอนให้ดู!
"พี่โมะก็น่ารักดีนะ" ในใจบอกจะงอน แต่พอเห็นรูปข้าวผัดที่พี่โมะให้มา กลับงอนไม่ลง ฉันเลยเอารูปไปเก็บที่ชั้น
หนังสือ ก่อนจะเดินลงมานั่งที่เตียง แล้วก็กำลังจะทิ้งตัว แต่..
ก๊อกๆ~
"แก้วเปิดประตูให้พี่หน่อย" โทโมะเดินมาเคาะประตูหน้าห้อง
'แก้วไม่เปิดให้พี่หรอก งอนอยู่!' ฉันนั่งลงกับเตียงกอดอก ฉันจะไม่ยอมเปิดแน่
"พี่ขอโทษนะครับ เปิดให้หน่อยนะครับ ถ้าไม่เปิด พี่จะไม่มาให้เห็นหน้าอีกนะ" แล้วโทโมะก็แกล้งกระทืบเท้า
แรงๆ เหมือนเดินลงบันไดไปแล้ว แต่จริงๆตัวเองกระทืบอยู่หน้าห้อง เพื่อหลอกแก้วให้เปิดประตู
'ไม่มาให้เห็นหน้า หมายความว่ายังไง?' ฉันรีบกระเด้งตัวแล้วก็เดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว แต่พอเปิดประตูออก
มาก็ไม่เห็นใคร(โทโมะแอบอยู่ข้างๆประตู แต่แก้วไม่เห็น)
"พี่โทโมะ" ฉันร้องเรียกหาโทโมะ หายไปไหนอีกแล้ว จะไม่มาให้เห็นหน้าจริงๆใช่มั้ย? จะทิ้งกันแล้วละสิ
"พี่ไม่รักแก้วแล้ว ฮึก.." อยู่ๆน้ำตาก็ไหล ในเมื่อไม่รักกันแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง กลับเข้าห้องไปนอนดีกว่า แต่
พอกลับหลังหันกลับเห็นคนที่ร้องเรียกยืนอยู่
"โอ๋ๆ ร้องไห้เลยหรอ?" โทโมะเดินเข้ามากอดแก้ว
"พี่หลอกแก้วหรอ? นิสัยไม่ดี!" ฉันพูดแล้วก็ปาดน้ำตา แล้วก็จะเดินหนีเข้าห้อง
"ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ แก้วจะเปิดประตูไหมล่ะ? อ่ะ เอานมมาให้ดื่ม" โทโมะยื่นแก้วนมมาให้แก้ว
"ขะ..ขอบคุณค่ะ" ฉันรับแก้วนมมาดื่มแต่โดยดี แล้วก็ยื่นแก้วคืนให้พี่โทโมะ
จุ๊ฟ~
โทโมะก้มลงมาจูบแก้ว
"ฝันดีนะครับ" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มๆ แล้วก็เดินลงไปข้างล่าง
"ฝันดีเหมือนกันนะ" ฉันบอกตามหลังไป แต่ไม่รู้ว่าพี่โทโมะจะได้ยินรึเปล่า ก็เขาไม่เหลือเวลาให้ฉันบอกเลยนิ พอ
ตัวเองบอกเสร็จก็เดินไปเลย
ฉันเดินกลับเข้าห้องแล้วก็นอนด้วยรอยยิ้ม แต่มันก็นอนไม่หลับ สมองก็คิืดทบทวนเรื่องต่างๆ
ตั้งแต่เจอพี่โทโมะครั้งแรก จนมาถึงตอนนี้ ไม่คิดว่าเราจะได้รักกันเลย จากที่ฉันเคยผิดหวังในความรัก แฟนเก่าฉัน
ทิ้งฉันไปมีคนอื่นโดยไม่บอกฉันสักคำ จนฉันกลัวที่จะรักใคร พยายามปฏิเสธหัวใจของตัวเองตลอด จนมาวันนี้ พี่
โมะทำให้ฉันรู้แล้วว่า ฉันจะมีเขาข้างกาย และเขาจะไม่ทิ้งฉันไปไหน รักพี่โมะจังเลย
ผ่านไป 2 อาทิตย์
เรายังคงเป็นแฟนกันอยู่เหมือนเดิม อาจจะทะเลาะกันบ่อยๆ เพราะความดื้อของฉันเองแหละ ไม่รู้
หรอกนะว่าพี่โมะจะทนฉันไำปได้นานแค่ไหน ถึงแม้จะทะเลาะกันแต่เราก็กลับมาดีกันได้เสมอ
"พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยนิหน่า ไปบอกให้พี่โมะไปส่งดีกว่า" แล้วฉันก็เดินไปห้องพี่โมะ
"เกล หยุดนะ คุณจะเข้ามาทำไม" เสียงพี่โทโมะ
"เรามาทำอะไรสนุกกันดีกว่านะค่ะ" แล้วเกลก็ผลักโทโมะลงกับเตียง ที่เกลเข้ามาให้ห้องของโทโมะเพราะบอกโท
โมะว่าอยากจะมาดูของตอนที่เกลกับโทโมะเป็นแฟนกัน เกลบอกโทโมะว่าอยากจะขอของคืน เพราะว่ามันเป็น
ความทรงจำที่ดีที่ตัวเองอยากเก็บไว้ โทโมะบอกให้รอข้างล่าง แต่เกลดันขึ้นมาข้างบนตามโทโมะ มันเลยเป็น
เรื่อง!
"เกลหยุดนะ คุณจะทำอะไร" โทโมะพยายามปัดป้องมือของเกลออก
แกร๊ก~
ฉันได้ยินเสียงของทั้งสองคน จึงเปิดประตูเข้ามาในห้องเพราะทนไม่ไหว ส่วนเกลพอจะรู้ว่าเป็นใครเข้า
มา จึงดึงโทโมะให้มานอนทับตัวเอง แล้วก็ดันคอของโทโมะให้มาจูบปากของตัวเอง ทำให้แก้วเข้าใจผิด คิดว่าทั้ง
สองคนกำลังมีอะไรกันอยู่
"ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!" พอเห็นภาพตรงหน้า น้ำตามันก็พร้อมจะไหลทุกที
"แก้ว!" โทโมะตกใจที่เห็นแก้ว โทโมะรีบลุกออกจากตัวของเกล จะวิ่งเข้าไปหาแก้ว แต่โดนเกลดึงไว้ก่อน
"รู้ตัวก็ดีนะ ถ้าออกไปแล้วก็ล็อคประตูให้ด้วยล่ะ ฉันยังทำธุระไม่เสร็จ!" เกลพูดแล้วก็จิกตาใส่แก้ว
"ฉัน..ฮึก..เข้าใจแล้ว" ฉันกำมือแน่นไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ฉันมองไปที่พี่โมะเพื่อพี่เขาจะอธิบายอะไรได้
บ้าง แต่พี่โมะกลับเงียบ ฉันเลือกที่จะวิ่งออกไปจากห้องนี้
"แก้ว!" โทโมะจะวิ่งตามไป แต่เกลดึงไว้
"คุณตามไปสิ ฉันรับรองยัยแก้วไม่ปลอดภัยแน่!" เกลขู่โทโมะ
"คุณทำแบบนี้ืำทำไม!" โทโมะถามด้วยเสียงแข็งกราว สายตาดุดันอย่างเห็นได้ชัด
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ ช่วยเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ไรเตอร์จะตายแล้วนะ ถ้าไม่เม้นไม่โหวตไม่อัพด้วย ไรเตอร์จะงอน
งอนรีดเดอร์ ฮ่าๆ ฝากด้วยนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
