รักแท้ยังมีอยู่จริง

โรงพยาบาล
 
"เดินเร็วๆสิ" โทโมะพูดเพราะว่าแก้วเอาแต่มองไปรอบๆ
 
"พามาทำไมที่นี่อ่า"
 
"พามาซักผ้ามั้ย? ถามมาได้"
 
ป๊าบ~
 
      แก้วฟาดฝ่ามือลงไปที่ไหล่ของโทโมะ
 
"โอ๊ย! เจ็บนะ" โทโมะลูบแขนตัวเอง
 
"สมน้ำหน้า กวนฉันดีนัก"
 
           โทโมะพาแก้วมาให้หมอดูแผลเพราะว่าแก้วปวดหัว หมอก็ให้ยามากิน พร้อมกับเอาผ้าพันแผลที่หัว
 
ออก แล้วก็ให้กลับบ้านได้ พอเสร็จธุระที่โรงพยาบาล ทั้งสองคนก็ไปที่ห้างต่อ
 
"พามาทำไมที่ห้าง?" ฉันหันหน้าไปถามคนตัวสูงที่กำลังจับมือฉันอยู่
 
"เธอจะได้เลิกเรียกฉันว่าคนใจร้ายซะทีไง" โทโมะพาฉันเข้ามาในร้านอาหาร
 
"สั่งเลย ฉันเลี้ยง" โทโมะทำตัวเป็นป๋า ดี! ฉันจะเอาให้กระเป๋าตังค์ฉีกเลย
 
"เอ่อ..งั้นเอาอันนี้นะค่ะ เอ่ออันนี้ด้วย นู่นอีกค่ะ นั้นด้วยนี่อีก @#$#%!$#%#$@$ พอก่อนแล้วกันค่ะ"
 
แก้วสั่งอาหารไปเยอะมาก แต่โทโมะก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว เพราะว่าโทโมะรู้นิสัยแก้วดีจึงเตรียมตังค์มาเต็ม!
 
"สั่งมาเยอะแยะจะกินหมดรึไง?" โทโมะนั่งกอดอกถามแก้ว
 
"ฉันแค่จะแกล้งนายเท่านั้นแหละ"
 
"คิดหรอ? ว่าจะแกล้งฉันได้?"
 
"ได้ไม่ได้ นายก็ดูเอาเองแล้วกัน" แก้วทำหน้ายียวนใส่โทโมะ
 
"ถ้าเธอกินไม่หมด โดนแน่!" โทโมะเดินมานั่งข้างๆแก้วก่อนจะกระซิบข้างหูแก้ว แล้วก็กลับไปนั่งที่ตัวเอง
 
"O_O" โดนอะไร?
 
"นายจะทำอะไร"
 
"คอยดูเอาล่ะกัน อ่ะอาหารมาแล้วกินซิ"
 
                ฉันต้องนั่งกินอาหารสิบกว่าอย่างที่สั่งไป ใครก็ได้ส่งเฟย์กับฟางมาหน่อย กินไม่ไหวแล้วท้องจะ
 
แตก ไม่น่าสั่งมาเยอะเลย ฉันกินอาหารด้วยความเศร้าหมอง แต่โทโมะไม่มีทีท่าว่าจะแตะอาหารสักอย่าง เอา
 
แต่นั่งมองฉันกินอยู่ได้ แถมยังหัวเราะในลำคออีกนะ
 
"นายไม่กินรึไง?" กินหน่อยเถอะ อย่างน้อยถ้าโทโมะกินมันอาจจะหมดก็ได้
 
"ไม่ดีกว่า ฉันจะรอสั่งสอนเด็กดื้อ" โทโมะกระตุกยิ้มที่มุมปาก
 
       ฉันเลยจำใจต้องกินอาหารต่อไป รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็กินไม่หมด เพราะว่าฉันไม่ใช่คนกินจุอะไรมากมาย
 
แต่ฉันก็พยายามยัดให้ได้มากที่สุด เท่าที่ท้องฉันจะรับไว้ได้
 
"แค่กๆ" โอ๊ย! ติดคอ
 
"เอ้าๆ น้ำๆ" โทโมะเดินมานั่งข้างๆก่อนจะส่งน้ำให้แล้วก็ลูบหลังให้นิดหน่อย ฉันก็รับน้ำมาดื่มอย่างรวดเร็ว
 
"แค่กๆ"
 
"พอแล้ว ไม่ไหวหรอก รอรับชะตากรรมได้เลย"
 
"ฮึ้ย!" ฉันนอมแพ้แล้ว กินไม่ไหวแล้วจริงๆ
 
"ไปเร็ว" โทโมะเดินจูงมือแก้วออกมา
 
"นายๆ ไปดูตุ๊กตาได้มั้ย?" แก้วยื้อแขนโทโมะที่กำลังจะพากลับบ้าน
 
"ไปสิ วันนี้ฉันตามใจเธอ" โทโมะเดินพาแก้วเข้าไปในร้าน
 
 
                  ฉันย่อมๆมองๆอยู่แถวๆตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ที่พึ่งออกใหม่ น่ารักอ่ะ แต่เสียดายไม่ได้เอาตังค์มา
 
"กลับบ้านกันเถอะ" แก้วพูดกับโทโมะด้วยเสียงเศร้าๆ จริงๆแล้วอยากได้มิกกี้เม้าส์
 
"ไม่เอาหรอก? เห็นดูตั้งนาน"
 
"ไม่อ่า ขอเวลาแปปนึงได้ป่ะ ปวดฉี่อ่า" แก้วพูดแล้วก็เดินออกจากร้านไป
 
"อือๆ ยัยบ๊อง" โทโมะพูด ก่อนจะเดินตรงไปที่มิกกี้เม้าส์
 
"เอ่่อ.. ตัวนี้เท่าไรหรอคับ?"
 
"2999 บาทค่ะ"
 
"เอาตัวนี้ละครับ ห่อให้ด้วยนะครับ" แล้วโทโมะก็ยืนรอ
 
"ได้แล้วค่ะ ขอบคุณนะค่ะ" พอโทโมะซื้อเสร็จก็เดินออกมา
 
 
ด้านแก้ว
 
"มิกกี้เม้าส์ฉันลอยหายไปอีกแล้ว"
 
"หายแล้วหรอจ๊ะ" ใครอีกละเนี่ย
 
"พิม เกล!" คู่ปรับฉันอีกแล้ว ทั้งสองคนมายืนขว้างทางไม่ให้แก้วออกไปจากห้องน้ำ
 
"ไม่คิดจะทักทายฉันหน่อยหรอจ๊ะ" เกลพูด
 
"ถอยไป! โทโมะรอฉันอยู่" ฉันพูดออกไป จริงๆฉันก็ไม่ได้กลัวแม่นี่เท่าไหร่หรอกนะ
 
"แกจะเอาโทโมะของฉันไปทำไม! ยุ่งกับโทโมะอยู่ได้!" เกลพูด
 
"พี่โทโมะเขาไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่" ฉันพูดยั่วเกลไป
 
"พี่โทโมะเขาของฉันตั้งหากล่ะ เราสองคนรักกันจะตาย" แก้วสะใจค่ะ
 
"อ๊ายยยยยยยยยยย แก!" เกลกรี๊ดแตก ก่อนจะเอามือชี้หน้าฉัน
 
"ถ้ารู้แล้ว ก็อย่ามายุ่งกับพี่โทโมะของฉันอีก" ฉันพูดแล้วก็ผลักพิมกับเกลให้ถอยห่าง แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ
 
ไป คิดแล้วก็สะใจ ที่พูดไปทั้งหมดก็แค่จะยั่วเกล ไม่รู้ว่ายัยคุณเกลจะโทรไปฟ้องโทโมะรึป่าว? ฉันคงจะโดนโท
 
โมะไล่ออกจากบ้านอีกแน่
 
"ไปไหนมาเนี่ย นานจัง" พอฉันเดินออกมาก็เจอโทโมะ
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วนะค่ะ เม้น โหวตด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ