รักแท้ยังมีอยู่จริง

ณ ตอนเช้า
 
             ฟางก็ออกไปคุยกับหมอเรียบร้อย เป็นอันว่าฉันสามารถออกไปจากที่นี่ได้แล้ว
 
"ผมให้คุณออกไปก็ได้ แต่ว่าหมอจะจัดยาให้ แล้วถ้ามีอาการอะไรผิดปกติให้มาพบหมอทันทีเลยนะครับ" หมอสั่ง
 
เสียฉันก่อนจะเดินออกไป
 
"ไปได้ยังอ่ะฟาง เบื่อจะตายแล้ว"  ฉันเร่งฟางที่กำลังเก็บข้าวของเครื่องใช้อยู่
 
"แกไม่บอกพี่โทโมะหน่อยหรอ?" ฟางละสายตาจากกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วก็ถามฉัน
 
"เขาไม่สนใจฉันหรอก" เขาคงไม่เป็นห่วงฉันแล้วล่ะ ถ้าเขาเป็นห่วงฉันอยู่บ้าง เขาก็ต้องมาหาฉันบ้าง แต่นี่หาย
 
เงียบไปเลย
 
"เขาจะไม่สนใจแกได้ไง เขายังให้ฉันโทรบอกเรื่องอาการ..." ฟางเกือบหลุดปากบอกแก้วไป ที่แก้วคิดว่าเขาไม่
 
เป็นห่วง จริงๆแล้วเขาให้ฟางโทรรายงานอาการของแก้วให้เขารู้ไว้ แต่ว่าโทโมะไม่ยอมให้บอกแก้ว
 
"เมื่อกี้แกพูดอะไรนะ อะไรโทรๆน่ะ" ฉันได้ยินไม่ชัดอ่ะ กำลังเหม่อๆอยู่เลยไม่ทันฟัง
 
"อะไรของแก หูฟาดแล้ว" ยัยฟางบอกมา ฉันคงหูฟาดจริงๆละมั้ง
 
แอ๊ด~
 
"พี่โทโมะ" ยัยฟางพูดชื่อของคนที่ฉันไม่อยากเจอ ทำให้ฉันต้องหันไปมอง
 
"นี่หรอ? ที่จะออกจากโรงพยาบาล หัวยังมีผ้าพันแผลพันอยู่เลย" เขาพูดโดยไม่มองหน้าฉันสักนิด
 
"ฟางขอโทษนะค่ะ แต่ยัยแก้วขอให้ฟางช่วยนิ" ฟางรู้สึกสำนึกผิด เลยรีบขอโทษพี่โทโมะ
 
"ฉันหายแล้ว" บอกไปเพื่อให้ได้ออกจากโรงพยาบาล แต่จริงๆแล้ว ยังปวดหัวอยู่เลย
 
"ยัยแก้ว" ฟางหันมาเอ็ดฉันเบาๆ
 
"แล้วฉันก็จะไม่กลับไปที่บ้านนายอีกแล้ว ฉันจะไปอยู่บ้านฟาง" ฉันพูดขึ้นโดยไม่ได้บอกยัยฟางไว้ก่อน
 
"อยากจะไปไหนก็ไปสิ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร"  เขาไม่ใส่ใจฉันจริงๆด้วย เขาไม่สนใจฉันสักนิดเลย ประโยคนี้เล่นเอา
 
น้ำตาจะไหล แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตา ไม่อยากให้เขาเห็นว่าฉันอ่อนแอ
 
"ไปกันเถอะยัยฟาง" ฉันรีบดึงมือยัยฟางให้เดินออกมา เพราะถ้าฉันอยู่ในห้องนั้นนานกว่านี้ น้ำตาฉันคงจะท่วม
 
ห้องพักแน่
 
"โธ่เว้ย! พูดไปได้ไงว่ะ ปากเสีย" โทโมะสถบออกมา หลังจากที่ฟางกับแก้วเดินออกไปแล้ว จริงๆเขาไม่ได้อยาก
 
พูดอย่างนั้น อยากจะบอกให้กลับไปอยู่ที่บ้าน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตัวเองถึงพูดไปอย่างนั้น
 
 
ณ รถฟาง
 
"ฮึก..ฮือ" พอฉันขึ้นมาจากรถเท่านั้น ฉันก็ร้องไห้ออกมาทันที
 
"ยัยแก้ว แกรักพี่เขาใช่มั้ย?" ยัยฟางพูดขึ้นมา
 
"ฉัน..ฮึก เปล่า"
 
"นี่หรอ? ที่เรียกว่าไม่รัก ร้องไห้ฟูมฟายซะขนาดนี้" ฟางพูดแล้วก็ขับรถต่อไป
 
"ฉัน..ไม่รู้"  แล้วฉันก็หลับตาลง เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ
 
 
ณ บ้านฟาง
 
            ฉันมาอยู่บ้านฟางสักระยะนึง  ก่อนที่ฉันจะไปมหาลัยเพื่อเตรียมสอบขึ้นปีสอง ฉันพักอยู่ที่บ้านฟาง
 
ประมาณ 2-3 วัน แล้วก็ไปเรียนตามปกติ อาการของฉันก็ดีขึ้น แต่ก็ปวดหัวหน่อยๆ และก็ต้องกินยาตามที่หมอสั่ง
 
ไว้
 
TOMO TALK
 
            เมื่อไรเธอจะกลับมา  ผมรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก  ไม่มีคนที่มายืนเถียงกับผม ชีวิตผมมันเงียบไปเลย 
 
ไม่มีใครให้นอนกอด คนตัวเล็กนุ่มนิ่มหายไปไหน?  คนที่เหมือนเด็กน่ารักไม่มีอีกแล้ว ถ้าวันนั้นผมไม่ทำกับเธอ
 
แบบนั้น เธอคงจะไม่เกลียดผมขนาดนี้   เธอก็คงไม่ทิ้งผมไป...
 
 
ณ มหาลัย
 
       ตอนนี้ฉันกำลังจะสอบ ยัยฟางก็ดีนะ พาเพื่อนมาช่วยฉันติวสอบเต็มเลย  ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่โทโมะบังคับ
 
ให้อ่านหนังสือเลย คิดถึงจัง แต่เขาคงจะไม่คิดถึงฉันหรอก...  ก็เราไม่มีอะไรต่อกันแล้วนิ รอแค่แม่กลับมาเท่านั้น
 
ฉันก็จะกลับไปอยู่บ้านตัวเอง และก็จะไม่ไปเหยียบบ้านของโทโมะอีก
 
"ยัยแก้ว ฟังฉันอยู่รึป่าว?" เฟย์พูดขึ้นพร้อมโบกมืออยู่ข้างหน้าฉัน
 
"อือๆ แกว่าไรนะ"
 
"นี่ฉันติวให้แกจะจบอยู่แล้วน่ะ เหม่อไปไหนเนี่ย" ยัยเฟย์พูดขึ้น นี่ถ้าฉันไม่มีผ้าพันแผลอยู่บนหัวละก็ ยัยเฟย์คง
 
จะตบหัวฉันไปแล้ว
 
"อย่างนี้คงต้องให้พี่โมะมาช่วยติวให้แล้วละมั้ง" เฟย์ตะโกนเสียงดังมาก ทำให้เจ้าตัวที่ชื่อโทโมะหันมามองกลุ่ม
 
ของฉัน เพราะตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง
 
"ยัยเฟย์"  ฉันรีบวิ่งไปปิดปากยัยนั้น
 
"ฮ่าๆ" เพื่อนพากันหัวเราะฉันใหญ่เลย
 
"พอแล้วไม่ติวแล้ว ไปสอบดีกว่า" แล้วฉันก็รีบถือสมุดหนังสือเข้าห้องสอบไป  ส่วนเพื่อนๆฉันก็นั่งกินข้าวกันต่อ
 
เพราะว่าวันนี้ไม่มีเรียน มีแต่สอบตามเท่านั้นแหละ
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ แล้วไรเตอร์ของตัวและหัวไปอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ พรุ่งนี้สอบแล้วก็วันพฤหัส อีกสองวันไรเตอร์ก็จะปิดแล้ว ยังไงก็ขอกำลังใจ ขอเม้นขอโหวตเยอะๆด้วยนะค่ะ หวังว่าเป็นคอมมาอีกที เม้นโหวตจะเยอะนะค่ะ ฮ่าๆ ไปแล้วนะ จุ๊ฟๆ