รักแท้ยังมีอยู่จริง

โรงพยาบาล
 
"เธอเป็นไงบ้างครับหมอ" พอหมอเดินออกมาก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
 
"ปลอดภัยแล้วครับ แต่ต้องรอฟื้นแล้วดูอาการอีกทีนะครับ" หมอพูดแล้วก็เดินออกไป
 
ห้องพักฟื้นของแก้ว
 
"เมื่อไรจะฟื้นซะที"  เขานั่งลงข้างๆเตียงพร้อมกับจับมือหญิงสาว แล้วก็พูดกับหญิงสาวทั้งๆที่รู้่ว่าเธอไม่ได้่ยิน
 
"...."
 
"นิ วันนี้วันสอบนะ ไม่อยากขึ้นปีสองรึไง?" วันนี้เป็นวันสอบ เพื่อนๆของเธอคงจะสอบรอขึ้นปีสอง แต่เธอดันมา
 
นอนอยู่โรงพยาบาล พอหายก็คงต้องไปตามสอบเอา
 
"....."
 
"ฉันขอโทษนะ" โทโมะฟุบลงกับเตียง อยากให้เธอฟื้นเร็วๆ เพราะตอนนี้้เขาไม่ไหวแล้ว
 
"...."
 
"ตื่นขึ้นมาซะที เธอจะตื่นมาแล้วจำฉันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เธอตื่นมาก็พอ"
 
           ตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่มกว่าๆ โทโมะนั่งเฝ้าแก้วทั้งวัน เขาก็เหนื่อย เพลีย แล้วก็ฟลุบหลับไปข้างๆเตียง
 
ของแก้ว และยังคงจับมือแก้วไม่ยอมปล่อย
 
ณ ตอนเช้าๆ
 
"อือ.." เสียงใคนคนนึงตื่นขึ้นมาก่อน
 
"คนใจร้าย!" ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าโทโมะมานอนอยู่ข้างๆ เขาดูไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่ฉันยังคงไม่ลืมเรื่องที่เขาทำไว้
 
กับฉัน ถึงเขาจะมาทำดีแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันลืม..
 
"ตื่นแล้วหรอ" โทโมะรู้สึกว่ามือของแก้วที่เขาจับอยู่ขยับ เขาเลยตื่นขึ้นมา ก็พบว่าคนที่เขาเฝ้ารอตื่นขึ้นมาแล้ว
 
"..."
 
"เป็นยังไงมั้ง  เจ็บมากมั้ย?" เขาถามมาเป็นชุด
 
"..."  ฉันไม่ตอบ ก็บอกแล้วไง ฉันเกลียดคนใจร้าย
 
"พูดกับฉันหน่อยสิ อย่าืำทำแบบนี้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอน
 
"..." แค่นี้ มันไม่ให้ฉันหายโกรธเขาได้หรอก
 
"เธอคงจะยังไม่หายโกรธ ไม่เป็นไร ฉันไปหาอะไรให้เธอกินดีกว่า" แล้วโทโมะก็เดินออกไป
 
"ฮึก..ฮือ" พอโทโมะออกไป แก้วก็ร้องไห้อย่างหนัก เธอคิดว่าเธอควรจะทำแบบนี้ดีมั้ย? เธอก็ไม่ได้สะใจกับการ
 
ที่เธอทำแบบนี้ แต่เธอรู้สึกเจ็บ ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น ที่เห็นเขาเศร้า
 
"ฮึก..ฉันขอโทษนะ"  เธอได้แต่กล่าวคำขอโทษแผ่วๆ โดยที่เขาไม่มีวันรู้ว่าเธอก็เจ็บเป็นเหมือนกัน
 
แอ๊ดด~
 
         ฉันได้ยินคนเปิดประตู เลยคิดว่าโทโมะคงจะมาแล้ว แต่พอหันไปก็เจอใครคนนึง ที่ไม่ใช่เขา.
 
"เธอเป็นไงบ้าง ยังไม่ตายอีกหรอ?" คนที่เขามาหาฉันก็คือเกล
 
"ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกนะ"
 
"แหม่ๆ หัวแข็งดีเป็นบ้าเลยนะ"
 
"หึ" 
 
"ฉันขอโทษละกันที่เป็นสาเหตุทำให้เธอโดนไล่ออกจากบ้าน"  เกลพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด
 
"ออกไป" ฉันเอ่ยไล่เขาไป
 
"โอ๊ะๆ อะไรค่ะ พี่ยังมาไม่ถึง 10 นาทีเลย ไล่กันแล้วหรอ"  เกลพูดด้วยอาการที่ ตอแ_ล สุดๆ
 
"ฉัีนบอกให้ออกไป!" ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว นี่ถ้าฉันไม่ได้ป่วย ถ้าฉันไม่ได้มีผ้าพันแผลอยู่บนหัวละก็ ฉัน
 
ลงไปตบยัยนั้นแล้วจริงๆแน่
 
"พี่ขอโทษนะค่ะ ฮ่าๆ" เกลพูดเหมือนกำลังจะยั่วโมโหแก้ว
 
"ออกไป!"
 
"ดูสิ โมโหใหญ่เลย" ยัยนั่นยังคงไม่เลิก จะยั่วโมโหฉันทำเพื่อ?
 
เพล้ง!
 
          ฉันปาแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆตัวลงกับพื้น เพื่อเป็นการไล่ยัยนั้นให้ออกไป
 
"ว๊าย!" ยัยนั้นคงจะตกใจ
 
"นี่มันอะไรกัน!" โทโมะพอได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตก ก็รีบเดินเข้ามาในห้อง
 
"โทโมะก็แก้วนะสิค่ะ เกลอุตส่าห์มาเยี่ยม แต่แก้วก็เอาแต่ไล่เกล" เกลเดินไปเกาะแขนโทโมะ แล้วทำสีหน้า
 
หวาดกลัวสุดๆ
 
"มันไม่ชะ.." ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่ก็โดนคนพูดแทรก
 
"ไล่อยากเดียวไม่พอนะค่ะ แก้วยังปาแก้วมาใส่เ้กลอีก" ยัยนั้นแกล้งบีบน้ำตาเพื่อเีีีรียกคะแนนสงสารจากโทโมะ
 
"ฉันไม่ดะ.."
 
"โทโมะคิดดูนะค่ะ ถ้าเกลโดนแก้วนั้น เกลคงได้ไปนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอีกคนแน่"
 
"พึ่งจะฟื้นก็ออกฤิทธิ์แล้วหรอ" โทโมะพูดดุแก้ว
 
"ออกไป!" ฉันเหนื่อยที่จะต้องแก้ตัว ในเมื่อเ้้ขาไม่เชื่อ ฉันก็ไม่มีอะไรต้องพูด
 
"ดูสิค่ะโทโมะแก้วไล่เกลอีกแล้ว"
 
"ออกไป! ออกไปให้หมด" ฉันปาหมอนปาข้าวของที่อยู่รอบๆตัวใส่เขาทั้งหมด
 
"จำไว้ด้วยนะ ว่าฉันเกลียดคนโกหก" โทโมะพูดทิ้งท้ายไว้แล้วก็เดินออกไปโดยที่ไม่ลืมพาเกลออกไปด้วย
 
"ฮึก..ฮือ"  ฉันได้แต่ร้องไห้ ในเมื่อทำอะไรไปเขาก็ไม่เชื่อฉันสักนิด
 
แอ๊ด~
 
          มีคนเปิดประตูเข้ามา
 
"ออกไป!" ฉันกำลังจะหยิบหมอนมาปาใส่คนที่พึ่งเดินเข้ามา เพราะคิดว่าคงจะเป็นโืทโมะไม่ก็เกล
 
"แก้วฟางเอง"
 
"ฟาง ฮึกๆ" พอฟางเดินมาถึง ฉันก็กอดยัยฟางทันที
 
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้" ฟางถามฉันพร้อมกับมองไปรอบๆห้องที่มีเศษแก้ว หมอนของข้าวกระจัด
 
กระจายไปหมด
 
"ฟางฮึก..แก้วไม่อยากอยู่แล้ว พาแก้วกลับบ้านหน่อย"
 
"จะกลับได้ไง? ยังไม่หายเลย" ฟางดูอาการเพื่อน ที่ยังมีผ้าพันแผลพันอยู่ที่หัวอยู่เลย
 
"น่ะๆ แก้วอยากกลับบ้าน ฮึก..แก้วไม่อยากอยู่แล้ว." ฉันอ้อนวอนฟางอยากถึงที่สุด
 
"หมอไม่ให้กลับหรอก" ถ้าคนเป็นหมอมาเห็นสภาพยัยแก้ว หมอคงไม่ให้กลับแน่นอน
 
"แกช่วยพูด ฮึก..ให้หน่อยสิ พ่อแกมีหุ้นอยู่ที่โรงพยาบาลนิ ฮึก..ช่วยฉันหน่อย" ที่เธอไม่อยากอยู่ต่อที่โรง
 
พยาบาลเพราะว่าไม่อยากเจอหน้าคนใจร้าย คนไร้หัวใจ
 
"โอเคๆ เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับหมอให้ แต่วันนี้แกต้องนอนที่นี้ แล้วถ้าแกมีอา่การขึ้นมา เช่นปวดหัวหรืออะไรต่างๆ
 
ฉันจะไม่ให้แกออกจากโรงพยาบาล เพราะฉะนั้นก็รีบทำตัวให้หายเร็วๆ นอนพักซะ แล้วก็ทำตัวดีๆ แล้วฉันจะพา
 
แกออกไป" ฟางพูดอะไรไม่ได้ สงสารเพื่อนเหมือนกัน เลยต้องใช้แผนหลอกเด็ก
 
"อือ" แล้วฉันก็ล้มตัวนอน อยากจะหายเร็วๆเหมือนกัน ไม่อยากต้องอยู่โรงพยาบาลอีก
 
ณ ตอนกลางคืน
 
           ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา แต่ก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้อง เจอแต่ยัยฟางที่มานอนเฝ้าฉัน มหาลัยสอบพอนักศึกษา
 
สอบเสร็จก็ออกจากห้องได้ ยัยฟางถึงมาหาฉันได้ เขาหายไปไหน โทโมะคงจะไม่เป็นห่วงฉันเลยสักนิด เพราะ
 
ตั้งแต่ที่เขาออกไป เขาก็ไม่ได้กลับมาเลย คิดแล้วก็จะร้องไห้ แต่ฉันเลือกที่จะไม่ร้องเพราะพรุ่งนี้ก็จะได้ออกแล้ว 
 
ฉันต้องทำตัวให้หายเร็วๆ ตามที่ยัยฟางบอก
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้ว เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ