รอเธอหันมา

"ฮะ..ฮาโหล"  โอ๊ยเขินๆ พี่โมะโทรมา

("เป็นอะไรรึป่าว ทำไมเสียงดูๆไม่เป็นปกติเลย")

"ป่่าวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

("พี่จะโทรมาบอกฝันดีเฉยๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะสายซ้อนนะ")

"ค่ะๆ" แล้วฉันก็วางสายไป

ด้านโทโมะ

"ว่าไงพิม"

("พี่โมะพิมคิดถึง")

"พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน"

("แล้วพี่โมะไปอังกฤษรึป่าว?")

"ไปๆ"

("หว้า~ เสียดายจังพิมไม่ได้ไป ")

"ไม่เป็นไร รอพี่อยู่ที่ไทยเนี่ยแหละฮ่าๆ"

ทั้งสองคนก็คุยกันเรื่อยๆ วางอีกทีก็เกือบจะเช้านั้นแหละ

ณ ตอนเช้าที่โรงเรียน

"ยัยแก้ว พี่เขาไปอังกฤษด้วยแหละ"

มาบ่นให้ฉันฟังอีกแล้ว ไหนว่าเลิกคุยกันแล้วไง ทำไมมาคุยกันต่อล่ะ

"อือๆ"

ฉันหมดอารมณ์

"พี่เขาบอกให้ฉันรอ"

รอ ฉันควรจะออกไปจากชีวิตแกใช่มั้ย?

"ฉันขอตัวก่อนนะ" แล้วฉันก็ลุกออกมา เพราะรู้สึกว่าเหมือนน้ำตามันจะไหล

"พรุ่งนี้เราจะไปอังกฤษกันแล้วนะจ๊ะ เตรียมของให้พร้อมนะ"  อาจารย์ชี้แจงถึงเรียนของวันพรุ่งนี้

ณ บ้านของแก้ว

"เฮ้อ~ เหนื่อยจัง" ฉันควรจะทำตัวยังไงดี ฉันจะทำตามหัวใจหรือทำตามความถูกต้อง

MSN

*เตรียมของรึยัง* พี่โทโมะอีกแล้ว ไม่อยากจะคุยเลย

*เตรียมแล้ว งั้นแก้วไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ตื่นเร็ว*

แก้วออฟไลน์

"นอนดีกว่า"  ฉันล้มตัวลงนอนแล้วก็หลับไป

ตอนเช้าที่สนามบิน

"แก้ว"  เสียงของพี่โทโมะดังขึ้นมา ฉันสามารถจำเสียงพี่เขาได้โดยที่ไม่ต้องหันไปมองเลย ฉันจำทุกอย่างของพี่เขาได้จริงๆ

"จะขึ้นเครื่องแล้วไปกัน" พี่โมะเดินมาบอกฉัน แต่ฉันยังไม่อยากเจอพี่เขา เพราะฉันยังตัดใจไม่ได้

"เดี๋ยวพี่ช่วยถือ" พี่โทโมะเดินมาแย่งกระเป๋าฉันไปถือไว้ แต่ฉันไม่ยอมปล่อย

"ไม่เป็นไรแก้วถือเองดึกว่า" ฉันยื้อกระเป๋ากลับมา ในใจก็แอบรู้สึกดีที่พี่เขาจะถือให้แต่มันคงจะยังไม่ใช่เวลานี้

"เดี๋ยวพี่ถือให้" พี่โทโมะยังคงแย่งกระเป๋าไปอีก

"ไม่ต้อง!" ฉันเผลอตวาดพี่เขาออกไป โดยที่ได้ตั้งใจ แต่มันก็ดีแล้วเผื่อวิธีนี้จะช่วยให้ฉันมีความสุขตลอดการไปังกฤษครั้งนี้ ฉันรีบเดินออกมาทันที

บนเครื่อง

  ฉันกับพี่โทโมะเราไม่ได้นั่งห่างกันเท่าไร

แผนที่นั่ง

?   ฟาง   ป๊อปปี  แก้ว  ทางเดิน   โทโมะ ?

เราสองคนนั่งข้างกันโดยมีแค่ทางเดินเอาไว้ให้แอร์เดินเท่านั้น เพราะฉะนั้นเราจึงสามารถคุยกันได้   แต่ฉันเอาแต่หันหน้าไปทางพี่ป๊อป  ฉันคิดว่าวิธีนี้คงจะช่วยห้ฉันตัดใจได้ แต่ันไม่ใช่ ฉันลองาคิดอีกที ทำไมเราไม่ใช้เวลาน้ทำให้ตัวเองมีความสุข พอคิดได้เท่านี้ก็เลย

"พี่โมะ" ฉันหันไปเรียกพี่โทโมะ

"ว่าไง"

"แก้วขอโทษ"

"ฮ่าๆ พี่ไม่โกรธหลอก"  แล้วเราสองคนก็เลยคุยกันไป ฉันก็เลยรู้ว่าพี่เขาก็ชอบฉันแล้วฉันก็ชอบเขา แต่ที่เราไม่คบกันก็เพราะฉันขอไว้ฉันไม่อยากทำให้พิมเสียใจ ฉันไม่อยากหักหลังเพื่อน ส่วนพี่โทโมะเองก็มีคนที่รออยู่ที่ไทยก็คือพิมนั้นเอง

---------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพ เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ