บำเรอรัก...... Ver. TK

9.8

เขียนโดย aeytomokaew

วันที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 10.55 น.

22 session

677 วิจารณ์

61.95K อ่าน

3)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

การกลับมา 2

" ขอบคุณน่ะจงเบที่ยอมรับงานนี้ มันอาจจะเงินไม่เยอะ แต่ฉันก็ขอบใจนายมากๆเลยน่ะ "

หญิงสาวร่างเล็ก ผู้ที่ใบหน้าสวย น่ารักราวกับตุ๊กตา ผมยาวสั้นเคลียใหล่ดัดลอนเข้ารูป ใครจะ

ไม่รู้ว่าหญิงสาวสวยน่ารักคนนี้จะมีลูก 2 แล้ว แถมยังโตเป็นสาวสะพรั่งกันทั้ง 2 คนด้วย ชายหนุ่มใบ

หน้าตาหลอเหลา ตาตี๋ แสดงให้เห็นถึงเชื้อชาติเกาหลี

ไม่มีเชื้อไทยปะปนปม้แต่น้อย แต่เขาก็ชอบที่นี่ มันเหมือนบ้านหลังที่ 2 ของเขา และเขาก็ตกหลุมรัก

ผู้หญิงตรงหน้าเพื่อนทางธุรกิจของเขา

" ขอแค่เฟย์เอ่ยมา ผมก็ยอมทำทุกอย่าง "

มือหนาเรียวเอื้อมไปจับมือเล็กที่ตั้งอยู่ เฟย์มองมือของเขา ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้า

รู้สึกยังไงกับเธอ แต่เธอมีลูกถึง 2 คนแล้ว คงไม่มีใครอยากมีภาระเพิ่มขึ้นเพราะเธออยู่

อีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่พร้อมจะเปิดรับใครอีกด้วยเช่นกัน หญิงสาวยิ้มแก้เก้อ ชักกลับมือออกมา

" ขอบคุณค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะติดต่อจงเบไปทีหลังน่ะ ขอคุยกับคุณหวายและคุณแก้วก่อน "

" ก็คุยกันตรงนี้เลยสิค่ะ คุณเฟย์ "

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเฉียบ เฟย์หันหน้าไปมอง หวายที่อยู่ในชุดเกาะอกสีดำสุดเซ็กซี่

เผยให้เห็นเนื้อหนังผิวน้ำผึ้งน่ามอง ขาเรียวเกรด A ก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าเฟย์และจองเบ

พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ซึ่งผู้ชายที่อยู่ในร้านอาหารต่างมองก็อย่างเพ้อฝัน

และน้ำลายไหลไปตามๆกัน ยกเว้นจองเบ ที่ทำหน้าเซ็งเมื่อเห็นหวายเพราะทุกครั้งที่เขามีโอกาสอยู่

กับเฟย์ตามลำพัง หวายชอบมาขัดจังวะเขา ณ จุดสำคัญเสมอ ตอนที่เขาจะสารภาพรักแม่ของเธอ

" คุณหวาย มาได้ไงเนี่ย แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้......."

" ฉันเพิ่งไปเที่ยวผับดื่มกับเพื่อนมาค่ะ แล้วนี่คุณเฟย์มีอะไรคุยกับฉันและคุณแก้วค่ะ "

" เอ่อ...คือ ........"

" คุณเฟยย์ ให้ผมไปอยู่ที่บ้านด้วย พอดีผมไม่มีบ้านอยู่ "

" เหอะๆ พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า "

หวายเอ่ยแทกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าสวยหวานยิ้มหวานให้เขา แต่นี่มันคือรอยยิ้มนาง

มารชัดๆ

" ใช่ ผมยอมรับข้อนี้ ผมเป็นเหมือนที่คุณว่าจริงๆ แต่ผมไม่ได้อยุ่เปล่า"

" อ้อ.....งั้นนายจะไปเป็นคนใช้บ้านฉันงั้นสิ ยินดีต้อนรับเสมอจร้า"

" คุณหวาย......แม่ให้คุณจองเบไปเป็นการ์ดของลูก ให้เงินเดือนเขาด้วย มีอะไรอีกมั้ย "

" ว่าไงน่ะค่ะ นี่คุณเฟย์กำลังพูดว่าอะไรน่ะ "

สีหน้าหวายเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง ตอนนี้ใบหน้าสวยกำลังโกรธเกรี้ยวและเตรียมพ่นไฟได้

เสมอ

" ก็พูดเหมือนที่คุณหวายได้ยินนั่นแหล่ะ ตั้งแต่วันนี้ตองเบคือผู้จัดการของลูก เขาจะช่วย

ดูแลลูกทุกอย่างไม่ว่า เรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัวเหมือนคุณแก้ว น้องสาวลูกไงหล่ะ คุณหวายโตแล้ว

น่ะ หัดทำตัวเหมือนน้องสาวบ้าง "

เฟย์ยังคงพูดอย่างใจเย็น เพราะถ้าเธอเถียงกลับไป เรื่องจะเลวร้ายกว่านี้อีก

" เหอะๆๆ เหมือนน้องสาวงั้นหรอ คุณเฟย์คิดว่าเขามีความสุขหรือไงที่ต้องเติบโตด้วยเส้น

ทางที่คูณปูให้มาตั้งแต่จำความได้ คุณไม่เคยเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่อย่างแท้จริงคุณเฟย์ คุณไม่

เคยเข้าใจความรู้สึกของฉันกับน้อง คุณไม่เคยให้ความรักที่พวกเราต้องการ คุณให้แต่ความสุขที่คุณ

เนรมิตรขึ้น คุณมันไม่ใช่แม่ของฉันและน้อง "

ซ่า!สสสส เเก้วน้ำถูกยกขึ้นด้วยมือเรียวของหวาย และสาดเข้าไปที่ใบหน้าเฟย์เต็มแรง

หยดน้ำไหลลงลุ่เสื้อผ้ารวมถึงน้ำตาของเธอเช่นกัน จองเบมองอย่างตกใจรีบหยิบทิชชูไปเช็ดให้

แต่เขาถูกคนร่างเพรียวดักขาให้ล้มซะก่อนจะมาถึงร่างเฟย์ซะอีก ผู้คนในร้านต่างกันอึ้งและหัวเราะ

ปะปนกัน

" มันน้อยไปสำหรับคนอย่างคุณ คุณเฟย์ "

หวายเอ่ยเสียงสั่น เธอดูตกใจกับการกระทำตนเองไม่น้อยที่สาดน้ำใส่ผู้ให้กำเนิดแต่ก็ไม่ได้พุด

ขอโทษ

Rrrrrrr เฟย์ยังไม่ได้โต้เถียงกลับแต่อย่างใด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน หญิงสาวกดรับโดยไม่สนใจ

ท่าทางของหวาย หญิงสาวเอ่ยบังคับไม่ให้เสียงสั่น

" ฮัลโหล..เฟย์พุดค่ะ ...........อะไรน่ะค่ะ!!! แก้วรถคว่ำหรอ ค่ะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ "

หวายชะงัก หันมามองหน้าเฟย์อย่างงงๆ ตอนนี้เฟย์รีบเก็บกระเป๋าและเอกสารงานของตน

" คุณแก้วเป็นอะไร...... "

" คุณแก้วรถคว่ำ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ยังไม่ทราบอาการเลย แต่โคม่าพอสมควร"

เฟย์รีบตอบ คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดนออกไปอย่างร้อนรน อย่าเป็นอะไรไปน่ะแก้ว

ไม่งั้นแม่จะไม่ให้อภัยตนเอง ฮึก หวายยืนนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ได้รับ น้องสาวของเขารถคว่ำอย่าง

นั้นหรอ โธ่ แก้วน้องพี่ หญิงสาวคิดอย่างเสียใจ รีบวิ่งตามเฟย์ออกไปติดๆ ทั้งให้จองเบที่นั่งเจ็บ

ขาอย่างไม่สนใจเลย

ณ ที่โรงพยาบาล

โทโมะและป็อปปี้นั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน โทโมะนั่งกุมมือตนเองแน่นอย่างกังวลใจ เมื่อ

แก้วออกไปจากบ้านเขาไม่ถึง นาที เขาได้ยินเสียงรถชนกันอย่างแรงเลยวิ่งออกกมาดู ซึ่งทำให้เขา

ช็อคมาก เพราะรถคันหนึ่งคือรถของเธอ เขารีบวิ่งไปดูก็เห็นร่างของเธอสลบอยู่ภายใต้รถที่คว่ำอยู่

รีบงัดร่างของเธออกมาด้วยตนเองแม้จะถูกป็อปปี้ห้ามเพียงใดเพราะกลัวรถจะระเบิดออกมา

ชายหนุ่มไม่ลดละจึงช่วยเธออกมาได้สำเร็จและรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที

เสียงวิ่งตึกตักทำให้ทั้ง 2 หันไปมอง หวายและเฟย์ต่างวิ่งมาด้วยความร้อนรน หวายชะงักเท้าเมื่อ

เห็นว่าใครนั่งอยู่ หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะเดินผ่านไปไม่หันมอง โทโมะนี่ กลับมาทำไม

" คุณแก้วเป็นไงบ้าง โทโมะ "

เฟย์เอ่ยถามอย่างร้อนรน น้ำตาไหลอาบหน้าเพราะเป็นห่วงลูกสาวมากมาย

" หมอยังไม่ออกมาเลยครับ ใจเย็นๆก่อนน่ะครับ "

" ใช่ค่ะคุณเฟย์ ใจเย็นๆน่ะค่ะ พี่แก้วต้องไม่เป็นอะไรน่ะค่ะ "

ป็อปปี้เอ่ยบอก เธอก็ไม่ต่างจากทุกคน เพราะเพิ่งร้องไห้เสร็จไปเมื่อกี้เช่นกัน เฟย์เดินไปที่

ประตู มองหวายนิดนึง แต่ไม่กล้าเข้าไปกอดปลอบใจ เลยได้แต่ยืนรอลุ้นดูอยู่เท่านั้น

แกร๊ก เสียงเปิดประตูออกมา ทุกคนรีบปราดเข้าไปล้อมรอบอย่างใจจดใจจ่อ

" ลูกของฉันเป็นไงบ้างค่ะหมอ "

" ใจเย็นๆครับ คุณแก้วปลอดภัยแล้ว ถือว่ารอดมาได้อย่าน่าตกใจเลยน่ะครับ รถยับถึง

ขนาดนั้น เดี๋ยวหมอย้ายคนไข้ไปในห้องพักธรรมดา เพื่อรอดูอาการ หมอขอตัวน่ะครับ"

ร่างของหมอเดินลับตาไป ทั้ง 4 คนถอนหายใจโล่งอกเฟย์หันมายิ้มให้ลูกสาวอีกคนที่ยืน

ยิ้มอยู่เช่นกัน แต่ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายหุบยิ้มแล้วเมินใส่เธอ โทโมะแอบสังเกตดูเหมือนความ

สัมพันธ์ของคนในครอบครัวนี้จะไม่ราบรื่นเท่าไร ป็อปปี้ชวนเฟย์ไปดูแก้วทันที โดยไม่ได้สังเกต

อะไรทั้งนั้น เมื่อทั้ง 2 ไปเหลือเพียงแค่หวายและโทโมะที่ยืนเงียบกันอยู่

" นายกลับมาทำไม โทโมะ"

หวายเอ่ยถาม หลังเงียบอยู่นาน โทโมะยิ้มเยาะ เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

เดินไปสวมกอดร่างเพรียวจากด้านหลัง

" หึหึ ก็กลับมาหาเธอไงหวาย ฉันคิดถึงเธอมากเลยน่ะ "

"เหอะ อย่ามาโกหกฉันดีกว่า นายคิดถึงแก้วหล่ะสิ "

" น่าเบื่อจัง คนรู้ทันนี่ เพราะเธอเดาใจฉันออกอยู่เรื่อยฉันเลยชอบเธอไงหวาย "

" ปล่อยมือของนายออกจากฉันน่ะ เรื่องระหว่างเราขอให้มันเป็นแค่ความทรงจำก็พอ

อย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีกเลย แค่นี้ฉันก็สมเพชตนเองมากแล้ว ฮึก แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดต่อแก้วมาก

พอแล้ว"

ดวงหน้าสวยแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง โทโมะหันร่างสวยมาหาเขา ยกมือขึ้นปาดน้ำตา