บำเรอรัก...... Ver. TK

 

1

การกลับมา.........

[คุณหนูจริญญา  แห่งตระกูลศิริมงคลสกุล  เจ้าของฉายานางฟ้าของไทย เข้าร่วมประมูลสินค้าเพื่อช่วยเหลือเด็กกำพร้า  นางฟ้าของเราใจบุญอีกแล้ว  แหมใจดีแบบนี้  เมื่อไหร่จะมีข่าวดีกับว่าที่คู่หมั้นทายาทตระกูลจิระคุณค่ะ   ทางรายการก็ขอบคุณคุณจริญญาใน ณ  ที่นี่ด้วย
โทรทัศน์ฉายภาพหญิงสาวทั่วทั้งประเทศ  ที่กำลังยิ้มแย้มมีความสุขกับการเล่นอยู่กับเด็กๆ  ผู้คนที่กำลังดูโทรทัศน์ขณะนี้ ต่างก็ชื่นชมในความมีน้ำใจของเธอ]

 

        ณ   คฤหาสน์หลังโต อลังการที่ตั้งอยู่บนพื้นที่กว่า 100ไร่  รวมถึงรันเวย์สนามบินที่มี

เครื่องบินเครื่องงามจอดอยู่เด่นหรา  คุณหนูเล็กของบ้านกำลังอาละวาดอย่างหนั  ปาเข้าของ

และแจกันแตกกรัจายเกลื่อนกราด  จนคนใช้ต่างก็วิ่งวุ่น

 

 

        "  ฉันบอกแล้วไง  ว่าฉันไม่ชอบดอกไม้สีขาว  แล้วนี่ให้มันหลุดลอดออกมาได้ไงหา!!"

 

      เสียงหวานตวาดลั่น  ใบหน้าสวยฉาบแววโกรธที่ใครสบตาก็ต้องหลบหนีทุดครั้ง  รังสี

อาฆาตกำลังแผ่ทั่ว จนเหล่าคนใช้ส่วนตัวต่างหนาวๆร้อนๆไปตามกัน  ชายหนุ่มหน้าตาหล่อ

เหลา เอาการมากคนหนึ่งอยู่ในชุดสูทที่ดูเป็นหัวหน้าเหล่าคนรับใช้ เอ่ยตอบเสียงเย็น

 

 

         " ผมคิดว่าคุณหนูแก้วอาจจะเบื่อดอกไม้สีแดง  กระผมเลยลองเปลี่ยนดู  ส่วนดอกกุหลาบสีน้ำเงินตอนนี้หายากเหลือเกินครับ"

 

 

 

         " ว่าไงน่ะ   หายากงั้นเหรอ  ยังไงก็ต้องไปหามาให้ได้  ชิสส  แล้วนี่ชุดบ้าอะไร มันตกเทรนส์ไปแล้ว  จะเอามาให้ฉันใส่ทำไมหา...ไล่ออกทั้งหมดดีมั้ย "

 

        แก้วตะโกนรัวใส่หน้าชายหนุ่ม  เขื่อนจ้องหน้าเธอนิ่งใบหน้ายังคงเย็นชาไม่ทุกข์ร้อนเหมือน

เดิม จนคนที่เห็นแล้วหงุดหงิด

 

          "  คุณหนูแก้วพวกกระผมผิดไปแล้ว  โปรดอภัยในความงี่เง่าของกระผมด้วย  เดี๋ยวผมจะให้พวกนี้ไปเปลี่ยนชุดและดอกไม้มาให้ใหม่น่ะครับ "

 

 

          "คุณเขื่อน...กี่ครั้งแล้วค่ะที่คุณทำผิดพลาดแล้วจะยังหาข้อแก้ตัวอยู่เรื่อย  ชอบหรือไงที่เห็นฉันคนนี้วีนใส่น่ะ !!!!"

      

 

           "  ชุดนี่พามันไปเผาซะ  ฉันไม่อยากเห็นมันตั้งโชว์อยู่ที่ร้านอีก  และร้านนั่นไม่ต้องไปซื้อมันแล้ว  ไปหาร้านอื่น แล้วนี่คุณเฟย์และคุณหวายไปไหน "

 

           " คุณหนูหวายไปสังสรรค์กับเพื่อนๆครับ ส่วนคุณเฟย์ เอ่อ...."

          "  ไปไหน !!! " คนร่างงามตวาดลั่นขึ้นอีกครั้งเค้นความจริง

          "  คุณเฟย์ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับแต่ไม่ทราบว่าไปไหน "

  

        "เหอะ....ไปหาไอ้ตี๋ต่างด้าวนั่นหล่ะสิ  ทำไมคุณหวายยังไม่จัดการมันอีกน่ะ  กรี๊ดดดๆๆๆๆๆๆๆ  มีแม่ก็เหมือนไม่มี  พี่สาวก็ติดเพื่อน มีใครสนใจฉันคนนี้บ้างเนี่ย  ไปไหนก็ไปเลยไป๊  ไปให้พ้นทั้งหมด "

 

 

 

          

     แก้วร้องกรี๊ดดลั่นเสียงดังแปดหลอดทำให้ทุกคนรีบเอาสำลีที่เตรียมไว้ปิดหูกัน

อย่างพร้อมเพรียง ด้วยความเคยชินที่เจอคุณหนูบ้านนี้วีนใส่บ่อยๆ  คนใช้ทั้งหมดรีบ

แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้สีเงินสุดหรู ประดับด้วยผ้าแพรไหม

สีทองที่ตกแต่งยังกับในวัง  คิ้วเรียวดั่งกังศรย่นเข้าหากัน

 

 "  เหอะ...บ้านนี้มันอะไรกันน่ะ  น่าเบื่อชิบ  "

 

หญิงสาวเอ่ยบ่น  ก่อนจะคิดอะไรออก  รับคว้ากระเป๋าขาเรียวเกรด เอ ที่ได้รับการ

ดูแลอย่างดีก้าวสลับกันอย่างมาดมั่นออกมาหยุดที่ลานจอดรถ ที่เรียงรายไปด้วยรถ

หลากหลายยี่ห้อชื่อดัง

 

 

         " คุณหนูแก้วจะไปไหนครับ "

 

 

เขื่อนเอ่ยถาม  เมื่อเห็นคุณหนูของบ้านคว้ากุญแจมากจากลิ้นชักข้างๆตน

 

 

          " ไม่ใช่เรื่องของนาย  ถ้าว่างมากก็ไปดูแลคุณเฟย์ซะ ฉันไม่อยากมีพ่อใหม่เป็นต่างด้าว "

          " ครับคุณหนูแก้ว "

  เขื่อนโค้งคำนับ  แก้วเบะปากใส่ กระชากประตูรถยนต์ออกแล้วขับออกมา

ทันที  มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์แล้วโทรออก

   

 

          "  ฮัลโหล..ฟางเธอว่างมั้ย "

    [ ไม่ว่าง  ตอนนี้ฉันกำลังถูกจับดูตัวคู่หมั้นอยู่  ให้มันได้อย่างนี้สิ  เซ็งโว้ยยยยยย]

 

          "  อะไรของเธอเนี่ย  จะตะโกนทำไมย่ะ  เออ  งั้นไม่รบกวนแล้ว  เซ็งเหมือนกันโว้ยยยย"

 

 

     แก้ววางโทรศัพท์เพื่อนที่ขึ้นชื่อว่าสนิทที่สุด ก่อนจะขับรถต่อไปเพิ่มความเร็ว

ขึ้นเท่าตัว

 

  

 

 ที่บ้านของป็อปปี้

  

          "  พี่โทโมะ "

 
      คุณหนูเล็กของบ้านวิ่งมาสวมกอดชายหนุ่ม  ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าพี่ชายแท้ๆของเธอที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากญี่ปุ่นวันนี้

  

        "  ไงจ้ะ  โตเป็นสาวแล้วน่ะเรา  สวยขึ้นแบบนี้พี่ก็หวงแยสิ  ถ้ามีหนุ่มๆมาจีบ "

 

         " 55+  ดีสิค่ะ  งั้นป็อปจะไม่รัก

 ผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่โทโมะดีมั้ย  ทำไมพี่โทโมะกลับมาถึงไม่โทรบอกป็อปค่ะ จะได้ไปรับที่สนามบิน"

 

 

 

 

 

         "  เซอร์ไพร์ไง  พ่อและแม่ฝากความคิดถึงมาให้เราด้วยแหล่ะ"

 

         "  แล้วคุณพ่อคุณแม่จะกลับมาหาป็อปเมื่อไหร่คะ "

  

 

        "คงอีกไม่นานแหล่ะ  แต่นับแต่นี้พี่จะกลับมาอยู่กับป็อปน่ะเราจะได้ไม่เหงาแล้วทีนี้ "

 

          "  เย้ๆๆ พี่โทโมะจะกลับมาอยู่กับป็อปแล้ว  ป็อปดีใจมากเลยค่ะถ้าพี่แก้วรู้ข่าวนี้ ก็คงดีใจมากกว่าป็อปแน่ๆ"

 

 

      ใบหน้าหล่อของชายหนุ่มสลดลงเมื่อได้ยินชื่อของแก้วจากปากน้องสาว

 

แก้วหรอ  เธอจะเป็นอย่างไรบ้างน่ะ

 

ปื้น  ปื้น  เสียงบีบแตรหน้าบ้านทำให้โทโมะผละออกจากป็อปปี้ทั้ง 2หันไปมองหน้าบ้าน

 

           "  ใครมาน่ะ  เพื่อนป็อปหรอ"

        

  
 

  " คงงั้นมั้งค่ะ  เดี๋ยวป็อปไปเปิดประตูเองค่ะ "

           "  อืมๆๆ"

   
โทโมะพยักหน้ารับ  เมื่อป็อปปี้เดินออกไป  ชายหนุ่มก็หันมาเก็บกระเป๋าขึ้นห้องไปเก็บ

 

"  พี่แก้ว "  ป็อปปี้เอ่ย เดินเข้ามากอดร่างบางตรงหน้าอย่างดีใจ

        ป็อปปี้ยิ้มอย่างดีใจ เมื่อรู้ว่าใครมารีบวิ่งไปเปิดประตูทันที  รถสปอร์ตสีทองสุดหรู 

เลี้ยวเข้ามาจอดนตัวบ้าน  คนในรถเปิดประตูขาเรียวก้าเท้าลงมาจากรถ  ปรากฎร่างระหงในชุด

เดรสลายเสือกระโปรงสั้นเหนือเข่า พริ้วไปตามกระแสลม ดวงหน้างดงามถูกปกคลุมด้วยกลุ่มผม

สีน้ำตาลแดง  ที่ยาวดัดลอนตั้งรับกับดวงหน้าสวยได้เป็นอย่างดี  ริมฝีปากงามเผยรอยยิ้มหวาน

ให้กับคนที่เดินเข้ามา

            " ไงจ้ะเรา  ดูมีความสุขจังเลยน่ะ"

             " ก็ไม่ให้อารมณ์ดีได้ไง  วันนี้มีคนที่ป็อปรักถึง 2คนมาหาป็อปพร้อมกัน "

 

           "  ใครกันน่ะ  คนที่ป็อปรักนอกจากพี่ "

 

 

 

     

 

 

 

            "  ถ้าพี่แก้วอยากรู้ก็ตามป็อปเข้าไปข้างในสิค่ะ  รับรองเซอร์ไพร์แน่ๆๆ"

 

       "  ไหนหล่ะ   นี่อำพี่เล่นหรือเปล่า "

       แก้วทำหน้างงเล็กน้อย  แต่ก็ยอมเดินตามเข้ามานบ้านโดยดี  แต่เธอก็ยังไม่เห็นใครเลย
 
แม้แต่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

        " เปล่าน่ะ  ไปไหนของเขาน่ะ"

 

 

           "  เพื่อนเธอคนไหนที่มาหรอ  ป็อปปี้ แนะนำให้พี่....."

 

             "อ้าว  พี่โทโมะอยู่นี่เอง  พี่แก้วเองค่ะ "

      แก้วหันไปตามเสียงที่เจ้าของเสียงยืนอยู่ที่บันได ดวงตาโตเบิกกว้าง  และดูเหมือนอีก

ฝ่ายก็ดูจะไม่แตกต่างอะไรจากเธอ

 

 

 

 

            "  น้องป็อปพี่ขอกลับบ้านก่อนน่ะ...พี่ไม่มีอารมณ์แล้ว "


 

 

 

        แก้วเอ่ยขึ้นดวงตาจับจ้องไปที่คนร่างสูง  ก่อนจะหลุบตาต่ำเดินปึงปังออกไป  โทโมะ ที่

ได้สติรีบวิ่งตาไปติดๆ  ป็อปปี้มองทั้งคู่อย่างงงๆ  แต่ก็ไม่ได้ตามไป

 

          " แก้ว..เดี๊ยวก่อนสิ..แก้ว "

   
 
      โทโมะ วิ่งเข้าไปคว้าแขนเรียวก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถออก ดวงหน้างามหันมาจ้องมองอย่างโกรธๆ

 

           " ปล่อยมือจากประตูรถของฉัน  เดี๋ยวนี้!! "

 

       หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ  แกะมือหนาออกจากประตู แต่โทโมะ กลับเอามืออีกข้างมาจับมือเธอไว้
         

 

           "  ทำไมต้องหนีหน้าฉัน   "

           " ใครหนี  อย่ามาพูดมั่ว  ปล่อย"

           "  ก็เธอกำลังทำมันอยู่นี่ไง   ทำไมเห็นหน้าฉันแล้วทนมองไม่ได้หรือไง   "

           "  ใช่  ฉันเสนียดขี้หน้าหน้านาย  ทีนี้ก็เอามือที่สกปรกของนายออกไปจากรถฉันซะ"

 

      โทโมะ ดูอึ้งๆกับคำพูดของเธอ   ไม่คิดว่าคำหยาบแบบนี้จะออกมาจากปากคนที่เขาเคยรู้จักดี

 

 

           " ฉัน    กลับมาทั้งที  แทนที่จะได้ยินคำว่าเป็นห่วง  คิดถึง จากปากคนรักแล้วนี่ทำไม คำที่ฉันได้ยินถึง...."

            "  ใครคนรักของนายอย่ามาพูดมั่วน่ะ!!   เรื่องของเรามันจบไปแล้ว... ทุกอย่างมันมีค่าเป็นศูนย์  ฉันกับนายตอนนี้สถานะก็เป็นเพียงแค่คนที่เพิ่งเจอกัน  ถอยไป!!  "

 

 

       แก้วโพร่งออกมาขัดคำพูดของโทโมะ  มือเล็กผลักร่างสูงจนเซออกไป  ก่อนจะรีบลงนั่งใน

รถปิดประตูทันที 

 

           " เธอเปลี่ยนไปมากเลยน่ะแก้วเธอเปลี่ยนไปจนฉันรู้สึกว่าเราอยู่ไกลกันเหลือเกิน "

 

  โทโมะ เอ่ยมองผู้หญิงในรถอย่างผิดหวัง  ดวงหน้าสวยหันมามองเขา ใบหน้าไร้ความรู้สึก

 

           "  นายเป็นคนทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้โทโมะ  นายเป็นคนบังคับฉันให้ต้องเป็นแบบนี้ "

 

       แก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  เพื่อให้เขาได้ยินชัดเจน  มือเรียวเอื้อมไปกดปิดกระจก

ขึ้น  ก่อนจะกระชากเกียร์รถ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว  หญิงสาวจ้องมองทางไปข้างหน้า 

 ดวงตางามพร่ามัวไปด้วยหยดน้ำตาที่กลังเอ่อไหล

  

 

 

          " ฮึก..นายกลับมาทำไม  นายจะกลับมาทำไมอีก กรี๊ดดดดด !!! "

 

ตึง !!! โครม !!!  


 

 

******

บทนำ  เป็นเหตุการณ์ของตอนหนึ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นน่ะค่ะ