บำเรอรัก...... Ver. TK

 
 
หลังจากที่ฟางประกาศ ว่าเธอเป็นอะไรกับป็อปปี้ไปวันนั้น  ทุกอย่างมันกลับตาลปัด  เมื่อคนที่ต้องรับ
ผิดชอบเรื่องทั้งหมดกลับเป็นป็อปปี้  ที่จำต้องยอมแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับฟางแทนกวินทั้ง
หมด  แลดูเหมือนทางครอบครัวทั้งสองต่างเห็นดีเห็นงามด้วย  ทั้งสองถูกส่งเข้าห้องหอไว้ที่ถูก
เตรียมไว้ให้แล้ว  ป็อปปี้ทำหน้าตาย  มองดูแม่ลูกเค้าร่ำลากันอยู่  เหอะ  ยังกะว่าฉันจะทำร้ายลูกสาว
ตนเองนั่นแหล่ะ  ถึงได้สั่งระวังนู่นระวังนี่
 
 
 
 
“   แม้เจ้าบ่าวของลูกอาจไม่ใช่คนที่แม่หวัง.....แต่เมื่อลูกเลือกแล้ว  แม่ก็ไม่ขัดใจ ...ดูเหมือนจะยัง
ไม่เข้าใจ  ยังไงก็อย่าทะเลาะกันน่ะลูก  โตๆๆกันแล้ว  แม่ไปหล่ะ ”
 
 
“ฮึก...ค่ะแม่..”
 
 
 
ฟางกอดผู้เป็นแม่อีกครั้ง  ก่อนจะค่อยๆปิดประตู  เมื่อร่างทุกคนออกไป  หญิงสาวหันมาทางคนที่นั่ง
อยู่บนเตียง  แววตาเย็นชาและโกรธเกรี้ยวส่งผ่านมา  รังสีอัมหิตแผ่ซ่านไปทั้งห้อง  ฟางหลบตา 
ก่อนจะเดินไปที่ตูเสื้อผ้า หยิบชุดมาเปลี่ยน
 
 
 
 
“ สะใจเธอแล้วใช่มั้ย...ที่จับฉันได้น่ะ ”
 
 
“ พูดอะไร  ฉันน่ะเหรอจับนาย ”
 
 
“ ถ้าไม่เรียกว่าจับผู้ชายแล้วมันเรียกว่าอะไรหล่ะ...เหอะ  หน้าด้านจริงๆเลย ”
 
 
“ นี่นาย  มันจะมากไปแล้วน่ะ   ฉันทำตามหัวใจตนเองมันผิดหรือไง ”
 
 
ฟางตวาดลั่น  อย่างโมโห  ป็อปปี้ยิ้มเยาะ  เดินตรงมาหาเธอ  มือหนา จับแขนเรียวบีบแน่นจนเธอรุ้
สึกเจ็บ  แต่เธอก็อดกลั้นไม่รุ้ออกมา  น้ำตาเริ่มคลอดวงตาคุ่สวย
 
 
 
“  มันไม่มากไปสำหรับผู้หญิงล่าแต้มอย่างเธอ...เหอะ  เธอก็ไม่ต่างกับผู้หญิง  ขายตัว  ที่ยอมนอน
กับผู้ชายที่ไม่ได้รัก  และทิ้งเขาน่ะ  เธอไม่เคยนึกถึงใจใคร เธอทำไปเพราะความสุขและสะใจของ
เธอ  หึหึ  เธอมันสำส่อนดีๆนั่นแหล่ะ  ...คำสวยหรูมันไม่เหมาะกับผู้หญิงที่น่าขยะแขยงอย่างเธอ
หรอก ”
 
 
 
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเหยียดหยาม ผลักร่างเธอ จนร่างบางเซไปชนกับตู้  น้ำตามากมายไหลออก
จากดวงตาสวย  เธอมองเขาอย่างเสียใจ  มือบางยกขึ้นฟาดไปที่หน้าหล่อเหลาของเขาอย่างโมโห
 
 
เผียะ!  เผียะ !
 
“ ฮึก....แต่ฉันก็มีหัวใจ..ฮึก   นายเอาหัวใจของฉันไป   ได้ยินมั้ย!  ..ฮึก  ฉันรักนายป็อปปี้ ฉันรัก
นาย  ! ”
 
“ทุเรศ  ! .....”
 
ป็อปปี้เอ่ยแค่นั้น  ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังประตู  มือหนายื่นไปจับลูกบิด
 
ตึง ! เพล้ง  !
 
 
ป็อปปี้ชะงัก คิ้วเรียวผูกกันด้วยความสงสัย  ชายหนุ่มหันหน้ากลับมา มองดูเศษแก้วที่แตกเป็น
เสี่ยงอยู่ที่พื้น  ก่อนจะหันไปมองร่างที่นั่งอยู่ข้างๆไม่ไกลนั่ง ในมือของเธอกำลังกำเศษแก้วที่แตกกัน
แน่น ราวกับว่ามันเจ็บเลย  เลือดแดงฉานค่อยๆไหลกระทบพื้น  ดวงหน้าสวยเชิดนิ่งมองมาที่เขา
 
 
“ คิดจะเรียกร้องความสนใจฉันเหรอ  ฟาง...ไม่ได้ผลหรอกเธอทำตัวเธอเองน่ะ ”
 
 
“  ถึงแม้นายจะยังไม่รักฉัน...แต่ฉันสัญญา  ว่าฉันจะเป็นคนรักที่ดีของนาย...ป็อปได้โปรดอย่าทำเป็น
ห่างเหินกับฉันอย่างนี้...ฮึก...อย่าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนในสายตานาย”
 
 
“ถึงแม้เธอจะพยายามทำดีกับฉันแค่ไหน....แต่เธอควรหยุดความคิดนั้นซะ  สำหรับฉัน จะให้เจ็บปวด
 2 ครั้ง  จากผู้หญิงคนเดียว  มันเป็นการดูหมิ่นเพศพ่อเป็นอย่างมากมัน..ไม่มีวันที่จะเป็นแบบนั้นซะ
หรอก  ”
 
 
“..นายไม่มีวันหนีฉันพ้นหรอกป็อป......นายต้องอยู่กับฉันที่นี่”
 
 
ฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  มือเล็กทั้ง 2ข้างยันพื้น  ก่อนจะเดินไร้เรี่ยวแรงมายืนประจันหน้ากับคน
ร่างสูงกว่า  ชายหนุ่มมองเธอนิ่ง ไม่ไหวติง  เหมือนกำลังประมวลว่าคนตรงหน้าจะมาไม้ไหน
 
“  ถึงแม้เธอจะได้ตัวฉัน...แต่เธอไม่มีวันได้ตัวฉันฟาง ...เพราะคนที่เอาใจฉันไป  ก็คือแก้ว
 คนเดียว  นั่นคือคนที่ฉันรัก ”
 
 
“ รักงั้นหรอ...หึหึ   เมื่อก่อนนายยังพูดแบบนี้กับฉันนี่ ”
 
 
ป็อปปี้นิ่งอึ้ง  ภาพวันวานก็ปรากฎให้เขาได้เห็นอีกครั้ง 
 
 
เขากับฟางเป็นคู่รักคุ่ฮอตอันดับ 1ของมหาลัยที่ทุกคนตามเชียร์เลยก็ว่าได้   แน่นอนว่าฟางมาจีบเขา
ก่อน เพราะเธอเป็นคาสโนวี่และดาวมหาลัย 2ปีซ้อนเลยว่าได้  ส่วนเขาเป็นแค่หนุ่มรูปหล่อ  พ่อรวย
ธรรมดาๆเท่านั้นไม่ได้เป็นคนดังอะไร  เขารักฟางมาก แม้จะไม่พูดออกมา  แต่ความรู้สึกมันก็
บอกอย่างนั้น  จนกระทั่งเขาและเธอมีเซ็กส์กันครั้งแรก  เขารู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ไม่ได้เป็นคนแรก
ของเธอ  แต่เขาพร้อมที่จะเดินเคียงข้างไปด้วยกับเธอเสมอ
 
 
 
‘ คิดอะไรอยู่..หืม ’
 
 
มือหาสวมกอดเอวบางจากด้านหลัง   โดยมีผ้าห่มปกปิดร่างปล่าเปลือยกั้นระหว่างเขา ใบหน้าหล่อ
คมคาย  ก้มลงฝังจมูกที่ซอกคอขาวนียนของสาวร่างเล็กฟอดใหญ่
 
‘   เสียใจมั้ยที่ฉันไม่ใช่คนแรกของนาย ’
 
 
ฟางเอ่ยเสียงเย็น  ดวงตาเรียวกลมโตมองไปข้างหน้ายังคงเย็นยะเยือกไร้อารมณ์ใดๆ
 
 
‘ ไม่เลย...แค่เธอรักฉันคนคนเดียวมันเกินพอแล้ว...เรียนจบเราแต่งงานกันมั้ย ’
 
 
‘แต่งงานงั้นเรอะ..หึหึ  เราอยู่แค่ ปี2 เองน่ะ   อย่าคิดอะไรก่อน อนาคตยังอีกไกล’
 
 
‘ เธอกำลังจะพูดอะไรฟาง...ยังไงเราต้องรักกันไปนานๆอยุ่แล้วไม่ใช่หรอ  ในเมื่อเธอเป็นเมียฉันแล้ว’
 
 
‘นายนี่มันไร้เดียงสาจริงๆเลยป็อป ’
 
 
 
ฟางยิ้มเยาะ  หันหน้ามามองเขาด้วยสายตาแววขบขัน แต่มันสร้างความงุนงงให้กับคนที่เห็นได้เป็น
อย่างมาก
 
‘ ..เธอคงไม่..’  เธอคงไม่บอกเลิกผมใช่มั้ย
 
‘  เราเลิกกันเถอะ  ป็อป  นายมันอ่อนหัดชะมัด รานก็ไม่ต่างกับของเล่นชั่วคราวฉันเท่านั้น  ในเมื่อฉัน
ได้ตัวนายแล้ว  เราก็จบกันเสียที  ลาก่อน ’
 
 
ฟางเอ่ย  ก่อนที่มือเล็กจะผลักร่างหนาออกจากตัว  คว้าเสื้อผ้าตนเองเปิดประตูออกไป  ป็อปปี้นิ่งอึ้ง 
ดวงตารื้นไปด้วยน้ำตา  ร่างสูงทรุดเข่าลงนั่ง มองร่างที่เลือนหายไป  ทำไม  เขาทำอะไรผิด  ในเมื่อ
เขารักเธอ  เธอก็รักเขา ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป ฟาง  หัวใจเธอทำด้วยอะไร  ทำไมเธอถึงไม่เคยพอ
 
 
 
ภาพที่เขาเกลียดที่สุด  ความทรงจำที่เขาเกลียดที่สุด  เกลียดผู้หญิงอย่างว่าที่สุด โดยเฉพาะผู้หญิง
ตรงหน้านี้
 
 
“  ถ้าวันนั้น  ฉันเป็นคนบอกลาเธอ  มันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกฟาง....เธอไม่รู้หรอก  ว่าตอนนั้นฉันเจ็บ
 
ปวดแค่ไหน  ”
 
 
 
ป็อปปี้เอ่ยแค่นั้น  ก่อนจะหันหลัง เดินออกไปทันที  ฟางทรุดตัวลงนั่งร้องไห้  ใช่เธอยอมรับผิดทั้ง
 
หมด  เธอผิดที่หลอกเค้า  เธอผิดที่ทิ้งของมีค่าที่สุดไป  เธอเองก็เจ็บปวดไปไม่น้อยไปกว่าเค้าเช่น
 
กัน
 
 
ร่างสวยถือชุดเดินออกมาจากห้อง  ก่อนจะรีบไปยังห้องน้ำ กดล็อคกลอนทันที
 
แหมะ    น้ำตาหยดโตไหลลงบนแก้มใส ร่างสวยทรุดลงนั่งกับพื้นชันขึ้น ซบหน้าลงร้องไห้
 
 
‘ฮึก  ฮือๆๆ  ป็อป ฉันขอโทษ   ฉันรักนายแล้วจริงๆ  แต่ฉันต้องทำแบบนี้ เพื่อความอยุ่รอดของฉัน  ’
 
 
 
น้ำตามากมายไหลอาบแก้มนวล มองเบอร์มือถือที่โทรเข้ามา  ก่อนจะกดรับทันที
 
 
 
‘ ฮัลโหล....อืม  ฉันสลัดเค้าทิ้งแล้ว  ทีนี้เธอจะลบรูปนั้นได้หรือยังพิม...ฉันแก้แค้นให้เธอแล้วไง 
ตอนนี้หมอนั่นคงร้องไห้งอมแงมไปแล้ว   หวังว่าเธอจะลบรูปนั้นทิ้งซะ .....ดี  งั้นเรา 2 คนไม่มีพันธะ
ต่อกันแล้ว  เพราะฉันชอบผู้ชาย ไม่ใช่ เลส  จำไว้  ขอให้เธอโชคดี ’
 
 
 
หญิงสาวพุดอย่างหนักแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ เมื่อวางสาย  เธอก็เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง  มือ 2
ปล่อยข้างกายอย่างหมดแรง ร้องไห้ออกมาสมเพชความงี่เง่าตนเอง  ถ้าหากเธอไม่เสียท่าให้พิม
เพื่อนที่เธอคิดว่ารักที่สุด  เธอคงไม่เป็นแบบนี้   เธอคงไม่มาเป็นเบี้ยล่าง  ยอมให้เพื่อนเธอ  สั่งให้
นอนกับผู้ชายตามใจชอบแบบนี้   และป็อปปี้ก็เป็นรายสุดท้าย  ที่เธอจะหลุดพ้นจากขุมนรกนี่  แต่มัน
ไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะเธอรัก ผู้ชายคนนี้ไปแล้ว  ลาก่อนป็อปปี้  ฉันคงต้องไป  เพราะฉันคงสู้หน้า
นายต่อไปไม่ไหว
 
 
 
 
“ ฮึก..ถ้าฉันบอกความจริงนาย  นายจะเชื่อฉันมั้ยป็อป ”
 
 
 
ฟางเอ่ยทั้งน้ำตา เมื่อนึกถึงภาพวันเก่าๆที่เธอไม่เคยลืม  หญิงสาวซบหน้าลงบนพื้น  ปล่อยให้น้ำตา
รินไหลออกมา  
 
 
 
โทโมะจูงมือแก้วมาที่รถ ก่อนจะยัดร่างเธอลงไปในรถทันทีเมื่ออีกฝ่ายดิ้นขัดขืน เขาเข้ามานั่งในรถ
สายตาคมจ้องมองดวงตากลมโตที่จ้องเขม็งมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามนับร้อยที่พร้อมจะ
ระเบิดให้เขาตอบ และความไม่พอใจอยุ่ในเสี้ยวดวงตานั้น
 
 
 
“เธอไม่ต้องรับรู้อะไรมากมาย รู้แค่ว่าฉันกับคุณเฟย์ทำเพื่อเธอน่ะแก้ว ในเมื่อฉันอยากได้เธอมา
ครอบครอง  ฉันก็ต้องเสียสิ่งล้ำค่าของฉันตอบแทนเช่นกัน  ยื่นหมูยื่นแมว ไม่มีใครเสีย”
 
 
“นายกำลังทำให้ฉันเหมือนคนกำลังจะบ้า  โทโมะ ฉันไม่เข้าใจ”
 
 
“เอาเป็นว่า โมะค่อยอธิบายให้ฟังตอนวันหอของเราแล้วกันน่ะที่รัก จุ๊บ”
 
 
โทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ก่อนจะเอี้ยวตัวมาฉกริมฝีปากอวบอิ่มที่เผลอชวนลิ้มลองยิ่งนัก อย่าง
หมั่นเขี้ยว
 
เผียะ
 
แก้วตีแขนคนฉวยโอกาสอย่างเอียงอาย ก่อนที่สาวสวยจะหันหน้าหนีมองออกไปทางหน้าต่าง ไม่หัน
 
มาคุยกับคนข้างๆเลยตลอดที่รถขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ
 
ฉันให้โอกาสเขาแล้วใช่มั้ย  ฉันจะเสียใจอีกมั้ยน่ะ  นายจะทำร้ายฉันอีกมั้ยโทโมะ
 
 
 
 
***ป็อปฟางมาแล้ว แหะๆนึกว่าจะไม่มีบทบาทซะแร้ว****
อยากอ่านตอนหน้ามั้ย TK จัดเต็มตอนหน้าน่ะ
ถ้าอยากอ่านรุ้มั้ยทำไงไม่งั้นไรเตอร์ดองยาวแน่ ถ้าไม่เม้นไม่โหวต