บำเรอรัก...... Ver. TK
aeytomokaew
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากที่ฟางประกาศ ว่าเธอเป็นอะไรกับป็อปปี้ไปวันนั้น ทุกอย่างมันกลับตาลปัด เมื่อคนที่ต้องรับ
ผิดชอบเรื่องทั้งหมดกลับเป็นป็อปปี้ ที่จำต้องยอมแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับฟางแทนกวินทั้ง
หมด แลดูเหมือนทางครอบครัวทั้งสองต่างเห็นดีเห็นงามด้วย ทั้งสองถูกส่งเข้าห้องหอไว้ที่ถูก
เตรียมไว้ให้แล้ว ป็อปปี้ทำหน้าตาย มองดูแม่ลูกเค้าร่ำลากันอยู่ เหอะ ยังกะว่าฉันจะทำร้ายลูกสาว
ตนเองนั่นแหล่ะ ถึงได้สั่งระวังนู่นระวังนี่
“ แม้เจ้าบ่าวของลูกอาจไม่ใช่คนที่แม่หวัง.....แต่เมื่อลูกเลือกแล้ว แม่ก็ไม่ขัดใจ ...ดูเหมือนจะยัง
ไม่เข้าใจ ยังไงก็อย่าทะเลาะกันน่ะลูก โตๆๆกันแล้ว แม่ไปหล่ะ ”
“ฮึก...ค่ะแม่..”
ฟางกอดผู้เป็นแม่อีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆปิดประตู เมื่อร่างทุกคนออกไป หญิงสาวหันมาทางคนที่นั่ง
อยู่บนเตียง แววตาเย็นชาและโกรธเกรี้ยวส่งผ่านมา รังสีอัมหิตแผ่ซ่านไปทั้งห้อง ฟางหลบตา
ก่อนจะเดินไปที่ตูเสื้อผ้า หยิบชุดมาเปลี่ยน
“ สะใจเธอแล้วใช่มั้ย...ที่จับฉันได้น่ะ ”
“ พูดอะไร ฉันน่ะเหรอจับนาย ”
“ ถ้าไม่เรียกว่าจับผู้ชายแล้วมันเรียกว่าอะไรหล่ะ...เหอะ หน้าด้านจริงๆเลย ”
“ นี่นาย มันจะมากไปแล้วน่ะ ฉันทำตามหัวใจตนเองมันผิดหรือไง ”
ฟางตวาดลั่น อย่างโมโห ป็อปปี้ยิ้มเยาะ เดินตรงมาหาเธอ มือหนา จับแขนเรียวบีบแน่นจนเธอรุ้
สึกเจ็บ แต่เธอก็อดกลั้นไม่รุ้ออกมา น้ำตาเริ่มคลอดวงตาคุ่สวย
“ มันไม่มากไปสำหรับผู้หญิงล่าแต้มอย่างเธอ...เหอะ เธอก็ไม่ต่างกับผู้หญิง ขายตัว ที่ยอมนอน
กับผู้ชายที่ไม่ได้รัก และทิ้งเขาน่ะ เธอไม่เคยนึกถึงใจใคร เธอทำไปเพราะความสุขและสะใจของ
เธอ หึหึ เธอมันสำส่อนดีๆนั่นแหล่ะ ...คำสวยหรูมันไม่เหมาะกับผู้หญิงที่น่าขยะแขยงอย่างเธอ
หรอก ”
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเหยียดหยาม ผลักร่างเธอ จนร่างบางเซไปชนกับตู้ น้ำตามากมายไหลออก
จากดวงตาสวย เธอมองเขาอย่างเสียใจ มือบางยกขึ้นฟาดไปที่หน้าหล่อเหลาของเขาอย่างโมโห
เผียะ! เผียะ !
“ ฮึก....แต่ฉันก็มีหัวใจ..ฮึก นายเอาหัวใจของฉันไป ได้ยินมั้ย! ..ฮึก ฉันรักนายป็อปปี้ ฉันรัก
นาย ! ”
“ทุเรศ ! .....”
ป็อปปี้เอ่ยแค่นั้น ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังประตู มือหนายื่นไปจับลูกบิด
ตึง ! เพล้ง !
ป็อปปี้ชะงัก คิ้วเรียวผูกกันด้วยความสงสัย ชายหนุ่มหันหน้ากลับมา มองดูเศษแก้วที่แตกเป็น
เสี่ยงอยู่ที่พื้น ก่อนจะหันไปมองร่างที่นั่งอยู่ข้างๆไม่ไกลนั่ง ในมือของเธอกำลังกำเศษแก้วที่แตกกัน
แน่น ราวกับว่ามันเจ็บเลย เลือดแดงฉานค่อยๆไหลกระทบพื้น ดวงหน้าสวยเชิดนิ่งมองมาที่เขา
“ คิดจะเรียกร้องความสนใจฉันเหรอ ฟาง...ไม่ได้ผลหรอกเธอทำตัวเธอเองน่ะ ”
“ ถึงแม้นายจะยังไม่รักฉัน...แต่ฉันสัญญา ว่าฉันจะเป็นคนรักที่ดีของนาย...ป็อปได้โปรดอย่าทำเป็น
ห่างเหินกับฉันอย่างนี้...ฮึก...อย่าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนในสายตานาย”
“ถึงแม้เธอจะพยายามทำดีกับฉันแค่ไหน....แต่เธอควรหยุดความคิดนั้นซะ สำหรับฉัน จะให้เจ็บปวด
2 ครั้ง จากผู้หญิงคนเดียว มันเป็นการดูหมิ่นเพศพ่อเป็นอย่างมากมัน..ไม่มีวันที่จะเป็นแบบนั้นซะ
หรอก ”
“..นายไม่มีวันหนีฉันพ้นหรอกป็อป......นายต้องอยู่กับฉันที่นี่”
ฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มือเล็กทั้ง 2ข้างยันพื้น ก่อนจะเดินไร้เรี่ยวแรงมายืนประจันหน้ากับคน
ร่างสูงกว่า ชายหนุ่มมองเธอนิ่ง ไม่ไหวติง เหมือนกำลังประมวลว่าคนตรงหน้าจะมาไม้ไหน
“ ถึงแม้เธอจะได้ตัวฉัน...แต่เธอไม่มีวันได้ตัวฉันฟาง ...เพราะคนที่เอาใจฉันไป ก็คือแก้ว
คนเดียว นั่นคือคนที่ฉันรัก ”
“ รักงั้นหรอ...หึหึ เมื่อก่อนนายยังพูดแบบนี้กับฉันนี่ ”
ป็อปปี้นิ่งอึ้ง ภาพวันวานก็ปรากฎให้เขาได้เห็นอีกครั้ง
เขากับฟางเป็นคู่รักคุ่ฮอตอันดับ 1ของมหาลัยที่ทุกคนตามเชียร์เลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าฟางมาจีบเขา
ก่อน เพราะเธอเป็นคาสโนวี่และดาวมหาลัย 2ปีซ้อนเลยว่าได้ ส่วนเขาเป็นแค่หนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย
ธรรมดาๆเท่านั้นไม่ได้เป็นคนดังอะไร เขารักฟางมาก แม้จะไม่พูดออกมา แต่ความรู้สึกมันก็
บอกอย่างนั้น จนกระทั่งเขาและเธอมีเซ็กส์กันครั้งแรก เขารู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ไม่ได้เป็นคนแรก
ของเธอ แต่เขาพร้อมที่จะเดินเคียงข้างไปด้วยกับเธอเสมอ
‘ คิดอะไรอยู่..หืม ’
มือหาสวมกอดเอวบางจากด้านหลัง โดยมีผ้าห่มปกปิดร่างปล่าเปลือยกั้นระหว่างเขา ใบหน้าหล่อ
คมคาย ก้มลงฝังจมูกที่ซอกคอขาวนียนของสาวร่างเล็กฟอดใหญ่
‘ เสียใจมั้ยที่ฉันไม่ใช่คนแรกของนาย ’
ฟางเอ่ยเสียงเย็น ดวงตาเรียวกลมโตมองไปข้างหน้ายังคงเย็นยะเยือกไร้อารมณ์ใดๆ
‘ ไม่เลย...แค่เธอรักฉันคนคนเดียวมันเกินพอแล้ว...เรียนจบเราแต่งงานกันมั้ย ’
‘แต่งงานงั้นเรอะ..หึหึ เราอยู่แค่ ปี2 เองน่ะ อย่าคิดอะไรก่อน อนาคตยังอีกไกล’
‘ เธอกำลังจะพูดอะไรฟาง...ยังไงเราต้องรักกันไปนานๆอยุ่แล้วไม่ใช่หรอ ในเมื่อเธอเป็นเมียฉันแล้ว’
‘นายนี่มันไร้เดียงสาจริงๆเลยป็อป ’
ฟางยิ้มเยาะ หันหน้ามามองเขาด้วยสายตาแววขบขัน แต่มันสร้างความงุนงงให้กับคนที่เห็นได้เป็น
อย่างมาก
‘ ..เธอคงไม่..’ เธอคงไม่บอกเลิกผมใช่มั้ย
‘ เราเลิกกันเถอะ ป็อป นายมันอ่อนหัดชะมัด รานก็ไม่ต่างกับของเล่นชั่วคราวฉันเท่านั้น ในเมื่อฉัน
ได้ตัวนายแล้ว เราก็จบกันเสียที ลาก่อน ’
ฟางเอ่ย ก่อนที่มือเล็กจะผลักร่างหนาออกจากตัว คว้าเสื้อผ้าตนเองเปิดประตูออกไป ป็อปปี้นิ่งอึ้ง
ดวงตารื้นไปด้วยน้ำตา ร่างสูงทรุดเข่าลงนั่ง มองร่างที่เลือนหายไป ทำไม เขาทำอะไรผิด ในเมื่อ
เขารักเธอ เธอก็รักเขา ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป ฟาง หัวใจเธอทำด้วยอะไร ทำไมเธอถึงไม่เคยพอ
ภาพที่เขาเกลียดที่สุด ความทรงจำที่เขาเกลียดที่สุด เกลียดผู้หญิงอย่างว่าที่สุด โดยเฉพาะผู้หญิง
ตรงหน้านี้
“ ถ้าวันนั้น ฉันเป็นคนบอกลาเธอ มันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกฟาง....เธอไม่รู้หรอก ว่าตอนนั้นฉันเจ็บ
ปวดแค่ไหน ”
ป็อปปี้เอ่ยแค่นั้น ก่อนจะหันหลัง เดินออกไปทันที ฟางทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ ใช่เธอยอมรับผิดทั้ง
หมด เธอผิดที่หลอกเค้า เธอผิดที่ทิ้งของมีค่าที่สุดไป เธอเองก็เจ็บปวดไปไม่น้อยไปกว่าเค้าเช่น
กัน
ร่างสวยถือชุดเดินออกมาจากห้อง ก่อนจะรีบไปยังห้องน้ำ กดล็อคกลอนทันที
แหมะ น้ำตาหยดโตไหลลงบนแก้มใส ร่างสวยทรุดลงนั่งกับพื้นชันขึ้น ซบหน้าลงร้องไห้
‘ฮึก ฮือๆๆ ป็อป ฉันขอโทษ ฉันรักนายแล้วจริงๆ แต่ฉันต้องทำแบบนี้ เพื่อความอยุ่รอดของฉัน ’
น้ำตามากมายไหลอาบแก้มนวล มองเบอร์มือถือที่โทรเข้ามา ก่อนจะกดรับทันที
‘ ฮัลโหล....อืม ฉันสลัดเค้าทิ้งแล้ว ทีนี้เธอจะลบรูปนั้นได้หรือยังพิม...ฉันแก้แค้นให้เธอแล้วไง
ตอนนี้หมอนั่นคงร้องไห้งอมแงมไปแล้ว หวังว่าเธอจะลบรูปนั้นทิ้งซะ .....ดี งั้นเรา 2 คนไม่มีพันธะ
ต่อกันแล้ว เพราะฉันชอบผู้ชาย ไม่ใช่ เลส จำไว้ ขอให้เธอโชคดี ’
หญิงสาวพุดอย่างหนักแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ เมื่อวางสาย เธอก็เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง มือ 2
ปล่อยข้างกายอย่างหมดแรง ร้องไห้ออกมาสมเพชความงี่เง่าตนเอง ถ้าหากเธอไม่เสียท่าให้พิม
เพื่อนที่เธอคิดว่ารักที่สุด เธอคงไม่เป็นแบบนี้ เธอคงไม่มาเป็นเบี้ยล่าง ยอมให้เพื่อนเธอ สั่งให้
นอนกับผู้ชายตามใจชอบแบบนี้ และป็อปปี้ก็เป็นรายสุดท้าย ที่เธอจะหลุดพ้นจากขุมนรกนี่ แต่มัน
ไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะเธอรัก ผู้ชายคนนี้ไปแล้ว ลาก่อนป็อปปี้ ฉันคงต้องไป เพราะฉันคงสู้หน้า
นายต่อไปไม่ไหว
“ ฮึก..ถ้าฉันบอกความจริงนาย นายจะเชื่อฉันมั้ยป็อป ”
ฟางเอ่ยทั้งน้ำตา เมื่อนึกถึงภาพวันเก่าๆที่เธอไม่เคยลืม หญิงสาวซบหน้าลงบนพื้น ปล่อยให้น้ำตา
รินไหลออกมา
โทโมะจูงมือแก้วมาที่รถ ก่อนจะยัดร่างเธอลงไปในรถทันทีเมื่ออีกฝ่ายดิ้นขัดขืน เขาเข้ามานั่งในรถ
สายตาคมจ้องมองดวงตากลมโตที่จ้องเขม็งมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามนับร้อยที่พร้อมจะ
ระเบิดให้เขาตอบ และความไม่พอใจอยุ่ในเสี้ยวดวงตานั้น
“เธอไม่ต้องรับรู้อะไรมากมาย รู้แค่ว่าฉันกับคุณเฟย์ทำเพื่อเธอน่ะแก้ว ในเมื่อฉันอยากได้เธอมา
ครอบครอง ฉันก็ต้องเสียสิ่งล้ำค่าของฉันตอบแทนเช่นกัน ยื่นหมูยื่นแมว ไม่มีใครเสีย”
“นายกำลังทำให้ฉันเหมือนคนกำลังจะบ้า โทโมะ ฉันไม่เข้าใจ”
“เอาเป็นว่า โมะค่อยอธิบายให้ฟังตอนวันหอของเราแล้วกันน่ะที่รัก จุ๊บ”
โทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ก่อนจะเอี้ยวตัวมาฉกริมฝีปากอวบอิ่มที่เผลอชวนลิ้มลองยิ่งนัก อย่าง
หมั่นเขี้ยว
เผียะ
แก้วตีแขนคนฉวยโอกาสอย่างเอียงอาย ก่อนที่สาวสวยจะหันหน้าหนีมองออกไปทางหน้าต่าง ไม่หัน
มาคุยกับคนข้างๆเลยตลอดที่รถขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ
ฉันให้โอกาสเขาแล้วใช่มั้ย ฉันจะเสียใจอีกมั้ยน่ะ นายจะทำร้ายฉันอีกมั้ยโทโมะ
***ป็อปฟางมาแล้ว แหะๆนึกว่าจะไม่มีบทบาทซะแร้ว****
อยากอ่านตอนหน้ามั้ย TK จัดเต็มตอนหน้าน่ะ
ถ้าอยากอ่านรุ้มั้ยทำไงไม่งั้นไรเตอร์ดองยาวแน่ ถ้าไม่เม้นไม่โหวต
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
