บำเรอรัก...... Ver. TK
9.8
aeytomokaew
แชร์นิยายฟิคชั่น
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" ป็อปปี้แต่งงานกับแก้วไม่ได้น่ะ !!! "
จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ตวาดขึ้น ทำให้ทุกคนที่อลหม่านอยุ่ ชะงักกึก หันมามอง
“ ฟาง ”
ป็อปปี้เอ่ยเสียงแผ่ว กุมมือแก้วแน่น แน่นเสียจนคนที่ถูกกุมรู้สึกสงสัยมองไปที่ฟาง
“ ป็อปปี้แต่งงานกับแก้วไม่ได้ เค้าเป็นสามีของฉัน ”
คำพูดของฟางทำให้ทุกคนช็อคกันรอบสอง ร่างสาวสวยในชุดเจ้าสาวเดินมาหยุดตรงหน้าป็อปปี้
แล้วคว้าไมค์มาจากมือของเค้า
“ ทุกๆคน สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง ฉันกับป็อปปี้คบกันมาตั้งแต่มัธยม เรา 2 คนรักกัน และได้มี
อะไรกันแล้วด้วย สำหรับคนอื่นอาจมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่หญิงชายมีอะไรกัน แต่สำหรับฉัน
ไม่ ฉันรักผู้ชายคนนี้ และเค้าก็รักฉันด้วย ที่ทำให้เราต้องจากกันมีเหตุผลบางอย่างเท่านั้น แต่ตอน
นี้ฉันเจอเค้าแล้ว ฉันจึงอยากให้มันเป็นเหมือนเดิม ”
“ ฟางเธอ ”
ป็อปปี้เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ แก้วทำหน้างง ค่อยๆผละออกจากป็อปปี้แทบทันที
" นายลืมอดีตของเราไปแล้วหรอ ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันเสียใจ ได้โปรด ให้อภัยฉันเถอะ
ป็อปปี้ ฮึก ฉันรักนาย ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ฉันรักนายจริงๆ ฉันจะทำตัวใหม่ตั้งแต่นี้เป็นต้น
ไป ฉันจะเลิกยุ่งกับผู้ชายคนอื่นเพื่อนายก็ได้ เรากลับมาคบกันได้มั้ย"
ฟางเอ่ยทั้งน้ำตา เธอยอมขายหน้าเพื่อที่จะได้ผู้ชายตรงหน้ากลับมา ก่อนจะโผเข้ากอดร่าง
หนาตรงหน้าทันที กวินหลุบตาต่ำ เค้าไม่เสียใจที่ไม่ได้แต่งงานกับเธอ แต่เค้ารู้สึกผิดที่ทำอย่างที่
พ่อแม่ต้องการไม่ได้ ชายหนุ่มค่อยๆเดินออกไป โดยไม่มีใครสนใจ โดยมีสายตาคู่หนึ่งจับตา
มองอยู่ แล้วร่างนั้นก็ค่อยๆเดินตามไป
“ นี่มันอะไรกัน ป็อปปี้นายบอกฉันสิ ว่านายกับฟางไม่ได้เป็นอะไรกันน่ะ”
เฟย์ตวาดลั่นอย่างโมโห เดินขึ้นมาบนเวที เขื่อนคว้าแขนเธอไว้ แต่ถูกเธอสะบัดออกแล้ว
ผลักร่างเค้าล้มลงไป จากนั้นเธอก็รีบเดินมาหาป็อปปี้กระชากร่างฟางออก
เผียะ มือเรียวเล็กตบไปที่ใบหน้าสวยของฟางอย่างโกรธเคือง
“ เธอทำอะไรฟาง นี่มันคู่หมั้นของแก้วเพื่อนเธอน่ะ ”
“ ฮึก ฟางขอโทษค่ะคุณเฟย์ ฟางรักเค้าจริงๆ ฟางไม่รู้ว่าคนที่ฟางตามหามาเกือน 2 ปีคือคนๆเดียว
ที่คุณเฟย์ให้แต่งงานกับแก้ว ”
“ เธอมัน ..”
เฟย์ยกมือขึ้นจะตบหน้าฟางอีกรอบแต่ถูกแก้วรับไว้ซะก่อน
“ คุณเฟย์ไม่มีสิทธิ์ไปตบฟาง คุณอย่าทำร้ายใครให้มากกว่านี้เลยค่ะ ถ้าฟางกับป็อปปี้รักกันจริงฉัน
ก็จะหลีกทางให้ ”
“ หยุดพูดคำนี้น่ะ คนที่ต้องแต่งงานกับป็อปปี้มีแต่แก้วคนเดียว คนอื่นไม่เหมาะสม ”
“ เฟย์กลับเถอะ ”
เขื่อนรีบเข้ามาคว้าเฟย์ให้ลงมา แต่ถูกเธอสะบัดออกทันที
“ ฮึก อย่ามายุ่งกับฉันน่ะเขื่อน นายน่ะ มันไม่ใช่ลูกผู้ชายฉันกำลังสิ่งที่ถูกต้องอยู่น่ะ ปล่อยๆๆ อือ ”
“ เฟย์ พอเถอะ คนอื่นกำลังมองเธอยุ่น่ะ หวายกับแก้วด้วย”
“ ไม่! แค่เธอแต่งงานกับป็อปปี้เธอทำให้ฉันไม่ได้หรอคุณแก้ว ฮึก ทำแค่นี้ไม่ได้หรอ”
“ แค่นี้คุณยังบงการชีวิตฉันไม่พออีกหรอ คุณต้องการอะไรฉันอีก ฮึก คุณเฟย์ ถ้าฉันขออะไรจาก
คุณ คุณจะให้ฉันมั้ย คุณจะให้เหมือนที่ฉันกับพี่หวายให้คุณได้มั้ย ”
แก้วเอ่ยเสียงดังบ้าง เหตุการณ์เริ่มร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ป็อปปี้หลุบตาต่ำ มือหนาคว้าร่างฟาง
ออกมา ให้ถอยห่าง
" แต่ที่ฉันทำทุกอย่างไป เพื่อพวกเธอน่ะ ฮึก พวกเธอไม่รู้หรอก ว่ากว่าฉันจะมาถึงจุดนี้ฉันต้อง
ลำบากทนทุกทรมาณใจแค่ไหน ฮึก เคยมีวันไหนมั้ยที่ฉันได้ยิ้มและมีความสุขจริงๆสักที พวกเธอ
เคยคิดถึงใจฉันมั้ย ”
“ แล้วคุณหล่ะ คุณเฟย์ ! คุณเคยคิดถึงใจฉันกับน้องมั้ย ฮึก คุณเคยคิดมั้ยว่า พวกเราน่ะ อยาก
เรียกคุณว่าแม่น่ะ แต่พวกเราก็ทำไม่ได้! ฮึก คุณบอกเหตุผลเราได้มั้ย ว่าทำไมถึงไม่ให้เรา 2 คน
เรียกน่ะ ”
“ ก็เพราะพ่อของพวกเธอสั่งให้ฉันทำแบบนี้ไง เข้าใจมั้ย! เข้าใจหรือยัง! ”
เฟย์ตวาดลั่นกว่าเดิม น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ดวงหน้า
สวยยิ้มเยาะ เขื่อนถอนหายใจ รีบเข้าไปปลอบใจเฟย์ทันที
โทโมะที่มองดูเหตุการณ์อย่างงงๆ ก่อนจะสบโอกาส คว้าข้อมือเล็กของแก้วกระชากเธอกลับ
มา
“ ว้าย! ”
หญิงสาวกรี๊ดตกใจ เมื่อเธอถูกกึ่งลากกึ่งวิ่งให้ตามร่างสูงตรงหน้า เฟย์หยุดกึก หันมามอง
โทโมะกำลังพาแก้ววิ่งหนีเธอ
“ แก้ว ! แก้ว!! ”
คนร่างเล็กสะบัดตัวออก เธอเอ่ยตะโกนเรียกชื่อแก้ว รีบสะบัดตัวออกวิ่งตามทั้งคุ่ไป
เขื่อนรีบไปคว้าร่างบางเอาไว้ทัน หญิงสาวดิ้นรนอย่างหนัก หวายที่หายตื่นตะลึง หันไปสั่งจงเบ
ที่ยืนดูเหตุการณ์อย่างตกตะลึงอยู่
“ ยืนเซ่ออยุ่ทำไม รีบไปช่วยนายเขื่อนสิ ”
เค้าทำหน้างง ก่อนจะคิดได้รีบเข้าไปช่วยเขื่อนจับร่างเฟย์ไว้
“ฉันช่วยนายแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวน่ะโทโมะ ”
หวายเอ่ยพึมพำ หันไปมองฟางที่ยืนดูมีป็อปปี้ปลอบใจอยู่
“ พาคุณเฟย์กลับบ้านด้วยน่ะนายเขื่อน ”
“ครับคุณหนูหวาย”
เธอเอ่ยหลังจากที่ร่างเฟย์ที่ดิ้นเมื่อกี้หมดแรงล้มพับไปอยู่ในอ้อมแขนเขื่อน จากนั้นเธอก็เดิน
ออกมาด้วยสีหน้าเซื่องซึม โดยมีจงเบเดินตามมาติดๆ
“ เอ้าเช็ดซะ ”
ชายหนุ่มเอ่ย ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ หวายมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะเมินหน้าหนี เช็ดน้ำตา
ออกจากด้วยหน้าสวย ก่อนจะเปิดประตุขึ้นรถแทบทันที จงเบมอง วันนี้เค้าเห็นบุคลิกผู้หญิงตรง
หน้าหลายๆด้าน ไม่เคยคิดเลยว่าครอบครัวที่ร่ำรวยแห่งนี้ จะขาดความอบอุ่นมากมายถึงขนาดทำ
ร้ายจิตใจใครหลายๆคน เค้าเปิดประตูเข้ามานั่งด้านคนขับ มองใบหน้าสวยที่ยังคงนั่งเหม่อลอยเต็ม
ไปด้วยน้ำตาอยู่
“ วันนี้ฉันไม่กลับบ้านน่ะ ”
“ แล้วคุณจะไปไหนครับ ”
“ ไปบ้านของนาย ”
“ ผมไม่มีบ้าน คุณก็รู้นี่ ”
“ งั้นพาฉันไปที่ที่หนึ่งได้มั้ย ”
“ ที่ไหนหล่ะ”
“ ที่แห่งความทรงจำ ที่ที่ฉันรักและผูกพันธ์กับมันที่สุด”
หวายเอ่ยเสียงเศร้า เหม่อลอยไปข้างนอก จงเบทำหน้าขัดใจ ก่อนจะออกรถตามที่เธอบอก
เค้าไม่ชอบเลยที่เห็นคุณหนูที่เป็นสาวมั่นมาตลอดเศร้า รุ้สึกดูขัดใจยังไงไม่รู้
จงเบขับรถตามเส้นทางที่เธอบอก ก่อนจะมาหยุดลงที่บ้านหลังหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นบ้านพักตัก
อากาศหลังงามของใครสักคน เค้าเดินตามร่างระหงของเธอลงไป
“ ไม่ต้องตามเข้าไป ฉันจะเข้าไปคนเดียว นายมีหน้าที่รอฉันด้านนอกเท่านั้น ”
“ ครับคุณหวาย ”
จงเบเอ่ย ก่อนจะหันหลังกลับไปนั่งรอเธอที่รถ หวาย หยิบกุญแจออกมา ไขประตูเข้ามาข้างใน
ทันที ภาพเมื่อวันวานได้ฉายซ้ำให้เธอได้เห็นทันที
“ คิกๆๆ โทโมะ อย่าเล่นแบบนี้สิ หวายทำอาหารให้ไม่สะดวกน่ะ ”
หญิงสาวเอ่ยบอก หลังที่เธอกำลังยืนทำกับข้าวที่ครัว ก็ถูกคนร่างสูงคว้าตัวเธอเข้าไปกอดจูบ
ดั่งหิวกระหาย มือเรียวผลักเค้าออก แต่ร่างของเธอยังอยุ่ในอ้อมกอดของมือแกร่งอยู่
“ ไม่เอา ฉันไม่กินอาหาร ตอนนี้เธอน่ากินกว่าอาหารพวกนั้น ฉันรักเธอน่ะหวาย ”
จมูกโด่งฝังลงบนซอกคอระหง มือหนาคว้าเอวบางมาแนบชิดก่อนจะเลื่อนริมฝีปากมาประกบ
ริมฝีปากคู่สวยที่กำลังจะเอ่ยปฎิเสธเค้า ลิ้นร้อนแทรกซอนเล็มดูดความหวานจะโพรงปากเล็กอย่าง
หิวกระหาย ทำเอาคนที่มีทีท่าจะปฎิเสธ อ่อนระทวยและเคลิบเคลิ้มไปในรสจูบที่เร่าร้อนของอีก
ฝ่าย มือเรียวสวยค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของเค้าออกตามสัญชาติญาณ ก่อนจะยกขึ้นโอบลำคอแกร่ง
“อื้อ..ทะ.....โทโมะ .”
หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น ใบหน้าสวยแดงซ่าน เมื่อคนตรงหน้าเธอยกขาเรียวเธอขึ้นชัน พร้อมกับมือ
แกร่งที่ลูบไล้ไปตามเรียวขาเรียวสวยเปลือยเปล่า และไล้ขึ้นมาถึงทรวงอกคู่สวยที่อยู่ภายใต้สาบ
เสื้อ มือหนาถอดมันออกอย่างช่ำชอง แล้วกอบโกยทรวงอกเต่งตึงที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า พร้อมกับลิ้น
ร้อนที่ค่อยลากไล้จูบลงไปตามซอคอเนียน ทิ้งรอยเป็นเจ้าของ และมาหยุดที่ทรวงอกเต่งตึง ก่อนจะ
กลืนกินเป็นเจ้าของคนเดียว
ชายหนุ่มอิ่มหนำสำราญดั่งทารกดื่มนม ก่อนจะผละริมฝีปากออก เผยให้เห็นอกอวบที่ชุ่มไปด้วย
น้ำลาย ลิ้นนุ่มตวัดลากเลียผ่านหน้าท้องแบนราบ ก่อนที่ริมฝีปากสวยของเขาจะมาหยุดอยุ่ที่เนินเนื้อ
สาวที่อวบอูมอยุ่ตรงหน้า
“อ๊าส์...โมะ ตรงนั้นมันสกปรกน่ะ หวายว่าอย่าเลย..อ๊าส์”
เสียงหวานครางกระเส่า เมื่อลิ้นร้อนที่ดูจะดื้อดึงฉกฉวยชิมติ่งสีชมพูที่ช่องทางรักของเธอ โทโมะ
ระรัวลิ้นนุ่มเข้าออกฉกชิมน้ำหวานอย่างบ้าคลั่ง
“โมะรักหวายน่ะ...”
“ ฮึก ฮือๆๆ ”
หวายทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ปล่อยโฮลงบนฝ่ามือสวย ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถลบภาพเหล่านั้น
ได้เลย ภาพที่คอยหลอกหลอนเธอมาเกือบ 2 ปี ดวงหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนที่เธอ
จะค่อยๆทรุดตัวลงนอนบนโซฟา หยิบกรอบรูป ถ่ายคู่โทโมะกับเธอขึ้นมาดู
" เธอเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาจังเลยแก้ว ฮึก พี่คนนี้อิจฉาเธอมากมาย เธอได้ของๆที่ฉันรักทุกอย่าง
แต่ฉันไม่ได้ ถือว่าเป็นคำขอร้องจากพี่สาวของเธอ ขอแค่อย่างเดียวเธอให้พี่คนนี้ได้มั้ย ผุ้ชายคนนี้
พี่ขอเถอะ ฮึก... พี่รักเขามากไม่น้อยไปกว่าเธอ ถ้าฉันเจอเขาก่อนเธอ ฉันมั่นใจว่าฉันจะเป็นคน
รักที่ทำได้ดีกว่าเธอ...แต่ทำไม ฉันถึงเป็นได้แค่ตัวสำรอง ฮือๆๆๆๆ”
******
เสียงฝีเท้าเดินเหยียบย่ำเข้ามา กวินก้มหน้าหลุบต่ำมองพื้น ก่อนที่จะรับรู้สัมผัสที่นั่งลงข้างๆ
เสียงหายใจรวยรินของคนทั้งสองกำลังดังแข่งกัน
“ ไม่เสียใจหรอ ”
เสียงหวานเอ่ยถาม กวินเงยหน้ามองเธอ ใบหน้าสวยส่งยิ้มหวานมาให้เค้าอย่างจริงใจ
“ ไม่หรอก ฟางทำถูกต้องแล้ว ”
“ เสียดายมั้ย ”
“ ไม่อยู่ดี ฉันไม่ได้รักเค้า ”
“ แล้วคนที่นายรักคือใครหล่ะ ”
ชายหนุ่มทำหน้าเย็นชาก่อนจะหันมาจ้องหน้าที่ดูซุกซนอีกครั้ง
“ ทำไมฉันต้องบอกเธอ ”
“ ก็อยากรุ้ แล้วใครหล่ะ คนที่นายรัก กวิน ”
“ ผู้หญิงคนที่ฉันรัก เป็นเจ้าของทะเลสาปแห่งนี้ เราเจอกันที่นี่ ”
“555+ นี่มันทะเลสาปสาธารณะน่ะ นายพูดให้มีความจริงหน่อยสิ”
“ ฉันพูดความจริง ผู้หญิงคนนี้เปรียบเสมือนสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ ฉันรักเค้าแต่เค้าไม่รัก
ฉัน ฉันมองเค้าแต่เค้าไม่มองฉัน ถ้าหากฉันรู้ตัวเร็วกว่านี้ แล้วบอกเค้าไปตั้งแต่วันนั้น เจ้าสาวของ
ฉันในวันนี้คงไม่ใช่ฟาง ”
กวินเอ่ยเสียงเศร้า เหม่อมองไปยังสายน้ำกว้างที่มีแสงจันทร์สาดส่องสวยงาม คนที่นั่งฟังฝืนยิ้ม
ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ สายน้ำยังไงก็ไม่มีวันไหลกลับ นายเข้าใจถูกแล้ว นายผิดที่รู้ตัวช้าไป ฉันสงสารนายจริงๆ
ขอให้นายสมหวังกับรักน่ะ ”
พูดจบเธอก็เดินจากไปช้าๆ กวินมองตามร่างระหง จนร่างเธอหายลับไป น้ำตาที่พยายามกลั้นเสมอ
เมื่ออยู่ใกล้เธอ ค่อยๆไหลอาบแก้มใสของเค้า
“ ถ้าฉันย้อนเวลาได้ ฉันเลือกที่จะทำตามใจตนเอง ไม่ใช่ทำตามความคิดที่ห่วงความรู้สึกของเธอ
อยู่เสมอ ถ้าฉันรุ้ว่าห่วงแล้วเสียเธอไป ฉันเลือกที่จะรักเธอแบบเปิดเผย ไม่ใช่รักเพียงแค่แอบ
มองห่างๆ ”
ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเหม่อมองสายน้ำอย่างโดดเดี่ยว
****************
“ นี่นายปล่อยน่ะ ไอ้โทโมะ ปล่อยฉัน ”
แก้วสะบัดมือออกจากคนที่ถือวิสาสะลากเธอมา เธอเกือบจะถามแล้วว่าพ่อเธอเป็นใคร แต่นี่
ถูกคนที่เธอเกลียดที่สุดลากออกมา หญิงสาวมองหน้าเค้าอย่างโมโห ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจะกลับ
เข้างาน แต่มือเล็กของเธอยังถูกคนร่างสูงคว้าไปอีก แล้วผลักร่างบอบบางของเธอพิงกับรถ
โดยเค้าเอามือค้ำไว้ทั้งสองข้าง
“ หยุดบ้าได้แล้ว ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่านั่นแม่ของเธอ ไปตวาดใส่หน้ามันถูกหรือไง”
“ เหอะๆๆ แม่งั้นหรอ แม่ฉันตายไปเกือบ 20 ปีแล้ว เค้าตายไปพร้อมกับพ่อของฉัน ”
แก้วจ้องหน้าเค้านิ่ง ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากัน ยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง
“ เธอยอมรับความจริงซะที ว่าเธอเป็นลูกไม่มีพ่อ เลิกโทษแม่ตนเองได้แล้ว ”
“ ใช่สิ ฉันไม่มีพ่อนี่ หึ ฉันโตมาพร้อมกับความร่ำรวยหรูเริ่ด ฉันโตขึ้นมาไม่มีแม่อยุ่ข้างๆมีแต่คุณ
เฟย์ แล้วไง นายมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าฉัน คนรักก็ไม่ใช่ นายมันก็แค่คนรู้จักเท่านั้น จำไว้ด้วย ”
แก้วตวาดลั่น น้ำตาพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง มือเล็กผลักร่างโทโมะออกไป แต่เค้าฝืนตัวไว้ บีบแขน
เธอแน่นตนมันขึ้นรอยแดง
“ คนรุ้จักงั้นหรอ เหอะ เธอแน่ใจหรอแก้ว เราสองคนไปเกินคำว่าคนรักแล้วนี่ รู้ตัวไว้ซะบ้าง
หรือต้องให้ฉันทวนความจำให้เธอ เธอถึงได้เข้าใจสักที ”
“นะ..นายจะทำอะไร”
เอาNC มาเรียกน้ำย่อยนิดนึง ค่อยจัดเต็มของโมะแก้วตอน....จร้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
