บำเรอรัก...... Ver. TK
aeytomokaew
12) แพ้...แล้วพาล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“สงสัยจะไม่ได้ครับคุณโทโมะ ”
เขื่อนยืนตีหน้าขรึม เข้ามาคว้าข้อมือแก้วไป แก้วยิ้มเยาะ เดินมาหลบหลังเขื่อน ทำให้โทโมะ
มองอย่างไม่พอใจ
“ คุณเขื่อน ไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม ...ผมเป็นเจ้านายสั่งอะไรแก้วก็ต้องทำรวมถึงคุณด้วย ”
“ แต่ผมรับใช้คุณแก้วคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับผมครับ ”
“ นี่คุณเขื่อนมันจะมากไปแล้วน่ะ ”
“ ไม่มากไปหรอก นายเขื่อนพูดถูก โชคดีน่ะจ้ะ ท่านประธานคนใหม่ ไปกันเถอะเขื่อน ป็อปปี้คงรอฉันที่ห้องเสื้อแล้ว ”
“ เชิญครับคุณหนูแก้ว ”
แก้วเชิดใส่โทโมะ ก่อนจะเดินตามเขื่อนไปที่รถทันที โทโมะกำมือแน่น มองรถที่แล่นออกไป
เรื่อยๆ ชายหนุ่มแค้นใจ ก่อนจะโทรหาน้องสาวตนเองทันที
“ ฮัลโหล น้องป็อป แต่งตัวสวยเร็วเข้า....พี่จะไปรับไปงานแต่งฟาง เซ็กซี่ได้ยิ่งดี”
ชายหนุ่มพูดรวดเดียว ก่อนจะเดินไปปที่รถเฟอร์ร่ารี่สีเพลิงของตนเอง รีบขึ้นนั่งในรถ
กระชากเกียร์รถออกอย่างรวดเร็ว
ที่บริษัทเจอร์วารี่ ที่ออกแบบเครื่องเพชรนำออกขายสู่ท้องตลาด หญิงสาวเจ้าของเรือนร่าง
เซ็กซี่และเย้ายวน ในชุดเดรสลายดอกไม้สีขาวสะอาดตา ใบหน้าสวยยับย่นไปด้วยความตึงเครียด
มือเรียวสวยวาดร่างออกแบบเครื่องเพชรชุดใหม่ด้วยตนเอง แต่ด้วยการที่เธอไม่ได้เรียนจบด้านการ
ออกแบบมา เลยทำให้งานที่เธอบริหารนี่ยากพอสมควร
“โอ๊ยยยยยยยย น่าเบื่อๆๆๆๆ ”
ริมฝีปากสวยเอ่ยบ่นเป็นรอบที่ล้านรอบสำหรับชายหนุ่ม มือหนารีบค้าตะกร้าที่เต็มไปด้วย
กระดาษที่ถูกเธอขยำ ชู รอคนตรงหน้าขว้างมันมาหาเค้าอีก เป็นไปตามคาด เมื่อระดาษที่อยู่ใน
แป้นวาดถูกกระชากและขยำเป็นก้อนปามาทางตัวเค้า มือเรียวรีบชูตะกร้าไปรับทันที
“ แผ่นที่ 100 ครับคุณหนูหวาย ”
“ ว่าไงน่ะ 100 แล้วหรอ งั้นก็เลิก ไม่ทำมันแล้วยากๆๆๆๆ ”
หญิงสาวหน้ามุ่ยเอ่ยบ่น ถอดแว่นตาออก บิดขี้เกียจ
“ ไม่ได้ครับ ในเมื่อคุณหนูหวายยังร่างแบบเพชรชุดใหม่ไม่ได้ ผมก็ไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น”
“ นี่นายมีสิทธิ์มาสั่งอะไรฉันย่ะ ฉันเป็นเจ้านายนายน่ะ นายต่างด้าว ”
“ ต่างด้าว ..ถ้าคุณหวายพูดแบบนี้อีก ผมจะไม่เกรงใจคุณแล้วน่ะครับ ”
หวายแค่นหัวเราะ เมื่อฟังคำพูดของชายหนุ่ม หญิงสาวลุกขึ้น เดินมานั่งบนโต๊ะของ
จงเบ ขาเรียวนวลเนียนยกขึ้นไขว่ห้าง เพื่อยั่วคนตรงหน้า ดวงหน้าสวยเผยรอยยิ้ม ก้มลงจับใบหน้า
หล่อคมคายเข้ามาใกล้ๆ จงเบตีหน้านิ่ง พยายามไม่แสดงความรู้สึก
“ ทำไม นายจะทำอะไรฉันหรอ ”
“ ได้โปรดเอาหน้าของคุณออกไปจากตัวผมเถอะครับ ”
“หึ..ทำไม กลัวหรอ ”
“เปล่าครับ......ผมพิศวาสคุณไม่ลงต่างหาก ”
หญิงสาวถึงกับหน้าเสีย ปล่อยมือจากหน้าเค้าอย่างหงุดหงิด
“ นายมันปากเสีย ฉันสวยขนาดนี้ เหอะ อย่างว่า ฉันสวย ฉันเซ็กซี่ขนาดนี้ นายคงไม่สนใจฉันหรอก เพราะนายชอบกินโคแก่นี่ เหอะ ”
“ คุณหวาย หยุดพูดพาดพิงถึงผู้มีพระคุณของคุณได้แล้ว ”
จงเบตวาดลั่นอย่างโมโห แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน หวายมองแล้วยิ้มเยาะ
เดินไปนั่งที่ตนเอง
“ ทำไม ฉันพูดความจริงแล้วรับไม่ได้หรอ ก็นายพิศวาสแม่ของฉันนี่
เห็นจ้องจะจับอยู่นาน”
“ คุณหวาย”
“ ฮ้าววว ง่วงจัง ขอกาแฟแก้วหนึ่ง เร็วๆ ”
“นี่คุณ...”
“ อยากถูกไล่ออกเรอะ ”
“ เธอ ”
“ โทรไปฟ้องคุณเฟย์ดีกว่า ”
“ ก็ได้ รอสักครุ่น่ะ...ครับ ฮึ่ย ”
จงเบทำท่าหงุดหงิด ก่อนจะคว้าแก้วกาแฟ แล้วเดินออกไป หวายเหยียดยิ้ม ก่อนจะคว้ากระเป๋า
ตนเอง แล้วเปิดประตูเดินออกไป ผ่านหน้าจงเบที่รินน้ำร้อนอยู่ ชายหนุ่มชะงัก หันมองเธอ
“ นี่คุณหวาย คุณจะไปไหน ”
“ ไปงานแต่งของฟาง ถ้านายไม่ไป ก็เชิญชงกาแฟต่อไปเถอะ ”
“ เฮ้ยยย รอผมด้วย ”
จงเบวางแก้ว ก่อนจะรีบวิ่งตามร่างระหงไป
ฟางอยู่ในชุดเจ้าสาวฟูฟ่องสวยราวเจ้าหญิง หญิงสาวดูรื่นเริงผิดกับวันหมั้น มีแต่เจ้า
บ่าวอย่างกวินที่ยืนทำหน้าอมทุกข์อยุ่ ทั้ง 2 ยืนรับแขกที่หน้างาน งานแต่งถูกจัดแบบเรียบง่าย
ท่ามกลาง ทะเลสาปขนาดใหญ่ข้างหน้า ตามความต้องการของเจ้าสาว มันเป็นคอนเซ็ปของงานที่
เธอได้ไอเดีย จากการเค้าความจริงจากกวินมา ว่าที่นี่เป็นที่สำคัญของกวินและแฟนสาว
“ ทำไมทำหน้า ไม่มีความสุขหล่ะ เดี๋ยวแฟนนายก็มา นายก็จะเป็นอิสระแล้วน่ะ ”
“ ฉันไม่อยากทำแบบนี้ พ่อแม่ของเราหล่ะ ”
“ หึ ป๊อดจังเลยนายนี่ เอาน่านายอยู่เฉยๆ ฉันจัดการเรื่องนี้เอง ”
“ ถ้าเธอทำลายครอบครัวฉัน ฉันไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นเด็ดขาดฟาง ”
“หึ.. แก้วมาแล้ว ”
ฟางทำเป็นไม่สนใจ ยิ้มหวาน เมื่อเห็นร่างเพื่อนรักเดินเข้ามา พร้อมกับว่าที่คู่หมั้นอย่าง
ซป็อปปี้ แก้วอยู่ในชุดเดรสสีน้ำเงินคล้องคอ สุดเซ็กซี่ ข้างหลังเว้าลึกจนถึงเอวบาง เผยให้เห็น
แผ่นหลังขาวนวลเนียน ที่ถูกป็อปปี้คนรักกอดเอวคอดนั้นเดินเข้ามาหาเธอ ฟางฉีกยิ้มหวาน
แม้จะแอบเจ็บอยุ่ลึกๆเมื่อเห็นป็อปปี้อยู่กับคนอื่น
“ แก้วฉันดีใจจังที่เธอมา นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ”
ว่าที่เจ้าสาวของงานเอ่ยอย่างรื่นเริง คว้าร่างแก้ว ออกจากการเกาะกุมของป็อปปี้มากอด
แก้วยิ้มหวานกับเพื่อนรัก กอดตอบ ก่อนจะผละออกจากเธอ แล้วยื่นกล่องของขวัญให้
“ ขอให้มีความสุขน่ะ นี่ของขวัญจากฉันและพี่ป็อปปี้ พี่เค้าเลือกเองเลยน่ะ ไม่รู้เธอ ชอบมั้ย ”
“ ชอบอยู่แล้วสิ ป็อปปี้อุตส่าห์เลือกให้ฉันทั้งที ขอบคุณน่ะ ”
“ ไม่เป็นไร ขอให้มีความสุขน่ะครับคุณกวิน ”
“ ขอบคุณครับคุณป็อปปี้ เชิญเข้าข้างในงานเลยครับ ”
“ อืม..ไปกันเถอะ แก้ว ”
“ เดี๋ยวค่ะ รอครอบครัวของแก้วก่อนสิค่ะ นู่นเดินมาแล้ว
แก้วชี้ไปทางเฟย์ที่เดินมากับเขื่อน ใบหน้าของผู้เป็นแม่ ยังคงงดงามไร้ที่ติเสมอ วันนี้เธอ
อยุ่ในเครสชุดเกาะอกสีขาว ปล่อยผมยาวสยาย เหมือนองค์หญิงตัวน้อยๆ ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้ว่าเธอมี
ลูกแล้ว 2 คน แถมยังโตเป็นสาวสวยสะพรั่งอีกต่างหาก สวยมาก เธออยากเอ่ยคำนี้ แต่ทุกคำเธอ
กลับต้องกลืนกินไว้คนเดียว แก้ว ฝืนยิ้มตามมารยาท เพราะคนเยอะแยะ ให้กับเฟย์ ก่อนจะเบือน
หน้าหนีไปทางอื่น
“ เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วสักทีน่ะนู๋ฟาง ”
“ ขอบคุณมากค่ะ คุณเฟย์ ”
ฟางยิ้มรับอย่างนอบน้อม หันไปสะกิด กวินที่ยืนเหม่ออยุ่ บอกให้ขอบคุณ
“ วันนี้คุณเฟย์สวยมากเลยน่ะครับ ขอให้มีความสุขกับงานวันนี้น่ะครับ เชิญด้านในได้เลย ”
“ 55+ เจ้าบ่าวนี้ปากหวานจังเลย ”
“ คุณเฟย์ เชิญด้านในครับ ”
เขื่อนเอ่ยขัดขึ้นอย่างหงุดหงิด ถือวิสาสะ จูงมือเฟย์เข้าไปข้างใน แก้วทำหน้างงมองตาม
เมื่อมองกลับมา เห็นหวาย จงเบ และ คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดจูงมือมากับป็อปปี้ ที่ชายหนุ่ม
สวมแว่นตาดำ ทำให้เธอไม่สามารถอ่านใจเค้าได้ เดินผ่านหน้าเธอตรงเข้าไปหาคู่บ่าวสาวและอวย
พรให้แก่กัน จงเบยิ้มให้เธอ แก้วเชิดใส่ คว้าข้อมือป็อปปี้ จูงเข้าไปในงานทันที
“ ทำไมหน้างออีกแล้ว หืม ”
ป็อปปี้เอ่ยถามคนรัก ช่วงนี้ทำไมอารมณ์ถึงปรวนแปรบ่อย ทั้ง 2 เดินมานั่งโต๊ะเดียวกับเฟย์และ
เขื่อน ที่นั่งหน้างอกันทั้ง 2 คน เชิดใส่กันอยู่
“ แค่หงุดหงิดค่ะ เอ่อ.....คุณเฟย์ ทำไมคุณถึงขายหุ้นของฉันให้คุณวิศว ”
แก้วหันมาเอ่ยเสียงเข้ม กับเฟย์ เฟย์ตีสีหน้านิ่ง ดูจริงจังผิดปกติ
“ แค่ผลประโยชน์นิดหน่อย เอาไว้ คุณแก้วจะเข้าใจเอง แต่แม่ยืนยันว่าบริษัทนั้นยังเป็นของคุณ
แก้วอยู่ ”
“ เหอะ ผลประโยชน์งั้นหรอ ได้ ฉันจะคอยดู ว่ามันจะเป็นยังไง มันคุ้มหรือเปล่าที่คุณเอาบริษัท
ของพ่อไปเสี่ยงแบบนั้น ”
“ คุณเฟย์ ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด อยากได้อะไรก็ต้องได้ ”
“ อย่าสะเออะ นายเชื่อน”
แก้วหันไปปรามใส่เขื่อน ที่ดูออกหน้าออกตา ป็อปปี้มองแล้วแค่นหัวเราะ ตักอาหารใส่จานให้เธอ
โดยที่เค้ารู้ว่าเธอชอบกินอะไรไม่กินอะไร ทำให้เค้าไม่ถูกคนข้างๆตวาดหรือด่าเลยสักครั้ง
“ สวัสดีค่ะ คุณเฟย์ คุณแก้ว มานานแล้วหรอค่ะ ”
หวายที่เพิ่งมา เอ่ยอย่างนอบน้อม นั่งลงข้างๆเฟย์ โดยมีจงเบ คอยปรนนิบัติให้ ชายหนุ่ม
ทำท่าจะนั่งลง แต่เสียงของแก้วก็เอ่ยขึ้นขัดเขาซะก่อน
“ นายไม่มีสิทธิ์ มานั่งร่วมโต๊ะกับเจ้านายคุณจงเบ ”
“ แต่เขื่อน...”
“ สำหรับนายเขื่อน ฉันยกเว้น เพราะเค้าเป็นเพื่อนรักของคุณเฟย์ แต่นายคนนอก ไปยืนไกลๆเลย ”
“ ครับ ”
จงเบเอ่ย ทำหน้าหงุดหงิด ให้ตายสิ นี่มันแบ่งชนชั้นชัดๆ จงเบเดินไปหยุดยืนอยุ่ที่โต๊ะอีก
ด้าน ยืนมองคนเหล่านั้นอย่างอิจฉา โทโมะ จูงมือน้องสาวที่เดินก้มหน้าอยู่ มานั่งที่โต๊ะข้างๆโต๊ะ
ของแก้วอย่างตั้งใจ เหม่อมองอีกฝ่ายไม่วางตา
“ น้องป็อป เป็นอะไรมั้ย ทำไมไม่ค่อยพูด ”
“ เอ่อ ป็อปเพลียน่ะค่ะ อยากกลับบ้าน แล้วมันก็หนาวด้วย ”
หญิงสาวเอ่ยบอก มือเรียวพยายามปกปิดขาเรียวขาวนวลเนียนของเธอ โทโมะมองดู จริงสิ
วันนี้ป็อปปี้ใส่ชุดเปิดเนื้อหนังนี่ ชายหนุ่มคิดดังนั้น แล้วถอดสูทสีขาวสะอาดตาให้ คลุมให้ที่ไหล่
บาง และคว้าผ้าเช็ดหน้าตนเอง มาปิดขาให้เธอ การกระทำของเขาอยู่ในสายตาของคนๆหนึ่งทุก
ช็อต ใบหน้าสวยมองอย่างปวดใจ ก่อนจะสะบัดหน้ากลับมา หันมาคุยกับคนในโต๊ะต่อ
“ คงพอบรรเทาอกาศหนาวนี้ได้น่ะ ”
“ ค่ะ ขอบคุณพี่ชายน่ะค่ะ ”
ป็อปปี้ยิ้มขอบคุณ ก่อนจะเหม่อมองดูทะเลสาปสีมรกตตรงหน้าอย่างชื่นชม
เสียงปรบมือ ทำให้ทุกคนหันไปมอง เมื่อคุ่บ่าวสาวเดินขึ้นเวที โดยแก้วและป็อปปี้ถูกเชิญขึ้นไป
ด้วย โทโมะมองอย่างงงๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมแก้วต้องจูงมือขึ้นไปกับไอ้หน้าหล่อนั่น
“ สวัสดีค่ะ ฉันฟางค่ะ ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไม คุณจริญญาหรือแก้วเพื่อนรักของฉันเดินจูงมา
กับว่าที่คุ่หมั้น เพราะมีเรื่องอะไร เดี๋ยวทั้ง 2 คนจะแจ้งให้รุ้ค่ะ ”
ฟางยิ้มหวาน ยื่นไมค์ส่งให้ป็อปปี้ สายตาของเธอสื่อถึงอะไร ป็อปปี้รู้ดี ชายหนุ่มรับไมค์
โดยไม่เงยหน้ามองเธอ ก่อนจะหันมามองแขกในงานที่นั่งฟังกันอย่างใจจดใจจ่อ
“ กระผม ป็อปปี้ ทุกคนอาจจะรุ้กันแล้ว ว่าผมกับคุณแก้วเป็นว่าที่คุ่หมั้นกัน ซึ่งตอนนี้เพื่อนของเรา
อย่างกวินและฟางก็เข้าสู่พิธีวิวาร์กันแล้ว ผมประกาศไว้ ณ ที่นี้ และขอเชิญแขกทุกๆคน ไปงาน
แต่งงานของผมและแก้ว ที่จะเกิดขึ้นในเดือนหน้า ..ใช่แล้วครับผมกับแก้วเราจะแต่งงานกัน ”
คำพูดของทุกคนทำให้แขกในงานถึงกับช็อค รวมถึงโทโมะ ที่อึ้งไปชั่วขณะ มองหญิงสาว
บนเวที ที่ดูไม่สะทกสะท้าน แถมยังยิ้มให้กับคนอื่นๆอีก เธอจะแต่งงานงั้นหรอ ไม่จริง ก็คุณ
เฟย์บอกว่า งานแต่งงานระหว่างแก้วกับป็อปปี้จะไม่เกิดขึ้นนี่ หักหลังฉันเรอะ เหอะ ง่ายไปแล้ว
โทโมะ ลุกขึ้นยืน ปัดแก้วน้ำให้หล่นลงแตก เพื่อเรียกร้องความสนใจ ให้แขกหันมามองเค้า
เฟย์ที่นั่งยิ้มพอใจกับผลงานหันมามอง ที่โทโมะ อย่างเคืองๆ
"แก้วแต่งงานกับใครไม่ได้ทั้งนั้น เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว!!! "
ชายหนุ่มเอ่ยโวยวาย ปราดขึ้นไปบนเวทีเข้าไปคว้าร่างแก้วที่กำลังถูกสวมกอด จากอ้อม
แขนที่ไม่เป็นเค้า ออกมา แก้วสะบัดมืออกพัลวัน ความเจ็บที่ถูกบีบที่ข้อมือทำให้เธอถึงกับน้ำตา
เล็ด
" พอสักที โทโมะ ฉันรักป็อปไม่ใช่นาย เลิกบ้าได้แล้ว ฮึก "
" แต่เธอรักฉันแก้ว เธอรักฉัน!! ไม่ใช่มัน"
ป็อปปี้คว้าร่างแก้วกลับมากอดไว้บ้าง บนเวทีเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆ แขกในงานต่างลุกขึ้นกรู มามุงดู
กันย่างรวดเร็ว
หญิงสาวน้ำตาไหล ซบหน้าหลงบนอกแกร่งของป็อปปี้ เฟย์ยิ้มเยาะ หันไปพยักหน้ารับให้
เขื่อนและจงเบ ทั้งสองพยักหน้ารับรีบไปคว้าตัวโทโมะลากออกมา แต่เค้าไม่ยอม ดิ้นต่อสู้
" ปล่อยฉันน่ะ พวกมึงปล่อย "
" ในเมื่อแก้วไม่รักนาย จะเสนอหน้าอยู่ทำไมหล่ะ "
" คุณหักหลังผม คุณเฟย์ คุณมัวเลวยิ่งกว่าอสรพิษ อีก ปล่อยโว้ยยยยยย"
โทโมะชี้หน้าด่าเฟย์ ตวาดลั่นอย่างคนบ้า ป็อปปี้ มองร่างพี่ชายที่ถูกจับมัด แทบร้องไห้ วิ่งเข้ามา
ช่วย
" ป็อปปี้แต่งงานกับแก้วไม่ได้น่ะ !!! "
จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ตวาดขึ้น ทำให้ทุกคนที่อลหม่านอยุ่ ชะงักกึก หันมามอง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
