บำเรอรัก...... Ver. TK
9.8
aeytomokaew
แชร์นิยายฟิคชั่น
11)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคิ้วเรียวดั่งกังศร ย่นเข้าหากัน ก่อนจะเดินไปเปิดประตู เข้าไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมส่ง
สัญญาณบอกไม่ให้ผู้ติดตามเข้ามา หญิงสาวย่นคิ้ว เมื่อเห็นว่าคนในห้องคือใคร
" สวัสดีครับจริญญา "
" ออก ไป๊ !! "
แก้วตวาดลั่นเมื่อรู้ว่าคนที่นั่งอยู่เป็นใคร หญิงสาวเดินไปลากเค้าออกจากเก้าอี้ของเธอ แต่เค้า
กลับรวบแขนเธอคว้าเธอมานั่งบนตักเค้าแทน ใบหน้าหล่อยิ้มเจ้าเล่ห์ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้า
สวย หญิงสาวทำหน้าแหย มือเรียวผลักหน้าเค้าออกไป
" อย่าเอาหน้าสกปรกๆของนายมาใกล้ฉันน่ะ คุณวิศว ไทยานนท์ "
" 555+ เรียกซะเต็มยศเลย ฉันคิดถึงเธอจังเลย ขาหายแล้วหรอ "
" พิการอยู่มั้ง ถามสิ้นคิด ก็เห็นอยู่ว่าฉันใช้ขาเดินมาน่ะ "
" ปากเก่งขึ้นนี่ ไม่รู้ว่ามันยังหอมหวานเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า "
โทโมะโน้มหน้าไปใกล้ แต่มือแก้วไวกว่า หญิงสาวฟาดไปที่ใบหน้าใสของเขาเต็มแรง ก่อนจะ
ผลักเขาออกแล้วรีบลุกขึ้นหนี
" มือหนักชะมัด บ้าชิบ นี่เธอตบฉันมาได้ไงเนี่ย "
" แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่นายทำกับฉัน.....ออกไปได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะเรียกลูก
น้องเข้ามาจับนายโยนออกไป "
"หึหึ ฉันจะไปได้ไง เพราะที่นี่คือที่ทำงานของฉัน "
" ว่าไงน่ะ ...นายอย่ามามั่ว ที่นี่บริษัทของฉัน ส่วนนาย อยู่ถัดไปอีก หนึ่งกิโลนู่น "
"ว้าวว น่าดีใจจังที่เธอยังจำทุกอย่างเกี่ยวกับฉันได้ แต่ที่นี่คือที่ทำงานของฉันจริงๆ "
ร่างสูงเดินอมยิ้มเข้ามาหาเธอ แก้วถอยหลังหนี จนไปชนกับชั้นวางเอกสาร โทโมะยิ้มเยาะ
รีบค้ำมือตนเอง 2ข้างระหว่างเธอ มองหน้าสวยของเธอนิ่ง
" ฉันเป็นประธานบริษัทแห่งนี้ ที่นี่และตอนนี้ด้วย ส่วนเธอ...เป็นแค่เลขาของฉัน "
"หึ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า นี่มันบริษัทฉันย่ะ นายอย่ามามั่วน่ะ !!! "
แก้วตวาดลั่น เริ่มเดือดขึ้นมาบ้าง มือเล็กยกขึ้นผลักอกแกร่งเค้าออกไปให้ห่าง
" เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้มันเป็นของฉันแล้ว คุณเฟย์ได้ขายหุ้น70 % ให้กับฉัน
ซึ่งตอนนี้ของเธอก็เหลือเพียง 30% ซึ่งฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ "
"นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง หุ้นนี้เป็นของฉันทั้งหมด คุณเฟย์ไม่สามารถขายให้ใครทั้งนั้น "
" ไม่รู้สิ ลองโทรถามแม่เธอก็ได้น่ะ อ้ะนี่ ท่านถือสายรออยู่มั้ง "
หญิงสาวคว้าโทรศัพท์มาจากเค้ายกขึ้นแนบหูทันที
" ฮัลโหล คุณเฟย์ ........คุณเฟย์ขายหุ้นให้เค้าหรอ.....ว่าไงน่ะ คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ
นี่มันบริษัทพ่อฉันน่ะ .... คุณไม่มีสิทธิ์ คุณไม่มีสิทธิ์เข้าใจมั้ย!!.......เอาเงินคืนไปให้เค้า
ฉันบอกว่าให้เอาเงินคืนให้เค้าไง!! ..."
หมับ จู่ๆคนตรงหน้าคว้าโทรศัพท์ไปจากเธอ จากนั้นก็กดตัดสาย เก็บไว้ทันที
"นี่นาย เอามาน่ะ ฉันยังคุยไม่จบ "
" เธอเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วนี่ เหอะ ถ้าคุยกับแม่แบบนี้ ด่าแม่ตนเองแบบนี้ ก็ไม่ต้องคุย
บาปบุญน่ะรู้จักมั้ย ท่านเป็นแม่เธอน่ะแก้ว "
" หึ แม่งั้นหรอ แล้วแม่ที่ไหนมันทำร้ายลูกกันแบบนี้ "
แก้วโต้เถียงกลับไปอย่างโมโห โทโมะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง
" ท่านทำอะไร ในเมื่อสิ่งที่ฉันเห็นคือเธอด่าต่อว่าท่านทุกวันทำอะไรให้รู้จักพระคุณกันมั่ง "
" แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉัน หึ นายก็เลวไม่น้อยกว่าเค้าหรอก ออกไปจากห้องฉัน
เลยน่ะ ออกไป๊ "
" ใช่ฉันเลว ฉันยอมรับ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะด่าต่อว่าพ่อแม่ที่ให้กำเนิดตนเอง
มีแต่ครอบครัวเธอนั่นแหล่ะ ที่ไม่ปกติ มีอย่างที่ไหน ลุกเหนือแม่ทุกสิ่ง แม่ก็ยอมลูกอยู่เรื่อย !!"
โทโมะตวาดลั่น จนคนร่างบางสะดุ้ง ดวงหน้าสวยรู้สึกชา น้ำตาเม็ดโตเอ่อไหลออกจากดวงตา
งาม มือเรียวกำเข้าหากันแน่น มองคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้าโกรธเธออยุ่
" ใช่สิ ฉันมันเลวนี่ ฉันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง ทุกคนเลยไม่รักฉัน ฉันเป็นแฟนที่น่าเบื่อและ
ไม่เอาไหน นายเลยไม่รักฉัน โทโมะ ใช่ ฉันมันผิดตลอด นี่ใช่มั้ยที่นายอยากได้ยินน่ะ ฮึก "
หญิงสาวผลักร่างเค้าออกไปอย่างสุดแรง ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง
"แก้ว !! "
...................................................................................................................... ฟางถูกจับแต่งให้อยุ่ในชุด เดรสเกาะอกสีชมพูหวานแหวว ดวงหน้าสวยสดราวตุ๊กตาถูกตกแต่ง
ด้วยเครื่องสำอางอย่างดงาม แพรไหม สีน้ำตาลทองถูกดัดลอนปล่อยยามสาย ทว่าทุกคนต่างชื่นชม
ในความสวยของเธอ แต่เธอกลับไม่ได้สนใจเรื่องนั้นแม้แต่น้อย หญิงสาวจ้องมองโทรศัพท์มือถือ
กำลังตัดสินใจ ว่าจะโทรดีหรือไม่โทรดี
" ยัยแก้วจะมากับเค้ามั้ยน่ะ "
" ฟาง ได้เวลาแล้วลูก คู่หมั้นหนูเขามาแล้ว "
เสียงตะโกนเรียกขงผู้เป็นมารดาทำให้เธอชะงัก แสดงสีหน้าไม่พอใจขึ้นมา
"ค่า จะตามลงไปเดี๋ยวนีแหล่ะ......บ้าชิบ มาเร็วจังเลยน่ะ เหอะๆ "
หญิงสาวเอ่ยอย่าหงุดหงิด ก่อนจะสวมรองเท้าที่ถูกเตรียมไว้ให้เดินลงไปชั้นล่างทันที กวินเงย
หน้ามองเธอย่างตกตะลึง แต่หญิงสาวกลับไม่มีอารมณ์มานั่งยิ้มแย้มให้เค้า เดินฮึดฮัดเข้าไปนั่ง
ข้างๆที่ถูกจัดไว้ให้ ฟางตีหน้าเย็นชาใส่ทุกคนทันที
" ยังไม่ถึงเวลาน่ะ ลูกทั้ง 2 จะไปเดินหาไรกินกันก่อนก็ได้ "
" เหอะๆ แค่เนี้ย แล้วจะเรียกมานั่งทำไม ชิส์"
หญิงสาวสบถ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งให้คนแก่ๆข้างหลังเกือบหัวใจวายไปตามกันกับ
พฤติกรรมของเธอ กวินรีบวิ่งตามออกไปเรียกตัวเธอไว้
" เดี๋ยว....นี่ฟาง หยุดก่อน "
" อะไรย่ะ อ้อ..ไหนๆก็มาแล้ว ขอยืมโทรศัพท์หน่อย ฉันจะโทรหาเพื่อนหน่อย "
"ใคร "
" ก็แก้วเพื่อนฉันไงย่ะ เอามาเร็วๆๆ"
กวินยื่นโทรศัพท์ให้อย่างไม่ไว้ใจ ฟางรีบคว้ามันออกมาอย่างรวดเร็ว หญิงสาว เดินเลี่ยงออก
มาคุยที่ม้านั่งหน้าบ้าน มือเล็กกำลังกดเบอร์โทรแก้ว แต่ต้องชะงัก เมื่อมีข้อความเข้ามาซะก่อน
" ที่รัก ..ใครหว่า เปิดหน่อยสิ"
" ขอให้พี่มีความสุขกับชีวิตแต่งงานน่ะค่ะ ฉันทำอะไรไม่ได้ นอกจากมองพี่อยู่ห่างๆ
ความสัมพันธ์ของเราคงต้องเปลี่ยนไปนับแต่นี้ ถึงแม้พี่จะไม่บอกเลิกฉัน แต่ฉันก็คิดว่าสักวันหนึ่งพี่
ต้องพูดมันอออกมา ฉันรักพี่น่ะค่ะ .........."
ฟางอ่านเรื่อยๆ เมื่อเธอเห็นว่าคนๆนั้นเป็นใครทำให้เธอถึงกับช็อคพูดไม่ออก
" นี่มัน น้อง...."
" ทำอะไรน่ะฟาง "
ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยชื่อขึ้นมาโทรศัพท์ก็ถูกคว้าออกไป กวินมองเธอด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว
รีบเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าทันที ฟางยิ้มเยาะออกมา แล้วคิดอะไรได้
" นี่นายกับ......."
" ใช่ ฉันมีแฟนแล้ว และฉันก็รักเค้ามากด้วย "
" เหอะ 5555+ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ดีซะอีก ฉันมีข้อเสนอให้นาย มันยอดเยี่ยมเชียวน่ะ
นายอยากฟังมั้ย "
กวินย่นคิ้วเรียงเข้าหากัน เธอจะมาไม้ไหนกันน่ะ ฟางยิ้มกรุ่มกริ่ม ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะง่ายดาย
ขนาดนี้ *********
โทโมะ วิ่งตามแก้ว ก่อนจะรีบวิ่งไปกระชากแขนเล็กให้หันกลับมาหาเขา
" ปล่อยน่ะ "
" ถ้าปล่อยเธอก็จะวิ่งหนีฉันอีก "
โทโมะจับมือหญิงสาวแน่นขึ้น คนตรงหน้าทั้งสะบัด ทั้งทุบตีตัวเค้า
" ฮึก ปล่อยไง กรี๊ดดดดดดด ปล่อยๆๆๆๆ "
แก้วร้องลั่นเหมือนคนบ้า จนคนที่เดินตามถนนเริ่มหันมามอง อย่างแปลกใจ โทโมะย่นคิ้ว
รีบลากเธอให้หลบออกมาจากตรงนั้น ทันที
" หยุดร้องไห้ และโวยวายได้แล้ว ไม่อายเค้าหรือไง !! "
" ทำไมฉันต้องอายด้วย เรื่องแค่นี้ ฮึก มันไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะร้องขอให้คนช่วยเพื่อหนีให้
พ้นนายหน่ะ "
" เหอะ เธอไม่อายแต่ฉันอาย กลับเข้าบริษัทไปทำงานเลย นี่คือคำสั่ง "
โทโมะเอ่ยเสียงเข้ม ตอนนี้เค้าเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา
" นี่นายกล้ามาออกคำสั่งจากฉันเรอะ อำนาจนายมันค้ำคอนายแล้วสิน่ะ "
" แก้ว !! ฉันบอกให้กลับไปทำงานไง อย่าให้ฉันโมโหน่ะ "
" ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ได้! งั้นฉันลาออก ! ถ้ามีนายที่นี่ มันต้องไม่มีฉัน !!"
แก้วตวาดลั่นใส่หน้าเค้า ตอนนี้บรรยากาศเริ่มร้อนระอุ ดวงตาทั้งสองจับจ้องกันอย่างไม่วางตา
พร้อมแผดเผาได้ทุกเมื่อ น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจาดวงตางามข้างขวา หญิงสาวสะบัดหน้าใส่เขา
เดินออกมา
โทโมะใช้มือแกร่งของตนเอง คว้าข้อมือเรียวเล็ก กระชากกลับมาด้วยแรงมากมาย คว้าใบหน้าสวย
มาจูบทันที ลิ้นหนาหยาบกร้านแทรกแซงเข้าไปในโพรงปากได้รูป แล้วบดจูบอย่างรุนแรง และควาน
หาความหอมหวานจากริมฝีปากสวย
แก้วกำชายเสื้อเขาแน่น ก่อนจะรวบแรงผลักร่างสูงออกไปสุดแรงหญิงสาวยกมือขึ้นจะฟาดหน้าหล่อ
ของโทโมะแต่ก็ต้องชะงักทันที เมื่อคนตรงหน้าเอ่ยขู่
" ถ้าเธอตบ ฉันทำมากกว่าจูบแน่ ทำมันตรงนี้แหล่ะ "
"นายมัน...."
" ฉันเลวใช่มั้ย หึหึ ฉันรู้ตัวนานแล้ว เธออยากให้ฉันเลวกับเธอมั้ยหล่ะ ถ้าไม่ก็กลับไปทำ
งานซะ "
"กรี๊..."
แก้วจะร้องกรี๊ด แต่คนร่างสูงคว้าเอวบางไปกอดแนบชิดเขายิ้มกรุ่มกริ่ม ทำให้เธอต้องหยุดพูด
ได้แต่กัดริมฝีปากตนเองอย่างแค้นใจ โทโมะยิ้มอย่างพอใจ ปล่อยมือจากเอวบาง
" ไม่ใช่สิ วันนี้เป็นงานหมั้นคุณฟางนี่ ก็ได้ เธอไม่ต้องทำงานแล้ว แต่เธอต้องไปงานหมั้น
ฟางกับฉัน ไม่ใช่คู่หมั้นของเธอ "
" ไม่มีทาง ฉันจะไปกับป็อปปี้ "
" งั้นก็ไม่ต้องไป ฉันจะไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น อยู่กับฉันนี่แหล่ะ มานึกถึงวันเก่าๆของเราก็
ได้"
" คงจะไม่ได้มั้งคุณวิศว"
อัพแล้วน่ะคะ ยาวน่าดู คงอีกนานมั้งกว่าจะอัพอีก
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
