Fiction Rewrite

 
                          ในรอยรัก Special
 
       เมื่อถึงที่หมายโทโมะก็รีบทะยานออกจากรถทันทีด้วยกลัวเหลือเกินหากแม้บ้านเข้ามาเก็บกวาด จะเผลอทิ้งของสำคัญของเขาไปแล้ว  ยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บใจที่เผลอลืมสร้อยสุดรักสุดหวงไปเสียได้   ทันทีที่ก้าวลงจากรถเขาก็รีบวิ่งเข้าไปภายในคอนโดด้วยความเร่งรีบ แต่ก่อนที่เขาจะไปนั้น...
 
“โชคดีนะครับคุณ...ตามหัวใจของคุณกลับมาให้ได้นะครับ”
 
“ขอบคุณครับ”
 
       ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อนจนพนักงานทำความสะอาดคนเดียวกับที่เปิดประตูห้องให้กับแก้วเอ่ยทักเขาด้วยความตกใจปนงุนงง ก็ในเมื่อเขาเพิ่งจะย้ายออกไปหมาดๆ จู่ก็รีบรี่กลับเข้ามาโดยไม่รู้สาเหตุสาการ 
 
“อ้าว คุณโทโมะ กลับมาทำไมหรือค่ะ มีอะไรหรือเปล่า?”
 
“เอ่อ..ผมลืมของนะครับ คุณแม่บ้านขึ้นไปทำความสะอาดห้องผม เห็นกล่องสีแดงกำมะหยี่ รูปหัวใจบ้างไหมครับ?”  โทโมะเอ่ยถามพร้อมบ่งบอกถึงลักษณะของวัตถุชิ้นสำคัญของเขากับแม่บ้าน อีกฝ่ายทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะร้องอ๋อ เป็นเชิงว่าเห็นประมาณนั้น
 
 “อ๋อ เห็นค่ะเห็น  เอ้อ..คุณโทโมะค่ะ เมื่อครู่มีเพื่อนของคุณมาหานะคะ ดิฉันก็เลยฝากมันไว้กับเธอ”
 
“เธอ..? ผู้หญิงเหรอครับ  รู้ไหมครับว่าเป็นใคร?”
 
         โทโมะรีบไถ่ถามด้วยความสนใจ ถึงบุคคลที่มาเยือน แม่บ้านได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้จักทำให้เขายิ่งอยากรู้เข้าไปเสียยกใหญ่  ไม่รอช้าเขารีบหาทางขึ้นไปยังห้องของตัวเองโดยเร็ว นึกโมโหกับความเชื่องช้าในการทำงานของลิฟท์ในยามที่เขาเร่งรีบเช่นนี้...
 
“ใคร เธอเป็นใครกันนะ”
 
.
.
.
.
.
 
        เพียงอึดใจเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าห้องที่เคยเป็นของเขา คนหล่อหลับตาพลางสูดหายใจลึก ลุ้นระทึกบวกกับก้อนเนื้อในอกที่กำลังเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจอย่างแปลกปะหลาด  ได้แต่หวังภาวนาอยู่ในใจให้ผู้หญิงที่ว่านั้น..เป็นเธอ
 
     เขาค่อยๆเปิดประตูปานนั้นออกด้วยใจระทึก ทำทุกอย่างให้เบาที่สุด  โทโมะย่างก้าวเข้าไปในห้องที่เงียบสนิท ควานสายตามองหาหญิงสาวที่เขาหวังจะให้เป็นเธอ  พลันสายตาก็ไปสะดุดอยู่กับร่างเพียวบางที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราบนผืนเตียงสีขาวสะอาด   รอยยิ้มของเขากลับมาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆหญิงสาวด้วยความเงียบเสียงที่สุด
 
“หัวใจของพี่”   เตียงนุ่มยุบยวบไปตามแรงกดทับของโทโมะ เขานั่งลงข้างๆแก้ว พลันเหลือบไปเห็นสร้อยคอสุดหวงของเขาถูกเธอสวมใส่ ก็ยิ่งดีใจจนน้ำตาพาลจะไหลเมื่อรู้ว่าเธอยังคงจำได้ และไม่รังเกียจที่จะสวมใส่มัน  นิ้วเรียวเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ยังคงคั่งค้างบนใบหน้าสวยให้พร้อมมอบจุมพิตบนเรียวปากอิ่ม ที่เผยอน้อยๆยามหลับใหล
 
“แก้วจ๋า”  โก้งโค้งลงไปกระซิบข้างใบหูหญิงสาวอย่างแผ่วเบา จมูกโด่งของเขาคลอเคลียอยู่บริเวณแก้มนวลของแก้วส่งผลให้คนที่กำลังหลับใหลตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริง   ดวงตาเรียวเบิกโพลงด้วยความดีใจเมื่อเห็นหน้าชายคนรักที่เธอเฝ้าภาวนาให้เขากลับมาอีกครั้ง...
 
 “พี่โทโมะ..ฮึก..พี่โทโมะ”  แก้วลุกขึ้นสวมกอดเขาด้วยความดีใจก่อนที่น้ำตาจะไหลอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ของวันนี้ที่เธอต้องร้องไห้  หากแต่ว่าตอนนี้...เธอร้องไห้เพราะความดีใจที่ได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง ไม่ใช่ความเสียใจต่างจากหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้
 
เขากลับมาแล้ว...
 
“ไม่ร้องนะเด็กดี..ไม่ร้องครับ  บอกพี่มาสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก้ว ทำไมแก้วถึงมาอยู่นี้ได้?”  มือหนาลูบเส้นผมของแก้วเพื่อปลอบปะโลมเด็กน้อยที่กำลังสะอื้นฮักๆอยู่ในอ้อมกอดของเขา  มือน้อยของแก้วกอดรัดเขาแน่นราวกับว่าเกรงว่าเขาจะหนีหายจากเธอไปอีก..
 
“ฮึก..แก้ว..ฮึกๆ..”
 
       เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอคงยังไม่พร้อมที่จะเล่าอะไรให้เขาฟังแน่ๆ โทโมะจึงไม่ซักไซ้อะไรมานัก ปล่อยให้แก้วร้องไห้ให้เขากอดปลอบอย่างนี้ไปจนกว่าเธอจะพอใจ   หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดของเขาพลางปาดน้ำตาไปสะอื้นไป ทำให้เขามองเธอเป็นเด็กน้อยเวลาร้องไห้เมื่อถูกแย่งขนม  จมูกรั้นๆขึ้นสีแดงเรื่อ พร้อมกับดวงตาเรียวที่กำลังบวมเปล่งเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก อดที่เขาจะเวทนาไม่ได้เสียจริงๆ...
 
“ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรแก้ว บอกพี่มา พี่จะไปฆ่ามัน ไอ้หน้าอ่อนนั่นหรือไง มันทำให้แก้วเสียใจหรือ?
 
“ฮึก..ไม่นะ ไม่ใช่เลย เคนตะ..ฮึก..เคนตะเป็นคนพาแก้วมาส่ง ฮึก..พามาหาพี่ เขาเป็นคนดี  แก้วแล้วเองที่แก้วไม่รักเขา..เพียงเพราะแก้วรักพี่..ฮึก..แก้วเป็นคนไม่ดีเลย ฮึกๆ”  ม่านตาพร่าเบลอไปด้วยหยาดน้ำตาอุ่นร้อนที่รินไหลไม่ขาดสาย  กว่าที่เขาจะฟังคำพูดของเธอแต่ละคำออกก็แลดูจะยากเสียหน่อยเนื่องจากเธอสะอึกสะอื้นไปด้วย ปาดน้ำตาทิ้งไปด้วย
 
พอจะจับใจความได้ว่าเคนตะเป็นคนพาเธอมาส่งที่นี้ก็เท่านั้น และ คำต่อว่าตัวเองว่าเธอเป็นคนไม่ดี...
 
         เด็กน้อยโผเข้าหาอ้อมกอดแกร่งของเขาอีกครั้งหวังต้องการที่พักพิง โทโมะรีบกอดรับด้วยความรักและเป็นห่วง มือหนาลูบหลังหวังช่วยบรรเทาให้เธอสบายใจและมีสติมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้  แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เมื่อแก้วยังคงไม่หยุดร้องไห้..
 
จนเขาจะร้องตามอยู่มะรอมมะร่อแล้ว...
 
 
 
                                    ----------------------------------------------
 
 
 
      รอให้แก้วทำใจสงบสติอารมณ์ได้สักพัก เธอก็ยอมเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังด้วยสีหน้าหม่นหมอง แก้วยังคงเพียรโทษตัวเองว่าเป็นความผิดของเธออยู่ตลอดเวลาจนโทโมะยิ่งรู้สึกผิด ความจริงแล้วคนที่เป็นต้นตอแห่งความเจ็บปวดทั้งหมดก็คือเขา หากเขาไม่กลับมา แก้วก็คงจะลืมเขาและเริ่มต้นกับคนดีๆอย่างเคนตะไปแล้ว
 
เพราะเขาเอง ที่เห็นแก่ตัว...เพราะเขาเองที่รักเธอ
 
“ไม่ใช่ความผิดของแก้วหรอก อย่าโทษตัวเองแบบนี้ไม่น่ารักเลย เอาล่ะ .. พี่ว่าเราเลิกพูดถึงอดีตกันดีกว่านะแก้ว ยังไงเสียเราก็กลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ เหมือนพี่ไง..พี่ไม่สามารถที่จะกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีตได้อีก แต่พี่ก็เลือกที่จะใช้ปัจจุบันทดแทนในสิ่งที่พี่เคยทำพลาดไป  เพราะฉะนั้น แก้วต้องไม่ร้องไห้นะเด็กดีของพี่”
 
“แก้วควรจะทำยังไงดี”
 
“แก้วไม่ต้องทำอะไรแล้ว แก้วเหนื่อยมามากพอแล้ว ต่อจากนี้พี่จะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเอง”  แก้วระบายยิ้มอ่อนๆให้เขาก่อนจะซุกใบหน้าลงบนอกกว้างของโทโมะอีกครั้ง  อีกฝ่ายได้แต่หัวเราะอย่างขบขันกับการกระทำของแก้วแต่ก็ไม่วายจะกอดตอบเธออยู่ดี
 
“ทำไม พี่หัวเราะแบบนี้? ถ้าไม่อยากแก้วกอดก็ไม่เป็นไร”  แก้วคลายอ้อมกอดจากเขาก่อนะทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นว่าโทโมะเอาแต่หัวเราะขำขันเธอ  ทำไม..การที่เธอร้องไห้มันเป็นเรื่องตลกอย่างนั้นเหรอ  เหอะ!
 
        โทโมะปั้นหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นว่าสิ่งที่เขาแกล้งเหย้าแหย่  เธอจะเก็บไปเป็นอารมณ์  ก่อนจะต้องรีบงอนง้อด้วยวิธีเพลย์บอยของเขา  กอดแล้วจูบ(?)  หญิงสาวได้แต่เบือนหน้าหนีด้วยความน้อยใจจนโทโมะยิ่งรู้สึกอยากจะขำ แต่เขาก็ต้องเก็บเอาไว้ด้วยกลัวว่าแก้วจะโกรธอีก คราวนี้..เขาคงได้กลับลอนดอนและไม่ได้เจอกับเธออีกแน่
 
ไม่ยอมนะครับ T.T
 
“เด็กขี้ขโมย”
 
“ว่าอีกแล้ว ว่าแก้ว..ฮึก..ว่าแก้วทำไม?”  โทโมะแกล้งแหย่นิดๆ แต่แก้วกลับหันมาฟาดมือบางใส่เขาจนโทโมะสะดุ้งด้วยความเจ็บ  เขาก็แค่แหย่เรื่องที่เธอสวมสร้อยเส้นนี้ก็เท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรเลย..
 
“แก้ว พี่ไม่ได้ว่านะ..พี่ล้อเล่น  ถอดออกมาเร็วสร้อยนะ..”   คนอ่อนไหวง่ายรีบปลดสร้อยออกจากลำคอระหงของตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะปาใส่อกแกร่งของเขาด้วยความน้อยใจ  ต่อจากนี้ ไม่ว่าแก้วจะเป็นยังไง จะทำอะไร จะผิดหรือจะถูก ยังไงเสีย...เขาก็ต้องเป็นฝ่ายผิด  และแก้วคือคนถูกเสมอเช่นกัน
 
“งอนพี่ทำไม  พี่ให้เราถอดออกมาเพื่อที่พี่จะสวมให้แก้วไงครับ”   ชายหนุ่มอธิบายให้แก้วฟังไป สวมสร้อยให้ไป  เด็กเอาแต่ใจก็เอาแต่งนั่งดีดดิ้นทำให้เขาสวมให้ไม่ถนัดเอาเสีย เมื่อก่อนไม่เห็นเธอจะดื้อแบบนี้เลยนี่นา...
 
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ปล่อยให้แก้วเข้าใจผิดอยู่ได้ ประสาท !  คนแก่งี่เง่า”
 
“อ้าวววว!!~”   โทโมะร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนสวยต่อว่าก่อนที่เธอจะก้าวๆฉับเดินหนีออกจากห้อง ถูกด่าฟรีๆแถมคนสวยยังงอนอีก นี่เขาผิดเรื่อวงอะไรกัน? โทโมะไม่เข้าใจ...
 
        แก้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนลงมาถึงด้านล่างซึ่งเป็นสวนสาธารณะติดกับคอนโดของโทโมะ โดยมีเขาตามลงมาติดๆ มือหนาฉุดรั้งข้อมือเล็กไว้ได้ทันก่อนจะตวัดอุ้มร่างเพรียวขึ้นแนบอก ไม่ได้เกรงต่อสายตาผู้คนรอบข้างแม้แต่น้อย กำปั้นเล็กของแก้วพยายามทุบรัวที่หน้าอกแกร่งของคนโตกว่า พยายามดีดดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการของคนแก่(?) เอาแต่ใจ...แต่ก็ไม่เป็นผลT^T
 
“ไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยนะ ปล่อยๆๆ”
 
“ก็เอาสิ ถ้าไม่หยุดงอแงพี่ก็จะอุ้มแก้วทั้งวันแบบนี้แหละ ตัวเบาเป็นนุ่นขนาดนี้..พี่อุ้มได้ทั้งวันสบายๆ จะลองดุไหมล่ะ”  คนถือไพ่เหนือกว่ายักคิ้วให้เป็นเชิงกวนประสาท ส่วนแก้วก็ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่นด้วยความแค้นใจที่ไม่เคยจะเอาชนะเขาได้เลยสักครั้ง  มือหนาขย้ำสาบเสื้อของเขาจนยับยู่ยี่ เมื่อเห็นว่าแก้วนิ่งไปนาน เขาก็แกล้งจะทำให้เธอตกหล่น และด้วยสัญชาติญาณแก้วจำต้องรีบโอบรอบลำคอเขาเอาไว้...
 
ใบหน้าสวยซุกกับไหล่กว้างของเขาด้วยความตกใจที่อีกไม่กี่เซน ร่างของเธอกำลังจะหล่นลงบ่อน้ำพุกลางสวนสาธารณะ หากเขาไม่กระชับวงแขนตวัดร่างเธอขึ้นไปอีกครั้ง...
 
คนบ้า!
 
“ฮะๆ จะยอมพี่ได้หรือยัง?”
 
“ไม่ลงนะ...”
 
“อะไรนะ?”
 
          แก้วอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะทวนคำพูดอีกครั้ง เธอบอกว่า เธอจะไม่ลงจากตัวเขา จะให้เขาอุ้มมันทั้งวันอย่างที่คนปากเก่งพูดไว้เมื่อครู่  ตัวเบาเป็นนุ่นขนาดนี้..พี่อุ้มได้ทั้งวันสบายๆ จะลองดูไหมล่ะ  เธอก็อยากจะลองดูเหมือนกัน!!!
 
“จะให้พี่อุ้มทั้งวันแบบนี้จริงๆเหรอ?”
 
“อาฮะ^^’’”
 
“แสบบบบบบบ = =’’” โทโมะต่อว่าแก้วเล็กๆด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่แก้วจะเห็นใจเขาขึ้นมานิดนึง โดยการที่..สับเปลี่ยนไปเป็นขี่หลังแทน  เทียบกันแล้วน้ำหนักของเธอก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่นิด ^^ แอบเห็นสีหน้าแหยๆของโทโมะทำให้ตัวเองยิ้มร่าได้อย่างสะใจ ไม่เคยเห็นโทโมะเป็นแบบนี้มาก่อน...ไม่เคนเห็นเขาตามใจเธอมากมายขนาดนี้
 
“แก้วถามอะไรพี่ได้ไหม?”
 
“อะไรอีกละ ตัวแสบ”
 
“พี่จะกลับลอนดอน โดยที่พี่ไม่คิดจะกลับมาประเทศไทยอีกแล้วเหรอ? พี่ไม่รักแก้ว พี่ลืมแก้วได้จริงๆใช่ไหม?” หญิงสาวด้านหลังเอียงคอถามเขาด้วยความสงสัย พลันความน้อยใจก็บังเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขาคงตัดใจจากเธอได้แล้วจริงๆ  คนหล่อเงียบไปสักพักก่อนจะส่ายหัวช้าๆ เป็นการให้คำตอบเธอ..
 
“เปล่าเลย เพราะพี่ตัดใจจากแก้วไม่ได้ต่างหาก พี่ถึงต้องไป..จะให้พี่ทนอยู่เห็นคนที่รัก รักคนอื่นอย่างนั้นนะหรือ? พี่ทำใจไม่ได้หรอก พี่ไม่ใช่คนดีอะไรเหมือนเคนตะหรอกแก้ว..พี่ยังคงมีกิเลศ ตัดบ่วงความอิจฉานั้นไม่ได้หรอก”
 
“พี่อิจฉาใคร?”
 
“อิจฉาทุกคนที่ได้อยู่ใกล้ๆกับแก้ว  ทั้งที่พี่อยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม พี่อิจฉาจริงๆ” 
 
“อิจฉาทำไม...แก้วก็อยู่กับพี่แล้วนี่ไง แก้วจะลืมเรื่องราวในอดีตให้หมด และจะอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น พี่ว่าดีไหม?”  โทโมะเงยหน้าสบตากับแก้วเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มด้วยความดีใจที่แก้วยอมให้อภัยเขาจริงๆเสียที และยังไม่วายที่เธอจะถามต่อเป็นสิบๆคำถาม ไม่ว่าจะเป็นแค่เรื่องสัพเพเหระ ทั่วไปที่เกี่ยวกับเขา .. และโทโมะก็ยินดีที่จะตอบโดยไม่คิดหน่ายใจเลยแม้แต่น้อย
 
“สงสัยเยอะจัง ฮะๆ”
 
“ไม่ตอบก็ไม่มีใครว่า”
 
“พี่ล้อเล่นT_T”
 
“แก้วจะถามคำถามสุดท้ายนะ”   หญิงสาวทำน้ำเสียงจริงจังจนโทโมะต้องหยุดเดินด้วยความอยากรู้กับคำถามของเธอเสียมากล้น  มือน้อยที่กำลังโอบรอบคอเขากระชับแน่นก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามเขา  คำถามที่แก้วไม่เคยได้ถามโทโมะมาก่อนหน้านี้
 
“.....”
 
“พี่..รักแก้วไหม?”   แก้วนิ่งไปชั่วอึดใจด้วยความระทึกกับคำตอบของเขา เคยได้ยินเขาบอกรักมานับครั้งไม่ถ้วนก็แล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่มั่นใจ เพราะหัวใจคนเรา เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา มือน้อยของแก้วขยุ้มสาบเสื้อของเขาจนยับยู่ยี่จนเขารู้สึกได้
 
อยากจะหัวเราะอีกแล้วครับ^^
 
“รักครับ รักมากที่สุดครับ พี่จะไม่เจ้าชู้แล้วครับ รักแค่แก้วคนเดียวครับ”  แก้วยิ้มพอใจกับคำตอบของเขาอย่างมากที่สุด ก่อนจะก้มลงแตะจูบแผ่วเบาข้างแก้มเนียนของโทโมะด้วยความรัก พร้อมอีกหนึงคำถามสุดท้ายจริงๆที่ทำให้โทโมะต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น..
 
“พูดอีกนะ พูดอีกครั้ง”
 
“ฮ่าๆๆๆ ...โอเคครับ...รักแก้วครับ พี่รักแก้ว”
 
 
..............................................................................................................................
เอิ่ม..หวานไหม? ไม่หวานเนอะ
ได้แค่นี้เจงๆ หัวไม่ไป อะฮึกๆT_T
ไม่มีใคร Love ดราม่าแบบเค้าบ้างอ่อ==''