Fiction Rewrite

 

                            Count’ down

 

   “อีก 5 วัน อีก 5 วันเท่านั้น! แกดูสิ ดูๆๆ ยัยแก้ว อีก 5 วัน พี่เขื่อนจะมาบอกรักฉันแล้ว”

 

        เสียงหวานเจื้อยแจ้วของหญิงสาวร่างเล็ก ผมสั้นจัดทรงฟองฟู่ดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาบลายท์ เรียวปากอวบอิ่มสีโอรสรับกับใบหน้าเรียวรีของเธออย่างสมบูรณ์แบบ ริมฝีปากรูปกระจับขยับเล็กน้อยยามที่เธอพ่นลมหายใจและคำพูดออกมา  บวกกับดวงตากลมโตฉายแววความดีอกดีใจยกใหญ่  ก่อนจะวิ่งปรี่มาหา โบกไม้โบกมือตะโกนเรียกเพื่อนสาวที่ยืนอยู่คนละมุมตึก

 

“อีก 5 วัน? ทำไม...โลกจะแตกหรือไง ถึงได้แตกตื่นเสียขนาดนี้?”

 

“ปากเสียจริงๆเลยแก  ..  โลกจะแตกได้ยังไง พี่เขื่อนยังไม่ได้ขอฉันเป็นแฟนเลยนะ”

 

“ ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่แกพูด” 

 

        สาวร่างโปร่งผิวขาวตัดกับเสื้อยืดสีดำที่เธอสวมใสทำให้คนสวยดูโด่ดเด่น เป็นที่หมายตาต่อผู้คนมากหน้าหลากตาที่เดินผ่านมาและผ่านไป ดวงตาเรียวหรี่เล็กด้วยความงงงันกับสิ่งที่เพื่อนสาวของเธอกำลังจะ(?)อธิบาย  แต่พอหันไปเห็นท่าทางเพ้อฝัน ยืนยิ้มตาหวานของเพื่อนรักก็ทำให้เธอหมดอารมณ์เสียดื้อๆ  จึงหันไปง่วนกับการจัดแต่งหน้าเบเกอรี่ แน่นอน..ก็เธอเป็นลูกสาวเจ้าของร้านนี่นา

 

“ยัยแก้ว แกจะไม่สนใจฉันหน่อยหรือไง? T^T”

 

“แกมีอะไรก็รีบๆเล่ามาสิ ฉันยุ่งอยู่เห็นไหม?”

 

“แกไม่สนใจฉันอ่ะ ปิดร้านวันนึงแล้วไปฉลองกับฉันไม่ได้เหรอ?”  

 

       คนตัวเล็กยังเซ้าซี้ไม่ยอมเลิกรา คล้องแขนเพื่อนสาวก่อนจะเขย่าอ้อนวอนจนคนสวยไม่เป็นอันทำงาน และบทสรุปสุดท้ายก็คือ หน้าเค้กที่เธอกำลังตั้งใจตกแต่งมันต้องพังลงไม่เป็นท่าเพราะฝีมือเพื่อนรักอย่างเฟย์ หญิงสาวหันไปตวาดแว้ดใส่จนเฟย์จำต้องก้มหน้ารับผิดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสำนึกผิด?

 

       สุดท้ายก็ต้องยอมตามใจเพื่อนรักเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวอย่างเฟย์ ยอมลงทุนปิดร้านครึ่งวันเพื่อมานั่งฟังเฟย์ระบายความในใจต่อรุ่นพี่เขื่อน ผู้ชายที่เพื่อนสาวแอบรักแอบปลื้มมานานและตัดสินใจบอกชอบรุ่นพี่คนนั้น ส่วนประโยคที่รุ่นพี่ตอบกลับมานะหรือ?

 

 

            เซี้ยวจริงนะเรา .. เอาล่ะ ในเมื่อเรากล้าที่จะบอกพี่ พี่ก็กล้าที่จะบอกเราเหมือนกัน..พี่ก็ชอบเรานะ  ชอบมาตั้งแต่ที่เราเป็นเฟรชชี่แล้ว ฮะๆ เอาล่ะเด็กดี ตั้งใจฟังนะ  อีก 5 วัน ที่พี่เรียนจบ  พี่จะขอเราคบ เตรียมตัวมีแฟนด้วยนะเฟย์ ^__^

 

 

 

       ชายหนุ่มยีหัวเด็กน้อยตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะนัดหมายเวลาเรียบร้อย ดวงตากลมโตของเฟย์ฉายแววความดีใจอย่างท่วมท้นก่อนจะกลับมานั่งขีดเขียนปฏิทินรอเวลาที่เขาจะมาบอกรักตามที่เขาได้เอื้อนเอ่ยวาจานั้นไว้ และวันนี้ วันที่  26 ธ.ค. พ.ศ. 2554...

 

 

นี่แหละ...เรื่องของเฟย์

 

 

                                    ----------------------------------                   

 

 

 

         มีเพียงแสงไฟภายในร้านCoffee Shop&เบเกอรี่ ยามเที่ยงคืนกว่าๆเช่นนี้หลายๆบ้านก็ปิดไฟนอนกันหมดแล้ว เหลือเพียงแก้ว ที่ยังคงง่วนกับการจัดเตรียมชิ้นขนมสำหรับลูกค้าในวันพรุ่งนี้แต่เพียงลำพัง  หญิงสาวหาวหวอดๆพลางยกมือน้อยขยี้ตาด้วยความง่วง  ผมซอยสั้นยุ่งเหยิงเพราะเธอมัวแต่ทำงานไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ตัวเองเสียเท่าไหร่ แต่เค้าความน่ารักก็ไม่ได้ผิดรูปร่างไปจากเดิมแม้แต่น้อย

 

~กริ๊ง~

 

        เสียงโมบายที่ติดกับประตูทางเข้าของร้านดังขึ้น ทำให้เธอต้องหันไปมอง ดึกดื่นป่านนี้ใครยังจะอุตส่าห์จะเดินเข้ามาในร้านเค้กร้านกาแฟ ?   จากความสงสัยแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจปนตื่นเต้น เมื่อเห็นบุรุษร่างสมส่วนเดินเข้ามา  ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกำลังบีบรัดและเต้นถี่รัว ทั้งตื่นเต้น ทั้ง...

 

“สั่งกาแฟได้ไหม?”   เขาถอดแว่นสีชาออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อ เนียนใสได้เต็มโครงหน้า  ชายหนุ่มระบายยิ้มออกมาก่อนจะหันไปสั่งกาแฟกับเจ้าของร้านคนสวย ที่นั่งตาแป๋วจ้องมองเขา  แก้มนวลขึ้นสีแดงเรื่อๆ แลดูน่ารักสำหรับเขา 

 

          ถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามหญิงสาวก่อนจะเอ่ยย้ำอีกครั้งกับกาแฟที่เขาต้องการจะดื่มภายในคืนนี้?

 

“ลาเต้ครับ ..”

 

“อะ..เอ่อ..โทโมะ เที่ยงคืนเนี่ยนะ?”

 

“อื้ม ใช่..เที่ยงคืนนี่แหละ”   แย้งไปเขาก็คงไม่ฟัง  โทโมะ...ผู้ชายคนเดียวที่แก้วให้ความไว้วางใจ เขาเป็นเพื่อนที่ไม่สนิทของเธอ  เพราะลึกๆแล้ว เธอไม่ได้คิดกับขาเพียงแค่เพื่อน เขาเองก็รู้สึกแกเช่นเดียวกัน  ...

 

 

 

                                           วันที่  1 ธันวาคม 2554

 

“เรามาแข่งกันไหมแก้ว?”

 

“แข่ง..แข่งอะไรของนาย โทโมะ?”

 

“รู้ใช่ไหม ว่าโทโมะรู้สึกยังไงกับแก้ว..??”   ดวงตาเหยี่ยวของชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปยังดวงตาเรียวเล็กของอีกฝ่าย แก้วหลบสายตาเขาไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้า รู้ดีว่าเขารู้สึกเช่นไรต่อเธอ แต่เป็นใครจะกล้าตอบคำถามของเขากัน เธอเองก็มีหัวใจ เขิน และอายได้เหมือนกัน

 

“สิ้นปีนี้ วันที่ 31 ธันวา เวลา 23.59  เป็นเวลาสุดท้าย เรามาแลกเปลี่ยนความรู้สึกกัน ถ้าหากว่าความรู้สึกของเราไม่ตรงกัน โทโมะจะไม่มายุ่งกับชีวิตแก้ว ไม่มาทำให้แก้วรำคาญอีกต่อไป”

 

        โทโมะบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาอ่อนโยน ความเป็นคนขี้เล่นของเขาเหือดหายไป ณ เวลานั้น สร้างความใจหายให้กับแก้วได้ไม่น้อย หลังจากฟังเงื่อนไขของเกมแล้ว เขาก็กลับมาเป็นคนเดิม เหมือนกับว่าไม่เคยมีเหตุการณ์ตึงเครียดก่อนหน้านั้นมาก่อน   แก้วชักไม่อยากให้วันที่ 31 มาถึงเสียแล้ว กลัวเหลือเกิน หากว่าเธอจะไม่กล้าพูดออกไป...ซึ่งแปลว่า เขาอาจหายไปจากชีวิตของเธอก็เป็นได้

 

 

 

        แก้วกำลังใช้สมาธิควบคุมการเทฟองนมลงบนลาเต้รสหอมกลุ่มตามที่ลูกค้า?สั่ง  ...  ลาเต้อาร์ตถูกแต่งเติมเป็นรูปหัวใจพร้อมเสิร์ฟแก่ชายหนุ่ม ... โทโมะค่อยๆจิบดื่มกาแฟรสนุ่มนั้นอย่างอ้อยอิ่งจนกระทั่งมันหมดแก้ว  เขาทอดสายตามองหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมหลับยอมนอนเสียที ดึกป่านนี้ร้งร้านไม่รู้จักปิด หากเป็นพวกมิจฉาชีพ ไม่ใช่เขาเดินเข้ามา ไม่อยากจะคิดเลยว่าคนสวยจะเป็นอย่างไร?

 

“ทำไมยังไม่ปิดร้านอีก มืดค่ำแบบนี้อันตรายจะตายไป”

 

“ แก้วยังไม่นอนไม่ได้หรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาจัดขนมไม่ทัน ว่าแต่โทโมะเถอะ ดึกป่านนี้มานั่งกินกาแฟเพื่ออะไรกัน?”

 

“ไม่ได้อยากจะกินกาแฟเสียหน่อย ก็แค่...”

 

        โทโมะเดินเข้ามาประชิดตัวแก้วจนแผ่นหลังเนียนติดกับเคาท์เตอร์    ใบหน้าคมโค้งเข้าหาดวงหน้าสวยก่อนจะแนบริมฝีปากอุ่นลงบนกลีบปากสวยของอีกฝ่าย  ชายหนุ่มสอดลิ้นแทรกเข้าหาความหวานจากปากนุ่มอุ่นซ่าน เขาต้องการดับรสนุ่มขมของลาเต้ด้วยน้ำหวานจากเรียวปากอิ่มของเธอ ดวงตาเรียวของหญิงสาวเบิกโพลงด้วยความตกใจกับการกระทำอันอุกอาจของเขา แก้วรับรู้ได้ถึงกลิ่นลาเต้ที่กำลังคละคลุ้งภายในโพรงปาก เมื่อโทโมะจงใจถ่ายทอดรสชาติของมันให้เธอ

 

         คนแข็งแรงโอบอุ้มแก้วขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์ก่อนจะรวบรั้งเอวบางไว้อย่างถนัดถนี่ไม่ปล่อยให้ร่างอรชนตรงหน้ากระเถิบหนีเขาไปได้ ขาเรียวเล็กของแก้วขยับสะเปะสะปะดีดดิ้นเพื่อจะให้หลุดพ้นจากพันธนาการของคนเจ้าเล่ห์  นานเข้าเมื่อเขาไม่ยอมถอนริมฝีปาก แก้วจำต้องเปิดปากเปยอขึ้น เปิดโอกาสให้โทโมะรุกรานดื่มด่ำเพียงเพราะเธอต้องาหารออกซิเจน

 

         จากสัมผัสอุกอาจแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนจนเธอคล้อยตาม สองมือน้อยโอบรอบลำคอระหงของโทโมะด้วยเผลอใจ มือหนาซุกซนละลาบละล้วงเข้าไปสัมผัสผิวเนียนอ่อนนุ่มไร้สิ่งตำหนิ ภายใต้สาบเสื้อตัวบางที่แก้วกำลังสวมใส่ สัมผัสของเขาทำให้เธอร้อนรุ่มจนแทบหลอมละลายเมื่อฝ่ามือสากร้อนนั้นลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนละเอียด

 

       และก่อนที่เขาจะถอนจุมพิตออกไปพร้อมหยุดทุกการกระทำ เมื่อนั้นแก้วจึงกลับมามีสติอีกครั้ง

 

“ขอโทษนะแก้ว...อย่าลืมวันพรุ่งนี้นะ ปีสุดท้ายแล้ว โทโมะจะไม่ขออะไรแก้วอีกเลย” เอ่ยคำขอโทษพร้อมกดจูบลงบนหน้าผากเนียน และขอตัวทันที หญิงสาวได้แต่นิ่งเงียบด้วยความเขินอายที่ปล่อยให้คนเกือบแปลกหน้าล่วงล้ำได้ถึงขนาดนี้ นิ้วเรียวแตะลงบนริฝีปากอวบอิ่มสีพีชของตัวเอง พบโฟมนมนุ่มติดอยู่บนริมฝีปากด้านบน พร้อมๆกับความร้อนซ่านจากสัมผัสของเขาเมื่อครู่นี้ด้วย

 

 

 

                                      --------------------------------

 

 

31 ธันวาคม 2554

 

          เช้าแห่งวันสิ้นปีเกิดขึ้นเมื่อดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า เจ้าของเรือนร่างงามบนเตียงผืนสีส้มเข้มขยับกายเล็กน้อยเมื่อแสงแดดรบกวนการนอนของเธอ เพราะกว่าที่แก้วจะได้ข่มตาหลับขับตานอนได้ก็ปาไปตี 3 กว่า พลนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันสิ้นปีแล้ว  คนสวยรีบลุกออกจากเตียงเพื่อเปิดร้านทันที

 

          สายแล้ว ภายในร้านกาแฟมีลูกค้าบางตาเนื่องจากแต่ละคนต่างเตรียมตัวเที่ยว เตรียมตัวฉลองกับคนรักและครอบครัว มีเพียงแก้วที่ยังคงง่วนง่านกับการปรุงกาแฟอยู่เพียงคนเดียว เพิ่งได้รับข้อวามจากเฟย์เมื่อครู่ก็พบว่าเธอออกไปเดทครั้งแรกกับแฟนหมาดๆอย่างเขื่อน อดที่จะอมยิ้มไปกับเพื่อนสาวด้วยไม่ได้

 

         นึกนับถือให้กับหัวใจอันห้าวหาญของเฟย์อยู่เหมือนกัน ไม่คิดว่าเพื่อนรักจะรวบรวมความกล้าเดินไปบอกเขื่อนแบบนั้น  หากว่าเขื่อนตอบปฏิเสธเพื่อนรักของเธอจะเสียใจแค่ไหน? เคยถามเฟย์อยู่เหมือนกัน แต่คำตอบที่ได้รับจากปากเพื่อนรัก กลับทำให้แก้วต้องมานั่งทบทวนตัวเอง

 

“ถ้าพี่เขาปฏิเสธแก แกจะเป็นไงนะยัยเฟย์?”

 

“ฉันก็แค่ผิดหวัง ..แต่ฉันไม่เคยเสียใจ เพราะอย่างน้อยฉันก็ได้บอกพี่เขา จำไว้นะแก้ว คนโง่เท่านั้นที่ชอบโกหกหัวใจตัวเอง” 

 

ในเมื่อเฟย์มีชีวิตอยู่เพื่อความรัก แล้วเธอล่ะ? มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?

 

“คุณค่ะ คุณ คุณค่ะ”  เสียงเรียกจากลูกค้าทำให้แก้วต้องหวนกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง หญิงสาวก้มหัวให้แทนคำขอโทษ ลูกค้าคนสวยส่งยิ้มให้เจือจางก่อนจะจ่ายเงินค่ากาแฟให้กับแก้ว แก้วรับมาพร้อมกล่าวอวยพรให้เธอเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้อีกครั้งว่าวันนี้ เป็นวันสิ้นปี และเที่ยวคืนนี้ เป็นวันปีใหม่

 

“ขอบคุณค่ะ สวัสดีปีใหม่นะคะ”

 

.

.

.

.

ปีใหม่ ?

 

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีที่แล้ว

 

31 ธันวา 2552   เวลา 23.59 น.

 

       เสียงพลุที่จุดดังเป็นชัยแห่งการเฉลิมฉลองพร้อมทั้งเสียงดนตรีอึกทึกและรายล้อมไปด้วยผู้คนนับหมื่นนับพันที่มารวมตัวกันบริเวณลานกว้างหน้าหอนาฬิกาเพื่อร่วมกันนับถอยหลังเข้าสู่วันใหม่  รอยยิ้มและเสียงหัวเราะบังเกิดไปทั่วอาณาบริเวณ มีเพียงโทโมะ หนุ่มหน้าหล่อที่กำลังก้มหน้ายอมรับกับความเป็นจริง หลังจากได้ยินประโยคปฏิเสธจากแก้ว

 

23.50 น.

 

“แก้ว โทโมะรักแก้วนะครับ เราคบกันได้ไหม?”  รอยยิ้มบนใบหน้าสวยเลือนรางลงเมื่อได้ยินคำขอของเขา  แก้วชักมือกลับจากการกอบกุมของโทโมะย่างรวดเร็วก่อนจะหลบสายตาของเขาด้วยความเสียใจ ที่เธอไม่สามารถรักเขาในตอนนี้ได้ 

 

“ขอโทษนะโทโมะ แก้วยังไม่พร้อม แก้วยังลืมกวินไม่ได้จริงๆ” 

 

“.....”

 

“ไม่เป็นไร โทโมะเข้าใจ งั้นปีหน้าโทโมะขอโอกาสแก้วใหม่ได้ไหม?”  เขาเอ่ยขอด้วยแววตาอ้อนวอน ก่อนที่แก้วจะพยักหน้ารับพร้อมๆกับที่เดินหนีเขาหายไปท่ามกลางฝูงชนคนเมือง โทโมะยิ้มให้กับตัวเองเศร้าๆ เธอปฏิเสธเขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่รับเขาไว้พิจารณาครั้งต่อไปเสียหน่อย 

 

ในเมื่อเขามีชีวิตอยู่เพื่อรัก นานแค่ไหนเขาก็จะรอ..

 

 

...............................................................................................................................

  กะจะเอาลงตั้งแต่วันที่ 31 ละ แต่..เค้าไปเคาท์ดาวน์มา^^

 ฮี่ๆๆ เอาให้เข้ากับเทศกาลวะหน่อยๆ>O< Happy new year ย้อนหลังนะค้าบ