Fiction Rewrite

 
                                           ในรอยรัก 

       หลังจากที่เขาตัดสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใยในวันนั้น  โทโมะก็ย้ายออกจากคอนโดทันที ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหนจนกระทั่งเขากลับมาเมื่ออาทิตย์ก่อน เธอจึงรู้ว่าเขาไปอยู่ที่นิวยอร์ก เพื่อบริหารธุรกิจสาขาใหม่ของครอบครัว...
 
จะโทษโลกกลม หรือพรมลิขิตกันที่ทำให้เขากลับมาอยู่ที่เดิม คอนโดห้องเดิม เจอกับผู้หญิง..คนเดิม
 
“แฟนใหม่เธอเหรอ? ฮึ...หาดีได้แค่นี้หรือไง?”
 
“มันเรื่องอะไรของคุณ”
 
        เขาพูดดูแคลนพลางปรายตามองมายังเขื่อน เขาคงจำไม่ได้กระมังว่าเขื่อนเป็นเพื่อนสนิทแก้วหรือไม่เขาก็ไม่เคยใส่ใจเลยต่างหาก  เขื่อนเดินเลี่ยงออกมาเพื่อให้เพื่อนสาวคุยกับคนรู้จักของเธอแต่แปลกหน้าสำหรับเขา
 
มีอะไรค่อยถามแก้วทีหลังดีกว่า...
 
“จะไม่ถามพี่หน่อยเหรอ...ว่าพี่กลับมาทำไม?”
 
“เรื่องของคุณ...และอีกอย่างฉันมีแต่พี่สาว ไม่มีพี่ชาย!”
 
ร่างบางตอบโต้เขาอย่างไม่ลดละ อีกฝ่ายหน้านิ่งไปไม่ได้โต้กลับ รอยยิ้มมุมปากระบายจางๆกับความเปลี่ยนไปของแก้ว เธอไม่ได้เป็นเด็กก้าวร้าวเขารู้ดี .. คงเป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป
 
“กลับมาขอเราแต่งงาน....”
 
“.....”  แก้วนิ่งไปอย่างช่วยไม่ได้ ขอแต่งงาน? เขาเนี่ยนะหรือจะขอเธอแต่งงาน เวลาผ่านไป 5 ปี ทำให้สมองของเขากลับด้านหรืออย่างไร? เธอไม่ใช่แก้วคนเดิมที่เขารู้จักอีกต่อไป เธอกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับ เคนตะ! ผู้ชายแสนดีที่เธอเพิ่งตกลงปลงใจรับรักเขาไปเมื่อวาน
 
“คุณมันบ้า...ฉันไม่ใช่เด็กโง่ๆที่ยอมโดนคุณหลอกอีกต่อไปแล้วนะคุณวิศว แล้วอีกอย่าง...ฉันมีคนรักแล้ว ฮึ คุณคิดว่าการแต่งงานมันเป็นเรื่องเล่นๆหรือไง?”
 
“ใครเป็นคนรักของเธอ?”  โทโมะเอ่ยถามเสียงเรียบเมื่อได้ยินจากปากหญิงสาวคนรักว่าเธอมีคนรักใหม่ไปแล้ว ปากเรียวของเธอเม้มเป็นเส้นตรง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถาม ทำไม? หรือต้องให้เขาถามอีกครั้ง!
 
“.....”
 
“ฉันถามว่าใคร?!!!”
 
“ฉันไม่บอก....มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรขอคุณ! ถ้าจะให้ดี...กรุณาต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า เจอกันที่ไหนก็ไม่ต้องทัก ถ้าตาย ก็ไม่ต้องมาเผาผีกัน!!!” นี่คนสวยโกรธเกลียดเขามาขนาดนี้เลยเหรอ? โอเค..เขายอมรับผิดที่ปากไวในวันนั้น...เผลอไล่เธอเสียได้ อันที่จริงก็แค่โกรธก็เท่านั้น....
 
       ไม่ได้ตั้งใจจะพูดว่าไม่รัก....แค่ไม่อยากให้ปัญหาระหว่างเขากับผู้คนอื่นมาทำให้เรา 2 คนต้องแตกแยก แม้จะเป็นวิธีการที่ผิดและเขาอาจดูเลวในสายตาใครต่อใครที่สั่งให้ผู้หญิงคนนั้นเอาเด็กออก....
 
        เด็กสาวคนสวยที่เขาหมายตาไว้ตั้งแต่เจอกันในวิทยาลัย เขาก็ดูรู้ว่าเธอก็มีใจให้เขาเช่นกัน...จนกระทั่งวันที่เธอยอมเป็นของเขา มันทำให้เขายิ่งมั่นใจเข้าไปเสียยกใหญ่  ถึงเขาจะเจ้าชู้เพลย์บอย แต่คิดว่าคนอย่างเขาไม่มีหัวใจ รักใครไม่เป็นหรืออย่างไร?
 
        ยอมรับ...ว่าในนาทีแรกที่ได้ลิ้มลองความสาวของเธอ เขาคิดที่จะเขี่ยทิ้ง...แต่เป็นเพราะอะไรไม่รู้เป็นฝ่ายดลบันดาลให้เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายหลงใหลเธอไม่รู้ลืม...กลัวโดนเธอทิ้งหากรู้เรื่องว่าเขาทำผู้หญิงอื่นท้อง!
 
 “ไม่มีวันหรอก...เธอรักฉัน ฮึ...ฉันไม่ใช่คนโง่...”
 
“เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้รักคุณ เฮอะ...คนอย่างคุณอย่าหวังว่าจะได้เจอคนที่รักคุณจริงๆเลย”
 
“ไปกับฉันเดี๋ยวนี้!” เขาออกคำสั่งก่อนจะกระตุกข้อมือเรียวให้เดินตามขึ้นคอนโดไป ร่างบางพยายามดิ้นขัดขืนแต่คนแรงน้อยอย่างเธอ..จะไปสู้อะไรคนตัวใหญ่อย่าเขาได้...ปากบางก็เอาแต่ร้องโวยวายให้คนช่วย แต่ก็หามีประโยชน์เพราะไม่มีใครเขาอยากมายุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นนักหรอก!
 
โทโมะเสียบคีย์การ์ดก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป พร้อมผลักร่างหญิงสาวเข้ามา...
 
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ...คุณมันสกปรก”
 
“เหรอ?....พูดแบบนี้กับผัวไม่น่ารักเลยนะ” น้ำเสียงห้วนห้าวไม่น่าฟังถูกกลั่นออกมาจากปากหนา ก่อนที่เขาจะผลักเธอลงบนโซฟากว้าง ทุกอย่างในห้องนี้ถูกตกแต่งใหม่ทั้งหมด แน่สิ...เขารวยนี่นา
 
        มือบางพยายามปัดปายร่างกำยำที่กำลังโถมทับตัวเอง ดีดดิ้นพัลวันหวังว่าจะหลุดพ้นจากพันธนาการของชายโฉดป่าเถื่อนคนนี้  ตากลมสวยฉายแววแห่งความตื่นตระหนกเมื่อเขาคลุกเคล้าใบหน้าหล่อกับซอกคอเธออย่างกระชั้นชิด  ราวกับหมาป่าอดอยากที่กำลังฉีกเนื้อกวางสาวกินด้วยความหิวกระหาย อดอยากมาเกือบ 5 ปีเต็ม!
 
“ปล่อยนะคุณวิศว คุณ.ม..ไม่มีสิทธิ์ล่วงเกินฉัน บอกให้ปล่อยไงล่า!”
 
       บุรุษหน้าหวานเบื้องหน้าละจากลำคอของเธอก่อนจะจดจ้องมองใบหน้าหญิงสาวที่น้ำตากำลังเอ่อท้นด้วยความหวาดกลัวนิ่งๆ ห้องเดิม เตียงเดิม กับผู้หญิงคนเดิม ต่างกันตรงที่ตอนนี้..เขาใช้กำลังบังคับขืนใจซึ่งเธอหาได้สมยอม  คนหล่อกระตุกยิ้มมุมปากร้าย ดวงตาฉายแววความหึงหวงสุดแรงกล้าเมื่อได้ยินเธอพูดออกมาแบบนั้น...
 
“เคนตะเท่านั้นที่มีสิทธิ์”
 
“เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นเหรอ?..ฮึ  ไอ้เคนตะบ้าบออะไรนั่น ... มันคงรับได้หรอกนะ ที่แฟนตัวเองไม่บริสุทธิ์”
 
“เฮอะ...นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับหญิงชายสมัยนี้  หรือคุณว่ามันไม่จริง?”
 
“ปากดี ห่างผัว ไป 5 ปี ใครมันสอนให้เธอปากดีแบบนี้นะ แก้ว!!” มือหนาบีบปลายคางของแก้วอย่างแรงจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บและพยายามผลักดันตัวเขาออกไป ดีดดิ้นจนผ้าปูที่นอนและชุดนักศึกษายับยู่ยี่ก็แล้ว คนใจร้ายเจ้าอารมณ์ก็ไม่ยอมปล่อยเธอเสียที!
 
ชายหนุ่มร่างกายวัย 30 ต้นๆ กำลังบังคับข่มเหงนักศึกษาสาว Extern (นักศึกษาแพทย์ปี 6 ภาคเวชปฏิบัติ) ด้วยอารมณ์หึงหวงที่คุกรุ่นอยู่ภายใต้อามรมณ์ด้านลบ ที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ร่างเล็กกระถดกายหนีด้วยความกลัวจับหัวใจ
 
“คุณนั้นแหละที่สอนให้ฉันปากดี สอนให้ฉันก้าวร้าว สอนให้ฉันคิดเลวๆเป็น!!”
 
      ร่างสูงลุกขึ้นปล่อยให้แก้วได้เป็นอิสระ เขากอดอกมองเธอด้วยแววตานิ่งเฉยเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านั้น  ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ จนได้..เธออ่อนแอให้เขาเห็นอีกครั้งจนได้ มือบางยกขึ้นกอดตัวเองอย่าหวาดๆก่อนจะลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
 
      แพขนตาเปียกชื้นเพราะผ่านน้ำตาเมื่อครู่ ทำให้มาสคาร่าไหลเปรอะแก้วเนียนเจือจาง แก้วรีบปาดมันทิ้งเพราะรับไม่ได้กับสภาพย่ำแย่ของตัวเองในตอนนี้  โทโมะกระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะยิ่งทำให้แก้วเดือดดาลเป็นเท่าทวี
 
“คุณมันไม่ใช่คน เคยคิดถึงหัวใจคนอื่นบ้างไหม? ผู้ชายอย่างคุณมันน่าจะตายๆไปซะ อยู่ไปก็รกโลก!”
 
“ไม่เคยมีใครสั่งสอนหรือไง? เธอเป็นเด็ก ฉันเป็นผู้ใหญ่ ปากแบบเนี้ยมันน่าจับตีให้เข็ด จะได้หลาบจำ!!!”
 
“เนี้ยนะเหรอ คนที่เรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่ สมองของคุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กทารก คิดไม่เป็น ไม่สิ...ไม่เคยคิดเลยต่างหาก”
 
“....”
 
“รู้บ้างไหม? ว่าการกระทำของคุณ มันไม่ต่างอะไรกับสัตว์!!” หลายคำก่นด่ากลั่นกรองออกจากเรียวปากบางของแก้วพร้อมกับน้ำตาที่ไหลซึม เมื่อถูกกระตุ้นต่อมโมโหมือหนาก็ฉุดกระชากเอวบางเข้าหาอีกครั้ง 
 
“เออ ฉันมันสัตว์ แล้วสัตว์มันไม่มีหัวใจ รักใครไม่เป็นหรือไง? ดี!!! ในเมื่อรักกันไม่ได้ ก็อยู่แบบเกลียดๆกันนี้แหละ..มันสะใจดี!!!”  เขาสบถใส่หน้าเสียงดังก่อนจะบดเบียดริมฝีปากร้อนๆลงบนกลีบปากนุ่ม ที่เขาโหยหา รสชาติความหอมหวานของมันไม่ต่างอะไรกับ 5 ปีก่อน เลยแม้แต่น้อย  ใบหน้างามใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะหลบหนีสัมผัสอุกอาจของเขาด้วยความเดียดฉันท์
 
      แขนแข็งแรงตวัดร่างอ้อนแอ้นให้แนบชิดกับเขามากขึ้น ก่อนจะดันกายบางลงบนเตียงขนาดคิงไซส์นั่นอีกครั้ง คราวนี้ คนโตกว่าไม่ปล่อยให้เด็กก้าวร้าวได้มีโอกาสก่นด่าหรือแม้แต่ทุบตีเขา เพียงเพราะเขารวบข้อมือทั้ง 2 ตรึงไว้ด้วยมือเดียว
 
“ทำไม ทำไม? ลืมแล้วเหรอว่าเธอเป็นเมียฉัน...เป็นเมียฉันคนเดียว อย่าหวังว่าเธอจะอยู่กับมันอย่างมีความสุขนะจริญญา ! เธอเป็นของฉันคนเดียว!~” เขาถอนริมฝีปากออกก่อนจะคำรามลั่น เส้นเลือดบนขมับปูดขึ้นด้วยความโกรธจัด ดวงตามดำขลับเต็มไปด้วยแรงอาฆาตทุกครั้งที่พูดถึงคนรักใหม่ของเธอ
 
เขาหวง เขาหึง  เข้าใจไหม?
 
“ฮึก...ปล่อยฉันไปเถอะนะ โทโมะ...ปล่อยฉัน...ลืมเรื่องในอดีตแล้วต่าง..ค...คนต่างอยู่ ฮึก” หยาดน้ำตามรินไหลออกจาดวงตาเรียวคู่สวยอย่างไม่ขาดสาย เธออย่างให้ทุกอย่างจบ ซึ่งคิดว่ามันจะจบตั้งแต่วันนั้น....แล้วเขากลับมาทำไม? กลับมาสะกิดบาดแผลในหัวใจของเธออีกทำไมกัน ทั้งที่เธอใช้ความพยายามมาโดยตลอด 5 ปี เพื่อลืมเขา  และเธอก็เกือบทำสำเร็จเมื่อได้เจอเคนตะ คนที่เธอเลือกให้เป็นผู้รักษาแผลใจที่ไม่มีวันลบเลือนของเธอ...
 
“อย่าพูดมากให้เสียเวลา...เธอเลือกเองที่จะให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้”
 
“....”
 
“ฉันอุตส่าห์กลับมาง้อเธอ ยอมเป็นหมาคลานมาหวังจะขอโทษ แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมาคืออะไร? ความว่างเปล่าและไร้เยื่อใยจากเธองั้นหรือ?”
 
“แล้วตอนที่คุณทำกับฉัน..ฮึก..ทำไมคุณไม่คิดบ้าง? คุณคิดว่าคุณเจ็บปวดเป็นคนเดียวหรือไง? ฉันเจ็บมากกว่าคุณเป็นร้อยเท่าพันเท่า  เคยไหม? ตอนนั้นคุณเคยเห็นคุณค่าความรักของฉันบ้างไหม? ฮึก..แล้วตอนนี้คุณจะมาเรียกร้องอะไรกับฉัน!!”
 
“แล้วทำไมเธอไม่ฟังเหตุผลของฉันบ้างละแก้ว! ฉันให้ผู้หญิงคนเอาเด็กออกเพื่อเธอ ฉันจะอยู่กับเธอ!!”
 
“เห็นแก่ตัว...คุณอย่าเอาฉันไปเกี่ยวโยงกับบาปที่คุณเป็นคนก่อนะ...อย่าอ้างว่ารักฉัน ฮึก...คุณมันเป็นคนเลวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอะเจอ!! ออกไปให้พ้น ไป!!!”
 
“ปากดี เธอมันปากดี!!” สิ้นคำคนเจ้าอารมณ์ก็ฉีกกระชากเสื้อนักศึกษาตัวบางออกทันที ร่างเล็กใต้ร่างปัดป่ายการสัมผัสจากเขาพัลวัน  ผิวงามปรากฏตรงหน้าเขาอีกครั้ง  บราเซียสีหวานถูกกระชากออกจนพ้นเรือนกายสาวน้อย เขาคลุกเคล้าใบหน้าหล่อกับทรวงอกหยุ่นของเธอด้วยความหลงใหล รักกันดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังแบบนี้ใช่ไหม? เธอถึงจะยอมรับฟัง!!!
 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 
         การกระทำป่าเถื่อนสิ้นสุดลงพร้อมกับการสลบไสลของร่างบาง  เธอรับไม่ไหวหรอกกับการรักของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จบ คนแรงเยอะไม่ปล่อยให้เธอหยุดพักแม้เสี้ยววินาที...เขายอมถอนตัวออกจากเธอด้วยความเพลียเฉกเช่นเดียวกัน ร่างสูงลอบปาดเหงื่อ พลางหอบหายใจแรงอยู่ข้างเจ้าของเรือนร่างสวยข้างกาย
 
ลำแขนทอดลงบนเอวบางสวมกอดไว้แนบแน่น ลมหายใจถูกพ่นรินรดลำคอของแก้วก่อนจะหลับไปพร้อมกับเธอ
 
       เขาแค่แสดงความรักกับเธอก็แค่นั้น ไม่ได้คิดจะล่วงเกิน อีกนัยนึงก็คือ..แสดงความเป็นเจ้าของ  ใครจะหาว่าเขาโหดร้ายก็ช่างแต่เธอเป็นของเขา และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอไปเป็นของใครเป็นอันขาด!
 
.
.
.
.
.
.
 
“จะไปไหน?” ร่างสูงนอนเอกขเนกอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ เอ่ยถามเธอที่กำลังลุกลงจากเตียง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงด้วยความเคียดแค้น น้ำตาไหลอีกครั้ง มือบางจิกกำผ้าขนหนูที่พันรอบกายจนแน่น  เขาทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เวรกรรมต้องตามทัน เชื่อสิ!!!
 
 
“....”
 
“ฉันถามว่าจะไปไหน?”
 
“กลับไปเรียน!” น้ำเสียงห้วนห้าวไม่น่าฟังทำให้เขาต้องดุเธออีกครั้ง
 
“นอนกับผัวไม่ถึง 5 นาที จะรีบไปไหน? แล้วบอกแล้วใช่ไหม? เวลาพูดนะให้รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่บ้าง!”
 
“อย่ามาหยาบคายนะ...”
 
“พูดเรื่องจริงหยาบคายตรงไหน กลับมานอน ...บอกให้กลับมา หรือต้องให้เดินไปรับ?”
 
        ร่างบางทำท่าฟึดฟัดขัดใจก่อนจะต้องจำยอมเดินกลับไปนอนอีกครั้ง เกรงว่าถ้าเขาเป็นฝ่ายมาหาเธออาจจะไม่ได้นอนอีกเลย... โทโมะยิ้มย่องอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า มือหนาตวัดร่างอรชนเข้าหาอีกครั้งก่อนจะล้มตัวนอนสวมกอดคนตัวเล็กอย่างแนบแน่น ใบหน้าหล่อซบลงกับเรือนผมหอมของแก้วก่อนจะหลับลงไปอีกครั้ง!
 
 
บอกแล้ว ว่าเขาไม่มีวันปล่อยเธอไป...
 
..............................................................................................................................
มาล่ะ..ลืมเรื่องนี้ไปหลายวันเยยT^T
ในรอยร้ากกกกกก><