Fiction Rewrite
9.3
StrawberryTKCuTe
แชร์นิยายฟิคชั่น
17) My Minnie ผมรักมินนี่...มีอะไรมั้ยคร้าบบ ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMy Minnie ผมรักมินนี่...มีอะไรมั๊ยคร้าบบ ?
ตุ้บ !
“โอ๊ย !” เสียงใหญ่ของใครบางคน (?) ร้องโวยขึ้นหลังจากที่เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีน้ำหนักตัวของบางสิ่งหล่นทับบนกายเขาจนรู้สึกจุกไปทั่วช่องท้อง มือหนารีบตะปปครุบร่างปริศนานั่นไว้อย่างจังไม่ให้ผู้ประทุษร้าย (?) ได้มีโอกาสหลบหนีไปได้..แน่นอน ! เขาลืมตาขึ้นทันที...
“กะ...แก้ว !”
“อะ เอ่อ..ไฮ โทโมะ ^^” หญิงสาวผู้ประทุษร้ายเขายิ้มแหยๆเมื่อตัวเองตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยไม่ทันคาดคิด เธอแค่จะมาปลุกให้เขาไปทานข้าวเย็นก็เท่านั้น ? ทำไงได้..เรียกไม่ตื่น มันก็ต้องใช้วิธีเหี้ยมโหดกันหน่อยละน่า =.,=
ก็แค่กระโดดทับเอง ไม่เห็นเป็นไรนี่เนอะ ? (‘ ‘ )
“หะ..หอม เอ้ย...” ‘โทโมะ’ ร้องท้วงขึ้นมาเบาๆหลังจากที่เขาเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาโดยที่ร่างของสาวน้อย ? ยังคงอยู่บนตักเขา เส้นผมนุ่มสลวยสะบัดพลิ้วปลิวผ่านปลายจมูกของเขาไปเล็กน้อย ชายหนุ่มหลับตาสูดความหอมของกลิ่นแชมพูไปชั่ววูบก่อนจะรำพึงรำพันออกมาเบาๆ แต่ไม่วายที่คนตรงหน้าจะได้ยิน..แว่วๆ
“ฮะ ?”
“หิว..บอกว่าหิว ปะ..กินข้าวกัน ==;” แก้ตัวกับเพื่อนรัก (?) ลวกๆ พร้อมปล่อยร่างของแก้วให้เป็นอิสระหลังจากถูกเขาจองจำด้วยอ้อมกอด ? ก่อนจะลอบปาดเหงื่อตัวเองที่เผลอพูดอะไรต่อมิอะไรหลุดออกไป นี่ถ้าหากคนอื่นๆรู้ละก็...ตาย ๆ โทโมะน้อยตายแน่ๆ >///<
เป็นผู้ชายก็เขินได้เหมือนกันละน่า -//////-
“โฮยยย ! ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยละแก้ว? ให้ไปตามโทโมะเนี่ย ...” เสียงทุ้มของบอสใหญ่อย่าง ‘ป๊อปปี้’ เอ่ยถามหลังจากสองเพื่อนรัก ? เดินออกมาจากห้องซ้อม..ดวงตาเรียวหรี่มองอากัปกิริยาของทั้งสองด้วยความสงสัย ว่าเหตุไฉน ? โทโมะถึงได้เหงื่อแตกพลั่กๆแบบนั้น แล้วทำไมยัยแก้วแตกถึงได้แก้มแดงฝาดเป็นลูกตำลึงซะขนาด ?
น่าสงสัยแหะ O__-
“ก็..โทโมะไม่ตื่นนี่นา แก้วก็เลย....”
“เลย ?”
“กระโดดทับซะ -/////-“ ร่างเล็กเจื้อยแจ้วบอกป๊อปปี้ซะหมดเปลือก ดวงตาเรียวรีของเธอหลุบต่ำมองพื้นด้วยความเขินอายหากเธอคิดไปถึงเรื่องที่ถูกเพื่อนรัก ? คว้าไปกอด (ด้วยความไม่ตั้งใจ) เมื่อครู่...ส่วนอีกฝ่ายก็ได้แต่แอบถอนหายใจเมื่อหญิงสาวไม่ได้แฉเรื่องที่เขาตะครุบตัวเธอไว้ ? ไม่งั้นละก็...
กร๊าซซซซซ >O< ฟางเอาตาย ! รายนั้นนะ..หวงเพื่อนเว่อ ๆ
“ให้มันแน่ อย่าให้รู้นะโทโมะ..ว่านายทำไร ?..” ฟางขู่รอดไรฟัน
“หิวแล้ว กินข้าวเหอะ =3=” โทโมะแสร้งเบี่ยงประเด็น
“โทโมะอย่าเปลี่ยนเรื่องดิ ทำไรเพื่อนฉันป่าวเนี่ย ?” ‘เฟย์’ เอ่ยถามพลางจดจ้องเข้าไปยังดวงตามีพิรุธของโทโมะจนเจ้าตัวต้องรีบหลบสายตาของแมวน้อยอย่างเฟย์พัลวัน..ก่อนที่ ‘จองเบ’ จะเป็นฝ่ายยุติสงคราม(น้ำลาย) ย่อยๆของพวกพ้องเพื่อรับประทานอาหารกัน..
“โอเค ๆ เรากินข้าวกันเถอะ กับข้าวจืดชืดแล้ว^^;”
วันต่อมา...หลังจากที่เมื่อคืนมีคนสองคนว้าวุ่นกระวนกระวายจนแทบกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ? โทโมะนั่งสงบสติอารมณ์กับตัวเองอยู่ภายในห้องดนตรี พยายามไม่คิดถึงเรื่องอื่นขณะที่เขากำลังตั้งใจซ้อมร้องเพลง ? แต่...ทำได้ไม่นาน เมื่อเพลงที่เขาซ้อมร้องมันทิ่มแทงหัวใจซะเหลือเกิน ? ‘Hug’
อา~ กอดงั้นเหรอ...เมื่อวานเราก็...กอด ‘มินนี่’ -//////-
ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีแดงเรื่ออย่างห้ามไม่ได้เมื่อเขาหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ? มีสาวน้อยตัวเล็กกระโดดทับเขา..และถ้าไม่ใช่เธอ เขาคงไม่คว้าตัวเอาไว้หรอก ? ใช่แล้ว ! เพราะโทโมะรู้ว่าเป็นแก้ว เขาจึงฉวยคว้าร่างเล็กๆนั่นไว้..เพราะถ้าเกิดเป็นเขื่อนหรือเคนตะ เขาคงไม่คว้ามากอดหรอก จริงมั้ย ?
ผมน่ะ..ไม่ได้ร้ายกาจ แต่แค่...ร้ายลึก คิกๆ>___<
อา~ให้ตายเถอะ กอดเราทำไมก็ไม่รู้>///<
ร่างเล็กนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ภายในห้องพักอีกห้อง (?) เปล่าหรอก...แก้วไม่ได้มาหาของกินนะ แค่มาหามุมเงียบๆที่คิดว่าจะไม่มีคนมานะ ^^ ช่วยไม่ได้ ขืนให้ออกไปเจอโทโมะตอนนี้ ฉันคงไม่มีกะจิตกะใจจะร้องเสียหรอก..แววตาหวานหยดและดูซุกซนของเค้าทำให้ฉัน ต้อง ‘หยุด’ จริงๆ ให้ตาย...ทำไมเขามีอิทธิพลขนาดนี้น่ะ ?
บะ บ้าจริง เพราะป๊อปปี้คนเดียวเลย ที่ใช้ให้เราไปตาม ><
“มินเน่จัง !” ร่างเล็กหันรีหันขวางอย่างตกใจเมื่อเจ้าของเสียงที่ว่าเป็นคนที่เธอ(กำลัง)ไม่อยากจะเจอในตอนนี้เสียด้วย..ให้ตาย หัวใจมันเต้นโครมครามอย่างไร้เหตุผลอีกแล้ว แก้วเอ๋ย...เธอเป็นบ้าอะไรของเธอกันแน่ !
“โทโมะ ! อะ เอาไรเหรอ ?”
“อะไรก็ได้ ในมือเธอก็ได้นะ ^^” คนเจ้าชู้ช่างหยอดหรี่ตามองขนมปังที่เธอกัดมันจนแหว่งแล้ว ตอนแรกเธอว่าจะไม่กินแล้วเชียว ? แต่มาห้องพักทีไร มันก็อดไม่ได้ทุกทีสิน่า =.,=
“จะบ้าเหรอ ? เอาอันใหม่สิ โด่ว”
“มินเน่จังกินได้ ฉันก็กินได้” มือหนาทาบทับมือเล็กที่ถือชิ้นขนมปังนั้นอยู่เข้าปากตัวเองทันที เพื่อนสาว ? อ้าปากหวอเมื่อเห็นการกระทำที่อดไม่ได้ที่จะต้องเขินของอีกฝ่าย ? ปากหนาขยับเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือจากเธอ ! แก้วหลบสายตากับการกระทำแสนเซี้ยวของโทโมะด้วยการเฉมองไปทางอื่นปล่อยให้คนบ้า ? งับขนมปังในมือเธอต่อไป...
หมับ !
“อร่อยจริงๆด้วยว่ะ ฮ่าฮ่า หึหึ !” ป๊อปปี้เดินตรงเข้ามาแทรกกลางพลางฉวยคว้าขนมปังชิ้นสุดท้าย(ที่เหลือเพียงน้อยนิด) จดจ้องมองเพื่อนรักตัวแสบอย่างโทโมะไม่วางตา...
“เอ่อ งั้นฉันไปซ้อมก่อนแล้วกัน” แก้วเดินเลี่ยงออกไปอย่างเขินๆเหลือเพียงลูกผู้ชายแมน ๆ? อย่างป๊อปปี้กับโทโมะในห้องครัว บอสใหญ่ยืนกอดอกพิงกับโต๊ะกินข้าวพลางส่งสายตาคาดคั้นไปยังโทโมะ...ที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยเมื่อถูกเขา ‘ขัดจังหวะ’
“มองไร?”
“ชอบยัยแก้วแตกเหรอ ?” จู่ๆเขาก็โพล่งออกมาเล่นซะโทโมะถึงกับสะดุ้งตัวโก่ง เมินหน้าหันหนีไปทางอื่นด้วยความเขินจับจิต !
“บ้าไง ? โห่ ใครจะชอบยัยแก้วจอมซนกัน”
“งั้นฉันจีบ ?”
“เห้ย ไม่ได้ !” ป๊อปปี้ยักคิ้วหลิ่วตาเป็นเชิงล้อเลียนเมื่อเขาแกล้งพูดมาจะจีบยัยตุ๊กตาร่างเล็กจอมซนนั่นอย่างแก้ว เขาถึงกับร้องห้ามเสียงหลง ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ! ให้ตาย...ยัยมินเน่จัง ทำไมชอบทำให้ผมเขินนักก็ไม่รู้ !
“ทำไมอ่ะ ?”
“กะ..ก็...”
“หวงก็บอกมาเด้”
“ไอ้ป๊อป ! เปล่าสักหน่อย..ฉันก็แค่ แค่ เห็นว่าเป็นเพื่อนซี้เท่านั้นแหละน่า !”
“งั้นฉันจีบ...”
“เห้ย บอกว่าห้ามไงเล่า>O<” โทโมะทุบโต๊ะดังปึง ! อย่างลืมตัวอีกครั้ง การกระทำนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากป๊อปปี้ได้ไม่น้อย ..
“ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นบอกมา ! แกรู้สึกไงกับยัยแก้วแตก ! และถ้าแกไม่พูด..ฉันจะจีบยัย...”
“เออๆ ! ยอมแล้วโว้ย ! ชอบก็ชอบว่ะ >///<” เขาตะโกนออกไปอย่างสุดกลั้น ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงเรื่ออีกครั้งจนป๊อปปี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้งทั้งยังเอ่ยแซวเสียจนลูกผู้ชายอย่างโทโมะไปไม่ถูกเลยทีเดียว
“บอกเขาดิ เผื่อเขาก็อาจจะชอบแก”
“เห้ย มันจะดีเหรอ ?”
“ดีดิ่ว่ะ ! แกลองคิดดูนะ...ถ้าเกิดไอ้ลุงนั่นมันงาบบบบบ ? ยัยแก้วแตกไปกิน แกจะมาฟูมฟายไม่ได้นะโว้ย !” มือหาตบลงบนไหล่กว้างของโทโมะ พลางไฟใส่เต็มที ร่างสูงเผลอคิดตามไปอย่างอดกลั้นไม่ได้ ก่อนจะทำตามโตเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ป๊อปปี้พูดเป็นเรื่องจริง...ช่วงนี้ยิ่งมีพระเอกหน้าตางั้นๆคนนึงมาตามจีบมินเน่ของเขาอยู่ด้วย
ไม่รู้ละ โทโมะไม่ยอมนะคร้าบบบบบ=3=
“จริงด้วยว่ะ ?..งั้น ฉันไปละ ขอบใจมาก”
“ฮะฮะ เออๆ โชคดีเว้ย !” ร่างสูงวิ่งร่าออกไปตามหาอีกฝ่าย (?) ทันที เห็นยัยมินนี่จอมน่ารักของเขา (?) กำลังซ้อมร้องเพลงอยู่กับบรรดาเพื่อนๆก็เกิดอาการใจป๊อดขึ้นมาอย่างจัง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพุ่งตรงไปคว้าร่างเล็กนั่นออกมาท่ามกลางสายตาความงุนงงของเหล่าเพื่อนๆไม่เว้นแม้แต่แก้วเอง.แต่ดูท่าคนที่จะเข้าใจดีที่สุดก็คือ...ป๊อปปี้ !
“ดะ..เดี๋ยวโทโมะมีอะไรเหรอ ? ลากฉันออกมาทำไม ?” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนที่โทโมะจะหยุดเดินแล้วหันมาสบสายตากับหญิงสาวตรง ๆ
“ฉัน...มีเรื่องจะคุยด้วย”
“ตรงนี้ก็ได้มั้ง ?” เธอพยักหน้าเขินๆเมื่อเห็นมือใหญ่ของเพื่อนรัก(?) เกาะกุมมือเล็กของเธอไว้เสียแนบแน่น โทโมะพยักหน้ารับเมื่อเห็นว่าตรงนี้ปลอดภัยไร้ผู้คน ซึ่งเพื่อนๆก็คงไม่ตามมาหรอกมั้ง หวังว่าป๊อปปี้คงจะช่วยกันให้เขาได้ละน่า..เพื่อนรัก ?!
“ฉัน....”
“วะ ว่าไงละ ?”
“ชอบ..เอ่อ...ชอบ...”
“ฮ่าฮ่า อย่าบอกนะว่าชอบฉันอ่ะ ? จ้างล้านนึงก็ไม่เชื่อหรอกน่า..” หญิงสาวแสร้งขำเพื่อกลบเกลื่ออาการหัวใจเต้นแรงของเธอเอง ดูท่าอีกฝ่ายจะเงียบไปครู่นึงก่อนที่เขาจะทำหน้าจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง..
“ชอบจริงๆ -//////-“
“ชอบ ? ชอบอะไรละ ?” ร่างเล็กถามกลับด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ รู้แล้วละว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอ แค่อยากเห็นคนขี้อายพูดให้มันชัดถ้อยชัดคำก็เท่านั้น
จบป่ะ ? พ่อคนขี้อาย ???
“ก็...ชอบ..เธอ มินเน่จัง-/////-” เขาพูดเสียงแผ่ว
“อะไรนะ ? ไม่ได้ยินอ่ะ พูดดังๆหน่อยดิ ชอบฟางเหรอ ? ชอบยัยฟาง ?”
“ฮะเฮ้ย ! ไม่ใช่นะ..ไม่ใช่ฟาง โธ่เว้ย ! ยัยแก้วใจ ยัยมินนี่น้อย ชอบเธอนั่นแหละ ได้ยินป่ะ ? ฉัน-ชอบ-เธอ !”
ร่างสูงตะโกนลั่นบ้านก่อนจะตามติดด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของสาวน้อย (?) ซึ่งทำให้เขางงงันได้ไม่น้อย ถูกบอกรักแล้วเขินจนเพี้ยนเลยเหรอ ?ยัยมินนี่ที่รัก ? -/////-
“คิกๆ>___<”
“หัวเราะอะไร ? มินนี่ ?!
“มันเป็นการบอกชอบที่ขำ ? แทนจะเขินมากๆเลยโทโมะ^^”
“มันขำยังไงไอ้เด็กบ้า >O<; เธอไม่เขิน..ฉันสิ เขินนะโว้ย !” เขาโวยวายอย่างหัวเสีย แต่อันที่จริงแล้วเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของเขาเสียมากกว่า
“แล้ว ..เธอ ชอบฉันป่ะ ?”
เมื่อถูกเขาย้อนกลับ เธอเองก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน นิ้วเรียวม้วนลอนผมเล่นๆแก้เก้อก่อนจะเดินหนี แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอถูกมือใหญ่จากทางด้านหลังออกแรงฉุดรั้งเอาไว้จนเซซัดเข้าอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง...
“ปะ ปล่อยนะ-//////-“
“ไม่ปล่อย ถ้าเธอไม่ตอบ..ฉันก็ไม่ปล่อย จะเอาไงละมินนี่จะตอบมิกกี้ได้เหรือยัง ?” คนถือไพ่เหนือกว่าเป็นฝ่ายเสนอทางเลือกให้เธอ
“อะ..อืมบ้าน่า ใครมิกกี้ ใครมินนี่ ? -////-“
“ก็เธอไงมินนี่น้อย”
“อ่อ อ่ะหะ”
“แล้วตกลงว่าไงละ ?”
“ก็...อืม”
“อะไรนะ ? พูดดังๆดิ ไม่ได้ยินอ่ะ ?”
“เออ ! ชอบก็ชอบดิ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ! เขินนะ>///<
“ฮิ้วววววววววว~” เสียงกู่ร้องดังก้อง เพื่อนๆต่างกรูออกมาจากประตูหลัง เอ่ยแซวต่างๆนานา คงไม่ต้องบอกใช่ไหม ?ว่าเป็นฝีมือใคร..ถ้าไม่ใช่ป๊อปปี้ !
“ไอ้เพื่อนบ้า !”
“แอบมาบอกรักกันไม่บอกเพื่อนเลย เซ็งอ่ะ !” เขื่อน บอกอย่างงอนๆก่อนจะเอ่ยแซวโทโมะอีกครั้ง
“โทโมะจะทิ้งเขื่อนไปหายัยแก้วแตกเหรอ ? โฮ..เขื่อนจะอยู่กับใคร T__T”
“ไอ้เขื่อนบ้า ><”
“เฮ้ย ! ปล่อยได้แล้วมั้ง กอดนานไปแล้วนะ ><” เคนตะตะโกนแซวมาอีกครั้งทำให้โทโทโมะจำต้องปล่อยแก้วออกจากอ้อมกอด อดที่จะหมั่นไส้เพื่อนตัวแสบไม่ได้ นี่ถ้าเคนตะไม่ร้องทัก เขาคงจะได้กอดนานกว่านี้-.-
ขัดจั๊ง ขัดจัง>___<
“อะ เอ่อ..ฉันไปซ้อมต่อดีกว่า -/////-“ ทันทีที่ตัวเองเป็นอิสระ หญิงสาวก็รีบจ้ำอ้าวเดินหนีไปด้วยความเขินทันที
“ตามไปสิว่ะ ! ไอ้บื้อ” ป๊อปปี้บอกอย่างอารมณ์เสียก่อนจะฝากรอยมือไว้บนศีรษะน้อยๆของโทโมะเบาๆ ?
“เออ ๆ บอกดีๆก็ได้นี่หว่า=3=”
“ก็แกมันโง่อ่ะ -0-“
“ชิ..มินเน่จัง รอฉันด้วย ฉันรักเธอนะเว้ย^o^”
เพราะมิกกี้ ต้องคู่กับ มินนี่
เหมือนที่โทโมะ ต้องคู่กับ แก้วไงครับ
THE END
จบคร้าบบบ เหตุที่อัพคือ...ไม่มีอะไรทำ -3-
อันที่จริงเพิ่งเลิกจากกิจกรรมวันวิทยาศาตร์ฮะ
#เอาล่ะ พน.วันวิทย์ สุขสันต์ได้ความรู้ถ้วนหน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
