Fiction Rewrite

 
                         'กอด'
 
 
        นิ้วเรียวกรีดไล่ไปตามสันหนังสือเพื่อหาข้อมูลทำรายงานส่งอาจารย์ด้วยความเพลิดเพลินภายใต้ห้องสมุดกว้างขวาง ผู้คนค่อนข้างบางตา เนื่องจากช่วงเวลากลางวันแบบนี้ นิสิตนักศึกษาส่วนใหญ่ก็มักจะอยู่ตามแคนทีน หรือไม่ก็ coffee café อะไรทำนองนั้น.. หญิงสาวเลือกมุมสงบๆชิดริมผนังห้อง ปลอดผู้คนได้ส่วนหนึ่ง เพื่อไม่เป็นการรบกวนสมาธิของเธอ  หยิบเล่มนั้น เล่มนี้มาก็ดูท่าว่าจะไม่ถูกใจสักเล่ม จนต้องกลับไปหยิบใหม่อีกครั้ง..
 
“อันไหนน้า .. หว้า~ หายากเหมือนกันแหะ”  คนตัวเล็กบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ยังไม่หยุดหา จนสะดุดตาเข้ากับเล่มบนสุดที่อยู่เหนือศีรษะเธอเล็กน้อย   หญิงสาวยิ้มร่าก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อสะดวกในการหยิบหนังสือบนชั้นสูงนั้น  แต่ก่อนที่มือเรียวจะทันได้หยิบมัน มือของใครสักคนก็ฉวยคว้าตะปปมันไปต่อหน้าเธอด้วยความรวดเร็วจนแก้วรู้สึกเสียดาย
 
“ขอโทษนะที่ฉัน ‘หยิบเล่มเดียวกับที่เธอหยิบ’ หึ!” เสียงใสเอ่ยขอโทษแต่หากตีความหมายจริงๆแล้ว มันคือการจิกกัดประชดประชันเสียมากกว่า แก้วหันกลับไปมองทันที ผู้หญิงร่างเพรียวหน้าตาสะสวย ..คนที่เธอเจอเมื่อเช้า...แนนนี่    คนตัวเล็กหลบสายตาของรุ่นพี่ด้วยไม่รู้ว่าจะเป็นฝ่ายเปิดประเด็นกับเธออย่างไร จึงรอให้เธอเป็นฝ่ายพูดก่อน
 
           ร่างเพรียวโค้งยิ้มพร้อมนัยน์ตาสีม่วงเข้มจากการใส่คอนแทคฯ จดจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา  ดวงตากลมใสของอีกฝ่ายหลุบต่ำลงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าเธอ...ร่างเพรียวกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่นิ้วมือเรียวยาวของเธอจะตั้งใจเชยปลายคางของแก้วให้สบตาของเธอ
 
“จืดชืด หาความสวยไม่เจอ!”
 
“อ...อะไรกันค่ะ?”  แนนนี่กดน้ำหนักของมือเรียวนั้นเพิ่มมากขึ้นจนเล็บแหลมคมของเธอบาดลึกบนผิวหน้าของแก้ว จนเลือดซิบ ร่างเพรียวบีบปลายคางของคนตัวเล็กจนหญิงสาวร้องโอดโอยด้วยความเจ็บและพยายามจะแกะพันธนาการของแนนนี่ออก
 
ไม่ใช่ว่าคำพูดดูถูกของแนนนี่  แก้วจะไม่โกรธ..ใช่! เธอโกรธมาก หากทว่าเห็นแก่เธอเป็นคนรักของพี่ชายเท่านั้น...
 
“อย่าคิดนะ ว่าฉันไม่รู้ หึ! เธอคิดจะจับโทโมะใช่ไหม เห็นใครๆเขาก็บอกว่าเธอนะ ..ตามติด! โทโมะแจ  ยัยเด็กโง่..ฉันมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเธอชอบแฟนชาวบ้านเขา ฉันจะบอกอะไรให้เธอรู้ไว้นะ โทโมะเขารักฉัน เขาหลงฉัน เขารักฉันคนเดียว ไม่มีวันจะชายตามองเด็กปัญญาอ่อนแบบเธอหรอก ฮึ!”  แนนนี่ตะคอกใส่แก้วเสียงดังด้วยความโกรธจัด จนแก้วหน้าเสียไปอย่างคาดไม่ถึงว่าแนนนี่จะพูดจี้ใจดำเธอแบบนั้น แนนนี่รู้ได้อย่างไรว่าเธอชอบโทโมะ เพราะขนาดตัวเธอเองยังไม่รู้เลย
 
ฉ..ฉัน ไม่ได้...
 
“ป..เปล่าค่ะ  แก้วไม่ได้คิดอะไรกับพี่โทโมะจริงๆนะ..แก้วกับพี่โทโมะเป็นแค่พี่น้องกัน..แก้ว”
 
“แกโกหก  อย่ามาทำเป็นพูดเพื่อให้ตัวเองดูดีไปหน่อยเลย ฉันไม่มีวันเชื่อ!!”
 
“จะให้แก้วทำยังไงละค่ะ พี่แนนนี่ถึงจะเชื่อ..ว่าแก้วไม่ได้ ‘รู้สึก’ อะไรกับพี่โทโมะจริงๆ”
 
 
 
 
 
 
        น้ำสะอาดถูกวักเข้าหาใบหน้าสวยราวกับต้องการจะล้างบางสิ่งบางอย่าง  ดวงตากลมสวยคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตา เป็นครั้งที่เท่าไหร่กัน..ที่เธอต้องร้องไห้เพราะเขา   เป็นครั้งที่เท่าไหร่กัน ที่ต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้อยู่ตลอดเวลา ...และแล้วหยาดน้ำตาก็จางหายไปพร้อมกับน้ำสะอาดที่ไหลอาบใบหน้างาม
 
“ฮือ~  เจ็บอีกแล้ว ..แก้วเจ็บอีกแล้วสินะ”
 
      คนตัวเล็กปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆก่อนจะรีบทำหน้าตา และ ‘ตัวเอง’ ให้เป็นปกติที่สุด  ด้วยความที่มัวแต่เหม่อลอยคิดไกลไปถึงเรื่องอื่นต่างๆนานา ทำให้เดินไม่มองทองจนต้อง ปะทะเข้ากับแผงอกกว้างของใครบางคนเข้าอย่างไม่ตั้งใจ  ...ใครคนนั้น
 
“พี่ชาย O__O!”
 
“อะไรกัน...เห็นหน้าพี่มันต้องตกใจขนาดนั้นเลยหรือ? พี่ไม่ใช่ยักษ์ใช่มารเสียหน่อย เด็กบ้า”  โทโมะกลั้นขำถามคนตัวเล็กที่ยืนเงอะงะทำหน้าไม่ถูก  เขาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวใช้มือของตัวเองปกปิดใบหน้าเอาไว้อย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าเขาจะเห็นอะไรอย่างนั้นล่ะ
 
“เป็นอะไร..เอามือออกสิ”
 
“ไม่!~”
 
“ให้ตายเถอะแก้ว เธอดื้อกับพี่อีกตามเคย..”
 
“ฉันไม่ได้ดื้อกับพี่ซะหน่อย  ขอทางด้วยค่ะ จะไปเรียนแล้ว~”  คนตัวเล็กพยายามเบี่ยงใบหน้าหลบสายตาดุจเหยี่ยวล่าเหยื่อของพี่ชายก่อนจะรีบผลักดันตัวเขาให้พ้นทางแล้วจึงวิ่งเข้าคลาสไปอย่างไม่หันกลับมามองอีกฝ่ายที่ยังคงไม่ค่อยเข้าใจกับการกระทำอันแปลกประหลาดของน้องสาวคนสวยเสียเท่าไหร่
 
เป็นอะไรของเขานะ =_=
 
 
 
            เย็นวันนั้นแก้วจึงกลับบ้านไปกับเขื่อนเพื่อหลบหน้าพี่ชายอย่างโทโมะ เมื่อรู้ว่าถูกให้รอเก้อคนหล่อก็ออกอาการหงุดหงิดจนออกนอกหน้า โดยเฉพาะเมื่อได้รู้ว่า ‘เธอกลับกับใคร’
 
“อย่าให้จับได้นะเด็กบ้า พี่จะตีเธอจนก้นลายเลยคอยดู หึ!”   โทโมะอาฆาตคนตัวเล็กก่อนจะปึงปังปั่นจักรยานสีเขียวสดของเขากลับบ้าน ‘คนเดียว’
 
 
 
“ง่ำๆๆๆ  อร่อย~ … อ้ะ! >__<”  คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงความเย็นเฉียบจากกระป๋องโลหะของน้ำอัดลมแตะข้างแก้มใสของเธอ ขณะที่เธอเองกำลังเริงร่ากับชีสเค้กชิ้นโปรด หญิงสาวนั่งอยู่ในสวนหลังบ้าน เธอถูกรายล้อมห้อมด้วยหมู่มวนพฤกษานานาชนิดที่คุณแม่เธอเป็นคนสรรค์สร้างมันไว้
 
“เอ้าน้ำ...เดี๋ยวจะติดคอตายซะเปล่าๆ ค่อยๆกินก็ได้ เธอนี่มัน...ตะกละจริงๆ!”
 
“พ...พี่ชายมาได้ยังไงค่ะ-/////- ”
 
“ก็เปิดประตูเดินเข้ามาสิ ลืมไปแล้วเหรอ..ว่าเรา” 
 
“....”
 
“ ‘เป็นพี่น้องที่รักกันโคตรๆ’ จนเข้านอกออกในบ้านของกันและกันได้แล้ว ฮ่าๆ”
 
“เหรอ..พี่น้องเหรอ”
 
“ฮะ .. ว่าไงนะ?”   โทโมะถามเสียงดังอีกครั้งเมื่อคำพูดแว่วหูนั่น  เขาบังเอิญได้ยิน แต่ก็ใช่ว่าจะชัดเจน!
 
“เปล่านี่นา~ ฉันเข้าบ้านดีกว่า พี่เองก็เหมือนกันกลับบ้านพี่ไปได้แล้ว มาบ้านคนอื่นทำไมทุกๆวัน ว่างมากก็ไปหาแฟนพี่สิ แบร่!” 
 
“ฝีมือใคร?”
 
“...ค่ะ?”  แก้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัยที่จู่ๆโทโมะก็ถามขึ้นมาแบบนั้น ก่อนจะเหลือบเห็นใบหน้าหล่อเหลาตีกันยุ่งอย่างไม่ชอบใจ
 
อา...ไม่ชอบเลยเวลาที่พี่โกรธฉันนะ
 
“เธอบอกพี่มานะว่าใคร-เป็น-คน-ทำ?... เอาความจริง!” มือหนาเชยคางคนตัวเล็กขึ้นเพื่อสำรวจ ‘รอยเล็บ’ บนใบหน้าเนียนใสของอีกฝ่าย   ไม่อยากหรอกที่เขาจะสังเกตเห็นได้โดยง่าย..เพราะเธอเป็นเจ้าของใบหน้าใส นวลเนียนนั่น  ไม่เคยมีวันใดที่มันจะมีรอยขีดข่วนให้เขาต้องขุ่นใจอย่างเช่นวันนี้
 
            คนตัวเล็กหลบสายตาพลางเบือนใบหน้าหนีอย่างไม่รู้ว่า..จะตอบคำถามเขายังไงดี?
 
“เอ่อ...เปล่านี่ค่ะ ฉันซุ่มซ่ามเอง ก็ยุงมันกัดนี่นา^^”
 
“พี่ไม่โง่นะมินนี่จังของพี่  บอกมาว่าใครรังแกพี่จะไปอัดมันให้น่วม!”  โทโมะทำหน้าขึงขังจนแก้วอดไม่ได้ที่จะต้องแสดงอาการขวยเขินออกมาเป็นระยะๆ  แต่อีกใจก็คิดว่า เขาคงห่วงเธอ...ในฐานะน้องสาว แต่ไม่ว่าจะฐานะอะไรเธอก็เจ็บอยู่แล้วละน่า  ควรจะทำใจให้ชินได้แล้ว~
 
“ไม่มีจริงๆ”
 
“เด็กเสียนิสัย  เธอไม่เห็นว่าพี่เป็นพี่แล้วหรือยังไงกันถึงได้คอยปกปิดพี่เอาไว้ทุกทางแบบนี้! อ๋อ..หรือว่าเธอมีไอ้เขื่อนแล้วเลยไม่ต้องการพี่ใช่ไหม?~” 
 
“....”
 
“คบกันแล้วสินะ..”  ชายหนุ่มผ่อนปรนลงเมื่อเห็นว่าแก้วนิ่งงันไป เธอคงตกใจไม่หยอกเมื่อเห็นเขาตะคอกใส่ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาแค่ต่อว่าเล็กน้อยยังไม่ค่อยอยากจะมี แล้วนี่อะไร...
 
แต่จะโทษพี่ได้ไง ในเมื่อเธอผิด เธอมันดื้อขึ้นนี่นา!
 
“ฝีมือใคร อย่าให้พี่ต้องย้ำหลายรอบนะ!”
 
“ค..คือ..พี่ค่ะ...แก้วไม่ได้คบกับพี่เขื่อน”
 
“เธอตอบไม่ตรงคำถามพี่นะ!”
 
“แต่พี่ก็หาว่าฉันคบกับพี่เขื่อน! ฉันก็บอกพี่อยู่นี่ไง..ว่าไม่ใช่ ส่วนเรื่องนี้...ฉันบอกไปแล้วว่าฉันซุ่มซ่ามเองค่ะ!” หญิงสาวเถียงกลับทันควันอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมทั้งชี้นิ้วเรียวเข้าใบหน้าของตัวเองเปรียบได้ว่า รอยบนใบหน้าของเธอ เป็นฝีมือของเธอเอง ไม่ได้เกี่ยวกับใครแม้แต่น้อย...
 
       ใบหน้าหวานฉ่ำขึ้นสีแดงเรื่ออย่างห้ามไม่ได้ นั่นหมายความได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่เป็นแน่   ซ้ำร้ายยังวิ่งหนีเขาขึ้นบ้านไปเสียอีก  โทโมะมองตามน้องสาวอย่างไม่เข้าใจกับอารมณ์แปรปรวนนั่นแม้แต่น้อย     
 
 
 
         คนตัวเล็กยืนกอดอกเชิดหน้าไม่พอใจใส่เขาก่อนจะวิ่งหนีไป จนอีกฝ่ายนึกขำโกรธไม่ลง ‘เธอน่ารักเกินไปนี่นา’
 
“ลงมาก่อนนะเด็กบ้า”
 
“ไม่ลง!” 
 
ปังๆๆๆๆๆ~ 
 
“ถ้าวันนี้พี่ไม่ได้คุยกับเธอ พี่ก็จะไม่ยอมออกจากบ้านเธอ ออกมานะจริญญา”   คนตัวสูงรัวกำปั้นทุบเข้าที่ประตูบานใหญ่ หน้าห้องของแก้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าตัวจะยอมเปิดง่ายๆ จนกระทั่งเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น จึงรู้ว่า ‘แนนนี่’ โทรมา..เขาจำต้องปลีกตัวมารับสาย
 
“แก้ว เธอจะงอนพี่ก็ไม่เป็นไรนะ ..ไว้วันหลังพี่จะมาคุยด้วย ตอนนี้พี่ต้องไปหาแนนนี่ก่อน!”
 
         เสียงฝีเท้าหนักๆของคนตัวสูงเดินห่างออกไปหลังประตูบานนั้นทุกทีๆ หญิงสาวทรุดข่าลงกับพื้นห้องด้วยหมดแรงจะหยัดยืน แผ่นหลังเล็กพิงเข้ากับบานประตูเพื่อหาที่พักพิง แม้มันจะพักหัวใจไม่ได้ แต่อย่างน้อยมันก็เป็นหลักให้เธอพักพิงกาย...
 
 
 
“น้องแก้วครับ น้องแก้ว แก้ว....ยัยตัวเล็กหัวฟู^^” เขื่อนวิ่งหอบเหนื่อยมาหาหญิงสาวพลางเกาะรั้วหน้าบ้านตะโกนเรียกชื่อจนแก้วจำต้องปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆก่อนจะวิ่งลงมาหาตามเสียงเรียกขาน
 
“พี่เขื่อน มาได้ไงค่ะ?” 
 
“ไปเที่ยวกัน”
 
“แก้ว? กับพี่นะเหรอ”
 
“ใช่ ไปม่ะ?”
 
“ไปก็ได้ค่ะ  งั้นแก้วไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ พี่ไปนั่งรอในบ้านก่อนแปปเดียว” 
 
“โอเคค่ะ”  ชายหนุ่มรับคำก่อนจะรี่ไปนั่งรอคนตัวเล็กแต่งตัว สักพักก่อนที่คนทั้งคู่จะพากันไปเที่ยว  ระหว่างทางเดินหญิงสาวเอาแต่นิ่งเงียบปล่อยให้คนเป็นพี่? จูงมือไปตามทางเดินติดทะเลสาบวิวสวยตามธรรมชาติ ความเงียบที่เข้าครอบงำทำให้เธออึดอัดเสียจนอย่างจะวิ่งหนี  ก่อนที่จะฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้
 
“พี่เขื่อนค่ะ”
 
“ว่าไงค่ะ? อึดอัดที่ต้องอยู่กับพี่หรือ?”
 
“ไม่ใช่ค่ะ...พี่เขื่อนคะ”
 
“ค่ะ”
 
“คบกับแก้วไหมค่ะ?”     หญิงสาวตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้นสร้างความตกตะลึงให้กับเขื่อนไม่น้อย ดวงตาเรียวเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงก่อนจะถามย้ำกับแก้วอีกครั้ง เพราะเขาอาจจะได้ยินอะไรผิดพลาดไปก็เป็นได้ มือหนาคว้าไล่ทั้งสองของแก้วให้หันเผชิญหน้ากับเขาพร้อมจ้องลึกเข้าไปยังนัยน์ตากลมโตของอีกฝ่ายอย่างค้นหา
 
“แก้วพูดว่าอะไรนะค่ะ?”
 
“แก้วชอบพี่เขื่อน..เราคบกันไหมค่ะ”
 
             ชายหนุ่มนิ่งงันไปเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มอ่อนๆตรงมุมปาก มือหนาขยี้กลุ่มผมของคนตรงหน้าเล็กน้อยอย่างเอ็นดู  ก่อนจะคว้ามือเรียวเล็กนั้นมากุมอีกครั้งก่อนจะจูงเธอไปตามเส้นทางดังเดิม  แก้วเองก็ไม่เข้าใจอากัปกิริยาของเขาเสียเท่าไหร่  จนกระทั่งเดินมาได้สักพักเธอจึงกระตุกมือรั้งเขื่อนเอาไว้..
 
“ตกลงพี่เขื่อนว่าไงค่ะ”
 
“เราชอบพี่จริงๆเหรอ”
 
“ทำไมพี่ถามแบบนั้นล่ะค่ะ ถ้า...ถ้าแก้วพูดไม่จริง แก้วจะกล้าพูดเหรอ?” 
 
“ฮะๆ ถ้าแก้วคิดว่าสิ่งที่แก้วพูดมันเป็นความรู้สึกที่แก้วรู้สึกจริง ๆ พี่ก็โอเคค่ะ”
 
 
       หญิงสาวอมยิ้มเล็กๆด้วยความดีใจ แต่นัยน์ตากลับดูเศร้าหมองอย่างไงอย่างงั้น  เพราะนี่ คงเป็นวิธีพิสูจน์ที่ดีที่สุกที่เธอจะทำให้แนนนี่เชื่อได้ว่า ‘เธอไม่ได้รูสึกอะไรกับโทโมะ’ จริงๆ 
 
 
 
“พี่กลับก่อนนะเด็กดี พรุ่งนี้พี่จะมารับไปเรียน ฝันดีครับ”   ร่างโปร่งเดินมาส่งหญิงสาวเข้าบ้านก่อนจะขอตัวลาทันที  ส่วนแก้วเมื่อเหลือบไปเห็นว่าพี่ชายข้างบ้านลอบมองการกระทำของเธออยู่ เธอจึงจำต้องแสดงให้เขาได้รับรู้ ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเขื่อนทันที  มือเล็กรั้งข้อมือของเขื่อนไว้ก่อนจะกระโดดหอมแก้มอีกฝ่าย..
 
“ฝันดีค่ะ ‘แฟน’”
 
“ครับ” 
 
 
 
 
 
       หญิงสาวเดินเลี่ยงเข้าบ้านของตัวเองโดยไม่ยอมสบตากับร่างสูงข้างบ้าน ดวงตากลมใสหลุบต่ำลงด้วยความใจหายกับการกระทำของตัวเอง  ที่ต้องทำอะไรที่ตรงกันข้ามกับหัวใจขนาดนี้  จะมีใครรู้บ้าง...ว่ามันเจ็บจวนเจียนจะขาดใจ
 
“ฮึก..แก้วจะได้ไม่ไปยุ่งกับพี่ให้คนของพี่เคลือบแคลงใจอีก แก้วทำหน้าที่น้องสาวได้ดีที่สุดแล้ว”
 
“หึ! ไหนเธอบกพี่ว่าไม่ได้คบกับไอ้เขื่อนไง แล้วเมื่อครู่ล่ะ...หมายความว่ายังไง!”  หญิงสาวลอบสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงดุดันออกพี่ชายดังขึ้นมา  ร่างสูงปีนหน้าต่างบ้านของแก้วเข้ามาพร้อมกระชากแขนเล็กขึ้นอย่างแรงด้วยความฉุนเฉียวจนหญิงสาวร้องโอยด้วยความเจ็บ
 
“โอ้ย..แก้วเจ็บนะพี่โทโมะ”
 
“เจ็บก็ตอบพี่มาสิ เด็กโกหก!”
 
“แก้วไม่ได้โกหก! ก็แก้วเพิ่งจะคบกับพี่เขื่อนเมื่อครู่..แล้วจะทำไมแก้วจะคบกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่!”  หญิงสาวโต้เถียงอย่างไม่ลดละสร้างความขุ่นใจให้กับโทโมะอย่างมากล้น หงุดหงิดที่ไม่สามารถโต้ตอบแก้วได้ว่า...เพราะเหตุใดเขาถึงไม่สามารถให้คำตอบกับคำถามงี่เง่าของแก้วได้ ทำไม!
 
“อย่ามายอกย้อนพี่นะแก้ว..เธอไม่เคยโดนตีใช่ไหม?!”
 
“พี่ตีแก้วไม่ได้เพราะแก้วไม่ได้ทำอะไรผิด คนจะมีความรักมันผิดด้วยหรือไง?”
 
“แก้ว!”  ลำแขนแกร่งตวัดร่างเล็กเข้ามากอดรัดจนหญิงสาวแทบแหลกไปผุยผง มือหนักผลักคนตัวเล็กลงบนเตียงกว้างพลางกดขาเรียวที่พยายามดีดดิ้นนั้นอย่างแรง สร้างความหวาดผวาให้แก้วได้ไม่น้อยจนน้ำตาไหลพรั่งพรู เมื่อไม่นึกไม่ฝันว่าพี่ชายคนดีของเธอ จะรังแกเธอได้ถึงเพียงนี้
 
“ฮึก..พี่โทโมะอย่าทำอะไรแก้วนะ ฮึก..แก้วยอมแล้ว”
 
“พี่ไม่ทำอะไรเธอหรอก.แต่เธอต้องทำตามคำสั่งพี่ เข้าใจไหม?”
 
“ฮึก..พี่จะให้แก้วทำอะไรค่ะ ฮึก ๆ”
 
            ดวงตาเหยี่ยวเจ้าเล่ห์มองหญิงสาวใต้ร่างด้วยหยักยิ้มมุมปาก ก่อนจะใช้นิ้วเรียวของเขาเชยปลายคางสาวน้อยขึ้นให้ใบหน้างามอยู่ในระดับเดียวกับสายตาของเขาได้อย่างถนัดถนี่   คนเป็นพี่จดจ้องมองน้องสาวด้วยสายตาไม่เป็นมิตร? ราวกับว่าเธอคือของหวานที่แสนยั่วยวนจนเขาต้องมองมันด้วยความกระหายหิว  ติดที่ว่าเธอมันเป็นขนมของคนอื่นไปเสียแล้ว...มีคนแย่งซื้อขนมหวานของเขาตัดหน้าไปพียงเสี้ยววินาที!
 
แต่...ก็ใช่ว่าเขาจะสนใจ ในเมื่อสิ่งที่เขาสนใจ คือ ‘ขนมหวาน’ ไม่ใช่ ‘เจ้าของขนม’ เสียหน่อย!
 
       ริมฝีปากหนามอบจุมพิตแผ่วเบาบนปลายคางมนของอีกฝ่าย ก่อนจะขยับจูบเลื่อนขึ้นไปยังแก้มนวลที่บัดนี้ขึ้นสีแดงเรื่ออย่างหักห้ามไม่ได้ หญิงสาวนอนนิ่งไม่โต้ตอบราวกับว่าเธอถูกจองจำด้วยสัมผัสของเขาไปโดยปริยาย  
 
“พี่ค่ะ!”
 
“ค่ะ”   เขาแสร้งตอบเธอด้วยรอยยิ้มกวน เจ้าเล่ห์ราวกับว่าไม่สนใจในสิ่งที่เธอท้วงติงเลยแม้แต่น้อย
 
“เอ่อ..เมื่อกี๊พี่บอกว่าจะให้แก้วทำอะไร”   หญิงสาวแสร้งถามเพื่อถ่วงเวลาการกระทำของคนบ้าเฉกเขา! ถามโดยไม่สบตากับผู้ตอบเลยแม้แต่น้อย
 
“เลิกกับไอ้เขื่อนซะ พี่ไม่ชอบ!
 
                                     ..........................................................
 
โหล สองโหล สามโหล << แกต้องการจะสื่ออะไร--*
มีใครจำค้าได้ป่าว หายไปนานม๊วก ก ก กกก' Y Y