Fiction Rewrite

 

                       'กอด'

 

 กริ๊งๆๆ!!!~♥

 

          เสียงออดหน้าบ้านหลังงามดังขึ้นในยามเช้าตรู่ เมื่อคืนนี้ฝนตกลงมาห่าใหญ่จึงทำให้พื้นถนนลื่นแฉะ ใบไม้ใบหญ้าจึงเต็มไปด้วยหยดเม็ดฝนเกาะแพรวพราวแลดูเขียวชอุ่มไปทั่วสองฝั่งทาง เด็กสาวที่ตรงดิ่งมากดออดหน้าบ้านนั้นชะเง้อมองบุคคลภายในบ้านเผื่อหวังให้เขาออกมาเสียที  คนตัวเล็กยืนกอดอกหน้าอกมุ่ยเมื่อเห็นว่านี่มันเลยเวลาไปเรียนของเธอมา 15 นาทีเห็นจะได้  เด็กสาวมองลอดรั้วบ้านที่ล้อมรอบไปด้วยด้วยไม้ประดับไม้ดอกหลากพันธุ์หลายสีสันที่คุณน้าเจ้าของบ้านเป็นคนปลูกเอาไว้

 

 

“พี่โทโมะ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ฉันสายมากแล้วนะพี่ชาย~”  หญิงสาวตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มสุดเสียงก่อนที่อารมณ์หงุดหงิดจะแปรเปลี่ยนเป็นหัวเราะขบขันในทันทีเมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาในสภาพที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยเสียเท่าไหร่ ชายเสื้อหลุดลุ่ยนั่นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพี่ชายเธอรีบมากแค่ไหน อักทั้งยังทรงผมยุ่งเหยิงนั่นอีก

 

“แฮะๆ ขอโทษทีนะเด็กน้อย เมื่อคืนพี่นอนดึกก็เลยตื่นสาย แล้ว...”

 

 

“แก้วก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่เสียหน่อย นี่คะ ไปเรียนกันเถอะแก้วสายแล้ว” 

 

          คนสวยยิ้มตาหยีก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายรถจักยานของร่างสูงเฉกเช่นเป็นประจำทุกๆวัน คนทั้งสองไม่ใช่พี่น้องกันอย่างที่หลายๆคนเข้าใจเพียงแค่แม่ของทั้งเขาและเธอเป็นเพื่อนสนิทรั้วบ้านติดกันก็เท่านั้น แก้วจึงนับถือโทโมะเสมือนพี่ชายแท้ๆของเธอและโทโมะก็เห็นแก้วเป็นน้องสาวที่น่ารักเสมอมา

 

 

“แฮ่กๆ อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ยเรา? ทำไมพี่รู้สึกว่าเราหนักขึ้น ฮะๆ”

 

“พี่โทโมะ! ไม่จริงนะ...แก้วไม่ได้อ้วน พี่นะไม่แข็งแรงต่างหากเล่า”  หญิงสาวตัดพ้อเขาด้วยความเง้างอดในขณะมือน้อยทั้งสองก็ยังคงกอบกุมเอวหนาสมส่วนของเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าใสเอนแนบซบกับแผ่นหลังกว้างของพี่ชายพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดจากอะไร(?)

 

“โอเคๆ ว่าแต่เช้านี้กินข้าวมาหรือยังเนี่ย?”

 

“กินอะไรละคะ เพราะพี่นั่นแหละทำให้แก้วสาย  ถ้าพี่ไม่มัวนอนดึกดื่นคืนค่อนซะขนาดนั้น พี่คงจะตื่นเช้าลุกขึ้นมาทำอาหารให้แก้วกิน ไม่ต้องให้แก้วทนหิวท้องร้องจ๊อกๆแบบนี้หรอกค่ะ”

 

“อ้าว ยัยเด็กบ๊อง โทษพี่เฉยเลย...โอเคๆพี่ยอมรับผิดก็ได้ งั้นเดี๋ยวมื้อเช้านี้พี่เลี้ยงเองแล้วกัน เราไปนั่งรอพี่ที่แคนทีนนะ”  ในที่สุดการปั่นจักรยานเพื่อมาวิทยาลัยของวันนี้ก็ถึงจุดหมายปลายทางเสียที คนโตกว่าจอดจักรยานคันเก่งให้เข้าที่ก่อนจะเอ่ยบอกน้องสาว(ข้างบ้าน)ให้ไปรอเขาที่โรงอาหาร  เด็กสาวพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย

 

 

          รอจนเกือบครึ่งชั่วโมงพี่ชายของเธอก็ยังไม่มาตามที่ให้สัญญาไว้เสียทีจนแก้วตัดสินใจแล้วว่าจะไม่รอเขาแล้วเนื่องจากเธอต้องขึ้นเรียนคาบแรกนี้แล้วด้วย  ดวงตากลมโตกลอกขึ้นบนเพดานเพื่อห้ามหยาดน้ำตาแห่งความน้อยใจที่กำลังจะรินไหลด้วยความรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะรีบๆเก็บของเพื่อขึ้นตึกเรียน

 

 

         ไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวพ้นบริเวณแคนทีน สายตาคู่สวยก็ปราดมองเห็นบุรุษร่างสูงอย่างเขื่อนผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาและริมฝีปากแดงระเรื่อนั่น แก้วจำได้ดีว่าเขาคือเพื่อนสนิทของพี่ชายเธออย่างโทโมะ จึงไม่รีรอที่จะเอ่ยทักทายตามมารยาทด้วยรอยยิ้มแห้งผาก  นั่นเป็นจุดสังเกตอย่างดีเยี่ยมที่เขื่อนจะพอเดาอาการของเธอออกว่าคงมีเรื่องที่ทำให้คนสวยไม่สบายใจอยู่เป็นแน่

 

 

“สวัสดีค่ะพี่เขื่อน ไม่เข้าเรียนอีกเหรอค่ะ สายแล้วนะเนี่ย” 

 

“แล้วเราล่ะ พี่เห็นเรานั่งรอใครอยู่ตั้งนานสองนานแล้วยังไม่เห็นทานข้าวเลย  แล้วนี่..พี่ชายตัวดีของเราไปไหนเสียล่ะ” 

 

         คำถามจี้ใจดำจากเขื่อนทำเอาแก้วถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก หญิงสาวก้มหน้างุดหวังกลบเกลื่อความเศร้าใจที่มักแสดงออกทางสายตาของเธอได้อย่างชัดเจน มันเป็นแบบนั้นอย่างที่พี่ชายของเธอพูดไว้  เพราะนั้นเวลาที่แก้วจำเป็นต้องโกหกเธอต้องหลบสายตาของฝั่งตรงข้าม อย่างน้อยๆถ้าเขาจับได้ เธอจะได้มีเวลาคิดแก้ตัวทัน

 

 

“แก้ว..ไม่ทราบค่ะ พี่เขาคงติดธุระ งั้น..ถ้าไม่มีอะไรแล้วแก้วขอตัวก่อนนะค่ะพี่เขื่อน แล้วเจอกันค่ะ” 

 

“เดี๋ยวสิยัยตัวเล็ก  กลางวันนี้ว่างไหม? พี่จะมารอรับเราไปทานข้าวด้วย โอเคไหมค่ะ?” 

 

        ไม่ทันที่แก้วจะเดินพ้นเขื่อนไปมากนัก ข้อมือเล็กของเธอก็ถูกเขาฉวยคว้าเอาไว้ได้ก่อนจะเอ่ยชวนเธอลงมาทานข้าวกลางวันด้วยกัน  หญิงสาวมีท่าทีกระอักกระอ่วนเล็กน้อยก่อนจะคิดได้ว่ามันคงไม่เสียหายอะไรนักและเขาก็เป็นคนสนิทของเธอด้วยจึงไม่กล้าตอบปฏิเสธ  แก้วตอบตกลงคำเชิญชวนของเขื่อนก่อนที่เขาจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

 

 

“ตกลงค่ะ แต่พี่เขื่อนต้องเลี้ยงแก้วด้วยนะ ไม่งั้นแก้วไม่ไปจริงๆด้วย”

 

“ฮ่าๆ โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปรอรับนะ แล้วเจอกันค่ะ” 

 

 

        คำพูดหวานบวกกับคำลงท้ายที่เขาพูดกับเธอราวกับหญิงสาวเป็นคนรักของเขาสร้างความอิจฉาให้กับนักศึกษาสาวๆหลายคนที่หมายตาเขื่อนเอาไว้ เรียกได้ว่าเขากับโทโมะฮอตไม่แพ้กันเลยก็ว่าได้   ผมสีทองตัดกับผิวขาวของเขาช่างโดดเด่นดูเหนือสายตา  หุ่นร่างสมส่วนอกผายไหล่กว้าง ดวงหน้ามีรอยยิ้มประดับไว้เสมอ ไม่แปลกเลยที่เขาจะดูมีเสน่ห์น่าค้นหามากขนาดนี้

 

 

        หลังจากที่แยกกับเขื่อนแล้วแก้วก็เดินขึ้นตึกเพื่อเข้าคณะของเธอ อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดพี่ชายคนดีของเธอถึงหายไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ก่อนที่สายตาเจ้ากรรมจะเหลือบไปเห็นแผ่นหลังกว้างของใครบางคน ใครบางคนที่เธอจำได้ดีว่าคือใคร  เขากำลังยืนเหย้าหยอกเอินกับสาวสวยร่างเพรียวใบหน้าเรียวงามสมกับเป็นดาวมหาลัย มือหนากำลังช่วยจัดทรงผมลอนสีคาราเมลให้กับเธออย่างเอาอกเอาใจ ... โทโมะ

 

 

        มือเล็กจิกกำแน่นด้วยเพราะอะไรก็ไม่รู้เธอถึงรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย เหมือนว่าบางอย่างข้างในกำลังรู้สึกจี๊ดๆอย่างที่แก้วเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน  ดวงตากลมโตกลอกมองพื้นเพดานเพื่อสะกดกลั้นการรินไหลของน้ำตาที่แก้วเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดจากอะไร  มือไม้อ่อนแรงจนปล่อยให้หนังสือและสมุดที่เธอถือแนบอกตกหล่นไปกองกับพื้น ความรู้สึกที่แก้วเกลียดเหลือแสน...คือความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึก

 

 

“บ้าจริง!” สาวน้อยสบถกับตัวเองอย่างนึกตำหนิ ก่อนจะรีบก้มเก็บของและหลบหลีกทางเมื่อเห็นว่าโทโมะกำลังเดินจูงมือรุ่นพี่สาวสวยมาทิศทางที่เธอยืนอยู่  คงไม่ต้องให้แก้วเดาหรือหาคำตอบอะไรมากมาย ในเมื่อแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างเขานั้นคือใคร..ถ้าไม่ใช่คนรัก 

 

 

 

         รอยยิ้มบวกเสียงหัวเราะของโทโมะยามที่เขาอยู่กับหญิงสาวคนนั้นช่างดูแตกต่างกับตอนที่เขาอยู่กับเธอ มันเป็นความรู้สึกที่พี่มีต่อน้องไม่ใช่ผู้ชายคนนึงมีต่อผู้หญิงคนนึง  คนตัวเล็กสะบัดศีรษะน้อยๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกก่อนจะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทาง...และเข้าเรียนจวบจนถึงเวลาพัก

 

 

“พี่จะมีคนรักแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?” 

 

 

          คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆพอให้เธอได้คิดทบทวน ‘คนรัก’ ฟังดูเจ็บปวดเกินไปสำหรับแก้ว เจ็บปวดอย่างไม่รู้เลยว่าทำไม...เธอคงแค่หวงพี่ชายไม่อยากให้มีคนรัก เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วละก็ พี่ชายคงไม่มีเวลามาอยู่กับเธอเหมือนก่อนเขาคงใช้เวลาที่เหลืออยู่กับผู้หญิงที่เขาเลือกมากกว่า..แก้ว(พยายาม)คิดแบบนั้น

 

เป๊าะ!!~

 

 

         เสียงดีดนิ้วจากคนตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กหลุดจากภวังค์ห้วงความคิด  พอเงยหน้าขึ้นก็พบเข้ากับเขื่อนที่กำลังฉีกยิ้มกว้างพลางเท้าแขนกับโต๊ะเลกเชอร์ของแก้วเอาไว้  หญิงสาวใช้เวลาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอนัดกับเขาว่าจะไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน คิดได้ดังนั้นคนสวยก็ฉีกยิ้มตอบไมตรีพร้อมเอ่ยทักทายเสียงใส  เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเธอเป็นสิ่งที่เขาโปรดปรานเหลือเกิน...

 

 

“โอ๊ะ..แก้วนัดกับพี่เขื่อนไว้นี่นา ไปกันเลยไหมค่ะ แก้วนะหิวมากๆเลย” 

 

 

        หญิงสาวทำท่าทางออดอ้อนพลางยกมือกุมท้องตัวเองเพื่อแสดงให้เขาได้รู้ว่าเธอหิวจริงๆ..เรียกว่าแสดงไม่ได้สิ ต้องเรียกว่า เธอนะหิวๆจริงๆ พูดแล้วก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า..หากพี่ชายของเธอติด ‘ธุระ’ อื่น ก็น่าจะโทรมาบอกสักคำ ไม่ใช่ให้นั่งรอเก้อแบบนี้ ฮึ!

 

 

         แก้วโกรธพี่ชาย...

 

 

“ตัวเล็กไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย เมื่อกี๊พี่ยังเห็นเราทำหน้างงอยู่เลยว่าพี่มาทำไม..บอกมาซะดีๆนะว่าแอบลืมนัดพี่ใช่หรือเปล่า?”  ชายหนุ่มคาดโทษพลางดีดหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆอย่างหมั่นไส้กับท่าทีน่ารักๆที่เจ้าตัวชอบทำบ่อยๆ  เชื่อเถอะ..ว่าเขาไม่อยากให้เธอยิ้มแบบนี้บ่อยๆกับใครเลย  แค่ยิ้มให้เขาคนเดียวก็เกินพอแล้วสินะ

 

“แก้วเปล่านะพี่เขื่อน แก้วไม่ได้ลืมจริงๆ โอ้ย..ปวดท้องหิวข้าวจัง ~ ไปกินข้าวกันนะคะพี่ชาย”

 

“หึ..อ้อนผิดคนแล้วมั้ง วันนี้พี่ชายเราเขาไม่อยู่นี่ ทิ้งน้องสาวไปควงดาวเฉยเลย น่าสงสารเด็กโดนทิ้งจริงๆ”   คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยพลางหุบยิ้มทันที ใบหน้าเศร้าสลดสร้างความแปลกใจให้กับเขื่อนไม่น้อยแต่เขาก็เลือกที่จะไม่ซักไซ้ก่อนจะเปลี่ยนประเด็นด้วยการโอบไหล่แก้วไปแคนทีนแทน

 

“เห็นว่าหิวนักหนา กินให้หมดเชียวพี่อุตส่าห์เลี้ยง”

 

“กินหมดนี่ก็อ้วนตายกันพอดีละน่า”

 

“ฮะๆ ตัวเรามันเล็กเกินไปแล้ว กินๆเข้าไปเถอะน่าๆ ดื้อมากๆเดี๋ยวพี่จะไปฟ้องไอ้โทโมะมัน...บอกว่าน้องสาวคนสวยของมันนะดื้อตายชักเลย ฮ่าๆๆ”  ร่างสูงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ทันสังเกตสังกาสีน้าหม่นๆของคนตัวเล็กเลยสักนิด เขาว่าพลางตักอาหารให้เธอทานอย่างเอาอกเอาใจ แต่หารู้ไม่...ว่าเธอทานไม่ค่อยจะลง

 

           .

           .

 

           เดินหาน้องสาวอยู่เป็นนานสองนานก็ไม่ยักมีทีท่าว่าจะเจอ โทโมะออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอปิดเครื่องใส่แถมยังไม่เปิดฟังข้อความที่เขาเพียรส่งไปให้เสียนี่...สงสัยเธอคงกำลังโกรธเรื่องเมื่อเช้าที่เขาดันลืมแก้วไว้ที่แคนทีนเพราะแฟนสาวของเขาอย่างแนนนี่ดันมาเข้าเสียก่อน นึกอยากจะโทรไปบอกให้แก้วทานข้าวไปก่อนไม่ต้องรอเขาแต่ทำไงได้..ในเมื่อเขามัวแต่สนใจแนนนี่และลืมที่จะโทรหาเธอ

 

 

     

       บ้าชิบ~..หายไปไหนของเขานะ

 

 

 

         ในขณะที่โทโมะกำลังเดินเตะฝุ่นกวาดสายตามองหาแก้วเขาดันบังเอิญได้ยินเสียงหัวเราะสดใสดังแว่วมาจากทางด้านหลัง  พร้อมๆกับร่างของผู้หญิงตัวเล็ก ทรงผมซอยสั้นสีดำขลับตัดกับผิวขาวๆของเจ้าตัวมองดูแล้วราวๆกับว่าเจ้าของดวงหน้าสวยนั้นเป็นตุ๊กตาญี่ปุ่นตัวเล็กๆน่ารักเกินบรรยาย  เขาฉีกยิ้มกว้างตั้งท่าจะเดินเขาไปหาพร้อมกับคำขอโทษที่เตรียมซักซ้อมมาเป็นอย่างดี  แต่ก็ต้องสะดุดกึกเมื่อเห็นว่าคนคุ้นเคยอย่างเขื่อนเดินเข้ามาหาแก้วพร้อมส่งแก้วน้ำหวานให้เธอด้วยรอยยิ้ม…ที่ทำให้เขาหงุดหงิดได้ไม่น้อย

 

 

     ไอ้เขื่อน มาอยู่กับแก้วได้ยังไงว่ะ!?

 

 

 

“ขอโทษนะ พี่นั่งด้วยสิ(^^)/ ” ร่างสูงตรงรี่เข้าไปแทรกกลางระหว่างเพื่อนรักกับน้องรัก(?)

 

 

“แกมาไงว่ะ แล้ว...แนนนี่ละ?” เขื่อนเอ่ยถามพลางกระตุกยิ้มใส่เพื่อนรักด้วยแววตาซ่อนเร้นความเหย้าแหย่ไว้เต็มเปี่ยม โทโมะหันมาจิ๊ปากใส่เขื่อนอย่างหัวเสียเมื่อเห็นว่าเขาพูดจาอะไรไม่ถูกที่...ใช่สิ แก้วยังไม่รู้เรื่องที่เขาคบกับแนนนี่ นี่นา เธอคงกำลังงุนงงอยู่เป็นแน่

 

      แนนนี่ - - ?

 

 

“เอ่อ..คือแก้ว พี่ขอโทษนะเมื่อเช้า...”

 

“พี่เขื่อนบอกแก้วแล้วว่าพี่..อยู่กับพี่แนนนี่ คนรักของพี่....ไม่เป็นไรค่ะ แก้วเข้าใจ งั้นขอตัวก่อนนะคะ!”  คนตัวเล็กรวบช้อนอย่างรวดเร็วพร้อมกับเก็บของเตรียมที่จะเดินหนีไปอีกทางโดยมีเขื่อนตามไปติดๆ   สายตาคมกริบตวัดมองหญิงสาวที่เดินขนาบข้างไปกับเขื่อนด้วยความหงุดหงิด 

 

       Damn it!!  ให้ตายเถอะ..ฉันเป็นบ้าอะไรว่ะ!?

 

 

                    โทโมะสบถคำหยาบออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นภาพนั้น...

 

ขวับ~

 

           มือหน้าตวัดร่างอ้อนแอ้นของคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดพลางเอี้ยวตัวเองมาบดบังทิศทางของลูกฟุตบอลที่กำลังตรงดิ่งมายังทางที่เขาและเธอยืนอยู่  หญิงสาวหลับตาแน่น มือน้อยขยุ้มสาบเสื้อของคนโตกว่าไว้อย่างแน่นหนาด้วยความตกใจ  เขื่อนประคองแผ่นหลังเล็กนั่นไว้ด้วยมีเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างโอบรอบศีรษะน้อยของเธอไว้อย่างปกป้อง

 

ปึก~~

 

“พี่เขื่อน!”  แรงอัดจากวัตถุทรงกลมที่ปะทะเข้ากับต้นคอของเขื่อนอย่างแรงทำให้แก้วร้องขึ้นด้วยความตกใจ  คนตัวเล็กรีบดูอาการของเขาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะพากันพยุงไปที่ห้องพยาบาลด้วยความทุลักทุเล

 

 

                                 -----------------------------------

 

 

“หายไวนะคะคนตัวสูง  คนตัวเล็กเป็นห๊วงเป็นห่วง แล้วก็ขอบคุณมากน้าที่ช่วยแก้วไว้ ไม่งั้นคนที่คอเคล็ดจนต้องเข้าเฝือกเห็นทีจะเป็นแก้ว อิอิ บายค่ะ^^”    เสียงหวานเจื้อยแจ้วของเด็กสาวบ้านฝั่งตรงข้ามทำคนอีกฝั่งถึงกับดีดตัวขึ้นมาจากที่นอน เหลือบมองนาฬิกาก็เปรยๆว่าสัก สามทุ่มกว่าแล้ว ปกติเด็กน้อยบ้านตรงข้ามคงจะผิดไฟนอนแล้ว...แต่นี่ห้องก็ยังสว่างโล่อยู่ ทั้งยังเสียงหัวเราะคิกคักนั่นอีก

 

 

           คุยกับใครนักหนาว่ะ เหอะ!

 

 

“ไง^^/”

 

“ฮะ?”

 

          คนตัวเล็กร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะรีบกดตัดสายโทรศัพท์ทันที  หญิงสาวกอดอกหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ เมื่อพี่ชายถือวิสาสะปีนข้ามรั้วเพื่อขึ้นมายังห้องของเธอ  ไม่ทันที่ขาวเรียวจะลุกก้าวจากโต๊ะทำงานของเธอ คนโตกว่าก็รีบสาวเท้าพลางใช้แขนทั้งสองยันค้ำกับโต๊ะทำงานของแก้วราวกับจองจำหญิงสาวไว้ 

 

 

           ทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย -///////-

 

 

“พี่มาทำไม นี่มันก็ดึกแล้วนะ” ไม่ได้สนใจเสียงประท้วงของน้องสาวแม้แต่น้อย ซ้ำร้ายคนโตกว่ายังคว้ามวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างสบายอารมณ์ ทั้งๆที่รู้ก็รู้ว่าแก้วนะ...เกลียดนิโคตินยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดทั้งมวล  หญิงสาวป้องจมูกอย่างฉุนเฉียว ครั้นจะลุกหนีก็ไม่สามารถทำได้เสียนี่...

 

 

          น่าโมโหเป็นบ้า  คนอะไร รู้ว่าเราเกลียดแล้วจะยังทำอีก!

 

 

“กล้าไล่พี่เหรอ ใช่สิ..เดี๋ยวนี่มีพี่ชายคนใหม่แล้วนี่ พี่คงไม่สำคัญแล้ว”  ร่างสูงตัดพ้อคนตัวเล็กอย่างน้อยใจ

 

“กลับไปเถอะค่ะ ถ้าเกิดคนรักของพี่โทรมา แล้วพี่ไม่รับเธอจะโกรธเอาได้”

 

“ไม่ต้องมาน้อยใจพี่หรอกน่า~ถึงพี่จะคบกับแนนนี่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะลืมน้องสาวนี่นา  เลิกงอแงได้แล้ว อ้อ! แล้วเรื่องเมื่อเช้า...อย่าโกรธพี่นะคะ พี่ชายขอโทษ...”

 

         เขาบดขยี้มวนบุหรี่ลงกับโต๊ะก่อนจะเอ่ยอธิบายให้แก้วเข้าใจ คนตัวเล็กนั่งฟังนิ่งๆ  เมื่อเขาพร่ำพรรณนาถึงแฟนสาวของเขาด้วยรอยยิ้มแห่งความชื่นชม อดไม่ได้ที่แก้วจะต้องรู้สึกเกลียดตัวเองเมื่อสมองดันเลยเถิดนึกอิจฉาแนนนี่  หน้าที่ของน้องสาวที่ดี..ควรจะรักว่าที่พี่สะใภ้ของตัวเอง ไม่ใช่นึกอิจฉาอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

 

“แก้วไม่โกรธพี่หรอก..ต่อไปนี้ตอนเย็นๆแก้วกับกับพี่เขื่อนก็ได้ ส่วนตอนเช้า...”

 

“ไปกับพี่เหมือนเดิม กลับกับพี่เหมือนเดิม จะไปกลับกับคนอื่นทำไม?” ร่างสูงขึ้นเสียงนิดๆพลางจ้องหน้าน้องสาวที่กำลังมองเขาตาแป๋วอย่างไร้เดียงสา ไม่เข้าใจในคำสั่งที่แลจะดูจริงจังของโทโมะมากนัก เขามองหน้าแก้วอย่างดุๆเป็นเชิงตำหนิเล็กน้อย

 

“ทะ ทำไมละคะ”    คนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงละล่ะละลัก หัวใจเต้นแรง จนเผลอคิดว่าเขาคงจะหวงเธอบ้าง ไม่มากก็น้อย  มันก็ยังดีกว่าที่เขาไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด  แก้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างแปลกประหลาด เมื่อนึกถึงเรื่องราวความรักระหว่างพี่ชายกับน้องสาว... เธอกับเขา มันช่างดูเป็นความรักที่ละเอียดอ่อนและยากที่ใครหลายคนจะเข้าใจ

 

ฟอด~

 

“ฝันดีนะคะ”     หอมแก้มน้องสาวฟอดใหญ่แรงๆโดยที่เจ้าตัวไม่ทันจะเอี้ยวหลบใบหน้าใสนั่นทันเลยแม้แต่น้อย เขาพูดแค่นั้นก่อนจะปีนกลับไปยังบ้านของเขา ไม่วายที่จะโบกไม้โบกมือลาก่อนจะหายเข้าไปภายใต้ผ้าม่านสีมืดในห้องเขา 

 

          คนตัวเล็กทิ้งตัวลงบนฟูกนุ่มด้วยหัวใจที่กำลังเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ   มือบางยกขึ้นนาบขนาบแก้มนวลของตัวเองที่กำลังร้อนจัดราวกับน้ำเดือด  ใบหน้าใสแดงฝาดราวกับเธอแต่งแต้มมันด้วยบรัชออนสีแดงสด เมื่อนึกถึงสัมผัสอุกอาจเมื่อครู่จากพี่ชาย...เธอไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขาก็น่าจะรู้

 

          ไม่นะ ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ละ>///<

 

 

                                     ------------------------------------

 

“มินนี่  มิกกี้มารับแล้วคร้าบบบ”  โทโมะตะโกนเรียกหญิงสาวที่กำลังวิ่งลงมาจากบ้านด้วยสภาพไม่ต่างจากเขาเมื่อวาน ต่างกันที่ว่า...วันนี้เธอเป็นคนตื่นสายเสียเอง   ทั้งสองเดินทางไปวิทยาลัยตามเคยเฉกเช่นทุกวัน แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ..หัวใจอ่อนไหวของใครบางคนที่เริ่มจะเปลี่ยนไป

 

“โทโมะค่ะ”  สาวร่างโปร่งผู้มีใบหน้าเรียวรี ริมฝีปากบางสีพีชของเธอช่างช่วยขลับให้คนสวยดูโด่ดเด่นกว่าผู้หญิงหลายๆคนในหมาวิทยาลัย  คนตัวเล็กลดมือลงจากที่เกาะกุมรอบเอวของพี่ชายอย่างรู้หน้าที่เมื่อเห็นแฟนสาวของเขามายืนรอต่อหน้าต่อตา นี่สินะ...แนนนี่

 

 “เธอเป็นใครกัน!”  ร่างเพรียวหันมาถามแก้วด้วยแววตาไม่พอใจเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่สุดฮอตย่างแนนนี่ดูจะไม่ค่อยชอบเธอเอาเสียเท่าไหร่  คนตัวเล็กส่งยิ้มแห้งผากให้เธอแทนคำตอบก่อนจะแนะนำตัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทมากจนเกินไป!

 

“ฉันชื่อแก้ว...เป็นน้องสาวของพี่โทโมะค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแก้วขอตัวก่อนนะค่ะ”  คนตัวเล็กโค้งให้รุ่นพี่ที่กำลังกอดอกเชิด พลางจิกสายตามองเธออย่างไม่ชอบใจ  คล้อยหลังทั้งสองไปได้ไม่นานแก้วก็แอบเอี้ยวตัวกลับไปดูคนทั้งสองอีกรอบ  เห็นพี่ชายเธอกำลังโอบรอบเอวพี่แนนนี่เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

 

 

         ฮึกๆ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริงๆๆๆ...

 

 

“ฮึกๆ เจ็บจัง ทำไมถึงเจ็บแบบนี้กัน...ฮือออ~” คนตัวเล็กทรุดตัวลงกับพื้นหญ้าบริเวณข้างๆคณะแพทย์  มือน้อยยกกุมหน้าอกข้างซ้ายด้วยความรู้สึกปวดแปลบอย่างบอกไม่ถูกกับอาการแปลกประหลาดที่เธอมักจะมีอาการเพิ่มขึ้นมาทุกที ที่เห็น...

 

 

       ไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบเลยสักนิด!

 

 

“เจ็บเหรอ? ใครทำอะไรให้คนตัวเล็กของพี่ต้องเจ็บกัน”

 

“พะ พี่เขื่อน~”  หญิงสาวเงยหน้ามองชายหน้าหวานคนเดิมแต่สิ่งที่แปลกตาไปก็คือ เฝือกที่ลำคอเขานั้นแหละ 

 

 

      หวา...เป็นเพราะเราแท้ๆเลย พี่เขื่อนถึงต้องเจ็บตัว รู้สึกผิดจังแฮะ TT

 

 

“ว่ายังไงล่ะ เจ็บตรงไหน ให้ว่าที่คุณหมอช่วยดูให้ไหม?”  นิ้วเรียวเกลี่ยหยาดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยนพลางส่งรอยยิ้มหวานเคลือบน้ำตาลนั่นให้  ดวงตากวางจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังสะอึกสะอื้นตัวโยนอย่างสงสารก่อนจะดึงตัวเข้ามากอด แต่ก็ต้องร้องโอดครวญขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเฝือกที่ค้ำคอเขาอยู่นั่นแหละ

 

“โอ้ย..หวา อะไรกันเนี่ย ทำอะไรไม่สะดวกเลยแฮะ”

 

“ฮ่าๆ พี่ป่วยแบบนี้ยังอุตส่าห์มาเรียนอีกเหรอค่ะ ขยันเกินไปแล้ว..งั้นเอางี้  ในฐานะที่แก้วเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้พี่เขื่อนต้องเจ็บตัว  แก้วจะดูแลพี่เขื่อนจนกว่าพี่จะหายเลย โอเคไหมค่ะ?”  คนตัวเล็กหัวเราะทั้งน้ำตาก่อนจะเอ่ยบอกเขาว่าจะเป็นคนดูแลเขาเอง  ร่างสูงหัวเราะหึๆในลำคออย่างนึกขบขัน ก็ในเมื่อคนที่จะดูและเขาตอนนี้ยังนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย ..จะเอาอะไรมาดูแลเขากันนั่น

 

“โอเค...งั้นก็เลิกร้องไห้แล้วบอกพี่มา ว่าเป็นอะไร”

 

 

เอ่อ..เอ่อ..จะบอกพี่เขื่อนอย่างไงดีละ  ไม่นะ..บอกไม่ได้สิ เราจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด!!!

 

 

“เปล่าค่ะ~”  

 

“อืม..ไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ  แต่ตอนนี่พี่ว่าเราไปล้างหน้าล้างตาแล้วขึ้นเรียนได้แล้วนะ เข้าคลาสสายเดี๋ยวก็โดนดุกันพอดี ^^”

 

“ค่ะ  คนตัวสู๊งสูง บ๊าย บายค่ะ (^^/)” 

 

 

 

                                      ---------------------------------------

 

 

คลาส XXX

 

“จริญน้อย~ น่ารักจัง ขอจีบได้หรือเปล่า^o^” คำพูดหวานเลี่ยนแกล้งหยอดคนตัวเล็กเป็นประจำทุกวันของกวังดังขึ้นจนแก้วต้องเอี้ยวตัวกลับไปดู  กวังฉีกยิ้มกว้างพลางเดินเข้าหาแก้วทันที ใครๆก็รู้ว่าเขานะ..ปลื้มเธอมากขนาดไหน  ปลื้มมาก ชอบมาก ...แต่ก็ใช่ว่าคนอย่างกวังจะเลือกไม่ได้จนต้องมาเดินตามตื้อแก้วทุกวันๆ

 

 

         เขาไม่เลือกเองต่างหากล่ะ!

 

 

“อา~ กีกวังสุดหล่อ พูดบ้าอะไรเค้าเขินน้า>///<”

 

“ชื่อกวังเฉยๆ ต่างหากคนสวย  ถ้าเขินก็ยอมให้จิบสิ นะๆ”

 

“พูดเป็นเล่นน่ากวัง แก้วไปก่อนนะ ว่าจะไปหาอ่านหนังสือในห้องสมุดเสียหน่อย  เจอกันใหม่คลาสหน้านะ ‘กีกวีง’ สุดเท่ห์... ไปล่ะ”   คนตัวเล็กยิ้มตาหยีพลางโบกไม้โบกมือให้เขาน้อยๆเป็นเชิงล้อแหย่เขา  กวังมองตามอย่างเสียดายเมื่อเห็นว่าคนสวยไม่ยอมตกลงปลงใจอนุญาตให้เขาจีบเสียที  นี่มันก็ร่วมปีแล้วนะ

 

 

         กวังไม่หล่อตรงหนายยย>[]<

 

 

            .....................................................................................................

โอ้เย โอ้เย โอ้ๆๆเย~>///<   ถึงเวลาลงเรื่อง'กด' เอ้ย 'กอด' ซะที ฮิ้วว~

มันเป็นยังไงติ ด่า หาเรื่องได้เลยคับTT  เรื่องนี้รีฯตอนง๊วงง่วง *หาววอดๆ-0-*

ไปเคลียงานก่อนคับ ถ้าเสร็จเดี๋ยวไปลงคนเลวต่อ ณ บัด Now ปวดขมับ /'-_-'\