Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 

                                                              Friend eyes

 

 

 

 

          การแสดงบนเวทีเป็นไปอย่างสนุกสนาน เหล่าแฟนคลับก็ให้การตอบรับและร่วมสนุกด้วยเป็นอย่างดี เริ่มแรกกับการแสดงของ 5 หนุ่ม k-otic และ 5 kiss me five  ตามด้วยโชว์ของสาวๆFFK  เรียกเสียงฮือฮาไปได้ไม่น้อย

 

 

 

 

 

 

 

          ไม่บ่อยครั้งที่จะจัดคอนเสิร์ตเพราะฉะนั้นวันนี้ใครมีอะไรก็จัดเต็มกันไปเสียเลย  และปิดท้ายด้วยโชว์เดี่ยวของแต่คน เริ่มแรกด้วย

 

 

ป๊อปปี้ ที่ออกมาพร้อมแซคโซโฟนคู่ใจ ดนตรีแจสคลอเบาๆทำเอาคนทั้งฮอลล์เคลิ้มเคลิ้มไปด้วยดนตรีแสนหวานและเสียงร้องติดหูของเขา

 

 

 

เขื่อน กับการแสดงโชว์สุดอลังการ แวมไพร์เจ้าสเน่ห์ คือคอนเซปของเขาเลยล่ะ

 

ส่วนจองเบมาด้วยการแสดงโชว์มายากลประกอบการร้องเพลงไทยที่คาดว่านะจะชัดที่สุดแล้ว

 

ตามด้วยเคนตะกับการแรพขั้นเทพ หลากภาษา ร้องเรียกให้ผู้คนโยกย้ายสรีระได้อย่างสนุกสนาน

 

และปิดท้ายด้วยเขา...โทโมะ

 

 

 

 

          เขาเดินออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีขาวดูสะอาดตาเรียกความสนใจให้ผู้คนได้เป็นอย่างมาก มาพร้อมกีตาร์โปร่งเพียงตัวเดียว ก่อนจะโชว์โทโมะพูดอะไรปิดท้ายในฐานะที่เขาแสดงเป็นโชว์สุดท้ายเสียหน่อย...

 

 

 

“สวัสดีครับ...โทโมะเองนะ ไหนๆวันนี้ก็จะเป็นโชว์สุดท้ายแล้ว โทโมะก็มีเพลงๆนึงที่อยากให้ทุกคนได้ฟัง มันเป็นเพลงที่โทโมะแต่งให้...ใครคนนึงครับ”

 

 

 

 

           สิ้นคำพูดของเขาก็สิ้นสุดด้วยเสียงกรี๊ดเมื่อทุกคนต่างรู้น่าที่ดี เสียงดนตรีจากกีตาร์ดังแว่วๆ ทันทีที่ได้ยินก็สามารถรับรู้ได้ทันทีเลยว่ามันเป็นท่วงทำนองของเพลงรัก...มันอ่อนหวาน ชวนให้ผู้คนเคลิบเคลิ้ม นิ้วเรียวของเขาช่างเหมาะเหม็งกับการเกาสายกีตาร์เสียเหลือเกิน ....

 

 

 

ก่อนที่เขาจะขับกล่อมเพลงๆนั้นออกมา...หลายๆคนต่างก็ลุ้นเหมือนกันว่าเพลงนี้....เขาแต่งให้ใคร?

 

 

 

                                             ~ Here is a little song I wrote~

                          (นี่เป็นเพลงเล็กๆที่ไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก เพลงนึงที่ฉันได้เขียนขึ้นมา)

 

                                        ~   There is this little song wrote ~  

                                          (เพลงที่ไม่ได้สำคัญอะไร ที่ฉันได้แต่ง)

 

                                       ~   I hope you learn it note for note  ~

                                            (ฉันหวังว่าเธอ จะเข้าใจมันทุกบรรทัด)

 

 

 

 

          เสียงเพลงสากลที่ถูกขับร้องโดยเขาสามารถตรึงหัวใจของคนดูนับร้อยพันได้ไม่ยากเย็น...อากาศเย็นย่ำภายในฮอลล์โถงใหญ่แห่งนี้อบอวลไปด้วยเสียงเพลงหวานๆ  ที่ขับกล่อม มันช่างเป็นใจให้หวนนึกตามเนื้อเพลงไปด้วย ดูเหมืนคนในเพลงกำลังตกหลุมรักใครอยู่สินะ...มันทั้งดูซึ้งและเศร้าไปในคราเดียวกัน

 

 

 

 

          เขายังคงขับร้องไปเรื่อยๆ และหลายคนก็เฝ้าสังเกตถึงอาการของโทโมะ ผู้ชายหน้าหวานที่นั่งขับร้องอยู่กลางเวที กำลังระบายรอยยิ้ม รู้สึกว่าเขาทั้งเขินและมีความสุขไปในที...เป็นภาพที่หาดูได้ยากมาก

 

 

 

 

          เฟย์ ฟาง และแก้ว รวมทั้งเพื่อนๆร่วมวงของเขา ลงมาให้กำลังใจด้านหน้าเวที แววตาเป็นประกายของเขาจับจ้องไปที่ใครคนนึง....

 

 

 

ซึ่งแก้วคิดว่าเป็น...เบลล์

 

 

 

 

                                 มองตาหวานเลยนะนายโทโมะ!

 

 

 

 

ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่มา เพลงนี้...ก็คงไม่มีความหมายสินะ...

 

 

 

“เฮ้..ทุกคนฟังดีๆนะ ดูดิ ว่ามันจะหมายถึงใคร” เขื่อนเอ่ยขึ้นเมื่อดูท่าแล้วคงใกล้จะถึงท่อนฮุกเต็มที เพลงทุกเพลงจะเข้าใจความหายได้ก็ตรงนี้ล่ะ

 

 

 

“โทโมะแต่งให้ใครกันละเนี่ย?”

 

 

 

“เดี๋ยวแกก็รู้น่า..เคนตะ>[]<”

 

 

 

เงียบ....ทุกคนกำลังตั้งใจฟัง

 

 

 

 

                ~   **Oh her eyes, her eyes Make the star look like they’re not shining ~

 

                      (โอ..ดวงตาของเธอ ช่างงดงามเปล่งประกายจนทำให้ดาวทั้งหลายอับแสงไป)

 

             ~ Because… bright her eyes . (เพราะดวงตาที่สดใสของเธอ) I love I love I love…~

 

 

 

 

 

         ดวงตาคู่นั้น....ดวงตาของใครกันที่ทำให้เขาพร่ำเพ้อได้ถึงเพียงนี้? ผู้หญิงคนนั้นควรจะภูมิใจสินะที่เขาอุตส่าห์ทุ่มเทแต่งเพลงนี้เพื่อเธอ....เธอควรภูมิใจ

 

 

 

 

          ถึงกระนั้น ก็ยังไม่มีใครเข้าใจความหมายของเขาได้...โทโมะหมายถึงใครกัน? ท่ามกลางความงุนงงกลับต้องแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย ครุ่นคิด จับผิด และต้องการคำตอบของหลายๆคน เพราะเขา...ขับท่อนๆนั้นออกมา..

 

 

 

                     ~  But…because in reality , it is impossible for us to be together ~

 

           (แต่...เพราะว่าความจริง ไม่มีทางใดเลย ที่ทำให้เราได้รักกัน) We ‘re friend We’re friend…

 

 

                 ~ A Friend..is that as a barrier between us (คำว่าเพื่อน...เป็นกำแพงกั้นระหว่างเราไว้) I cannot cross it.  ~  (ฉันไม่สามารถที่จะข้ามมันไปได้เลย)

 

        ~   Look high , there’s a bright and blue sky Look at my eyes , there’s love inside  ~                      

                          (ในวันที่ฟ้าคราม เธอเห็นความรักในดวงตาของฉันไหม?) Please….!!

 

 

 

    Can I kiss you baby?

 

    My dear friend...

 

 

 

 

 

 

            เมื่อสิ้นสุดเสียงเพลงและเสียงกีตาร์ ก็มาพร้อมเสียงปรบมือและกู่ก้องร้องกันใหญ่ เขาละจากกีตาร์ตัวเก่งก่อนจะเชื้อเชิญเพื่อนๆขึ้นมาบนเวทีตามเดิม แน่นอน คนที่สงสัยและอยากรู้มากที่สุดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขื่อน

 

 

 

อยากจะรู้นักว่าโทโมะจะตอบคำถามเขายังไง?

 

 

 

“เอาละครับๆ วันนี้ก่อนอื่นเลยก็ต้องขอขอบคุณทุคนมากๆ เขื่อนขอเป็นตัวแทนละกันน้า^^ เอ...มีอยู่เรื่องนึงที่เขื่อนคาดว่า ทุกคนก็น่าจะสงสัย??”

 

 

 

“เรื่องอะไรครับเขื่อน?” ป๊อปปี้รีบสมทบทันที แน่ละ...เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันนี่นา

 

 

 

“เมื่อครู่...เพลงของโทโมะคือเพลงอะไรอ่ะ ยังไม่เห็นบอกเลย” จริงสินะ...เขายังไม่ได้บอกชื่อเพลงเลยนี่นา โทโมะอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยตอบไป...

 

 

 

“เอ่อ...Friend eyes ครับ....”

 

 

 

“O___o  Friend eyes!!!??” เขื่อนย้อนคำตอบของเขา ก่อนจะหันไปทางคนคนนึงอย่างอัตโนมัติ  แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป ไม่พูดเพราะอะไรนะหรอ?? เขาจะมาซักโทโมะทีหลังนะสิ...

 

 

 

“แต่งให้เพื่อนเหรอค่ะ โทโมะ??”ฟางเอ่ยถามด้วยใบหน้าอมยิ้ม เพียงแต่เขาไม่ได้ตอบเท่านั้นเอง ถามอะไรก็ไม่ตอบสักคำ....

 

 

 

“แหม...แก้วอยากรู้จริงๆเลยว่า ‘เพื่อน’ คนนั้นของโทโมะเป็นใคร ต้องพิเศษแน่ๆ ใช่ไหมค่ะ??” จะว่าเป็นสคริปก็แล้วแต่เถอะนะ...ไอ้การที่เธอต้องแสร้งถามเขาด้วยรอยยิ้มเนี่ยออกจะยากอยู่หน่อย แต่เธอก็ต้องถาม แก้วไม่ใช่คนเงียบ เพราะฉะนั้นเธอรู้อยู่หรอกว่าควรปฏิบัติตัวเช่นไร?

 

 

 

และแน่นอนเพียงคำพูดไม่กี่คำก็สามารถทำให้เหล่าแฟนคลับกรี๊ดกระจายด้วยเช่นกัน...

 

 

 

“อืม...ก็หมายถึงเพื่อนนั้นแหละครับ!” เขาตอบแค่นั้น....ก่อนจะต้องบอกลาแฟนคลับและกล่าวขอบคุณเล็กๆน้อยๆพอเป็นพิธี 

 

 

 

 

          ศิลปินทั้งหมดต่างกลับเข้ามาในหลังเวทีเพื่อเตรียมเก็บข้าวของและเปลี่ยนเสื้อผ้ากันตามอัธยาศัย แต่เขื่อนก็ยังไม่วายอยากรู้เข้าอีกจนได้...ถามเขา เขาก็ไม่ตอบ รู้บ้างไหม?ว่าอาการอยากรู้แล้วไม่ได้รู้ มันทรมานเป็นบ้าเลย!

 

 

 

“โทโมะคร้าบบบ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? แก้วเหรอ???^[]^”

 

 

 

“-__- ไม่ใช่แกแล้วกัน”

 

 

 

“แก้ว....เขาหมายถึงเธออ่ะ>O<”

 

 

 

“อย่าประสาท...เขื่อน”

 

 

 

“ไม่ต้องรู้หรอก ให้ฉันกับเขารู้แค่ 2 คนก็พอ..” โทโมะพ๔ดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป แน่นนอนว่าเขื่อนแยกเขี้ยวใส่เขาตามเคย พลางส่งเสียงล้อเลียนเสียยกใหญ่

 

 

 

“แรงบันดาลใจของโทโมะคือดวงตาคู่นั้น! ดวงตาของเพื่อน...เธอ!! เธอใช่ไหม เจ้าของดวงตาคู่นั้น? เธอๆๆๆ>[]<”  คนตัวสูงจับไหล่ของแก้วตรึงไว้แน่นก่อนจะเขย่าอย่างบ้าคลั่งจนแก้วสั่นหัวพรึดไล่ความมึน และตามด้วยเสียงคัดค้าน ไม่เขื่อนอย่างเด็ดขาด!!

 

 

 

“ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ ไม่ใช่ฉัน!!!” แก้วสะบัดตัวหนีแล้ววิ่งออกไปท่ามกลางความงุนงงของทุกคน

 

 

 

“พี่เขื่อน..เล่นแรงไปป่าวพี่?” เสียงใสๆของเกลเอ่ยถาม เขื่อน ตอนนี้เขามีสีหน้าหม่นลงไปนิด รู้สึกผิดขึ้นมาหน่อยๆ แค่หน่อยเดียวจริงๆ ยังไงซะเขื่อนก็ปักใจเชื่อว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้น ...เป็นแก้วอย่างแน่นอน!!

 

 

 

“ไม่แรงหรอก...พี่เดาถูก!! มายเดียร์เฟรนด์ เกลคิดว่าจะเป็นใครล่ะ??”

 

 

 

 

 

 

 

 

“อิเขื่อน...บ้าที่สุด! จะเป็นฉันไปได้ยังไง ไม่มีทาง!!!” ร่างบางเดินตบตีกับความคิดของตัวเองมาตลอดทางเดินมืดๆสลัวๆ เพียงเพราะตรงนี้เปิดไฟไว้เพียงดวงเดียว ทางไปห้องล็อกเกอร์เงียบสงัดเพราะตอนนุ้กคนกำลังงุ่นง่านกับการแสดงความดีอกดีใจกับคอนเสิร์ตรอบแรกที่เสร็จสิ้น

 

 

 

           เสียงดนตรีและเสียงเพลงของเขาลอยกระทบเข้าโสตประสาทของแก้วอีกครั้ง...ไม่สิ มันยังดังก้องอยู่เลยนี่นาท่อนจบของเขาไม่ใช่    Can I kiss you baby? แต่เป็น My dear friend ต่างหาก...

 

 

 

เพื่อนรัก...

 

 

 

 

          ระหว่างที่แก้วกำลังว้าวุ่นกับความคิดของตัวเอง เสียงสองเสียงที่กำลังคุยกันอย่างจอแจดังมาจากห้องล็อกเกอร์ดังขึ้นๆ มันเป็นเสียงผู้ชายและผู้หญิง ที่ค่อยๆแผ่วลงๆ 

 

 

 

เสียงนั้น....

 

 

 

“แต่งให้ใครเหรอ?”

 

 

 

“คนนั้นแหละ”

 

 

 

“คนนั้นนะใคร......”

 

 

 

 

         สองชายหญิงที่กำลังนั่งคุยกัน โดยที่ฝ่ายหญิงนั่งอยู่บนตักของผู้ชายคนนั้น สิ้นคำถามสุดท้ายที่ไร้ซึ่งคำตอบเธอก็โน้มใบหน้าลงมาจนเกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากของเขา  โทโมะเบลล์!!

 

 

 

“เอ่อ...ข...ขอโทษจริงๆค่ะ”ร่างบางเปิดประตูพรวดพราดเข้าไป เพียงเพราะคิดว่าเป็นล็อกเกอร์หญิง ภาพที่ไม่ต้องการพบเจอปรากฏต่อหน้าเธอเข้าอย่างจังจนไม่อาจทนดูได้ แก้วรีบกล่าวขอโทษและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว วิ่งไปทางเดิมที่เคยกลับมา เมื่อไหร่เธอจะหยุดวิ่งสักที จริญญา?

 

 

 

เธอจะหนีความจริงไปถึงไหนกัน?

 

 

 

“เบลล์ไปรอข้างนอกแล้วกัน” ร่างสูงพยักหน้าให้เมื่อเห็นว่าลับหลังเบลล์ไปแล้วเขาจึงรีบวิ่งตามผู้หญิงผมสั้นคนนั้นไปทันที ไม่รู้หรอกว่าเธอไปที่ไหน? รู้แต่เพียงต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         ทางเดินสลัวๆที่แก้วคิดว่าทางมันไกลกว่าเดิม หรือเป็นเพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินมากกว่า ขอบตารู้สึกร้อนผ่าวเหมือนโดนไฟลน ใกล้แล้วที่บางสิ่งบางอย่างกำลังจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่เขาเรียกกันว่าน้ำตานั้นแหละ!

 

 

 

“แก้ว”เขาตามมาฉวย ขว้าข้อมือของแก้วไว้ได้ทัน อีกฝ่ายหันกลับมาจ้องตาเขม็ง

 

 

 

“ขอโทษนะ..แก้วขอโทษ...”

 

 

 

“ขอโทษเรื่องอะไร?”

 

 

 

“ก็เรื่องที่แก้วเข้าไปขัดจังหวะโทโมะ....โทโมะกำลังจะได้ในสิ่งที่ต้องการ”

 

 

 

“...?”

 

 

 

“ขอโทษอีกครั้ง”

 

 

 

“พูดเรื่องอะไรแก้ว อะไรที่โทโมะต้องการ??”

 

 

 

“ถามโง่ๆ ก็จูบจากผู้หญิงคนนั้นไง!!! ต้องการไม่ใช่หรือ?? แก้วขอโทษที่ขัดจังหวะ” เขาเข้าใจแล้ว นี่แก้วกำลังคิดว่า Can I kiss you baby? นี่....เขาหมายถึงเบลล์อย่างนั้นหรือ?

 

 

 

 

                                       โธ่เอ๊ย...ยัยเด็กบ้า!

 

 

 

 

 

          ยังไม่ทันที่เขาจะได้อธิบายอะไร เขื่อนก็เดินเข้ามาเสียก่อน แต่ไม่ต้องห่วงโทโมะมีเวลาซ่อนตัวทันแน่ๆ เพราะเสียงของเขามักมาก่อนทำให้ผู้อื่นรู้ตัวได้เสมอ....เขาพาแก้วเข้ามาหลบภายในห้องเปลี่ยนเสื้อ ก่อนจะตั้งท่าอธิบาย แน่นอน...แก้วไม่เชื่อ ลองถ้าเธอปักใจกับอะไรแล้ว อย่าอธิบายเสียให้ยากเลย เธอไม่ฟังหรอก!!

 

 

 

“แก้ว คือ....”

 

 

 

“ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ..ปล่อยได้แล้วจะพาเข้ามาในนี้ทำไม?”

 

 

 

“อยากให้ไอ้เขื่อนล้อหรือไง?”

 

 

 

“แค่นี้ใช่ไหม? ถ้าไม่อยากโดนล้อก็ปล่อย...แก้วจะได้รีบๆออกไปซะที”

 

 

 

“นี่...ฟังกันบ้างไม่ได้หรือไง?” เขาเริ่มจะโมโหขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเอไม่ยอมฟังมือหนาตรึงไหล่มนของแก้วเข้ากับกำแพงต้องการเผชิญหน้ากับเธอ..เด็กงี่เง่า!!

 

 

 

“โอ๊ย~ ปล่อยนะ...จะให้ฟังอะไร มันไม่ใช่เรื่องของแก้ว ขอโทษ.....”

 

 

 

 

          เสียงของคนเอาแต่ใจที่กำลังเดือดดาลคนร่างสูงเงียบสนิทเมื่อถูกเขาทาบทับริมฝีปากลงมา นาทีนั้นเธอรู้แต่เพียงว่าโลกทั้งโลกมันหยุดหมุน...ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วจริงๆ

 

 

 

 

          ความรู้สึกที่ถาโถมในนาทีต่อมาเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ....สัมผัสของเขามันทั้งร้อนวูบวาบและย่ำยะเยือกในคราเดียวกัน  เธอแทบจะหลอมละลายไปกองกับพื้นหากเขาไม่ประคองเอวเธอเอาไว้  ปลายลิ้นอุ่นซ่านสอดแทรกโพรงปากของเธออย่างเชี่ยวชำนาญ รัดรึงลิ้นเล็กของเจ้าตัวที่คอยหลบหนีเขา เธอถูกบุกรุกชัดๆ!

 

 

 

 

         คนเอาแต่ใจไม่ยอมปล่อยให้เธอหายใจแม้เสี้ยววินาที  แก้วเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำ ต่างกันตรงที่ว่าเธอไม่ได้สำลักน้ำตาย เธอกำลังจะสำลักความหวานที่เขาส่งมอบให้ต่างหาก!!!

 

 

 

“อื้อ....แฮ่กๆ” ร่างบางพยายามรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดผลักเขาออก ก่อนจะหอบหายใจหนักรีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ แทนที่เขาจะสำนึกกลับกลายเป็นหัวเราะเธออย่างนั้น

 

 

 

มันน่าขันนักหรือ??

 

 

 

“ทำเกินไปแล้วนะ...โทโมะ ครั้งแรกของฉันนะ ทำไมทำแบบนี้!!!” แก้วตวาดใส่เขาอย่างดังด้วยความโกรธ เขาไม่ให้เกียรติเธอ เขารังแกคนที่ไม่มีทางสู้อย่างเธอ...แก้วเกลียดโทโมะ!!!

 

 

 

“Can I kiss you baby?” ร่างสูงตรงปรี่เข้ามาหาแก้วอีกครั้ง ก่อนจะเชยคางไว้แล้วพร่ำคำๆนั้นออกมา...

 

 

 

“......”

 

 

 

“รู้สึกเหมือนวันนั้นไหม?”

 

 

 

“.....”

 

 

 

“นี่ไม่ใช่จูบแรกของแก้ว....” 

 

 

 

หมายความว่ายังไง?...หรือว่า  วันนั้น...เธอไม่ได้คิดไปเอง...ไม่ได้คิดไปเองว่าโดนจูบ! เป็นเขาเองหรือ?

 

 

 

 

                                       คนฉวยโอกาส!!!

 

 

 

 

“โทโมะ...”

 

 

 

“แล้วรู้หรือยัง...ว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นของโทโมะคือใคร?”

 

 

 

                                                                  แล้วคุณล่ะ..รู้หรือยังว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นคือใคร?

---

 

คือ..ขอบอกก่อนเลยว่า เพลงในเนื้อเรื่องมันไม่มีอยู่จริงบนโลกกกกกก

คือเค้าแค่เอาประโยคมาเรียบเรียงเจ๋ยๆ-_-;; มั่วบ้างขออภัย^+++^

มาตอบคำถามของตอนที่แล้วครับ^^...หวังว่าตอนนี้คงกระจ่าง??(หรืองงกว่าเดิม--*)

เก๊าไม่รู้แย้วอ่ะ สมองไปให้แค่นี้TToTT อาเมน....