Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
41) Love is feeling
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Love is feeling
[แก้วทำไรอยู่ทำไมไม่รับศัพท์ คิดถึงนะเนี่ย รับเดี๋ยวนี้นี่คือคำสั่ง รับ!]
โอ๊ย! ให้ตาย วันนี้ทั้งวันผมโทรหาแก้วเป็นล้านแปดรอบแล้วนะแต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์ เพื่อไรอ่ะ? อะไรอ่ะ? งง ทำไมไม่รับ ฝากข้อความไว้ทั้งหมดก็สองร้อยยี่สิบเจ็ดข้อความแล้วก็ไม่โทรกลับ คือไรอ่ะ คือไร?
[ฟาง! แก้วอยู่บ้านเธอหรือเปล่า อะไรนะ ไม่ได้อยู่ เปล่าๆๆๆ แค่นี้นะ] โทรหาเพื่อนซี้ยัยตัวแสบอย่างฟางแล้วก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เหอะ อย่าให้จับได้นะ โทโมะจะจับฟาดให้น่วมเลยครับ จับฟาดจริงๆ คือฟาดน่ะ!
จะหาที่บ้านก็ไม่ได้เพราะผมเองก็ติดงานอยู่กว่าจะได้กลับห้องก็ดึกๆดื่นๆ ถ้าขืนไปหาที่บ้านพ่อแม่พี่สาวเขาได้ฟาดหัวผมแหกกระเจิงแน่ แต่ถึงผมจะเคยไปมาแล้วก็เถอะ ใช่ว่าไปบ่อยๆจะดี ยังไงแก้วก็ผู้หญิงแล้วผมก็เป็นผู้ชาย ผมก็ควรแมนใช่ป่ะ ก็ควรให้เกียรติผู้หญิงถึงแม้ว่าผู้ใหญ่จะรู้ว่าเราคบกัน ผมก้เป็นสุภาพบุรุษพอนะครับ
อ๊า เมื่อไหร่จะรับนะ T^T
“คะ...คิมทัน?”
นั่นคือประโยคแรกที่ผมพูดขึ้นหลังจากเจอหน้าแก้วเมื่อเธอเข้าตึก RS หลังจากหายไปหนึ่งวันเต็มๆ โดยที่ไม่มีใครสามารถติดต่อได้ ด้วยเหตุผลที่ว่าหายไป...หายไปดูคิมทัน?
“ใช่ โทษทีนะที่ไม่ได้ติดต่อกลับ พอดีดูซีรี่ย์เพลินไปหน่อย แต่ว่ามันสนุกมากจริงๆนะโทโมะ”
“ที่หายไปคือ...ไปดูคิมทัน?”
“อ๊า อีมินโอหล่อจริงๆ แก้วอยากเป็นนางเอกจังอ่ะ” คนตัวเล็กยังมาทำหน้ายิ้มหวานใส่ผมแล้วก็แบบเคลิ้มฝันสุดๆตอนที่กำลังจินตนาการว่าตัวเอ็นนางเอกเกาหลีอยู่ ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ!
“หยุดทำหน้าเคลิ้มแบบนั้นเลยนะ คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกอยู่หรือไง ตื่นเลยเถอะขอร้อง!”
“ดุทำไมเนี่ย เสียบรรยากาศ ชิส์ ว่าแต่อยากเป็นอึนซังจริงๆนะเนี่ย ได้จูบกับมิน...”
“อะไรนะ! นี่มีฉากจูบด้วยเหรอ แล้วนี่จิตนการว่าตัวเองเป็นนางเอกไปถึงไหนแล้ว ถึงฉากจูบหรือยัง หยุดเลยนะ! เด็กบ้านี่ หายไปไม่ยอมบอก โทรหาก็ไม่รับติดต่อก็ไม่ได้ พอเจอกันยังจะละเมอหาแต่พระเอกเกาหลีอยู่ได้ ผู้ชายญี่ปุ่นก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วนะ!”
ผมใส่เต็มที่ไม่มีกั๊กจนเจ้าตัวเถียงไม่ทัน แหงสิ! ไม่มีสิทธิ์เถียงอยู่แล้ว แก้วทำผิดมหันต์เลยนะ ผมให้อภัยง่ายๆไม่ได้หรอก อะไรอ่ะ เห็นผู้ชายในซีรีย์สำคัญกว่าผมเหรอ บ้าป่ะ! เรื่องอะไรผมต้องยอมล่ะ ไม่มีทาง เลิกฝันไปได้เลย
“โทโมะ! หยุดเดี๋ยวนี้ ทำไม ติดซีรี่ย์แล้วมันผิดตรงไหนแล้วมาว่าคิมทันของแก้วทำไม มีเหตุผลหน่อย อย่าเด็กได้ม่ะ ไหนบอกว่ารักแก้วไง ทำไมเรื่องแค่นี้ไม่ยอมเข้าใจล่ะ จำไว้นะ อย่ามาแตะต้องผู้ชายของแก้ว” แนะ! มีอาการมาชี้หน้าห้ามผมไม่ให้ด่าไอ้เกาหลีนั่นอีก โอ๊ย! อีกนานมั้ยว่ะกว่ามันจะจบ นี่เราต้องมาทะเลาะกันเพราะไอ้บ้านั่นจริงๆเหรอ
“แก้วจะดูโทโมะก็ไม่ได้ห้าม แต่ช่วยรับโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย โทโมะอยากรู้ว่าแก้วอยู่ที่ไหน ทำอะไร กับใคร อยากกอด อยากเจอ ไม่ไปจากโทโมะได้มั้ยอยู่ด้วยกันทั้งวันเลยนะ แค่นี้...ถ้าอยากดูก็จะดูเป็นเพื่อน”
“ทะ...โทโมะ”
“ไม่ต้องมาทำสำนึกผิดเลยนะ เสียความรู้สึกไปแล้ว ไม่ให้อภัยหรอก” ผมเบือนหน้าหนีอย่างเซ็งๆ ยัยตัวแสบทำผมคิดถึงแทบตายแต่พอเจอหน้ากลับต้องมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ มันน่ามั้ยล่ะ
“ไม่ได้รู้สึกผิดแต่จะบอกว่า...”
“...?”
“ประโยคที่โทโมะพูดว่า ‘อยากรู้ว่าแก้วอยู่ที่ไหน ทำอะไร กับใคร อยากกอด อยากเจอ ไม่ไปจากโทโมะได้มั้ย’มันคล้ายๆตอนที่พระเอกพูดกับนางเอกเลยอ่ะ แบบนี้เลย ใช่เลย อ๊า...โทโมะทำให้แก้วนึกว่าตัวเองเป็นชาอึนซังจริงๆนะเนี่ย รักเลยยยยย~”
คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าจุ๊บแก้มผมเบาๆด้วยสีหน้าที่โคตรจะฟิน แต่ขอโทษ แก้วไม่ได้รู้สึกซึ้งกับที่ผมพูดหรอกนะ แค่กำลังฟินกับฉากในซีรีย์ที่บังเอิญดันเหมือนกับสิ่งที่เรากำลังเป็นอยู่ตอนนี้
“มีตอนนึงนางเอกจุ๊บพระเอกแบบนี้ด้วยนะ อ๊า...พูดแล้วเขินจัง” นี่ก็หนึ่งในฉากด้วยสินะ =_=;
“แก้ว...มีสติ! นี่โทโมะนะ อยากเลิกกับโทโมะแล้วไปคบกับคิมทันมั้ย เอามั้ย!” นี่ผมขู่อยู่นะ แล้วแก้วก็ต้องกลัวว่าผมจะบอกเลิกด้วยสิไม่ใช่ทำสีหน้าดี๊ด๊าแบบนั้น
“ไม่ต้องมาเสียสละทำตัวเป็นพระเอกแสนดีหรอก แก้วไม่เลิกกับโทโมะหรอกน่าเพราะว่าคิมทันต้องคู่กับอึนซึงอยู่แล้ว เหมือนกับที่โทโมะต้องคู่กับแก้ว แก้วไม่ยกให้คนอื่นหรอก อย่างอนน้า~” มือเล็กเอื้อมมาหยิกแก้มผมเบาๆนั่นทำให้ผมอดที่จะใจอ่อนไม่ได้ มาไม้นี้ทุกทีเลย เป็นแบบนี้ทีไรใจอ่อนทุกที
“คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ยรู้ตัวบ้างมั้ย!”
“....อ่า”
“มานี่มา” ผมดึงร่างเล็กมากอดพร้อมขยี้เส้นผมอ่อนนุ่มเบาๆอย่างคิดถึง มันต้องอย่างนี้สิอึนซังน้อยของผม อ่ะ ไม่ใช่สิ แก้วใจของผม ไม่ๆๆๆๆๆถึงผมจะบอกว่าจะดูซีรีย์เป็นเพื่อนแก้วก็เถอะ แต่อย่าหวังเลยว่าจะดูจริงๆ ใครจะไปทนดูไอ้พระเอกที่แย่งความรักจากผมไปได้ลงคอล่ะ เมินซะเถอะคิมทัน!
“นี่! จะว่าไปพระเอกก็เหมือนโทโมะเหมือนกันนะเนี่ย”
“กล้า...”
“อ้าว ก็ทำทุกอย่างเพื่อนางเอก เพื่อที่จะได้รักกันไง นับถือเลยนะเนี่ยเหมือนโทโมะมากจริงๆ”
หลังจากที่โทโมะยอมบอกความจริงกับฉันว่าเขาไม่ได้จะดูซีรีย์เป็นเพื่อนฉันจริงๆอย่างที่พูด พอหลังจากนั้น กลับกลายเป็นว่าเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายไม่ขยับออกจากจอคอมฯ ฮะๆ ผู้ชายคนนี้น่ารักดีนะ ถึงเขาจะไม่ชอบดูแต่ก็ยังทนดูเป็นเพื่อนฉัน ปากไม่ตรงกับใจแต่ก็ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง ฉันรักเขามากเลยนะ ถึงตอนนี้จะแบ่งใจไปให้อีมินโฮบ้างแล้ว แต่มันไม่เหมือนกันนี่นา ฉันรักมินโฮในฐานะแฟนคลับคนนึง แต่สำหรับโทโมะ ฉันรักเขาในฐานะที่ฉันเป็นผู้หญิงคนนึงที่โชคดีที่สุดที่ได้มาเจอเขา
น้ำเน่าใช่มั้ยล่ะ...แต่นิยายทุกตอน ซีรีย์ทุกเรื่อง ละครทุกช่องมันก็น้ำเน่าเหมือนกันหมดไม่ใช่หรือไง ไม่ว่าจะเป็นพระเอกที่แสนรวยกับนางอกที่แสนจนยังฝันฝ่าอุปสรรคต่างๆมาจนได้รักกันในที่สุด หรือไม่ว่าจะอีกกี่เรื่องก็ตามแต่ มันก็น้ำเน่าด้วยกันทั้งนั้นแหละ
แต่ก็น่าแปลกที่คนเรายังให้ความสนใจกับมันอยู่ตลอด ถึงบางครั้งอาจจะเดาตอนจบของเรื่องได้แล้วด้วยซ้ำแต่ก็ยังคงนั่งดูละครเรื่องนั้นจนฉายจบ ละครมันก็คงเหมือนความรักล่ะมั้ง บางตอนก็เจ็บปวด บางตอนก็แสนเศร้า บางตอนก็น้ำเน่า หรืออาจจะมีความสุขเกินจริง ซึ่งเราไม่อาจคาดเดามันได้เลย บางเรื่องสิ่งที่คิดก็อาจจะไม่ใช่เพราะถูกหักมุมอะไรทำนองนั้น
“อย่าหายไปไหนอีกนะ ถ้าจะดูซีรีย์อะไรโทโมะไม่ว่าเลย แต่อย่าทำตัวให้เป็นห่วง”
“อย่าเป็นสามีขี้หวงไปหน่อยเลยน่า”
“จะจำทุกฉากที่นางเอกพระเอกเขาพูดกันเลยหรือไงฮะ” ผมเอื้อมมือไปบีบจมูกรั้นๆของเจ้าตัวเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“น่ารักดีออก ไหนว่าตัวเองเหมือนพระเอกไง ก็ทำให้แก้วเป็นนางเอกซักวันนึงไม่ได้หรือไง”
“อืม...ก็ได้ครับ งั้นคุณนางเอกคนสวยอยากทำอะไรหรือเปล่าครับวันนี้?”
“อยากเดินจับมือพระเอกท่ามกลางหิมะเหมือนในตอนจบซีรีย์ ทำให้แก้วได้ป่ะล่ะ?”
“เธอได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้เลยอึนซังน้อย นางเอกผู้ดื้อรั้นของคิมทันภาคไทย เชิญครับ” ผมภายมือให้ราวกับว่าแก้วเป็นเจ้าหญิงตัวเล็กๆที่กำลังตื่นเต้นกับแกที่ผมกำลังจะเนรมิตให้ ผมหาผ้าสีดำหนึ่งผืนมาปิดตาแก้วเอาไว้ก่อนจะพาเธอขึ้นรถแล้วขับออกไปเรื่อยๆ
ตราบใดที่ท้องถนนยังคงโล่งกว้าง ผมขอแค่เห็นเงารางๆของเธอยืนอยู่สุดปลายทาง แค่นั้นผมก็พร้อมที่จะไปต่อโดยไม่มองย้อนกลับไปภายหลัง
เดินจับมือท่ามกลางหิมะตกงั้นเหรอ? ไม่มีอะไรที่ยากเกินไปสำหรับสิ่งที่ผมจะทำเพื่อแก้วหรอก!
“D…DreamWorld”
“เย็นพอมั้ยครับคุณนางเอก” ผมเอื้อมมือมากุมมือแก้วเอาไว้หลังจากที่เราสองคนมายืนอยู่ท่ามกลางเมืองหิมะที่ร้างไร้ผู้คน ไม่มีเสยงคนจอแจเหมือนที่เขามาเที่ยวกันทั่วไป เพราะรอบนี้ผมเป็นคนเหมาไว้เอง
“นี่คือสิ่งที่นางเอกอย่างแก้วควรจะได้รับ โอ้มายก้อด โทโมะ นี่เมืองหิมะของเด็กๆนะ ไม่เหมือนในซีรีย์เลย” แก้วทำท่าจะร้องไห้จนผมต้องพูดปลอบใจเด็กไม่รู้จักโตให้เงียบเสียงลง
“ไว้มีเวลาแล้วจะพาไปแน่นอน เกาหลีอยู่แค่นี้เอง ผมขอโทษนะครับที่มีเวลาหาให้ให้คุณนางเอกได้แค่นี้ แต่นี่เร็วที่สุดแล้วที่ผมจะหามาให้ได้ แล้วไม่ต้องขอให้ไปเอาดวงจันทร์ดวงดาวมาให้ด้วยนะครับ บอกไว้เลยว่าผมเอามาให้ไม่ได้หรอก มีให้ได้แค่ความรักเท่านั้นล่ะครับคุณนางเอก”
“อ่าจริงๆเลย มานี่....” คนตัวเล็กตัดพ้อผมนิดๆก่อนจะกระโดดกอดผมเต็มแรง
“ถึงจะไม่ได้ไปโซลจริงๆแต่ที่นี่ก็เงียบดีนะ ได้อยู่กับโทโมะแค่สองคนด้วย”
“ลืมไปหรือเปล่าครับว่าผมเป็นพระเอกอยู่นะ” แก้วเบ้ปากนิดๆอย่างน่ารักก่อนที่ริมฝีปากนิ่มๆจะเคลื่อนเข้าหาผม...สัมผัสเพียงเบาๆ
“นี่คือของรางวัลที่พระเอกควรจะได้รับ ขอบคุณนะโทโมะน้อยยยย~”
“โทโมะน้อย?”
“คิกๆ เหมือนลูกแมวเลยนะโทโมะน่ะ”
“ฮะ?”
“ขี้สงสัยไง โทโมะน้อย~” นิ้วชี้เล็กๆเอื้อมมาจิ้มแก้มผมไปมาก่อนที่เจ้าตัวจะแก้เขินที่ผมมองเจ้าตัวด้วยสายตามีความหาย และดับอาการเหล่านั้นด้วยการก้มลงหยิบหิมะมาปาใส่หน้าผม
“ร้ายจังนะ”
“ไม่ร้ายแล้วโทโมะน้อยจะรักเหรอ ฮ่าๆ”
“เด็กบ้านี่”
“ทำไมล่ะ”
“เลิกเรียกโทโมะแบบนั้นนะ โทโมะเรียกแก้วได้คนเดียว หยุดนะ อย่าเรียก มันแปลกพิกลๆ เด็กบ้าบอกให้หยุดไง”
ขอโทดทีช่วงนี้ติดซีรีย์ ขอโทดๆ555555555555555555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
