Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
 
                                     She is mine
 
 
 
“แก้วจะร้องไห้แล้วนะ...” 
 
 
 
“ทำไม?” ผมหันไปถามคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าเหมือนคนกำลังคิดบางอย่างอยู่ในใจ ทำไมล่ะ ? อ้อนผมนิดเดียวไม่ได้เหรอ ผมชอบให้แก้วอ้อน...น่ารักดี
 
 
 
“อย่าทำให้เขิน...” เจ้าตัวตอบกลับเสียงอุบอิบ ผมแอบเห็นนะ แก้มใสๆที่ถูกเรือนผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตบดบังกลังขึ้นสีแดงระเรื่อ เหมือนลูกตำลึงสุก ในขณะที่คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมยุ่ง คาดว่าหลายคนคงรู้ดี...เด็กคนนี้ขี้เขิน ไม่ใช่แค่อายนะ แก้วน่ะ...เขินง่าย...แล้วก็... ’ร้อน’ ง่ายมากๆด้วย
 
 
 
“พักหลังมานี่โทโมะไม่เห็นแก้วเขินใส่มานานแล้วนะ นะ...อ้อนนิดนึงก็ยังดี”
 
 
 
“...”
 
 
 
“เอาตรงๆเลยนะ ตอนนี้โทโมะอยากให้แก้วงอน...อยากให้อ้อน...อยากให้เอาแต่ใจ”
 
 
 
“...”
 
 
 
“โทโมะอยากง้ออ่ะ...คิดถึง” ผมพูดเพราะผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ พักหลังๆมานี่ตั้งแต่มีเรื่อง ผมไม่ค่อยเห็นแก้วง๊องแง๊งใส่ ไม่อ้อนผม ไม่งอนผม บอกตรงๆว่าผมคิดถึงโมเมนต์แบบนั้น ผมอยากให้ทุกอย่างระหว่างเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆ ไม่มีใครมาคอยแทรกกลาง มีแค่เราสองคน
 
 
 
ผมไม่ชอบอะไรที่วุ่นวาย ผมชอบให้แก้วดื้อใส่ ถึงจะเหนื่อยกายแต่มันสุขใจบอกไม่ถูก
 
 
 
“เดี๋ยวนี้แก้วต่างหากนะที่ต้องง้อโทโมะ คนอะไรเดี๋ยวนี้ขี้งอนเป็นบ้าเลย”
 
 
 
“นะ...” เมื่อเห็นเจ้าตัวทำท่าจะไม่ยอมทำตามที่ผมร้องขอ ผมเลยต้องอ้อนวอนนิดนึง ปกติผมก็ไม่ค่อยได้หวานกับแก้วมากนักหรอกนะ ไม่สิ...ก็บ่อยนะ แต่ผมเห็นว่ามันคงไม่พอหรอก ผมอยากหวานใส่ทุกๆวัน ถ้าแก้วจะไม่เลี่ยนตายไปซะก่อน
 
 
 
“งอแง”
 
 
 
“นะ...คนดี”
 
 
 
“บอกหน่อยนะว่าผู้หญิงคนนั้นมาหาโทโมะทำไม...เขาทำให้แก้วหึง” ยัยตัวเล็กยื่นแก้มพองๆเข้ามาถูกับแก้มผมเบาๆ มือเรียวเอื้อมมากุมมือผมเบาๆ แล้วเขย่าแขนผมใหญ่เหมือนเด็กที่อยากรู้อะไรแล้วจะต้องรู้ให้ได้
 
 
 
“หึงเลย?”
 
 
 
“แก้วไม่ชอบให้เขาเข้ามาวุ่นวายกับโทโมะ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนที่เขายังเป็นแฟนกับโทโมะอยู่...แก้วไม่ชอบ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน...ตั้งแต่ตอนนั้นที่โทโมะแนะนำเขาในฐานะแฟนในวันที่แก้วนั่งรถกลับบ้านด้วย แก้วรู้ดีว่าคิดแบบนั้นมันไม่น่ารักเลย แก้วเป็นเด็กที่แย่...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“แก้วงอน แก้วไม่พอใจที่โทโมะไม่รอแก้วไม่รับแก้วกลับบ้านด้วย ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่มาโทโมะก็คงจะอยู่กับแก้ว...ไม่ชอบเลยเวลาเห็นเขากับโทโมะอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขามาหาที่กองถ่ายโฆษณา ไม่ชอบ แก้วหึง...ทั้งที่ตอนนั้นเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แก้วไม่ชอบเขา ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบเขา...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“แก้วเป็นเด็กที่แย่จริงๆใช่มั้ยล่ะที่คิดแบบนี้ ยอมรับนะ...แต่ตอนนี้โทโมะเลิกกับเขาแล้ว แล้วโทโมะก็...ก็...”
 
 
 
“ก็...ก็อะไร หืม?”  ผมกุมมือยัยตัวเล็กแน่นไม่ยอมปล่อยพลางเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ถึงเราจะคบกันก็จริงแต่ก่อนหน้านั้นผมไม่เคยรู้ความรู้สึกแก้วเลย ผมอยากรู้นะ...อยากรู้ว่าแก้วคิดยังไง
 
 
 
“ก็เป็นของแก้ว...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“แก้วเบื่อเขาเวลาที่เขาแสดงความเป็นเจ้าของโทโมะ ทั้งที่แก้วเจอโทโมะก่อนอ่ะ ไม่รู้...แก้วเป็นเด็กนิสัยไม่ดีๆๆๆๆเลยตอนนั้นเพระราแก้วไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้น เขาต่างหาก...ที่ไม่มีสิทธิ์”
 
 
 
“...”
 
 
 
“บอกหน่อยนะว่าเขามาทำไม...แก้วไม่ใจเขา เขาชอบทำให้แก้วหึง” แก้วอ้อนได้น่ารักเสมอเลย ดวงตากลมใสมีน้ำตาหล่อเลี้ยงพราวระยับมองผมด้วยแววตาขี้สงสัย มือเรียวก็เขย่าแขนผมไปด้วย ด้วยความอยากรู้ ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มยู่นิดๆ ดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
 
 
 
“แก้ว...น่ารัก”  ผมยังไม่ได้ตอบคำถามของแก้ว แต่ที่พูดออกไปเพราะอยากพูด เป็นซะแบบนี้ผมก็หวงมากเป็นธรรมดา
 
 
 
 
 
            แก้วยิ่งโตก็ยิ่งสวย ยิ่งน่ารักขึ้น ไว้ผมยาวแบบนี้แล้วดูเป็นสาวใหญ่เลย ผมไม่ชอบเหมือนกันแต่จะไปห้ามอะไรก็ไม่ได้ แก้วว่าไงผมก็ต้องว่าตามอยู่แล้ว ขัดใจคุณเธอได้เหรอ เดี๋ยวได้งอนผมใหญ่เลยล่ะ ถึงผมจะบอกว่าชอบเวลาเธองอนนะ แต่บทจะง้อยากก็ง้อยากได้โล่เลย
 
 
 
“อยากให้รถติดแบบนี้นานๆจัง”
 
 
 
“บอกมาน้า...” เจ้าตัวเขย่าแขนผมใหญ่ที่ผมไม่ยอมบอกเสียที อยากหัวเราะใส่เหลือเกินแต่ก็กลัวแม่คุณจะอารมณ์เสีย
 
 
 
“คือเบลล์เขามา...”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เบลล์ มาทำอะไรที่นี่อีก!” ทันทีที่ผมกลับเข้ามาภายในห้องตัวเองได้ ก็เห็นเจ้าของร่างบางที่เป็นอดีตคนรักของผมอยู่ในนี้ด้วย ผมไม่แปลกใจหรอกนะที่เธอจะมีคีย์การ์ดคอนโดผม เบลล์อยากได้อะไรไม่ใช่เรื่องยากนักหรอก เหอะ!
 
 
 
“ทำไมถึงรักมัน” เธอเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบ เย็นชาจนน่าใจหาย
 
 
 
“อย่าเรียกแก้วว่ามัน ขอร้องเราจบกันแล้วก็ควรจะให้มันจบๆไป โทโมะขอร้องนะ...เห็นแก่ที่เราเคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน อย่ายุ่งกับแก้ว...อย่าทำร้ายหัวใจของฉัน”
 
 
 
“เรามีความรู้สึกดีๆให้กันงั้นเหรอ! นายต้องพูดว่าฉันต่างหากที่มีให้นายอยู่ฝ่ายเดียว นายไม่เคยรักฉัน ตลอดเวลาที่เราคบกันนายรักแต่มัน ใช่มั้ย! นายโกหกทุกคน โกหกฉัน คนอย่างนายมันก็แค่คนขี้ขลาดต่อความรู้สึกตัวเอง”
 
 
 
“คนทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง ที่โทโมะไม่บอกใครก็เพราะต้องการให้พี่เคนจิสบายใจ เบลล์เองที่มาหาฉันถึงที่นี่ก็มีเหตุผลเหมือนกันใช่มั้ย แล้วแบบนี้ยังต้องการอะไรอีก”
 
 
 
“อย่างน้อย...ตอนที่เราคบกัน นายน่าจะแกล้งแสดงออกสักนิดว่านายรักฉันบ้าง...รู้มั้ยว่าฉันอิจฉาผู้หญิงคนนั้น...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“แค่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรแต่โทโมะก็ยังรัก ผิดกับฉันที่ทำทุกอย่าง...แต่นายกลับไม่เคยรัก” เธอร้องไห้ออกมาจนผมรู้สึกสงสาร แต่จะให้ผมบังคับใจตัวเองกลับไปรักเบลล์มันก็ดูจะเกินกำลังผมไป ผมเจ็บมามากแล้ว แก้วเองก็เจ็บมาไม่น้อย
 
 
 
“เบลล์คิดผิดแล้ว แก้วเองก็เจ็บปวดไปไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น เบลล์คิดบ้างมั้ยว่าตอนที่แก้วเห็นเราคบกัน...แก้วรู้สึกยังไง แต่เขาก็ไม่เคยแสดงออก เขาควบคุมทุกอย่างแล้วเบลล์ล่ะ ทำไมถึงไม่ควบคุมตัวเอง”
 
 
 
“นายก็พูดได้นี่ ฉันไม่ได้แสนดีเหมือนคนที่นายรัก! ฉันมันเป็นแค่นางร้ายในละคร แต่ใครจะรู้ว่าฉันคนนี้รักนายแค่ไหน ฉันปฏิเสธทุกคนที่เข้ามารวมถึงพี่ชายของนาย นายมันโง่โทโมะ ที่ทิ้งฉัน นายมันโง่...ฮึก”
 
 
 
 
 
            ผมหมดคำพูดที่จะหามาอธิบายแล้วจริงๆ เบลล์ร้องไห้เจือสะอื้นและผมก็ทำได้เพียงแค่บีบไหล่เธอเบาๆ ไม่ได้ดึงเธอเข้ามากอด ผมไม่อยากทรยศความรู้สึกตัวเอง ไม่อยากทรยศแก้วด้วยการกอดผู้หญิงคนอื่นไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม...อ้อมแขนของผมมีไว้กอดแค่แก้วคนเดียว
 
 
 
แต่...คนที่เป็นฝ่ายกอดคือเบลล์  
 
 
 
 
“นายกอดฉัน...เป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย”
 
 
 
“...”
 
 
 
“นะโทโมะ..” เบลล์กระชับอ้อมแขนรัดร่างกายของผมให้แน่นขึ้นจนผมไม่สามารถพูดอะไรออก ผมรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลซึมสาบเสื้อของผมจนเปียกชุ่ม เลยไม่อยากจะต่อว่าอะไรเธออีกได้แต่ยกมือลูบหลังอดีตคนรักเบาๆ และอยากให้เธอผละออกโดยเร็ว
 
 
 
“...เบลล์ โทโมะคือ...อะ”
 
 
 
 
 
            ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อจากนั้น ริมฝีปากบางก็ฉกวูบลงบนริมฝีปากของผมฉับพลัน วินาทีนั้นเหมือนหัวใจหยุดเต้น มันไม่ใช่ความรู้สึกยินดีเหมือนตอนที่เจ้าของริมฝีปากนั่นเป็นแก้ว ผมผลักร่างระหงออกอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้ทุกอย่างเกินเลยไปมากกว่านี้...อย่างน้อยผมก็ยังขึ้นชื่อว่าผู้ชาย
 
 
 
“ฉันรักนาย รักมากแล้วก็จะรักตลอดไป”
 
 
 
“กลับไปซะ”
 
 
 
“โทโมะ”
 
 
 
“บอกให้กลับไป!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จูบกันด้วย?!”
 
 
 
“เปล่าน๊า...”
 
 
 
“จูบกันจริงๆด้วย!” ใบหน้าอ่อนใสช้อนมองผมด้วยสายตาเคืองขุ่นน้ำเสียงแง่งอนแบบนั้นคงไม่ต้องให้บอกว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังรู้สึกแบบไหน
 
 
 
“ก็เขาจูบก่อนให้ทำยังไงล่ะ”
 
 
 
“โทโมะ...แก้วไม่ชอบ” พอพูดมาถึงเรื่องนี้เจ้าตัวหันหน้าหนีผมไปนั่งพิงหัวอยู่กับกระจกข้างตัวทันที เป็นงั้นไปสิ นี่ผมอุตส่าห์เล่าทุกอย่างให้ฟังแบบไม่มีปิดบังเลยนะ
 
 
 
“แล้วจะให้จูบแต่แก้วคนเดียวหรือไง ขอจูบคนอื่นบ้างซี้...”
 
 
 
“...!” เงียบ! แค่ผมพูดเล่นนิดเดียวเจ้าตัวงอนจนได้เรื่องเลยแหะ ผมแอบเห็นนะว่าแก้มใสๆนั่นพองออกอย่างขัดใจ อดไม่ได้ที่จะต้องยื่นนิ้มไปจิ้มแก้มป่องๆนั่นแต่กลับถูกนิ้วเล็กๆเกี่ยวมือออก
 
 
 
“พูดเล่นน๊า...คนดี ถึงแล้วครับลงกันเถอะ” ได้งอนสมใจผมเลยล่ะทีนี้ ผมได้แต่เอื้อมมือไปล่นเส้นผมตรงเสี้ยวหน้าของเจ้าตัวเบาๆ แต่แก้วก็ยังทำเมินหน้า
 
 
 
“...”
 
 
 
“ขอโทษครับ”  ผมโน้มตัวไปจูบหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆ  ผมรู้ดีว่าแก้วชอบแบบไหน เจ้าตัวชอบให้ผมกอด...จูบเบาๆ แล้วก็เล่นผมเวลาจะนอน เห็นมั้ย ผมว่ารู้จักผู้หญิงคนนี้ดีแค่ไหน
 
 
 
“ไม่ได้โกรธซะหน่อย หว้า...ตามไม่ทันแก้วเลย” เจ้าตัวหันกลับมาหัวเราะร่า แถมยังจิ้มแก้มผมอย่างแรงแลวกระโดดลงจากรถเข้าตึกไปโดยไม่รอผมซะอย่างนั้น ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้!
 
 
 
“แหม เปิดตัวแล้วก็ใช่ว่าจะหวานกันเกินหน้าเกินตาเพื่อนนะครับ”
 
 
 
“อะไรวะเขื่อน” ไอ้เพื่อนตัวดีออกปากแซวผมมาแต่ไกล
 
 
 
 
 
            แต่ถ้าวันไหนผมไม่ได้ยินเสียงแซวของเขื่อนผมก็คงรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างมันขาดหายไป มันล้อผมแบบนี้มาตั้งแต่แรก ตอนนั้นแก้วเขินใหญ่ที่เราสองคนนอกจากจะโดนแฟนคลับจ้นกันแล้วยังมาโดนไอ้เพื่อนซี้อย่างเขื่อนล้ออีก แต่ก็ยอมรับเหมือนกันว่าไอ้เขื่อนน่ะ...เป็นอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมกับแก้วรู้จักกันมากขึ้น
 
 
 
 
            ถ้าไม่มีเขื่อนคอยช่วย ป่านนี้ผมกับแก้วก็คงไม่รู้ใจตัวเองหรอกพูดจริงๆนะ ถ้าแฟนคลับหลายๆคนรักผมกับแก้ว ผมก็อยากจะบอกพวกเขาเหล่านั้นเหมือนกันว่าผมก็รักพวกเขาไม่แพ้กันและอยากให้พวกเขารักเขื่อนด้วยอีกคน ระหว่างผมกับไอ้เขื่อนมีอะไรที่มากกว่านั้น เอ่อ...ไม่ใช่เรื่องที่หลายคนคิดไปไกลหรอกนะ ผมหมายถึงเรื่องราวระหว่างผม...แก้ว...และผู้ช่วยคนสำคัญอย่างเขื่อน
 
 
 
 
 

 
ขอบคุณที่อ่าน เพราะถ้าไม่มีพวกคุณ นุกก็ไม่รู้จะเขียนไปทำไมเหมือนกัน
 
ขอบคุณที่ทำให้นุกเป็นนักเขียนตามที่ฝันได้ถึงแม้จะเป็นเพียงฟิคโทโมะแก้ว
 
ขอบคุณทุกคำทักทายทุกเม้น ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เรารู้จักกัน
 
แม้ว่าเราจะอยู่กันคนละที่ คืนนี้ดึกแล้ว...หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ทีเคน้อย :)
 
#วันนี้จริงจังนะเพราะรู้สึกว่าเวลามันเดินเร็วเข้าไปทุกที บ้ายบาย