Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 

 

                                             ใต้ผืนฟ้ามีความรัก

 

 

 

 

 

KANJI’S PART 

 

 

 

            บางทีผมก็ควรยอมรับอะไรหลายๆอย่างได้แล้ว คนเรานี่ก็แปลก...รู้ทั้งรู้ว่าดันทุรังไปก็มีแต่เจ็บแต่ก็ยังไม่ก้าวถอยออกมา ในขณะที่ก็รู้นะว่าสุดท้ายแล้วผลลัพธ์มันจะต้องออกมาในรูปแบบไหน ผมกับเบลล์เป็นเพื่อนกันมานาน ความผูกพันที่ผมมีให้เธอไม่ได้ใช้เวลาแค่วันสองวันลบล้างมันออกไปได้...ถึงแม้เธอจะทำได้ก็ตาม แต่นั่นไม่ใช่ผม

 

ผมทำไม่ได้...

 

“นายไม่ควรรู้สึกอะไรกับฉัน เพราะนายรู้ว่าฉันรักโทโมะ...ฉันรักน้องชายแท้ๆของนาย!”

 

            ตอนนี้เราสองคนนั่งดื่มกันอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งย่านชานเมืองเพื่อหลบหลีกความวุ่นวายทั้งหมด อันที่จริงผมไม่ได้อยากจะมาสักเท่าไหร่ แต่เบลล์คะยั้นคะยอให้ผมมาด้วยเพราะเธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่างกับผม...ที่ผมไม่อยากมาเพราะรู้ดีว่ามันต้องเป็นเรื่องนี้ยังไงล่ะ

 

“ไม่เห็นต้องคิดมากเลยนี่นา...เธอก็ทำเป็นลืมๆมันไปซะ ฉันก็จะไม่คิดอะไรแล้วเหมือนกัน ฮะๆ”

 

 

“นายพูดง่ายนะเคนจิ! นายเองก็รู้ว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้...เลิกยุ่งกับฉันซะ ต่อไปนี้เราต่างคนต่างเดิน”

 

 

“ถ้าเธอต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ฉันก็ขัดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แต่ที่อยากจะบอกก็คือ...ความรู้สึกของคนเรามันไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายๆนะเบลล์ ถ้าเบลล์เปลี่ยนใจจากโทโมะได้เมื่อไหร่...มาสอนฉันด้วยก็แล้วกัน” ผมยกเครื่องดื่มรสชาติร้อนแรงขึ้นดื่มจนหมดแก้วรวดเดียวก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้น

 

 

ผมไม่อยากอยู่ให้เขาดูถูกความรักอีก...

 

 

“ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจจากโทโมะ! นายได้ยินมั้ย...ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะกลับไปทวงโทโมะคืน!”

 

 

            เสียงของเธอตะโกนไล่หลังผมมาแข่งกับเสียงอันดังภายในผับ แต่ช่วงที่เธอพูดมันเป็นช่วงเวลาที่เสียงเพลงกำลังจะหยุดลงพอดี เสียงนั้นเลยดังติดหูผมอย่างช่วยไม่ได้ โอเค ถ้าเรื่องทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ผมก็คงต้องยอมรับ จะให้ทำยังไงล่ะเนอะ ก็คนมันไม่มีใจ!

 

END KENJI’S PART

 

 

 

 

 

“หยุด...ห้ามซนนะ!”  ฉันผลักใบหน้าหล่อๆ ออกก่อนที่คนชอบฉวยโอกาสจะยื่นหน้ามาจูบฉันได้ จะบ้าเหรอไง...นี่มันหน้าบ้านฉันนะ ป่านนี้ป๊า ม๊า แล้วก็พี่กิ่งอยู่ครบทีมเลยล่ะ ขืนสามคนออกมาเห็นเข้าน้า...แก้วตายแน่ ตายแบบจริงๆเลยล่ะ

 

 

“โธ่ เดี๋ยวก็จะไม่ได้เจอกันละนะ คอนโดก็ไม่ยอมนอนเกิดคิดถึงที่บ้านขึ้นมาซะงั้น”  อันที่จริงแล้วฉันอยากอยู่ให้ห่างเขามากกว่า สาบานเถอะว่าฉันอยู่ใกล้เขาไม่ได้ โทโมะชอบซนกับฉันนะ อยู่ใกล้ทุกวันฉันไม่ตายพอดีหรอกเหรอ T^T

 

 

“อ้าว คนเขามีพ่อมีแม่มีพี่สาวให้ต้องคิดถึงนี่ ทำอย่างกับโทโมะไม่มี ชิ” ฉันเบ้ปากใส่คนที่ทำท่าโอดครวญจะเป็นจะตายให้ได้ แต่พอฉันพูดเขากลับชะงักไปแล้วหันกลับไปถอนหายใจยาวๆ

 

 

“...”

 

 

“คิดมาเรื่องพี่เคนจิเหรอ ขอโทษนะ”

 

 

 

พอเห็นเขาเงียบไปฉันเองก็แอบรู้สึกผิดที่ไปพูดกระเทือนใจเขา โทโมะเคยเล่าให้ฟังว่าเขากับพี่เคนจิสนิทกันมากด้วยความที่เป็นผู้ชายเหมือนกันก็เลยทำให้เขาติดพี่ชายมากกว่าพี่สาวอย่างพี่มากิ แล้วอีกอย่างเขาบอกว่าพี่เคยจิเป็นพี่ชายที่แสนดีมากๆเลยล่ะ เขามักเสียสละให้น้องอยู่เสมอ จนมาเกิดเรื่องเข้าแบบนี้โทโมะก็เลยรู้สึกผิดหวังในตัวพี่ชายที่เขารักเหมืนพ่ออีกคน...ความจริงฉันก็มีส่วนผิดนะ ที่ทำให้โทโมะต้องผิดใจกับพี่ของเขา

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากน่ะ เข้าบ้านไปได้แล้วไป ป่านนี้ป๊าแม่แล้วก็พี่สาวเราเค้าเป็นห่วงแย่แล้ว ดูดิ ยัยกิ่งไม้แห้งยืนเท้าสะเอวรอเชือดแก้วอยู่หน้าบ้านโน่น” โทโมะเอื้อมมือมาโยกหัวฉันเล่นเบาๆก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางพี่กิ่งที่ยืนหน้าคว่ำอยู่

 

 

แฮ่ จริงๆด้วย ฉันตายแน่เลย ._.

 

 

 

“กลับบ้านได้แล้วเหรอยัยน้องตัวดี นี่ไอ้ผีดิบมันกักตัวแกไว้หรือเปล่า ?”  พี่กิ่งถามฉันขึ้นทันทีหลังจากที่ฉันเดินเข้าบ้านมา

 

 

“เปล่าหรอก แค่ช่วงนี้เรียนหนัก งานเยอะก็เลยพักที่คอนโดอ่ะ บ้านเราอยู่ไกลไม่อยากให้ม๊าขับรถไปรับหลายๆรอบ ไม่เกี่ยวกับโทโมะหรอก นี่...แล้วพี่ก็เลิกเรียกเขาว่าผีดิบเหอะ ตอนนี้เขาไม่ใช่แล้วน้า~”

 

 

“แล้วนั่นไปเอาแหวนใครมาใส่อ่ะ ?”  ฉันรีบซ่อนมือไว้ทางด้านหลังพลางไม่กล้าสบตาพี่สาวตัวเองด้วยความเขิน

 

 

“อ๋อ...อ่อ...”

 

 

 

“ไอ้ผีดิบสินะ”  พี่สาวฉันรู้จักฉันดีเสมอเลยล่ะ ไม่แปลกเลยที่ฉันจะรักพี่กิ่งมาก ถ้าโทโมะรักพี่เคนจิเหมือนพ่ออีกคนฉันก็รักยัยนี่ไปไม่น้อยกว่าม๊าหรอกน่า

 

 

“ก็แค่สวมเล่นๆเฉยๆ ไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้งหรอกน่า ขึ้นบ้านเหอะ ถ้าอยากรู้อะไรเดี๋ยวเล่าให้ฟังยาวๆเลยคืนนี้ นะ...”  ฉันดันแผ่นหลังพี่กิ่งขึ้นบ้านก่อนจะเข้าไปหาป๊ากับม๊าด้วยความคิดถึงและขอตัวขึ้นมาคุยกับพี่กิ่งเรื่องที่ยังค้างคากันอยู่

 

 

“เล่ามาให้หมดไอ้น้องตัวแสบ ไอ้ผีดิบมันเคลียร์กับผู้หญิงของมันหรือยัง แล้วยัยนั่นมาหาเรื่องแกหรือเปล่า?”

 

 

“มันมีอะไรมากกว่าที่พี่คิดอีก”  ฉันถอนหายใจเฮือกยาวก่อนจะเล่าความจริงทุกอย่างให้พี่สาวคนเดียวฟังอย่างไม่ปิดบัง ฉันไม่อยากเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียว อย่างน้อยฉันเชื่อว่าพี่กิ่งสามารให้คำปรึกษาฉันได้

 

 

“อะไรนะ!!!” พี่กิ่งยกหมอนฟาดดังปักจนนุ่นข้างในปลิวว่อนเมื่อได้ฟังที่ฉันเล่า

 

 

“ตามนั้นแหละพี่”

 

 

“ไอ้ผีดิบไม่ได้คบกับยัยนั่นเพราะความรักแต่เพราะถูกพี่ชายขอร้อง เพราะพี่ชายมันรักผู้หญิงคนนั้น และแกก็เกือบจะโดนไอ้งั่งนั่นปล้ำแต่โทโมะไปช่วยไว้ได้ทัน ? เรื่องใหญ่แบบนี้ทำไมแกไม่บอกฉัน...รับรองเลยว่าถ้าแกพูดแค่คำเดียวฉันจะตามไปเด็ดหัวไอ้พวกบ้านั่นทุกคน ชิส์!”

 

 

“ใจเย็นน่าพี่กิ่ง แก้วว่ามันไม่มีอะไรแล้วล่ะ โทโมะคงจัดการได้”

 

 

“แกเชื่อเหรอ ?”

 

 

“เชื่อสิ เพราะเขาคือคนที่แก้วรัก ถ้าแก้วไม่เชื่อโทโมะแล้วจะให้แก้วเชื่อใคร”  ฉันพูดเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันมั่นใจว่าโทโมะปกป้องฉันได้

 

 

“เหอะ! มันทำแกเสียใจมากี่ครั้งแล้ว ฉันไว้ใจมันได้ป่ะแก้ว?”

 

 

“เขาคือว่าที่น้องเขยพี่นะ ฮะๆ”  ฉันพูดติดตลกนิดๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูตึงเครียดจนเกินไป อันที่จริงพี่กิ่งก็ไม่ได้อคติอะไรกับโทโมะหรอก โทโมะก็แค่ชอบกวนประสาทพี่สาวฉัน ยัยพี่กิ่งก็เลยหมั่นไส้ ความจริงแล้วพี่กิ่งไม่ได้คิดอะไรหรอก ฉันรู้ดี

 

 

“แหวะ! ไอ้น้องเขยหื่นๆ ที่จ้องจะขย้ำแกทุกเมื่อที่มีโอกาสแบบนี้เนี่ยนะ ฉันไม่รับมันเป็นน้องเขยหรอก”

 

 

“ปะ...เปล่านะ”  ทำไงดีล่ะ ตอนนี้หน้าฉันคงแดงมากเลยที่พี่กิ่งพูดเรื่องนั้นขึ้นมา ถึงแม้จะแค่แซวก็เหอะนะ ฉันไม่ไดอยากได้ยินนี่นา นี่อีกซักพักโทโมะคงโทรมาหาฉันล่ะ คงใกล้ถึงคอนโดเขาแล้วมั้ง

 

 

Ring! Ring!

 

นั่นไง! ไม่ทันขาดคำเลยเชียว

 

 

“ไอ้ปลาไหลญี่ปุ่นโทรมาหาอ่ะดิ บอกมันสิฉันฝากถามหน่อย...ไม่เจอกันแป๊บเดียวจะตายหรือไง”

 

 

“คิกๆ...ว่าไง ถึงแล้วเหรอ”  ฉันหัวเราะคิกคักกับคำพูดของพี่กิ่งก่อนจะหันไปตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่ว่า ทันทีที่อีกฝ่ายตอบกลับมานั่นทำให้ฉันแทบช๊อคไปเลยล่ะ

 

 

[ถึงแล้ว]

 

 

“เป็นไรเปล่าอ่ะ ทำไมเสียงดูเครียดๆนะ”

 

 

[ถึงหน้าต่างห้องแก้วแล้ว เปิดให้หน่อย]

 

 

“ฮะ?!”  บ้าเอ้ย! ทำไมโทโมะถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้นะ ฉันมองไปทางหน้าต่างข้างห้องก่อนจะพบเงาสูงใหญ่ของใครบางคนอยู่หลังผ้าม่าน นี่ดีนะที่พี่กิ่งนั่งหันหลังอยู่เลยไม่ทันเห็นน่ะ ไม่งั้นเขาตายแน่เลย

 

 

[ฮะ อะไรยัยตัวดี เปิดประตูให้หน่อยครับ อยู่ตรงนี้นานๆแล้วมันหวิวนะ]

 

 

“ทำไม ? ไอ้ผีดิบมีชู้เหรอ?”  เสียงพี่กิ่งเอ่ยแทรกขึ้นมานั่นคงทำให้โทโมะรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว เขาเงียบไปเลย

 

 

“เปล่าหรอกพี่ โทโมะ...เอ่อ...โทโมะเค้า เค้าบอกให้แก้วร้องเพลงให้ฟังไม่งั้นนอนไม่หลับ พี่ออกไปก่อนนะ คือแก้วเขินอ่ะ นะ...”

 

 

“โอ้ย! เปิดเทปเองสิยะ ฉันยังคุยกับแกไม่จบเลยนะ”

 

 

“เอาน่าไว้พรุ่งนี้เราคุยกันต่อ แก้วสัญญาว่าจะอยู่บ้านให้พี่ซักไซ้อีกหนึ่งอาทิตย์ โอเค้?” 

 

 

“เออๆ! เรื่องมากจริง ฉันไปก็ได้ อย่ากล่อมกันจนเช้าล่ะ”   พอพี่กิ่งออกจากห้องไปปุ๊บฉันก็รีบวิ่งไปกดลีอกประตูห้องทันที แหงสิ! ถ้าเกิดพี่กิ่งมาเห็นเข้ามีหวังได้อาละวาดบ้านแตกแน่ แต่ตอนนี้คงต้องขอไปจัดการกับไอ้ตัวยุ่งข้างหน้าต่างก่อน เกิดใครผ่านไปผ่านมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องถึงแม้ว่ามันจะมีต้นสูงใหญ่บังอยู่ก็เหอะนะ

 

 

“ยัยกิ่งไม้แห้งไปแล้วเหรอ”

 

 

“น้อยๆหน่อย เรียกพี่สาวแก้วดีๆไม่เป็นหรือไง คนบ้านี่”  โทโมะกระโดดข้ามระเบียงเข้ามาข้างในห้องฉัน อยู่ๆเขาก็รวบฉันเข้าไปกอดเฉย เหอะ! ฉันจำได้ว่าเราห่างกันไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำนะ

 

 

“ทำเหมือนพี่สาวแก้วเรียกชื่อโทโมะดีตาย”  โทโมะเบ้ปากก่อนจะคลายอ้อมกอดจากฉันแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงไปนอนแผ่หราอยู่บนเตียง ร้อนถึงฉันต้องรีบตามไปฉุดร่างหนักๆนั้นให้มาคุยกันให้รู้เรื่องเพราะเวลานี้เขาควรกลับคอนโดเขาไปได้แล้ว

 

 

“นี่ แล้วมานอนอะไรตรงนี้ ทำไมไม่กลับไป แล้วรถล่ะ ?”

 

 

“จอดอยู่ปากทางโน่น ไม่เอาอ่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว ง่วง”  ว่าแล้วเขาก็คว้าหมอนมาปิดหน้าเอาไว้แล้วฟุบหลับไปเลย ได้ไงล่ะ คิดจะมาชิ่งหนีกันแบบนี้ดื้อๆเลยเหรอ ฝันไปเถอะ!

 

 

“นี่...กลับไปเดี๋ยวนี้เลย ถ้าที่บ้านแก้วรู้เข้า เราตายแน่นะ”

 

 

“...”

 

 

“โทโมะ!”

 

 

“เงียบน่ะ”  ดูเหมือนโทโมะจะรำคาญฉันไม่น้อยเลยนะ เขาคว้าตัวฉันเข้าไปใกล้แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของเราสองคนไว้...กอดฉันแน่นๆ แล้วซบใบหน้าหล่อๆลงเลยไหล่ฉัน

 

 

“จะเอางี้ใช่มั้ย”   ฉันถอนหายใจยาวๆเมื่อรู้ว่าพูดไปก็เหมือนพูดกับสายลมและอากาศในเมื่อเจ้าตัวไม่ไดคิดจะฟังอะไรฉันอยู่แล้ว แถมยังมาหลับใส่กันดื้อๆแบบนี้อีก ไม่เข้าใจเลยนะเนี่ยว่าทำไมโทโมะไม่ยอมกลับคอนโดตัวเองไป จะมาเสี่ยงปีนบ้านฉันเพื่ออะไร เข้ามาหลับ ?...แค่นี้ ?

 

 

“เลิกสงสัยได้แล้ว แค่อยากนอนกอดเฉยๆ หลับซะ”   โทโมะตอบกลับฉันทั้งที่ฉันไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกไป เขาคงรู้แหละว่าฉันกลังคิดอะไรอยู่ โทโมะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและฉันก็ค่อยๆปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนเพลีย...อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ อุ่นจัง

 

 

Ring! Ring! Ring!

 

            เสียงนาฬิกาปลุกที่ฉันตั้งไว้ตอนตีสี่ครึ่งดังขึ้น ฉันงัวเงียพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งออกแล้วหันไปเขย่าแขนโทโมะที่ยังคงหลับสนิทเพื่อปลุกให้เขาตื่นและกลับไปก่อนที่คนที่บ้านฉันจะตื่น และนั่นหมายความว่าเขาอาจจะถูกรุมประชาทัณฑ์โดยมีแกนนำคือพี่สาวของฉัน

 

 

“โทโมะ ตื่นเร็ว จะเช้าแล้วนะเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า คนบ้า! ตื่นๆๆๆๆ”

 

 

“อืออออ...เงียบๆได้มั้ย!”  อกจากจะไม่ยอมตื่นดีๆ เขายังผลักหัวฉันออกด้วย ให้ตายเถอะ!

 

 

“กลับไปได้แล้ว! คนเขาไล่แล้วยังไม่ไปอีกใช่มั้ย!” ฉันฟาดต้นแขนเขาแรงๆอย่างหมั่นไส้ โทโมะชอบทำให้ฉันตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าตื่นเต้นได้ตลอดเวลาเลยอ่ะ ไม่ชอบเลย เขาชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย!

 

 

“ไล่ ? โอเค แก้วเลือกที่จะใช้คำนี้ใช่มั้ย...”  อะ...อะไรล่ะ! โทโมะหันหน้าหนีฉันไปอีกทางเพื่อบอกให้รู้ว่าเขาไม่พอใจมากที่ฉันออกปากไล่เขาแบบนี้ ทั้งที่เขายอมเสี่ยงปีนเข้ามาหาฉัน ทั้งไม่ยอมกลับบ้าน แต่ฉันกลับไล่เขา

 

 

“นี่...งอนเหรอ ?”  ฉันเอื้อมมือไปเขย่าแขนเขาเบาๆ แต่อีกฝ่ายกลับไปไม่พูดจาแถมยังสะบัดไหล่ไปอีกทาง เอาล่ะนะ ต่อให้เขาพูดว่าไม่งอฉันก็ไม่มีวันเชื่อหรอก ทำไงดีเนี่ย! ผู้ชายคนนี้ ‘เด็ก’ เข้าทุกวันๆล่ะนะ

 

 

“...”

 

 

“ขอโทษน้า แก้วไม่ได้ตั้งใจ”

 

 

“...”

 

 

“ใจแข็งจัง”  อุตส่าห์ง้อแล้วนะเนี่ย เหนื่อยเป็นบ้าเลย ผู้ชายอะไรตัวโต๊โตแต่ทำนิสัยเหมือนเด็กเล็กที่ถูกขัดใจ ฉันยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มนิ่มของเขาเบาๆแต่อีกฝ่ายกลับเขยิบตัวออกห่าง อ้าว! เป็นงั้นไป กลายเป็นว่าตอนนี้ฉันทำอะไรก็ดูจะผิดไปหมดเลยสินะ

 

 

“...”

 

 

“แหวนสวยจัง ไม่ให้คืนนะ”  ฉันยื่นมือข้างที่เขาสวมแหวนให้ไปหยุดอยู่ตรงหน้าแต่โทโมะก็ยังหันหน้าหนีอีก คราวนี้เขาฟุบลงกับหมอนไม่มองหน้าฉันเลย แล้วกันสิ ไม่ได้ผลแหะ! ฉันเองก็เริ่มหมดมุกแล้วด้วย

 

 

“...”

 

 

 

“ขอโทษๆๆๆๆๆๆ พ่อปลาดิบน้อยเลิกงอนเถอะน้า”  และนี่คือวิธีสุดท้ายของฉันแล้ว...

 

 

            ฉันเดินอ้อมไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะค่อยๆแทรกตัวลงไปนอนเบียดกับโทโมะ เขาไม่ได้พูดอะไรแต่อ้อมแขนของเขาเลือกที่จะกระชับกอดฉันแน่น แค่นี้แหละ...โทโมะง้อไม่อยากหรอก แค่ต้องเอาใจนิดนึง ฉันซุกหน้าลงตรงหน้าอกของเขาแล้วหลับไปพร้อมๆกันอีกครั้ง ต่อให้โดนพี่กิ่งฆ่าก็ยอม...ดีกว่าเขางอนฉันล่ะน่า

 

 

 

 

ปัง! ปัง! ปัง!

 

 

“ยัยแก้ว! ตื่นหรือยังแกลืมหรือเปล่าว่าวันนี้แกมีเรียแล้วแกก็ต้องไปซ้อมคอนฯด้วยนะโว้ย!”  เสียงทุบประตูห้องดังโครมครามจนฉันต้องสะดุ้งตื่น แต่กลับพบว่าข้างกายว่างเปล่า โทโมะกลับไปตอนไหนฉันไม่รู้เรื่องเลย มีเพียงโพสอิทที่แปะไว้ตรงโคมไฟข้างเตียงว่า

 

 

‘เจอกันตอนบ่ายที่มหา’ลัย เดี๋ยวโทโมะไปรับนะ’

 

 

เขาดูแลฉันดีจังแหละ ฉันว่าฉันมีความสุขที่สุดเลย!

 

 

“ค่าๆๆ! เดี๋ยวจะรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละค่าคุณพี่สาว รอแป๊บน้า~” 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บางทีก็มาช้าไปนะ บ่ายสองแล้วเนี่ย ไหนบอกเลิกบ่ายโมงไง โทโมะร้อนอ่ะ”  ฉันเดินมาหาโทโมะทันทีที่ลงจากตึกเรียนได้ เห็นเขายืนใช้หมวกโบกเอาลมเข้าตัวด้วยสีหน้าหงุดหงิดแถมเหงื่อนี่แตกพลั่กเลยล่ะ ช่วยไม่ได้! ก็คนมันมีงานค้างนี่นา

 

 

“แล้วทำไมไม่ไปรอในรถ ไปเหอะ รีบขึ้นรถเร็วเดี๋ยวมีใครเอาไปเม้าท์ บอกไม่ต้องมารับก็ไม่ยอมอีก”

 

 

“ไม่ไป แก้วกลัวอะไรอีกล่ะ ใครจะเห็นก็เรื่องของเค้าสิ” คนโตกว่ายังดื้อดึงไม่เลิก ร้อนถึงฉันต้องหันไปฟาดเขาแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ที่ไม่อยากให้คนอื่นเห็นก็เพราะกลัวว่าคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรจะมองเราสองคนเสียๆหายๆ อีกอย่างเขาก็เพิ่งมีข่าวว่าห่างกับแฟนเขาแล้วด้วย และการที่เขามารับฉันแบบนี้ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเราสองคนนะ แอบคบกันจริงๆ เขาเข้าใจบ้างมั้ยเนี่ย?

 

 

“ไม่ร้อนหรือไง ขึ้นรถเถอะ”

 

 

“ไม่ขึ้น”

 

 

“...นี่”  ฉันถอยหายใจพลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะล้วงไปหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาซับเหงื่อให้จอมเรื่องมาก ได้ผลแหะ อีกฝ่ายเผยยิ้มออกมาแถมยังยืนให้ฉันซับเหงื่อให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สุดยอดไปเลย!

 

 

“...”

 

 

“ทีนี้จะขึ้นรถได้หรือไง ไปเร็ว เราต้องไปซ้อมต่อนะ เลิกดื้อ!”  ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันกลายเป็นแม่เขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่  ปกติแล้วคนที่จะพูดประโยคนี้น่ะต้องเป็นเขาไม่ใช่ฉันนะ! อะไรกันเนี่ยยย!

 

 

“น่ารักแบบนี้ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย” 

 

 

เขาน่ะสิที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว!!

 

 

 

“เออแก้ว โทโมะมีเรื่องจะบอก”

 

 

“หืม?”  ระหว่างเดินทางไปตึกRS เขาก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา บางทีฉันก็แอบกลัวกับสิ่งที่เขาจะบอกนะ ไม่รู้สิ ฟังแล้วมันใจหวิวๆยังไงชอบกล

 

 

“เมื่อคืนตอนที่โทโมะกลับไปอ่ะ รู้มั้ยว่ามีใครมารอโทโมะอยู่ที่ห้อง?”

 

 

“ผี?”

 

 

“นี่แน่ะ!”  เขาเอื้อมมือมาดึงแก้มของฉันเบาๆ แต่ไอ้คำว่าเบาๆของเขาน่ะมันคือเจ็บของฉันเลยล่ะ ก็เห็นบรรยากาศดูตึงเครียดฉันก็เลยพยายามผ่อนคลาย แต่ดูเจ้าตัวทำสิ! เจ็บชะมัดยาดเลยให้ตายเถอะ!

 

 

“โอ๊ย! ตาบ้า เจ็บนะ ถ้าไม่ใช่ผีแล้วอะไรล่ะ ผู้หญิงเหรอ ? มีผู้หญิงมาหาเหรอ!” ฉันโวยวายใส่เขาใหญ่ แต่แทนที่เขาจะปฏิเสธกลับพยักหน้าซะงั้น แปลว่ามีผู้หญิงมาหาเขาจริงๆใช่มั้ย!

 

 

“แน่นอน”

 

 

“โทโมะ! ไม่ตลก”

 

 

 

“เบลล์น่ะ”  เขาพูดได้เรียบเฉยมากกกก! ต่างกับฉันนี่เดือดเป็นไฟเลยนะ โมโหจริงๆนึกว่าผู้หญิงคนนั้นจะเลิกยุ่งกับเขาไปแล้วนะเนี่ย

 

 

“มาทำไม”  ฉันกดเสียงลงให้ต่ำเพื่อแสดงให้โทโมะรู้ว่าฉันไม่พอใจมากๆเลยนะ

 

 

“อยากรู้เหรอ ?”  แต่โทโมะกลับมองว่ามันเป็นเรื่องตลกที่เขาเอามายอกย้อนฉัน

 

 

“ยังไม่ลืมกันล่ะสิ ชิ!”

 

 

“อยากรู้ก็อ้อนสิ”

 

 

“ฮะ?” ถามว่าตลกมั้ย! มันใช่เรื่องเหรอค่ะคุณโทโมะ บ้าเหอะ!

 

 

“อ้อนเร็ว” 

 

“...”

 

 

“อ้อนโทโมะก่อนสิ แล้วจะบอกทุกอย่างเลย”

 

 

“...”

 

 

“อ้อน...นะ”  โทโมะหันมาสบสายตาหวานละลายให้ฉันจนฉันงี้ไปไม่ถูกเลย อะ...อะไรกัน! ทำไมเขาต้องทำให้ฉันใจเต้นแรงแบบนี้ด้วยเล่า โอ๊ยยยย! งงจังเลยคนบ้า!

 

 

 

 

---

 

ยาวมั้ย! ทดแทนที่ไม่ได้อัพเมื่อวาน ไปละคร้า

 

ไว้มีเรื่องใหม่มาคั่นเวลาเล็กๆน้อย คิ้คิ้ :)

 

หวานนิดนึงหลังจากดราม่ามาเยอะคิคิ 

 

โทโมะอ้อนให้แก้วอ้อนครับอย่างง5555บายส์