Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
 
 
                                                               Break
 
 
 
หลายวันผ่านไป...
 
 
 
 
 
 
          ความรู้สึกที่ไม่มีอีกฝ่ายข้างกายมันทำให้แก้วรู้สึกเวิ้งว้าง และดูจะเหงาๆผิดปกติ เธอได้แต่พร่ำบอกในใจว่าห้ามใจอ่อนพาตัวเองไปง้อเขา  แต่อีกใจเธอก็เริ่มรู้สึกทนไม่ได้  ก็ในเมื่อต้องเจอกันที่ค่ายทุกวัน ทำงานร่วมกันแทบทุกวันแต่เขากลับไม่มองผ่านเธอ ไม่ทักทาย ไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะเดินเฉียดเข้ามาใกล้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขากับเธอแทบจะตัวติดกันตลอดเวลา  เขาทำเหมือนกับเธอไม่มีตัวตนอยู่ ณ ที่ตรงนั้น เลย !
 
 
 
 
 
 
          แม้เพื่อนๆจะพยายามช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้ต่างฝ่ายต่างหันหน้าเข้าหากันแต่ดูท่าจะไม่สำเร็จ เมื่อโทโมะไม่ยอมทำตามคำแนะนำของใคร เขาไม่สนใจว่าเธอจะคิดยังไง จะโกรธ จะงอน หรืออยากจะคุยกับเขามากแค่ไหน เขาไม่สนใจเธอแล้ว ! เธอเป็นผู้หญิงมันก็ต้องมีน้อยใจกันบ้างแหละหน่า ถึงตอนนี้แก้วจะยอรับว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดแล้วก็ตาม
 
 
 
 
 
“นี่แก้ว ตกลงทะเลาะกันเรื่องอะไร สามสี่วันเนี่ยฉันไม่เห็นโทโมะเขาชายตามองแกเลยนะ  เลิกกันแล้วหรือไง ?”  ฟางจงใจถามเสียงดังให้โทโมะที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยิน  เขายังคงนั่งนิ่งและไม่สนใจคนรอบหายคนใดทั้งนั้น
 
 
 
 
“คงงั้นมั้ง !”  แก้วตอบกลับด้วยเสียงอันดังด้วยความหมั่นไส้อีกฝ่าย
 
 
 
“เห้ย บ้าพูดเป็นเล่น “
 
 
 
“ฉันพูดความจริงผิดตรงไหน ก็ในเมื่ออยากจะเลิกก็เลิก ไม่สิ....อันที่จริงก็ไม่ได้คบอยู่แล้วนี่  คนนั้นเขาคบใครอยู่แกก็น่าจะรู้นิยัยฟาง ส่วนฉันนะ...โสด !”  แก้วพูดแค่นั้นก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไป จนฟางรู้สึกเครียดแทนกับความปากแข็ง ใจร้อนของคนทั้งคู่  นิสัยเหมือนกันแบบนั้น คบกันเข้าไปได้ยังไงนะ ?
 
 
 
 
 
“ป๊อป ฟางว่าปล่อยไปแบบนี้ไม่น่าจะดีนะ เกิดสองคนนั้นเลิกกันขึ้นมาจริงๆจะทำไง ?”  ฟางเก็บเอาเรื่องของเพื่อนทั้งสองมาปรึกษาป๊อปปี้ที่ดูจะมีเหตุผลและเป็นผู้ใหญ่มากที่สุด แต่เขากลับส่ายหน้าพลางตั้งใจเขียนแผนงานต่อไปไม่สนใจในสิ่งที่ฟางพูดนัก
 
 
“เรื่องของเขา เขาเคลียร์กันได้นะ ฟางอย่าเครียดไปเลย
 
 
“ก็แค่เป็นห่วงเพื่อนนี่นา”   ฟางบ่นกะปอดกะแปดกับคนข้างๆทั้งที่อีกฝ่ายไม่ค่อยจะสนใจฟังคนข้างกายสักเท่าไหร่นัก
 
 
 
 
 
“ครับ เบลล์ช่วงนี้โทโมะไม่ค่อยว่าง ไว้ว่างเมื่อไหร่โทโมะจะเข้าหาหา....มีเรื่องจะคุยด้วย….?”    
 
 
 
ยังไม่ทันที่โทโมะจะคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาก็เป็นอันต้องวางเมื่อเห็นว่ามีอีกคนเข้ามาภายในห้องซ้อม  เมื่อได้ยินว่าเขากำลังคุยกับใครแก้วก็ตั้งท่าจะเดินออกไป ไม่อยากรบกวน ไม่อยากได้ยิน!  ลึกๆแล้วในใจรู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อยทั้งที่เขาทำเฉยชาใส่และยังแอบมาคุยกับผู้หญิงอีกคน  แก้วลองทบทวนตัวเองดูอีกครั้งเมื่อความน้อยใจแน่นอกอีกครั้ง
 
 
เขาคบกับเธอ และเขาก็คบกับผู้หญิงอีกคน ไม่สิ...เธอนั่นแหละมาทีหลัง!
 
 
 
          โทโมะมองหน้าผู้หญิงตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเบี่ยงไปอีกทางตั้งท่าจะเดินออกไปเมื่อเห็นว่าแก้วเดินเข้ามา  ร่างเล็กเบ้ปากน้อยๆด้วยความหมั่นไส้ น้อยใจ โกรธ ทุกอารมณ์ที่จะสรรหามารู้สึก! 
 
 
 
“ใครปิดประตู เปิดเดี๋ยวนี้!”    โทโมะทุบประตูพลางโวยวายเมื่อเห็นว่าประตูถูกล๊อคจากทางด้านนอก  แก้วเองก็แปลกใจไม่น้อยแต่เธอยังไม่ทันพูดอะไร ได้แต่ยืนมองสถานการณ์อย่างเงียบๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะโทโมะ แก้ว ฉันไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่แค่อยากให้พวกเธอเข้าใจกัน”   เสียงหวานของฟางดังมาจากทางด้านนอก ทำให้คนข้างในรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น  เมื่อรู้ตัวต้นเหตุแก้วก็นึกอยากจะหยิกเพื่อนตัวแสบคนนี้จริงๆ ร่างเล็กเดินเข้าไปทุบประตูพลางโวยวายอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
 
 
 
เขาไม่อยากอยู่กับเธอ เธอก็ไม่อยากอยู่กับเขาเหมือนกัน!
 
 
 
 
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะยัยฟาง ไม่มีอะไรที่ต้องเข้าใจเพราะฉันเข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว!”
 
 
 
“พวกแกเคลียร์กันเถอะนะ ฉันไม่สบายใจที่เห็นแกเป็นทุกข์ ฉันไปนะ....”
 
 
 
“ฉันสบายดีแล้วก็ไม่ได้ทุกข์ใจเพราะใครด้วย รู้ไว้ซะไม่มีใครสำคัญมากพอที่ฉันจะต้องมานั่งเสียใจ!”
 
 
”.....”
 
 
 
“ฟาง ฟาง!”    เสียงฟางเงียบไปแล้วพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเบาลงจนเงียบหายไป  ภายในห้องเงียบสงัดไม่มีใครพูดกับใคร ได้ยินเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจเข้าออกของคนสองคน
 
 
 
 
 
 
          มุมห้องถูกใช้เป็นที่นั่งของแต่ละคน จนกระทั่งผ่านไปนานเนิ่นก็ยังไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนทุกอย่างเริ่มจะอึดอัดจนน่ารำคาญ และในที่สุดแก้วก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวจนต้องระเบิดออกมา
 
 
 
 
“ไม่คิดจะทำอะไรบ้างหรือไง!”   หญิงสาวถามเสียงดังด้วยความไม่พอใจเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ทำเฉยชา ไม่แม้แต่จะมองว่าเธอก็ยังอยู่ภายในห้องนี้  เขาเงยใบหน้าขึ้นเล็กน้อยมองมาที่อีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา
 
 
 
 
“อยากปรับความเข้าใจงั้นเหรอ”
 
 
 
“ไม่!”
 
 
“แล้วจะทำยังไงได้ ก็คงต้องปล่อยให้เป็นแบบนี้ อยู่แบบอึดอัดกันไปแบบนี้แหละมันสะใจดี!”  
 
 
 
“สะใจ? ..........แค่สะใจ ระ เหรอ?”  
 
 
 
 
 
          น้ำเสียงห้าวออกจะสั่นเครือเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคบาดใจเมื่อครู่ เขาสะใจ....สะใจที่เราทะเลาะกัน สะใจที่เห็นเธอเจ็บปวดจนจะบ้า  สะใจที่เขาจะได้หลุดจากเธอเสียทีนะเหรอ?  มันเสียความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก  แก้วเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตากลมกระพริบถี่ๆเพื่อไล่หยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา อย่างยากลำบาก......
 
 
 
 
“แค่นี้ร้องไห้ ? แล้วที่แก้วทำกับโทโมะคิดบ้างมั้ยว่าโทโมะก็ร้องไห้เป็น!”
 
 
 
“ก็ใครเป็นคนเริ่มก่อนเล่า! ฮึก...ฮึกกกก”   ในที่สุดความอดทนอันน้อยนิดของแก้วก็มีอันต้องพังทลายเมื่อความน้อยใจแล่นขึ้นจนจุกอก  เขาตวาดเสียงดังพลางทำหน้าถมึงทึงใส่จนแก้วกลัว.....กลัวกับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้
 
 
 
 
“........”
 
 
 
 
“อยากเลิกเหรอ”  
 
 
 
          แก้วถามเขาเสียงแผ่วด้วยจิตใจโหวงเหวงและรู้สึกเจ็บปวดกว่าที่จะพูดคำนั้นออกมาเป็นประโยคได้โดยง่าย  กลั้นใจถามความจริงจากปากดีกว่าอยู่อย่างค้างคาและต้องเจ็บปวดไปตลอดแบบนี้  ความรักจะอยู่รอดได้ยังไงในเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจกัน!
 
 
 
 
“.......”   
 
 
 
            โทโมะเงียบไปอย่างเนิ่นนานอย่างใช้ความคิด อยากจะต่อว่าแก้วนักที่พูดอะไรออทำร้ายจิตใจเขาออกมาแบบนั้น  ไม่รู้หรือไงว่าเขารัก ไม่รู้หรือไงว่าเขาหวง ไม่รู้หรือไงว่าเขาน้อยใจแค่ไหนที่แก้วเลือกจะเชื่อคนอื่นมากกว่าเขา....บางที ทุกอย่างคงต้องใช้เวลาในการตัดสิน
 
 
 
 
“ทำใจได้ อยากเลิกก็บอกมา....”   
 
 
 
          แก้วถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแผ่วหวิวพร้อมกับหลบหน้าฝั่งตรงข้าม ไม่กล้ามอง ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว  ร่างบางไม่อาจทนรอคำตอบที่คาดว่าน่าจะทำให้เธอปวดใจได้ไม่น้อยเลยเลี่ยงที่จะวิ่งหนี  แต่กลับโดนอีกคนคว้าแขนเอาไว้...
 
 
 
 
“ไม่เลิก.........แต่เราห่างกันดูมั้ย”   คำพูดของเขา....ทำให้แกวเหมือนอยู่ท่ามกลางทะเลทรายอันอ้างว้าง ทั้งร้อนอบอ้าวทั้งเงียบเหงาเหว่หว้า  ห่างกัน.....แต่ไม่เลิก ก็เหมือนกับไฟใกล้มอด มันยังคงร้อนระอุอยู่เพียงแค่รอเวลาที่ดับไปก็เท่านั้น มันไม่ต่างอะไรเลยกับการที่เขายื้อเวลาเอาไว้  มันเจ็บยิ่งกว่าพูดค่าเลิกกันเสียอีก !
 
 
 
 
จะยื้อไว้ทำไมในเมื่อหมดใจไปแล้ว....
 
 
 
 
“ถ้าจะพูดแบบนั้นก็เลิกกันดีกว่า”
 
 
 
 
“ทำไม? โทโมะไม่ได้เป็นฝ่ายถอยห่างนะ โทโมะเป็นฝ่ายรอมากกว่า รอให้แก้วเข้าใจคำว่ารักมากขึ้นและพร้อมจะรักโทโมะได้อย่างไม่มีข้อกังขาไม่ว่าใครจะพูดอะไรทั้งนั้น  แบบนี้โอเคไหม?” 
 
 
 
 
           เขาถามเสียงนุ่มอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างใจเย็นที่สุด  คิดว่าเขาไม่เจ็บปวดหรือไงที่ต้องพูดออกไปแบบนั้น  เสียใจสิ....เสียใจ แต่ที่ทำไปก็เพราะต้องการให้คนรักของเขาเข้าใจ ให้เวลาแก้วอยู่กับตัวเองให้มากขึ้น  ลองให้แก้วใช้ชีวิตแบบไม่มีเขาอยู่ข้างกายตลอดเวลา  แก้วจะคิดถึงเขาไหม.....ขาดเขาไปแก้วจะรูสึกอะไรไหม
 
 
 
 
“ไม่โอเค! โทโมะบอกเลิกแก้ว บอกเลิกแก้วๆๆๆ แก้วไม่โอเค ไม่.....”
 
 
 
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้เลิก  เงียบนะเด็กดื้อ!”   เขาว่าเสียงดุ
 
 
 
 
“อย่ามาว่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว บอกเลิกเค้าไปแล้วก็ไม่ต้องมาดูดำดูดีเค้า!” 
 
 
 
 
 
 
          คนตัวเล็กยังคงสะบัดสะบิ้งใส่พลางสะอื้นฮักด้วยความเสียใจ  เขามองคนที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆด้วยความเหนื่อยใจ ไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็ไม่ยอมฟัง....งั้นคงต้องปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไป เขาตามใจแก้วมามากแล้ว ต่อไปนี้แก้วต้องหัดเป็นผู้ใหญ่ให้มากขึ้น....
 
 
 
 
“ตามใจ”  
 
 
 
          เขาพูดแค่นั้นก่อนจะโทรศัพท์เรียกฟางมาเปิดห้องให้พลางอ่างว่าเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว  เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของอีกฝ่ายอีกแช่มชื่นขึ้นฟางจึงยอมมาเปิดห้องให้ แต่พอเปิดเท่านั้นแหละโทโมะก็พรวดพราดออกไปจากห้องทันที ซ้ำร้ายฟางยังเห็นแก้วนั่งร้องไห้อยู่บนโซฟาด้วยซ้ำ!
 
 
 
 
“แก้วเป็นอะไร ? โทโมะบ้าหลอกฉันได้ลงคอ!”
 
 
 
 
“ฮึก...โทโมะขอเลิก ขอเลิกๆๆๆ แก้วไม่ยอม ไม่ยอม! ฮืออออ~”   ร่างบางร้องไห้โวยวายอย่างไม่ยอมแพ้ เมื่อแรกก็นึกเสียใจจนเริ่มรู้สึกอ่อนแอไปชั่วขณะก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงหน้าคนรัก เรื่องอะไรที่เธอต้องยอมแพ้ ในเมื่อโทโมะก็เป็นของเธอ!
 
 
 
ห้ามบอกเลิก ห้ามรักใครอีกนอกจากแก้ว ห้ามๆๆๆๆแก้วไม่ยอม!
 
 
 
 
“ขอเลิกเลยเหรอ ไม่นะแก้วคิดมากไปหรือเปล่า”
 
 
 
“เค้าขอห่าง! มันก็ไม่ต่างจากเลิกหรอกฟาง ฮึก....”
 
 
 
“ห่างกันไม่ได้แปลว่าเลิกนี่นา อย่าคิดมากนะลองปรับความเข้าใจกันดูอีกนิด ฉันเชื่อว่าโทโมะเขารักแก้วจะตาย อ้อ เมื่อกี๊ฉันได้ยินโทโมะคุยโทรศัพท์กับ เอ่อ เบลล์อะไรนั่นด้วย แต่แกไม่ต้องคิดมากนะแก้ว ยังไงโทโมะเค้า....”
 
 
“อะไรนะ!  อ๋อ ที่ขอห่างเป็นเพราะว่าอยากกลับไปหวานชื่นกับคนเก่างั้นสิ เหอะ! บอกได้เลยแก้วจะไม่ยอมอีกแล้ว แก้วทนมามากพอแล้ว!”   ฟางออกจะตะลึงไปนิดๆเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อนรัก ปกติเวลาพูดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นทีไร แก้วเองเป็นต้องเก็บมานอยด์ทุกที แล้ววันนี้เป็นอะไร?
 
 
 
“เดี๋ยวนะยัยแก้ว แกว่าไงนะ!?” 
 
 
 
“มาทีหลังก็ต้องไปทีหลัง คนมาก่อนก็ต้องไปก่อนสิถึงจะถูก เหอะ!”
 
 
 
 
กะ...แก้ว O[____]O
 
 
 
 
 
 
 
ครืน~
 
          โทโมะมองโทรศัพท์บนโต๊ะที่ส่งเสียงร้องและสั่นครืนๆอยู่อย่างชั่งใจก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู ปรากฎว่ามันปรากฎเบอร์ของคนตัวแสบที่เขาเพิ่งจะตัดเยื่อตัดใยเพื่อดัดนิสัยมาเมื่อครู่  ไม่ได้อยากจะพูดออกไปแบบนั้น ไม่ได้อย่างห่างกับแก้วเลยแม้แต่น้อย เขาแค่รู้สึกงอนและอยากจะให้เธอเป็นฝ่ายง้อบ้าง แก้วจะได้รู้ถึงความรู้สึกของเขาบ้าง และอีกอย่างเขาจะได้เคลียร์ปัญหาคาใจกับคนเก่าได้อย่างชัดเจนเสียทีโดยที่ไม่ต้องพะวักพะวงเรื่องแก้ว  กลัวว่าแก้วจะน้อยใจถ้าหากเขานัดเบลล์ออกมาคุยเหมือนอย่างวันนี้.....
 
 
 
“เพื่อนเขาต้องโทรหากันตอนเกือบๆเที่ยงคืนแบบนี้เหรอโทโมะ?” 
 
 
 
“คือ....”
 
 
 
“อยากรับก็รับสิ เบลล์ใจกว้างพอ”    ริมฝีปากสวยถูกยกยิ้มขึ้นน้อยๆ แม้ปากจะบอกว่าเต็มใจให้โทโมะรับโทรศัพท์แต่ภายในใจแล้วมีแต่ความหึงหวงเต็มไปหมด  ข่าวของโทโมะกับเพื่อนร่วมค่ายคนนั้นมีออกให้เกลื่อน แล้วคิดว่าคนอย่างเธอจะยอมให้ใครมาแย่งของรักไปได้ง่ายๆหรือไง ?
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวโทโมะมานะ”
 
 
 
“ค่ะ”
 
 
 
 
 
 
“ว่าไง”   โทโมะเกินเลี่ยงออกมาคุยนอกร้านอาหารด้วยเกรงว่าเบลล์จะได้ยินบทสนทนาของเขากับปลายสาย
 
 
“ทำไมต้องทำเสียงเย็นชาแบบนั้นใส่แก้วด้วย แก้วไม่เข้าใจ!”   โทโมะถอนหายใจพรืดยาวออกมากับเด็กขี้โวยวายขี้น้อยใจ ทำอะไรผิดแปลกไปจากเดิมก็หาว่าเขาอย่างงั้นอย่างงี้....เมื่อไม่มีอะไรจะเถียงโทโมะเลยเงียบไปรอให้อีกฝ่ายเป็นคนเปิดประเด็นการโทรหาเขาตอนนี้
 
 
 
“........”
 
 
 
 
“อยู่กับใครบอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
 
 
 
“อยู่กับเบลล์ โทโมะมีเรื่องจะคุยกับเขานิดหน่อย”   โทโมะตอบตามความเป็นจริงทุกประการเขาอยู่กับใครก็บอกว่าอยู่กับคนนั้น ไม่มีปิดบัง ไม่มีลับหลัง! แต่....คำพูดตรงๆของเขากลับทำให้อีกคนเดือดดาลจนอยากจะกรี๊ดออกมา!
 
 
 
“อยู่กับเบลล์!? ฮึกกก.....ทำไมโทโมะเป็นคนแบบนี้อ่ะ คิดถึงกันมากเลยต้องหัดกันไปรำลึกความหลังเลยหรือไง!”
 
 
 
“หยุดโวยวายได้แล้วเด็กดื้อ บอกว่ามีธุระจะคุยกับเขาก็ธุระสิ เรื่องส่วนตัวไม่เกี่ยว แล้วขอร้องเลยนะกลับบ้านไปอาบน้ำนอนได้แล้ว  นี่มันดึกมากแล้วนะ!”    เขาว่าใส่อย่างอดไม่ได้จริงๆ วันนี้แก้วดูแปลกไป เธอดูไม่ยอมเข้าใจอะไรๆเหมือนเคย ยิ่งดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจมากขึ้นทุกวัน!
 
 
 
“ไม่! บอกว่าอย่าอยู่ที่ไหน แก้วไม่ยอมนะ โทโมะทำแบบนี้ไม่ได้ โทโมะจะทิ้งแก้วแล้วกลับไปหาคนเก่าไม่ได้!”
 
 
 
“ทำไม?”
 
 
 
“บอกว่าอย่ามาเย็นชาใส่ไงเล่า!”
 
 
 
“บอกว่าอย่ามาดื้อไงเล่า! เงียบไปเลยเด็กไม่รู้จักโต โทโมะทำอะไรรู้อยู่แก่ใจดี ถ้ารักกันก็เชื่อใจกันสิ!”
 
 
 
“ไม่เชื่อ โทโมะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นๆๆๆๆ ฮึกกก”  ปลายสายร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่ฟังคำพูดของเขาทั้งนั้น  โทโมะถอนหายใจยาวๆออกมาอีกครั้ง อยากจะหัวเราะก็อยากแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ไม่ให้เด็กดื้อได้ใจว่าเขายอมหายโกรธง่ายๆ!
 
 
 
ครั้งนี้เธอทำเขาน้อยใจมากไป เขาไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆแน่ เด็กดื้อต้องมีบทลงโทษอย่างสาสม!
 
 
 
“แก้วก็ยังอยู่กับผู้ชายอื่นได้เลยนี่”   โทโมะพูดประชดแกมเหน็บแนมว่าอีกฝ่าย
 
 
“ก็แก้วทำงานอ่ะ มีคนอยู่ได้เป็นร้อยๆแล้วโทโมะอยู่กับเขาสองคน จะทำอะไรกันบ้างใครจะไปรู้ แน่สิเขาเป็นคนรักของโทโมะนี่ ส่วนแก้วนะแค่ของเล่น”
 
 
“ของเล่นอะไรกัน! เพ้อเจ้อไปแล้วยัยเด็กบ้า ใครจะทำอะไรกับใคร?  พอเลยๆ ไม่ต้องมาประชดประชัน หยุดเดี๋ยวนี้โทโมะไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระด้วยหรอก”
 
 
 
“อ๋อ เดี๋ยวนี้เรื่องของแก้วมันกลายเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับโทโมะไปแล้วสินะ  ใครจะไปทำอะไรถูกใจโทโมะไปซะทุกอย่างแบบเขาคนนั้นล่ะ!  ยิ้มก็ง่าย สวยก็สวย ดูเป็นมิตรกับทุกคน ไม่ใช่แบบแก้วนี่ เขาไม่งี่เง่า ไม่เอาแต่ใจ  น่ารักใจดี ต่างกับแก้วไปซะทุกอย่าง ไม่เคยดีในสายตาโทโมะเลย ทำอะไรให้โทโมะหนักใจตลอดเวลา ฮึกกก....แก้วมันดื้อ  แก้วมันโลเล  แก้วไม่ดีไงโทโมะเลยไม่รัก...ฮึกกก”  
 
 
 
“ไปกันใหญ่แล้ว”
 
 
 
 
           คนสวยร่ายยาวด้วยความรู้สึกอัดอั้นตันใจ ตลอดเวลาเอคิดแบบนั้น....เอไม่ได้มีดีอะไรไปมากกว่าผู้หญิงคนนี้ของเขาเลย  ทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ ทั้งเอาใจเก่ง แล้วเธอล่ะ หน้าตาก็งั้นๆ แถมยังดูกะโหลกกะลาไม่เหมือนกุลสตรี ที่สำคัญเอาแต่ใจตัวเองเป็นเลิศ ก็คงถูกต้องแล้วที่เขาจะเบื่อ.....
 
 
“ใช่! แก้วมันงี่เงา เอาแต่ใจ แล้วก็อีกอย่างนะ ....เจ้าชู้!”
 
 
 
“แก้วเจ้าชู้ตรงไหน ? แก้วไม่ได้เจ้าชู้”   แก้วเถียงกลับทันควัน แน่นอน....เธอรักเขาอยู่คนเดียว ตรงไหนที่เขามาใส่ร้ายว่าเธอเจ้าชู้กัน!
 
 
 
“แก้วชอบทำให้คนอื่นมารักแก้ว เพราะแก้วสนิทกับคนอื่นง่ายเกินไป แก้วเจ้าชู้ เด็กดื้อเจ้าชู้ชอบทำให้คนอื่นรัก!”
 
 
 
“หือ ? อะไรกันแก้วเปล่านะ แก้วอัธยาศัยดีแก้วผิดหรือไงเล่าคนบ้า ทีตัวเองล่ะ กี่คนๆแล้วที่เขามารักมาชอบเพราะโทโมะนั่นแหละไปโปรยเสน่ห์ใส่เขาไว้ไม่งั้นเขาไม่มาชอบหรอก โทโมะเจ้าชู้!”
 
 
 
“งั้นก็ช่วยเลือกอัธยาศัยดีกับคนที่คิดว่าควรจะดีด้วยก็แล้วกัน อย่าดีพร่ำเพรื่อ! แล้วอีกอย่าง โทโมะไม่ได้หว่านเสน่ห์ใส่ใครด้วย เขาอยากจะรักจะชอบก็เรื่องของเขา เพราะโทโมะไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วไม่เหมือนแก้วหรอก!”
 
 
 
“แก้วก็ไม่คิด!”
 
 
 
“คิด!”
 
 
 
 
“ไม่คิดๆๆๆๆๆๆๆ!”
 
 
 
 
“โอเค งั้นก็จบแค่นี้กลับบ้านไปอาบน้ำนอนได้แล้ว พอ!”    โทโมะตัดบทด้วยความเหนื่อยใจหากยังยืนเถียงกับแก้วอยู่แบบนี้มีหวังเรื่องไม่จบแน่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมง่ายๆ ซ้ำร้ายยังเอาเรื่องที่เขากลัวว่าขู่เสียอีก!
 
 
 
“เดี๋ยว! บอกมาก่อนว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน อ้อ! ถ้าจะไม่บอกกันละก็แก้วก็จะไม่ยุ่งกับโทโมะอีกเลยแล้วก็จะไปคุยกับพี่ป้องด้วย เอาไง! คราวนี้ไม่ใช่แค่ห่างนะแต่แก้วขอเลิกเลยด้วย! ผีดิบบ้า !”    ร่างสูงส่ายหน้านิดๆอย่างหมดหนทางถึงจะใจแข็งแค่ไหนแต่เรื่องที่จะยอมให้แก้วไปคบไปคุยกับคนอื่นละก็....ไม่มีทางซะหรอก!
 
 
 
ให้ตายเหอะ  เล่นแบบนี้ใช่มั้ยจริญญาจอมดื้อ!
 
 
 
 
 
“โอเค บอกก็ได้ โทโมะอยู่ที่xxxxx  อ้อ! แล้วก็ไม่ต้องมานะเพราะโทโมะจะกลับแล้ว เท่านี้นะ!”   โทโมะตัดสายทิ้งก่อนจะเดินเข้าไปหาเบลล์อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
ส่วนแก้ว....
 
 
 
 
“เดี๋ยวก็รู้ว่าแก้วจะไปไม่ไป เหอะ!”   ร่างบางเหยียดยิ้มมุมปากอย่างสะใจเมื่อนึกถึงเรื่องสนุกๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          ภายใต้บรรยากาศอึมครึมของโต๊ะอาหาร  โทโมะใช้เวลานานพอสมควรกับการออกไปคุยโทรศัพท์กับเด็กไม่รู้จักโตจนอีกคนเริ่มไม่พอใจ  ดวงตาเรียวจิกมองโทโมะอย่างไม่วางใจ
 
 
 
“ธุระเยอะนะ เพื่อนคนนี้น่ะ”
 
 
 
“เรื่องงานนิดหน่อยนะ เรามาว่าเรื่องของเรากันดีกว่า...”
 
 
 
“ก็ได้  จะบอกว่าคิดถึงเบลล์มากใช่ไหมล่ะเลยต้องนัดมาเจอดึกๆดื่นๆแบบนี้น่ะ ฮะๆ “    เบลล์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกเอาว่าเรื่องทุกอย่างเป็นอย่างที่เธอคิด  โทโมะได้แต่ยิ้มฝาดเฝื่อนลอบกลืนน้ำลายลงคออันแห้งผากอย่างไม่อยากจะคิดหากว่าเขาพูดอะไรผลีผลามออกไป
 
 
 
“คือ....ก็เบลล์เป็นไงบ้าง ช่วงนี้โทโมะงานยุ่งเราไม่ได้คุยกันเลย”
 
 
 
“สบายดี แต่คิดถึงโทโมะมากกว่า เออนี่! พรุ่งนี้เบลล์ว่างโทโมะว่างหรือเปล่า เราไปเที่ยวกันนะ ช่วงเนี่ย...รู้สึกว่าโทโมะอยู่กับ ‘เพื่อน’  มากกว่า ‘แฟน’ อีกนะ”
 
 
 
“ไปเที่ยวเหรอ ? เอ่อ....”   
 
 
 
“อ้าว!  มาทำอะไรกันที่นี่เหรอโทโมะ เมื่อกี๊ที่ฉันคุยกับนาย นายบอกว่าอยู่กับ แม่! ไม่ใช้เหรอ แล้วไหงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ?”   
 
 
 
 
          เสียงหวานปนห้าวดังขึ้นจากทางด้านหลังจนโทโมะต้องรีบกลับไปดู  แน่นอน....เป็นแก้วแน่ๆ เขาไม่ได้ตาฝาด แถมเจ้าตัวยังตีหน้าซื่อทำเป็นบังเอิญมาเจอเขา ซ้ำร้ายยังดกหกเรื่องคุยโทรศัพท์กันอีก เขาไปบอกเธอตอนไหนว่าเขาอยู่กับแม่!
 
 
 
 
 
“แม่เหรอ ? โทโมะหมายความว่าไง!?”    เบลล์ขึ้นเสียงใส่ด้วยความไม่พอใจสุดขีด  โทโมะมองสีหน้าของเบลล์ที่เต็มไปด้วยความโกรธสลับกับมองหน้าระรื่นของคนตัวแสบอย่างปวดหัว  เขากำลังจะพยายามเคลียร์ทุกอย่างแต่เด็กดื้อกลับทำในพังลงไม่เป็นท่า!
 
 
 
 
ให้ตาย ไม่น่าบอกเลยว่าอยู่ที่นี่!
 
 
 
 
“พอดีว่าแก้วนัดเพื่อนไว้ แต่ดูท่าจะโดนเบี้ยวแหงๆเลย  งั้น...ขอนั่งด้วยคนนะ ^^”   ไม่ทันที่แก้วจะรอฟังคำอนุญาตของเจ้าของโต๊ะ คนตัวเล็กก็รีบเบียดแทรกนั่งข้างๆโทโมะทันที ซ้ำยังแสร้งคุยโน่นคุยนี้กับทั้งเบลล์และโทโมะอย่างไม่สนใจว่าคนทั้งคู่จะรู้สึกยังไง
 
 
 
 
“ไม่เจอคุณเบลล์นานมากเลยนะเนี่ย นานจนแก้วลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยเห็นหน้าคุณที่คอนฯฮะๆๆ”  คนสวยหัวเราะอย่างอารมณ์ดีทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะจิกกัดเขาไปเมื่อครู่   เบลล์กัดฟันกอดอย่างแค้นใจแต่ก็ต้องซ่อนใบหน้าแห่งความไม่พอใจนั้นไว้ใต้รอยยิ้มอันแสนหวาน
 
 
 
“แต่เบลล์ก็ติดต่อกับโทโมะตลอดนั่นแหละคะ แหม ไม่ได้หรอกช่วงเนี่ยแฟนเบลล์ฮอตเป็นพิเศษ”  
 
 
 
“อะ อ๋อ ...จริงเหรอโทโมะ (^^)?”   แก้วยิ้มเหยียดอย่างรู้ดีว่าสิ่งที่เบลล์พูดไม่เป็นความจริง ผู้หญิงคนนั้นจะติดต่อกับโทโมตลอดได้ไง โทโมะอยู่กับแก้วตลอดเวลาขนาดนั้น!  เมื่อถูกแก้วโยนมาให้เขาตอบโทโมะก็ถึงกับไปไม่เป็น เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อน ไม่คิดเลยว่าแก้วจะแสบได้ถึงขนาดนี้!
 
 
 
“อะ เอ่อ...ก็ มีบ้าง แต่นี่มันก็ดึกแล้วนะโทโมะว่าแก้วกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
 
 
 
“หื้อ   แก้วของม๊าแล้ว สบายมากเลยล่ะ ฮะๆ”
 
 
 
“เอ่อ แก้วขอโทโมะคุยด้วยหน่อยสิ  เรื่องงานวันพรุ่งนี้ไง....จำได้มั้ย!?”   มือหนาบีบแขนเรียวอย่างหมั่นไส้ก่อนจะกัดฟันกรอดพูดกับเธออย่างเหลืออดแต่แก้วกลับทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับโทโมะ! 
 
 
 
“จะไปไหนกันเหรอโทโมะ แล้วเดตของเราล่ะ ?”
 
 
 
“ขอโทโมะคุยเรื่องงานกับแก้วก่อนนะ ไปเถอะ.....”   โทโมะตั้งท่าจะลากแก้วออกไปคุยให้รู้เรื่องแต่คราวนี้เบลล์ไม่ยอมง่ายๆ พร้อมยื่นคำขาดกับโทโมะจนเขาปวดเศียรเวียนเหล้า อีกคนก็อารมณ์ร้อนอีกคนก็แสบจนสร้างเรื่องให้เขาได้! 
 
 
 
 
อยากจะบ้า!
 
 
 
 
“ไม่! เบลล์จะกลับบ้าน และโทโมะต้องไปส่งเบลล์เดี๋ยวนี้!”
 
 
 
“แต่...”
 
 
 
“ระหว่างเพื่อนกับแฟน โทโมะจะเลือกใครลองเก็บไปติดดูเอาแล้วกัน!”
 
 
 
“เบลล์คือ....”
 
 
 
“แล้วระหว่างแฟนกับคนระ....ฮะ อุ้บ”   โทโมะรีบใช้ฝ่ามือปิดปากของคนตัวแสบเอาไว้ด้วยเกรงจะเสียเรื่องและทุกอย่างจะวุ่นวายไปกว่านี้ ดวงตาคมตวัดมองคนตัวเล็กอย่างดุดันคาดโทษ
 
 
 
“เงียบนะเด็กบ้า เงียบ!”
 
 
“คิกๆๆ”  แก้วหัวเราะเสียงใส  ดวงตากลมหยีอย่างน่ารัก แก้มใสพองออกอย่างชอบใจที่แกล้งปั่นหัวให้โทโมะเป็นบ้าได้แบบนั้น
 
 
 
“ เบลล์ไปรอที่รถนะ ถ้าอีก 10 นาทีเบลล์ยังไม่เห็นโทโมะ เรื่องนี้ไม่จบแน่!”   ร่างเพรียวของเบลล์เดินสะบัดออกจากร้านไปทิ้งความวุ่นวายไว้ให้กับโทโมะ  เขากุมขมับด้วยความเครียดก่อนจะหันมาจ้องมองแก้วอย่างคาดโทษ  นิ้วเรียวชี้หน้าแก้วพลางเม้มริมฝีปากแน่นอย่างพูดอะไรไม่ออก!
 
 
 
 
“แก้ว  แก้ว!  ฮะ...ฮึ้ยยย!”   มือหนาขยี้ศีรษะของคนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้และทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้  ก่อนที่เขาจะฮึดฮัดเดินไปหาเบลล์ที่รถ  แก้วมองตามด้วยความสะใจที่เห็นเขาเป็นบ้าแบบนั้น ก็เรื่องอะไรที่เขามาทำให้เธอเป็นบ้าก่อนกัน!
 
 
 
 
โทโมะทำได้ แก้วก็ทำได้! 
 
 
 
 

 
เมื่อวันก่อน...เกิดเรื่องมาม่าขึ้น(?) นุกเลยยังไม่ได้อัพเพราะ..เซ็ง-.-
 
เห็นทุกคนกำลังเคร่งเครียด!? แต่เอาเป็นว่าช่างมันเหอะเนาะ
 
เรามีความสุขกับพื้นที่เล็กๆตรงนี้ของเราดีกว่า  *ฉีกยิ้ม* 
 
แล้วอีกอย่าง...อย่าดราม่ากันเบยยย เรากินเจ สวดมนต์กันเหอะ
 
จิตใจสงบสุข ได้บุญ ดีต่อสุขภาพกายและจิต บ๊ะ! และที่สำคัญ
 
สวดมนต์เสร็จแล้วเรามาอ่านนิยายแก้เซ็งกันดีฟ่าาาาา ฮะๆ
 
#รักTK ต้องกินเจ งดดราม่านะเย้555555555
 
รีดฯ : บวชเถอะนุก จะได้ไม่เป็นภาระของพ่อแม่ - -,