Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
 
                                                เกินกว่ารัก มากกว่าเข้าใจ
 
 
 
 
         คนตัวใหญ่โอบช้อนร่างเล็กที่กำลังหลับใหลด้วยความเหนื่อยเพลียเข้าไปส่งภายในบ้านของเธอ พี่สาวของแก้วอย่างกิ่งเดินออกมารับด้วยสีหน้าไม่พอใจที่จู่ๆก็มาลากน้องสาวเธอไปแล้วก็หอบหิ้วกลับมาส่งด้วยสภาพแบบนี้นะหรือ..พี่สาวส่ายหน้าหน่ายๆพลางกอดอกตั้งท่าจะเอาเรื่องเขาเต็มที่
 
 
“นี่! น้องสาวฉันไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลานะยะที่จะลากไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบแบบนี้นะ”
 
 
 
“รู้แล้วน่า..ถอยไปได้แล้ว ฉันจะพาคนตัวเล็กของฉันไปนอน อ้อ! ไหนๆก็ค่ำมืดแล้ว ขอนอนที่นี่เลยแล้วกัน ราตรีสวัสดิ์คุณเจนจิต” โทโมะกระตุกยิ้มยียวนแต่แอบแฝงไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจนต้องตัดบทแบบนั้น ก็วันนี้นะเขาเหนื่อยแทบตายกับการไล่ตามยัยตัวเล็กในอ้อมกอดนี่ทั้งวัน ไหนจะหอบเหนื่อยกับเรื่องเมื่อคืน?  เด็กแสบทำเขาหมดแรงไปเยอะเลยทีเดียว   หญิงสาวจิ๊ปากด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเดินปึงปังไปปิดประตูบ้าน
 
 
 
“เก่งจัง...กล้าต่อกรกับคุณพี่เจนจิตด้วย”
 
 
 
          ดวงตากลมใสเบิกกว้างหลังจากที่แกล้งหลับเพื่อให้เขาอุ้มมายันห้องนอน คนตัวเล็กยิ้มตาหยีสร้างความหมั่นเขี้ยวให้กับชายหนุ่มได้ไม่น้อย กว่าจะรู้ตัวว่าคนตัวแสบแกล้งหลับเพื่อให้เขาแบกขึ้นมาก็ถึงที่พอดี ..ให้ตายเหอะยัยกระต่ายป่า ร้ายกาจจริงๆ!
 
 
 
“แสบ..คนตัวเล็กของโทโมะแสบจริงๆ ไปอาบน้ำก่อนไปแล้วมานอน”
 
 
 
           คนโตกว่าเอ่ยปากไล่หญิงสาวที่ออดอ้อนราวกับเด็กน้อยไม่อยากไปโรงเรียน เธอก็เหมือนกันดื้อรั้นไม่ยอมจะอาบน้ำท่าเดียว อ้างว่าเหนื่อยบ้างละ ง่วงบ้างล่ะ  แต่สุดท้ายคนสวยก็ยอมจำยอมเดินหน้ามุ่ยเข้าห้องน้ำไป  ก่อนที่เขาจะผลัดไปอาบบ้างเมื่อเห็นเธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
 
 
 
 
 
 
“คนตัวใหญ่ของเค้ายังไม่นอนอีกเหรอ?”  
 
 
 
          เสียงเล็กของแก้วเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเขายังคงนั่งอ่านหนังสือชีวิตสัตว์โลก(?)  พลางใส่แว่นสายตา ทำให้แก้วอดที่จะขำขันไม่ได้ ร่างบางหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นบุคลิกแปลกใหม่ของเขา ใส่แว่นแล้วดูอบอุ่นขึ้นเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว!
 
 
“คิก ๆ ฮ่า ๆๆ”
 
 
“ขำอะไรครับ คนตัวเล็กของโทโมะ!”   เขาขยับแว่นลอดสายตาดุ ๆส่งมาหาหญิงสาวที่นั่งอยู่ปลายเตียง เมื่อเห็นว่าเธอหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ  ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยน้อยๆก่อนจะกระโจนขึ้นมานั่งขนาบข้างเขา พร้อมกระซิบเบาๆที่ข้างหู...
 
 
 
“ใส่แว่นแล้ว..ตัวเองหล่อมากๆเลย ”   ร่างสูงเหลือบมองการกระทำน่ารักน่าเอ็นดูของเธอด้วยความขบขันก่อนจะต้องยอมแพ้จนต้องวางหนังสือลงแล้วหันมาสนใจคนตัวเล็กข้างๆกายแทน เก่งเหลือเกิน ‘กับการเรียกร้องความสนใจจากเขา’  ซึ่งเธอก็ทำสำเร็จทุกครั้งไปสิน่า!
 
 
 
         เขาฉวยคว้าร่างเล็กข้างกายขึ้นมานั่งบนตักกว้างของตนเองเพื่อที่จะได้เผชิญหน้ากับเธอได้อย่างเต็มที่  หญิงสาวร้องว้ายเบาๆเมื่อถูกเขาเอี่ยวรั้งเธอขึ้นมาแบบนั้น ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานๆออกเมื่อเขากอดรัดอย่างแนบแน่นจนรั้งใบหน้าของเธอจรดติดใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาไปโดยปริยาย!
 
 
“อ้อนแบบนี้ คนตัวเล็กต้องการอะไรค่ะ?”  โทโมะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มสดใสบวกด้วยน้ำเสียงหวานหยดเล่นเอาคนบนตักอายอ้วนจนแทบพลิกแผ่นดินหนี
 
 
 
 
        แก้มใสขึ้นสีแดงฝาดอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยบินว่อนอยู่ภายในท้อง มันกระสับกระส่ายวุ่นวายเสียจนเธอเองก็ตั้งตัวไม่ถูกเมื่อถูกเขากลั่นแกล้งแบบนี้ ทั้งๆที่เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอ ขี้อายขนาดไหน!  มือเล็กที่โอบรอบลำคอแกร่งของเขาเริ่มกำแน่นด้วยความเขินอาย  เล็กคมแหลมจิกลงบนเนื้อหนั่นไหล่หนาของเขา นั่นยิ่งทำให้เขารู้ตัวดีว่า...คนบนตักเขินแทบบ้าอยู่แล้ว!
 
 
“มะ ไม่ได้ต้องการอะไรสักหน่อย”
 
 
“อ้อเหรอค่ะ~”
 
 
“อ่า~ ก็ใช่นะสิ ปล่อยได้แล้ว ง่วงจัง จะไปนอน”
 
 
“นอนไม่ได้! บอกมาก่อนว่าที่มากวนโทโมะเนี่ย...ต้องการอะไร?”   มือหนาฉวยคว้าร่างเล็กไว้อีกครั้งเมื่อเธอพยายามลุกหนีเขา  ยิ่งเขารุกถาม เธอก็ยิ่งเขิน ยิ่งต้องหลบสายตาคมเข้มนั่นด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำภายในอกข้างซ้าย ถ้าหัวใจเธอจะเต้นแรงขนาดนั้น..ป่านนี้เขาคงได้ยินมันหมดเสียแล้วกระมัง!
 
 
“มะ ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”
 
 
“ตอบมาสิครับคนตัวเล็ก  เค้ารู้นะว่าคนตัวเล็กต้องมีอะไรแน่ๆ”
 
 
“อา..คนตัวใหญ่จ๋า แก้วไม่มีอะไรจริงๆนะ”  
 
 
“ต้องมีสิ แก้วจ๋า~”  พูดจบก็ใช้ริมฝีปากร้อนจัดของเขางับเข้าเบาๆที่ต้นคอขาวของร่างเล็ก เพื่อกระตุ้นให้เธอพูดสิ่งที่เธอต้องการออกมา  เมื่อเห็นว่าหมดหนทางแล้วจริงๆ แก้วจำต้องยอมพูดมันออกมา!
 
 
“อ๊ากกกก มีก็ได้! ก็แค่อยากให้กอดอ่ะ พอใจยังเล่า?!”     หญิงสาวซุกใบหน้าลงบนแผงอกล่ำๆของเขาด้วยความอับอายที่เผลอพูดอะไรออกไปแบบนั้น ชายหนุ่มนิ่งไปเพียงไม่กี่อึดใจก็หันกลับมาหัวร่อต่อกระซิกด้วยความขบขัน  ทั้งสะใจ ทั้งดีใจ ทั้งหมั่นไส้คนในอ้อมอก(?) อย่างล้นหลาม
 
 
“ฮะ ๆๆ แก้วน่ารักเป็นบ้าเลย ฮ่าๆ”
 
 
“อื้อ ~ ไม่ต้องมาพูดเลย เค้างอนตัวเองแล้ว” หญิงสาวสะบัดหน้าใส่เขาอย่างเง้างอดก่อนจะฟาดเผี๊ยะ! ลงบนลำแขนแข็งแรงของเขาเมื่อเห็นว่าโทโมะไม่หยุดหัวเราะใส่เธอเสียที  เขายังเป็นคนขี้แกล้งได้ทุกเวลา และ เธอก็เป็นคนขี้งอนได้ทุกเวลาเช่นเดียวกัน! 
 
 
 
          ร่างเล็กลุกออกจากตักเขาพลางยืนกอดอกหันหน้าหนีอย่างงอนๆที่เขาแกล้งให้เธอได้อับอาย ใบหน้าเชิดๆ กับจมูกรั้นๆ ยิ่งริมฝีปากอมชมพูน่ารักน่าจุมพิตนั่นบ่นมุบมิบเขาก็ยิ่งอยากจะลงไปหัวเราะให้แดดิ้นกับพื้น ถ้าไม่ติดที่ว่า กลัวเธอจะโกรธก็เท่านั้น! 
 
 
 
           แสงจันทร์จากนอกหน้าต่างฉาบไล้ใบหน้างามให้นวลผ่องขึ้น เขาก็ยิ่งเห็นใบหน้าของแก้วชัดเจน เธอกำลังทำหน้าบึ้ง ฟึดฟัดอย่างเอาแต่ใจ หารู้ไม่..ว่าโทโมะนะ ชอบใบหน้าของเธอแบบนี้ที่สุดเลย ! คนอะไร..โกรธแล้วน่ารักเป็นบ้า
 
 
 
 “แหนะ! งอน งอนจังเลย”   ร่างสูงก้าวสวบเข้าตะกองกอดร่างบางที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอนอย่างแน่นหนา  แต่คนโดนกอดกลับเชิดหน้าหนีเขาไปอีกทาง  แต่เขาก็ยังไม่วายที่หัวเราะ แต่เมื่อเธอหันกลับมาทำหน้ายักษ์ใส่ เขาจำต้องกลั้นมันไว้ด้วยเกรงใจเธอ ทั้งๆที่อยากจะหัวเราะแทบตาย.. 
 
 
 
“โทโมะอ่ะ!”
 
 
 
“ทำไมอ่ะ!” 
 
 
 
           เขาล้อเลียนเสียงเล็กๆที่หันมาตัดพ้อเขาด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนพวงแก้มนุ่มนิ่ม ขยี้ขย้ำอย่างหมั่นเขี้ยว จนแก้วต้องเบี่ยงหน้าหลบหนีเป็นพัลวัน หากปล่อยให้เขากอดหอมอยู่ตามใจชอบแบบนี้ มีหวัง..แก้มขาวๆนวลๆของเธอคงเป็นรอยช้ำกันพอดี เขาเล่นฟอนฟัดเธออย่างไม่ปราณีปราศรัยแบบนั้นนี่นา..
 
 
“อื้อ แก้มช้ำหมดแล้ว พอเลย ๆ”
 
 
“ก็ได้ ๆ โทโมะจะไม่แตะต้องตัวแก้ว สัญญาครับ”  
 
 
 
         ร่างบางคลี่ยิ้มออกบางๆ ก่อนจะหันหน้ามาหาเขาแล้วโผเข้ากอดร่างแกร่งนั่นอย่างแนบแน่น โทโมะนิ่งตะลึงไปเล็กน้อยเมื่อ ‘อะไรต่อมิอะไรของเธอ’ ปะเดประดังถาโถมแนบชิดกับกายเขาอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่เขาจะต้องร้องห้ามเบาๆ เพราะไม่อย่างนั้น..ที่เขาพูดไปเมื่อครู่ เขาอาจจะกลับคำได้โดยง่าย(?)
 
 
“แก้วจ๋า อย่าสิครับ คนดี โทโมะบอกแล้วว่าจะไม่แตะต้องตัวแก้ว”
 
 
“ก็แก้วไม่เคยกอดโทโมะนี่ ขอกอดหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า?”
 
 
“อา..ดื้ออีกแล้ว โอเค กอดก็กอด” 
 
 
 
          ร่างสูงกอดตอบอย่างอุ่นใจ พลางซุกใบหน้าหล่อเหลาของเขาลงบนเรือนผมนุ่มผอมของคนตัวเล็กในอ้อมกอดอยู่นานสองนานก่อนที่เธอจะผละจากเขาไปนอน  เขาแอบมองตามอย่างแสนเสียดายเมื่อแม่กระต่ายผละถอยไปแล้ว แอบยืนอมยิ้มคนเดียวอยู่สักพักจึงตามไปนอนขนาบข้าง
 
 
 “หลับแล้วเหรอ ไหนบอกอยากกอดไง ? กอดโทโมะแปปเดียวเอง ยังไม่อุ่นเลย”   มือหนาลูบเส้นผมของร่างเล็กที่นอนตะแคงหันหลังให้เขา ชายหนุ่มท้าวแขนกับท้ายทองลอบมองการกระทำอันแสนน่ารักนั้นอย่างลุ่มหลง  หญิงสาวพลิกตัวกลับมาเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มหวานแบบที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำ
 
 
“อยากให้โทโมะกอดมากกว่า”    เธอว่าอย่างนั้นก่อนจะพลิกตัวหันหลังกลับพร้อมหลับตาอย่างขวยเขิน
 
 
 
          โทโมะอมยิ้มน้อยๆก่อนจะกดจูบลงบนขมับชื้นเหงื่อ และโอบกอดเรือนร่างงามนั้นด้วยท่อนแขนแกร่งของเขาอย่างเต็มไม้เต็มมือ  พลางซบใบหน้าลงบนกลุ่มผอมหอมรัญจวนที่เป็นดั่งยากล่อมประสาทชั้นดีที่ทำให้เขาหลับลงอย่างง่ายดาย
 
 
 
 
 
 
ปัง ๆๆๆๆ!!!
 
 
         เสียงทุบประตูรัวดังถี่ขึ้นหลายๆทีทำให้คนทั้งคู่ที่กำลังตกอยู่ในห้วงนิทราอันแสนหวานตื่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้  แต่เมื่อเห็นว่าเด็กขี้เซาไม่ยอมตื่น ร่างสูงยอมลุกลงจากเตียงมาเปิดประตูด้วยความหงุดหงิดบวกด้วยความรำคาน ก่อนจะเซ็งหนักเข้าเมื่อเห็นว่าคนที่มาขัดความสุขระหว่างที่เขากำลัง ‘กอด’ เธออย่างมีความสุข
 
 
“อะไร?”
 
 
“ลงไปคุยกันข้างล่าง!”  กิ่งเอ่ยเสียงเฉียบก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาในห้องและเห็นแก้วยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง
 
 
“ก็ได้!”  ร่างสูงขยี้ผมด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินตามพี่สาวคนรัก? ลงไปยังห้องรับแขก
 
 
 
            หญิงสาวยืนกอดอกจ้องหน้าเขาอยู่นานสองนานระหว่างที่โทโมะนั่งรอฟังสิ่งที่กิ่งกำลังจะพูด จนเขาชักอารมณ์เสียเมื่อเธอไม่พูดอะไรสักคำ แถมยังยืนจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้เสียยังไงยังงั้น!
 
 
“เธอไม่มีอะไรจะพูดใช่ป่ะ?”
 
 
“หึ! ได้อะไรจากน้องสาวฉันไปบ้าง”
 
 
“อะไรนะ?”
 
 
“ฉันถามนายว่า..นายได้อะไรจาก ‘แก้ว’ ไปแล้วบ้าง!”  กิ่งตะคอกถามด้วยความไม่พอใจ
 
 
“เธอจะรู้ไปทำไม มันเป็นเรื่องของคนสองคน คือฉัน กับแก้ว!” 
 
 
“ทำไมฉันจะรู้ไม่ได้ ยัยแก้วเป็นน้องสาวฉัน! ฉันมีสิทธ์ที่จะเป็นห่วงน้องมันไม่ถูกหรือไงเล่า!”   เขาเสหน้าไปทางอื่นอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่กิ่งกำลังจะสื่อสารกับเขา  หญิงสาวนั่งลงตรงข้ามกับโทโมะก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังจนโทโมะนึกแปลกใจ
 
 
“วันนี้ฉันขอคุยกับนายแบบเปิดใจ!”
 
 
“โอเค เธอมีอะไรก็ว่ามา..ฉันพร้อมเปิดใจ!”  ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเป็นที่หน้าพอใจให้กับกิ่งไม่น้อย ก่อนที่พี่สาวของคนรักจะเป็นฝ่ายไต่ถามเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับน้องสาวขอเธอเป็นอันดับแรก!
 
 
“เรื่องแรกที่ฉันอยากจะรู้  ตอนนี้นายกับแก้วเป็นอะไรกัน?!”
 
 
“..ฉัน  กับแก้วเป็น..คนรัก...”
 
 
“ทั้งๆที่นายก็ยังมีคนรักอยู่แล้วอย่างนั้นนะหรือ? เหอะ..แก้วเล่าให้ฉันฟังหมดแล้วว่านาย ยังไม่ได้ตัดสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ชื่อเบลล์อะไรนั่น  วันนี้ฉันเลยอยากที่จะฟังจากปากนายชัดๆ ก็ในเมื่อนายเป็นคนพูดเองว่านายกับแก้วเป็นคนรักกัน! นั่นก็หมายความว่า..นายมีเพียงแค่น้องฉันคนเดียว ไม่ใช่คนอื่นอยู่ด้วย! ตอบมา!!”  
 
 
“ฉัน...”
 
 
 
         เขายอมรับว่าคำถามของกิ่งทำให้เขาลำบากใจมากพอควร แต่จะให้เขาตอบกิ่งไปว่าอย่างไร ในเมื่อสิ่งที่เธอพูดมันเป็นความจริงทุกประการ เขายังมีเบลล์อีกคน คนที่เขาไมรู้ว่าจะใช้ ‘สถานะ’ อะไรกับเธอ จะว่าความรักอย่างนั้นหรือ? หากไม่ใช่เพราะเรื่องที่เคนจิขอร้องไว้..เบลล์กับเขาอาจจะอยู่ในสถานะ ‘คนแปลกหน้า’ ไปเลยก็ว่าได้
 
 
“นายยังไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้น! แต่นายกับแก้ว..”
 
 
“ใช่! ฉันรักแก้ว รักมานานกว่าที่เบลล์จะเข้ามา เรื่องบางเรื่องฉันก็พูดให้เธอฟังไม่ได้หรอกกิ่ง”
 
 
“...”
 
 
“เธออาจจะพูดถูกที่ว่าฉันยังไม่เลิกกับเบลล์ แต่ฉันจะขอบอกไว้เลยว่าเธอคิดผิด ถ้าสมมติว่าเธอคิดว่าฉันรักเบลล์!”   
 
 
 
        ร่างสูงตอบกลับอย่างอดกลั้น กับสิ่งที่เขาต้องทนทุกข์มาถึงสามปีเต็ม เปรียบเสมือนกับน้ำท่วมปากทั้งที่มีสิ่งที่อยากจะพูดอยากจะอธิบายให้ใครต่อใครได้ยิน ได้เข้าใจ แต่มันกลับพูดไม่ได้ เขาอึดอัดเจียนจะบ้าตายอยู่แล้ว สิ่งเดียวที่พอจะเยียวยาหัวใจของเขาได้ตอนนี้ก็คือ..รอยยิ้มสดใสของคนที่เขาเฝ้าฝัน.... คนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนห้อง!
 
 
“ข้อแก้ตัว นายอยากจะจับปลาสองมือเสียมากกว่า..ผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้กันทุกคนนั่นแหละ!”
 
 
“เธอจะไม่เธอฉันก็ตามใจ ฉันบอกในสิ่งที่เธออยากรู้ไปหมดแล้ว ขอตัวละ..ฉันจะไปหามินนี่ของฉัน!”   ร่างสูงลุกขึ้นกำลังจะเอี้ยวตัวหลับขึ้นไปหาแก้ว แต่ก็ถูกกิ่งดักเรียกไว้อีกครั้ง พร้อมกับคำถามสุดท้ายจากเธอ!
 
 
“เดี๋ยว..ฉันขอถามคำถามข้อสุดท้าย”
 
 
“แก้ว   เป็นของนายแล้ว ใช่ไหม?”      คำถามที่ทำเอาเขาถึงกับสะดุด จะตอบอะไรออกไปเขาต้องคิดทุกถ้อยคำทุกคำพูด ณ นาที จะให้เขาพูดดกหกหรือความจริงมันคงไม่ต่างกันเสียเท่าไหร่!  โทโมะรวบลมหายใจก่อนจะเอ่ยตอบกิ่งไปอย่างจริงจัง และเด็ดเดี่ยว
 
 
“ใช่! เขาเป็นของฉัน และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แก้วจะเป็นของฉันตลอดไป”
 
 
“....”
 
 
“เธอเข้าใจใช่ไหมกิ่ง?  ช่วยเป็นพยานให้ฉันด้วยแล้วกัน  แก้วเป็นของฉัน และฉันก็เป็นของแก้ว  แค่คนเดียว!”
 
 
 
             โทโมะประสานสายตากับกิ่งอย่างแน่นิ่งเช่นเดียวกับหญิงสาว กิ่งกระตุกยิ้มมุมากเล็กน้อยราวกับสิ่งที่เธอคิดไว้ตั้งแต่ทีแรกตรงเผงกับคำตอบที่เธอได้รับ เพราะฉะนั้น..เธอจึงไม่ตื่นเต้นอะไรมากเท่าที่ควร!
 
 
“ได้! ฉันจะเป็นพยานให้ และถ้าวันไหนนายผิดคำสัญญา ฉันคนนี้นี่แหละ! ที่จะเอาคำพูดของนายวันนี้ไปเตือนความจำนาย!”
 
 
 
“ตกลง...ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว”  โทโมะรับคำอย่างหนักแน่นพร้อมเดินขึ้นบันไดไป แต่ก็ยังไม่วายที่จะได้ยินเสียงตะโกนของกิ่งดังแว่วมา
 
 
“นายต้องรับผิดชอบน้องฉันด้วยความรัก จำเอาไว้!”
 
 
 
          เขายกยิ้มมุมปากอย่างเบาใจ รู้สึกผ่อนคลายเหลือเกินกับการที่ได้ระบายอะไรเล็กๆน้อยๆออกไปจากอกเสียบ้าง  ก่อนที่ความตึงเครียดจะเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นคนบนเตียงนั่งหน้าง้ำอยู่อย่างไม่พอใจ คงจะโกรธที่เขาหายไปโดยไม่บอกอยู่เป็นแน่แท้...
 
 
“เป็นอะไรครับทูนหัว นั่งหน้างอเชียว~”  มือหนากดท้าวลงบนเตียงจนมันยุบยวบลงไปตามแรงกดก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากคนหน้ามุ่ยนั่นอย่างเอ็นดู
 
 
“ไปไหนมา ทำไมไม่ปลุกแก้วอ่ะ คนบ้า!!”
 
 
“ไปหาน้ำดื่มครับ เห็นคนตัวเล็กหลับสบายเลยไม่อยากปลุกไง”  พูดจบก็โถมตัวลงนอนตักหญิงสาวทันที  แก้วออกจะงุนงงเล็กน้อยกับอาการแปลกประหลาดของเขาที่มากขึ้นทุกวัน แต่ก็ยอมให้เขานอนเกยอย่างโดยดี
 
 
 
 
         เขาช้อนมือเล็กขึ้นมาคลอเคลียกับใบหน้าขาวเนียนของตนพลางจุมพิตมือเรียวซ้ำๆ ย้ำ ๆ อย่างไม่รู้จบจนแก้วต้องปรามการกระทำบ้าบิ่นของเขาอย่างเขินอาย
 
 
“ไหนว่าจะไม่แตะต้องแก้วไง?”
 
 
“แก้ว...”
 
 
“หืม?”
 
 
 
        โทโมะยันกายขึ้นเล็กน้อยก่อนจะขานเรียกชื่อเธอจนแก้วหันมา  เขาใช้ฝ่ามือโอบรั้งใบหน้าหวานของหญิงสาวให้เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกดจูบลงบนกลีบปากบางๆสีโอรสอย่างแผ่วเบา ปากหนาขยับจูบที่เรียวปากอวบอิ่มหอมหวานนั่นด้วยความหลงใหลในรูปรสของมันอย่างไร้ข้อติฉิน  และละจูบจากแก้วไปโดยที่เธอเองก็ไม่ทันตั้งตัว..
 
 
“จูบเค้าบ้างสิ ตัวเองให้เค้าจูบอยู่คนเดียวได้ไง?”
 
 
“เลี่ยนน่า”  หญิงสาวโต้กลับอย่างอายๆ  เสติเตียนเขาที่พูดจาหวานเลี่ยน เค้าก็ดี ตัวเองก็ดี แบบนั้น!
 
 
“เปลี่ยนเรื่องน่า..เร็วๆสิมินนี่”
 
 
“ไหนบอกไม่แตะแก้วแล้วไง”
 
 
“ก็ให้แก้วแตะไง”
 
 
 
“เจ้าเล่ห์ที่สุดเลยคนตัวใหญ่”   
 
 
          ร่างบางตัดพ้อเขาน้อยๆแต่ก็ยอมปฏิบัติตามคำสั่ง(ขอ) ของเขาโดยดี มือเล็กประคองใบหน้าหวานล้ำเกินชายของเขาก่อนจะประรมฝีปากแนบชิดกับปากหนาๆ ช่างหยอดคำหวานของอีกฝ่ายอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพราะเธอเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญช่ำชองเมื่อพ่อตัวดีตรงหน้านี่นา..
 
 
“ไม่ประสีประสาเล้ย กลับไปเล่นหม้อข้าวหม้อแกงตามประสาเด็กเถอะ สอนกี่ครั้งไม่รู้จักจำ”
 
 
“บ้า! ทะ โทโมะสอนอะไร แก้วไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย...”
 
 
“เหรอ? ใช่ไม่ได้จริงๆ เด็กอะไรสอนไม่รู้จักจำ หึ!” เขาคลอหน้าอยู่บริเวณแก้มนวล แกล้งเป่าลมร้อนรินรดผิวหน้าเนียนนุ่มจนเธอร้อนรุ่มกระสับกระส่ายไปหมด
 
 
“....”
 
 
“เขิน..เขินใหญ่ ฮะฮะ ฮ่า ๆ” 
 
 
 
          โทโมะระเบิดเสียงหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเขาแกล้งกวนคนตัวเล็กได้สำเร็จ จนอีกฝ่ายงวงค้อนงวงใหญ่กลับมาให้ ก่อนจะแก้เผ็ดเขาด้วยการตะปบใบหน้าหวานของคนขี้แกล้งเข้ามาระดมจูบไม่ยั้ง เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่า เธอไม่ได้ไก่อ่อน ‘ไม่ประสีประสา’ อย่างที่เขาว่า!
 
 

 
 
โหลว เทสสึๆ~ มีใครคิดถึงเค้าบางไหมคับ? #ไม่!
 
คือพอดีช่วงนี้ค่อนข้างขี้เกียจ และตอนนี้ก็ออกจะเน่า
 
เพราะเค้าแต่งตอนง่วง *หาว ๆๆ* #เรื่องของเมิงง
 
5 คำสำหรับตอนนี้ > ไม่ มี อะ ไร เลย!  คึ ๆ
 
# ใครอยากทวงนิยายเค้า ทวงได้คับ แต่จะอัพหรือป่าวนั่นอีกเรื่องนึง? 
 
รีดฯ : แล้วจะถามทำเกลืออะไร!