Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) ปฏิเสธไ่ม่ได้ว่ารักเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ
ปากหนาช่างป้อยอคำหวานถูกคนตัวแสบกัดมันเสียบวมเจอเมื่อเธอไม่ออมแรง เลือดไหลซิบๆตามรอยคมของเขี้ยวฟันจนโทโมะชาหนึบไปทั่วบริเวณริมฝีปาก รู้ตัวอีกทีเด็กแสบก็หนีเขาไปก่อนเสียแล้ว โทโมะจึงทำได้เพียงฮึดฮัดขัดใจกับตัวเองพลางกอบกุมแผลที่ริมฝีปากด้วยความเจ็บ
ออกมาตั้งแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยก็หวังจะคิดบัญชีกับแก้วเสียหน่อย รายนั้นก็ฉลาดเป็นกรดยกเรื่องบุญคุณที่เธออุตส่าห์มาตามมาดูแลเขาที่ผับเมื่อคืนนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงกลายเป็นซากศพนอนเมาไม่รู้เรื่องไปแล้ว...อืม เขาควรขอบคุณเธออย่างนั้นนะสินะ...
ถ้าแก้วไม่มา โมะก็คงไม่เมาขนาดนี้หรอกครับ==’’
“ขอบคุณนะ ตัวแสบ ขอบคุณจริงๆ”
“ขอบคุณ..ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอก แก้วไม่ใจร้ายเห็นโมะนอนเมาไม่รู้เรื่องแบบนั้น โดยที่ไม่คิดจะช่วยได้ลงคอหรอกน่า เชื่อสิ^^” คนตัวเล็กยิ้มตาหยีก่อนจะแสร้งเป็นเด็กดีอธิบายให้เขาฟังว่าอย่างไรเสีย เธอก็ไม่มีวันจะทิ้งเขาเป็นแน่ แต่หารู้ไม่? ว่าเขาไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นแม้แต่น้อย ..
“ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นครับ” กระซิบแผ่วเบาด้านหลังใบหูของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงล้อเลียนปนเจ้าเล่ห์ที่ทำให้แก้วถึงกับขนลุกด้วยความรู้สึกวาบหวิวต่อคำพูดส่อเสียดแบบนั้นของเขา พูดแบบนั้นนะ..หมายความว่าอย่างไรกัน ไอ้คนปากดี!
“หมายความว่าไง หมายถึงอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ผีดิบ”
“ก็...ขอบคุณเรื่องเมื่อคืน โทโมะมีความสุขม๊ากมากครับ” ลิ้นหนาลอบเลียแก้มใสของแก้วด้วยท่าทียั่วยวนและล้อเลียนให้เธอได้อับอาย หญิงสาวได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าสบสายตาของเขา ดวงตาเรียวปิดสนิทด้วยความอับอาย พร้อมๆกับที่คนขี้แกล้งเดินหนีไปอีกทางเสียก่อน...ให้ตาย แก้วเกลียดโทโมะที่สุดเลย>///<!!!
“พี่โทโมะ ทางนี้ค่ะ”
สาวน้อยโบกมือหยอยๆตะโกนเรียกชายหนุ่มที่เดินมาพร้อมแก้วอีกฝั่งนึงเลียบชายหาด ตามด้วยเสียงเรียกของหวายที่ตะโกนบอกเฟย์อีกทีเมื่อเห็นว่ารายนั้นกำลังจะออกไปตามหาเพื่อนรักอีกครั้ง .. คนสวยเดินหน้ามุ่ยมาแต่ไกล พร้อมซักไซ้เพื่อนสาวอย่างละเอียดถี่ยิบถึงสาเหตุการหายตัวไปของคนทั้งคู่โดยไม่บอกไม่กล่าว!
“ว่าไง ยัยตัวดี พวกฉันอุตส่าห์เป็นห่วงแกแทบตาย หายไปไหนมาหา??”
“ฉัน...เอ่อ...คือ”
แก้วหันไปสบตากับโทโมะเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ เธอเองก็โกหกไม่เก่งเสียด้วย หากพลั้งพลาดพูดอะไรออกไป มีหวังเฟย์จับได้อย่างไม่ยากเย็น รายนั้นนะ จอมจับผิดตัวเอง หากเธอพลาดไป เฟย์คงไม่ปล่อยให้แก้วรอดเป็นแน่แท้ ..คนอย่างเฟย์ ต้องเอาชนะให้ได้เสมอ!
“แก้วไปกับฉันเอง พอดีมีร้านอาหารทะเลเปิดใหม่ ฉันเลยลองไปเซอร์เวย์ดู”
“แล้วทำไมถึงไม่กลับรีสอร์ท นายทำอะไรเพื่อนฉันหรือเปล่า ผีดิบ?”
“เปล่านะ .. ไม่ใช่ ไม่มีอะไรจริงๆนะ!!” ให้ตายเถอะ..คนสวยรีบหลุดปากปฏิเสธทันทีจนเฟย์ยิ่งสงสัยหนัก มือน้อยของแก้วรีบตะปปปากตัวเอง ด้วยกลัวว่าจะเผลอหลุดอะไรต่อมิอะไรไปอีก ตายแน่..แก้วใจจ๋า
“ฉันก็แค่ถาม ทำไมแกต้องกินปูนร้อนท้องด้วย หรือว่าแกสองคน ...”
“เพ้อเจอแล้วยัยหัวหอม ฉันกับแก้วไม่มีเที่ยวรถกลับต่างหากละ เผอิญขาไปนั่งรถตู้ทางรีสอร์ทไป แต่ตอนกลับฉันไม่มีรถกลับมา ก็เลยต้องค้างรีสอร์ทแถวนั้น พอใจหรือยัง? อยากจะรู้อะไรอีกไหม?” เมื่อเห็นทีท่าจริงจังไม่มีแววร้อนรนเหมือนอย่างกับเพื่อนสาวตัวดี เธอจึงเลิกสงสัยทั้งที่ยังเคลือบแคลงใจ
“แล้วนั่น ปากนายไปโดนอะไรมานะหา?” นิ้วเรียวของเฟย์ชี้มายังมุมปากของโทโมะจนเจ้าตัวต้องรีบปกปิดทันทีก่อนจะดกหกคำดตไปเพื่อเอาตัวรอดอีกครั้ง
“ฉันหกล้ม ปากเลยแตก... เลิกสงสัยเสียทีเหอะน่า==’’”
สรุปแล้วทั้งหมดก็ต้องเดินทางกลับภายในวันนี้ เมื่อการซักซ้อมเลื่อนกระชับขึ้นเป็นอีก 2 วัน ถัดไป..รอดตัวกับการตั้งคำถามของเฟย์แต่ก็ไม่วายต้องกระวนกระวายใจเมื่อน้องแบมติดหนึบกับชายคนรักของเธอตลอดการเดินทาง สุดท้ายก็เป็นแก้วที่ต้องเลื่อนมานั่งข้างๆจองเบ
“ไม่พอใจเหรอ?”
“เปล่า”
“ทำหน้าให้เป็นปกติก่อนสิ แล้วจะเชื่อ..แสดงออกขนาดนั้นใครไม่รู้ก็คงบ้าแล้วล่ะ^^” เจอหนุ่มกิมจิขนานแท้อย่างจองเบเสียดสีด้วยคำพูดคำจาชวนให้เธอยิ่งโมโหเข้าไปเสียยกใหญ่ ก่อนจะรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติตามคำแนะนำของหนุ่มเกาหลีหน้าหล่อ ...
บ้าเหอะ ไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย จองเบ นายมั่ว!>O<!
ไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูสองคนด้านหลังแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นกระจกด้านหน้าเองว่าสาวน้อยกำลังหลับอยู่ในวงแขนของชายหนุ่มศีรษะเล็กพักพิงกับไหล่กว้างอย่างสบายอารมณ์โดยที่โทโมะเองก็หลับเคลียไหล่ไปกับแบมเสียด้วยสิ .. โอ้ย หงุดหงิด!
ร่วมบ่ายแก่ๆประมาณสามโมงเย็นเห็นจะได้กว่าคณะเที่ยวครั้งนี้จะถึงบ้านกันครบทุกคน เว้นก็แต่คนบ้านไกลสุดสองคนสุดท้ายอย่างโทโมะและแก้ว แอบเห็นคนสวยบึ้งตึงใส่เขา เจ้าตัวก็ไม่รู้สาเหตุที่ทำให้เธอโกรธ สารถีตัวดีอย่างเขื่อนก็ข่างรู้ใจเสียจริง รีบๆไล่เพื่อนรักทั้งสองลง(?) ทั้งที่นี่มันเป็นบ้านของแก้ว..
“เขื่อน พรุ่งนี้นายตาย เขื่อน เขื่อนนนนน!!!!” ตะโกนอาฆาตเขื่อนอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวรีบกระชากเกียร์หนีไปเสียแล้ว แล้วให้โทโมะมาลงบ้านเธอทำไมกัน? ไม่ปล่อยให้เขาลงไปกับน้องแบมเสียเลยล่ะ ยิ่งไม่อยากจะเจอหน้าอยู่ด้วย ฮึ!
“แก้ว เดี๋ยวสิแก้ว เป็นอะไรไปครับ ไม่ยิ้มแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ฉวยโอกาสรวบข้อมือเล็กไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะก้าวขาหนีเขาไปเสียก่อน แก้วไม่มีอาการดีดดิ้นขัดขืนมีเพียงสีหน้าเซ็งๆ พลางหันหน้าหนีเขาก็เท่านั้น ถ้าจะเฉยชาแบบนี้ ให้เธอต่อว่าเขาเป็นคำพูดเลยจะดีกว่า ...
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แก้วปกติดี”
“งอนเรื่องที่น้องแบมมานั่งกับโทโมะเหรอ?”
“เหนื่อย อยากพักผ่อน”
แก้วตอบกลับโดยไม่มองหน้ามองหน้าเขา เนี่ยนะหรือ อาการของคนปกติ เธอไม่เคยโกหกเขาได้หรอกแก้วใจ เด็กอย่างเธอไม่มีวันจะรู้เท่าทันเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ก่อนที่เธอจะสะบัดข้อมือหนีการจับกุมของเขา คนไวกว่าก็ฉุดรั้งใบหน้าหวานเข้าหาทันที กดจูบลงบนแก้มนวลซ้ายขวาด้วยหมดหนทางงอนง้อ และตามด้วยการปัดป่ายของแก้วเมื่อเห็นว่าเขาทำอะไรผลีผลามไม่เกรงใจคนในบ้านของเธอ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเห็นการกระทำอุกอาจของโทโมะในครั้งนี้หรือเปล่า?
“อื้อ อย่ามาทำรุ่มร่ามแถวนี้นะ”
“ทำไม? ทำไมจะทำไม่ได้ เป็นอะไรไม่ยอมบอกก็ต้องโดนลงโทษแบบนี้เนี่ยแหละ ฮึ”
ถือโอกาสตำหนิติเตียนคนขี้งอนซักเล็กน้อยทั้งที่ยังไม่หยุดลงโทษเด็กดื้อ มือหนาล็อกใบหน้าหญิงสาวไว้แน่นไม่เปิดโอกาสให้แก้วได้ดิ้นหนีไปไหน ริมฝีปากหนาถึงแม้จะยังคงเจ็บกับรอยแผลที่เธอฝากเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ได้สะทกสะท้านยังคงพรมจูบลงบนแก้มนวลไปเรื่อยๆ หากแม้เธอไม่บอกว่าโกรธเขาเรื่องอะไรกันละก็...เขาก็ไม่หยุด
“หยุดนะ บอกให้หยุดไง”
“ไม่หยุด จนกว่าที่แก้วจะยอมบอก ถ้าไม่พูดนะ..โดนแน่!” คนหล่อดุใส่หญิงสาวจนเธอใจเสีย นานเท่าไหร่แล้วที่แก้วไม่เคยได้เห็นอารมณ์เย็นชาของผีดิบคนเก่า สงสัยวันนี้เขาคงจะโมโหจริงๆที่เธองี่เง่าใส่ แต่แก้วผิดหรือไง? คนผิดนะ มันเขา ..ไม่ใช่แก้ว!!
“ปากนะมีแต่ทำไมไม่พูด ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กดื้อ!”
อยากจะตีให้เธอเจ็บก็ทำใจไม่ลง ได้แต่ต่อว่าเมื่อเขารู้สึกได้ว่าแก้วเริ่มไม่มีเหตุผล ไม่เหนื่อยหรอกที่เขาจะง้อ แค่ไม่อยากให้ทั้งแก้วและเขากระทบกระทั่งกันบ่อยๆ ก็เท่านั้น ไม่อยากให้แก้วโกรธเขาเลยแม้แต่น้อย..แต่ดูเหมือนคราวนี้แก้วจะโกระจริงทั้งเรื่องน้องแบม ทั้งเรื่องที่เขาตวาดใส่
ตายแน่ละงานนี้...
“ไม่ต้องมายุ่งกับแก้วได้ไหม .. แก้วมันบ้า แก้วมันดื้อ แก้วไม่มีเหตุผล..ไม่มีเหตุผลอะไรที่โทโมะต้องการทั้งนั้น กลับไปได้แล้ว กลับไป!!!!” สองสายตาจ้องกันอย่างไม่ลดละเมื่อความน้อยใจของแก้วเป็นเหตุให้เธอต้องระเบิดอารมณ์ใส่เขา และยังไม่ทันที่ทั้งสองจะเคลียกันได้อย่างลงตัว สายเรียกเข้าจากไอโฟนของโทโมะก็ดังขึ้น
เจ้าตัวมองเบอร์คนโทรเข้าพร้อมกับกดรับอย่างทันท่วงที
“ครับเบลล์ พรุ่งนี้เหรอ..อืม ..วันสุดท้ายของวันหยุด ตกลงครับ พรุ่งนี้โมะไปรับที่คอนโดนะ” บทสนทนาของทั้งคู่สิ้นสุดลงพร้อมๆกับการไปของโทโมะ เขาไม่บอกลาเธอแม้แต่คำเดียวทิ้งให้แก้วยืนขบกรามแน่นด้วยความเสียใจ...
ขาวเรียวก้าวเข้าบ้านอย่างเร่งรีบไม่แม้แต่จะทักทายพี่สาวที่นั่งดูโทรทัศน์อย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องตัวเองไป ... ใช้หลังมือของตัวเองเป็นที่รองรับหยาดน้ำตาของตัวเอง ไม่สนใจฟังเสียงเรียกของพี่สาวที่ตามขึ้นมาเคาะประตูด้วยความเป็นห่วง นามีนี้แก้วต้องการจะอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด
“ฮึก..ฮึก”
“แก้ว แกเป็นอะไรไป ไอ้ผีดิบบ้านั่นมันทำอะไรแก ตอบฉันหน่อยสิ”
“.....”
“แก้ว!”
“ไม่มีอะไรหรอก...แก้วเหนื่อย ขอพักผ่อนนะพี่กิ่ง” ตะโกนตอบกลับพี่สาวที่ยืนอยู่หลังประตูบานนั้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าไม่เป็นอะไรก็ตาม!
“แก้ว แกเป็นน้องพี่นะ มีอะไรเล่าให้พี่ฟังก็ได้ ถ้าแกแบกไว้คนเดียว มันจะเหนื่อยเอานะ”
ฟังคำของพี่สาวก่อนจะนึกเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาบอก ตัดสินใจปาดหยดน้ำตาทิ้งก่อนจะก้าวเท้าไปเปิดประตูให้พี่สาว คนเป็นพี่เห็นดังนั้นจึงรีบเดินเข้ามาพร้อมล็อกกลอนประตูอย่างดี แอบเห็นดวงตาของน้องสาวบวมช้ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างเห็นได้ชัดก็นึกสงสารแม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องในไส้ก็ตามแต่
“เอาล่ะ เป็นอะไรไปแก้ว แกร้องไห้แบบนี้พี่ใจไม่ดีเลยนะ”
“ฮึก..แก้ว..แก้วไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดีพี่กิ่ง แก้ว..”
“โทโมะเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ใช่ไหม?”
คนเป็นพี่ดักคอเข้าอย่างรู้ทัน มีหรือ?ที่เธอจะไม่เห็นว่าคนทั้งคู่ทะเลาะอะไรกันหน้าบ้าน เพียงแค่ไม่อยากออกไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของน้องสาว แต่หากโทโมะทำอะไรน้องเธอมากกว่านั้น เธอเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน .. เมื่อเห็นว่าน้องสาวนิ่งไปก็รู้คำตอบทันทีว่าคือ ใช่! นิ้วเรียวปาดน้ำตาให้น้องก่อนจะดึงตัวเข้ามากอดพร้อมลูบหัวปลอบปะโลม
“พี่ รู้?”
“คบกันแล้วเหรอ? ” เอ่ยถามน้องสาวไปตามตรงจนแก้วสะอึกพุดไม่ออก ไม่อยากจะพูดว่าคบกับเขาแต่นาทีนี้เธอเองก็คงปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน ทำได้เพียงพยักหน้าแทนคำตอบให้กับพี่สาวโดยไม่สบสายตา
“นานหรือยัง ที่แกคบกับโทโมะ”
“ฮึก...ก็ น่าจะสาม-สี่เดือน”
“แล้ววันนี้เขาทำอะไรแก บอกพี่มาเผื่อพี่จะได้ไปเอาคืนให้แกได้ถูกวิธี ฮึ!” พี่สาวหัวเสียด้วยความโกรธกับคนที่เพิ่งคบหากับน้องสาวไม่ถึงครึ่งปีก็ทำให้น้องสาวเธอเสียใจเสียแล้ว ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะรู้จักกันมาเกือบๆ 5 ปีแล้วก็ตามแต่
“เขาไม่ได้ทำอะไรหรอก ฮึก..แค่เขายังมีคนอื่นอยู่ ไม่สิ แก้วนี่แหละที่เป็นคนอื่น”
“หมายความว่ายังไงแก้ว ที่บอกว่าแกเป็นคนอื่น!?”
สองวันถัดมา
ทุกคนมารวมตัวกันที่บริษัทเพื่อเริ่มการซักซ้อมภายในวันแรก แก้วมาถึงพร้อมกับเฟย์ฟางแต่เช้าก่อนจะเริ่มประชุมและตามด้วยการซักซ้อมตามแบบแผนที่ได้แพลนไว้
โทโมะเดินหน้านิ่งเข้ามาไม่พูจากับเขาเมื่อรู้ว่าเขาต้องร่วมซ้อมกับแก้ว หญิงสาวที่เจาเพ่งจะทะเลาะผิใจกันมาเมื่อวาน เดินผ่านหน้าเธอไปราวกับว่าไม่รู้จักกันจนอีกคนน้อยใจแต่พยายามเก็บกลั้นอาการเอาไว้ไม่แสดงออกให้เขาได้รู้ตัว
ตอนนี้เธอคงเป็นคนอื่นไปแล้วสำหรับเขาสินะ ตัวสำรองอย่างแก้วจะสำคัญอะไร ในเมื่อเขามีตัวจริงอยู่แล้วทั้งคน
นั่งรอจนเกือบร่วมชั่วโมงเพื่อจะถึงคิวซ้อมของตัวเอง หญิงสาวนั่งเงียบคนเดียวที่โซฟาริมห้องพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเห็นคนบ้าอย่างเขาตีหน้าเย็นชาใส่เดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทีขึงขังจนแก้วเบนหน้าหนีและพยายามจะลุกออกห่างขากเขา
ไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวพ้นโทโมะก็ก้มนั่งพร้อมกระตุกข้อเท้าของแก้วจนเธอล้มลงไปบนโซฟาอีกครั้ง หญิงสาวสะบัดหน้าใส่พลางเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ต้องมายุ่งนะคนบ้า! แล้วนี่จะทำอะไรน่ะ ไม่เอา แก้วไม่ใส่ คนบ้า ปล่อยแก้วไปเดี๋ยวนี้นะ!” คว้าข้อเท้าเล็กไว้ได้ก็จัดการสวมใส่รองเท้าผ้าใบสีเหลือง ซึ่งจัดได้ว่ามันเป็นคู่โปรดของเขาก็ว่าได้ แก้วดีดดิ้นหวังให้หลุดพ้นจากการบังคับของเขา แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้
“หยุดดิ้นนะเด็กบ้า โทโมะจะใส่รองเท้าให้ครับ”
“ไม่ใส่ ยังๆแก้วก็ไม่มีวันใส่รองเท้าของโทโมะ หรอก” หญิงสาวเตรียมจะถอดมันออกแต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของเขา ก่อนจะต้องกลับมาสงบเสงี่ยมไม่คิดจะต่อกรกับเขา อีก คนหล่อยิ้มร้ายด้วยความพอใจก่อนจะเดินไปอีกทางทิ้งให้แก้วกัดฟันด้วยความคับแค้นใจกับคำพูดของเขา
“อยากโดนตีก็ถอดสิ แล้วก็น่าจะรู้นะว่าโทโมะไม่ตีด้วยมือ!”
หนึ่ง...สอง...สาม...ในห้องซ้อมเต้น K-otic และ FFK รวมถึง หวาย และอีกหลายคนในค่ายกามิกาเซ่ต่างก็เคร่งเครียดเตรียมการซ้อมอันหนักหน่วงสำหรับคนเสิร์ตใหญ่ที่จะจัดขึ้นในปลายเดือนที่จะถึงนี้ แม้จะมีเวลาที่จะได้อยู่ร่วมกันมากเพราะเธอกับเขาจำเป็นต้องซ้อมด้วยการเหตุก็เพราะเธอกับเขาต้องแสดงคู่กันบนเวทีนี้สิ! รู้ว่าแฟนคลับหลายๆคนอาจจะชอบ แต่ตอนนี้...แก้วไม่ชอบเอาเสียเลย อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น
“แอบมีเธอเอาไว้....(เข้ามาใกล้ๆหน่อยก็ได้)”เขากระซิบบอกเมื่อคนทั้งคู่ต้องซ้อมท่ามกลางเพื่อนๆร่วมค่ายมากมายหลายคน และเธอ...ก็ดูจะห่างเหินกับเขาเสียเหลือเกิน เขาจะโอบก็ไม่ได้ จะกอดบ้าง...ก็ไม่ได้!
อะไรกัน??
“ยังไม่ใกล้พออีกเหรอ?”
“ยัง...เข้ามาอีก”ร่างสูงกัดฟันสั่งเสียงเหี้ยม แต่แก้วกลับไม่ยอมทำตาม เขาจึงหันไปร้องเพลงพลางฝืนยิ้มให้กับทุกคนภายในห้อง เด็กบ้า! เขาพร่ำต่อว่าเธอในใจ เมื่อเห็นว่าเธอยังคงมีทิฐิต่อเขาเรื่องเมื่อวาน
“น้องเคทไม่ยิ้มเลย ยิ้มหน่อยๆ ไม่รักกันแล้วเหรอ>O<”
อิเขื่อน- -
เขื่อนเอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าหน้าแก้วตอนนี้บอกบุญไม่รับยังไงยังงั้น! น้องเคท เฮอะ เพราะการถ่ายทำMv เพลง แก้วต้องเป็นเคทกับวิลเลียม คู่รักบรรลือโลกนะสิ บ้าไปแล้ว...เขื่อนบ้าไปแล้ว! เวลานี้แก้วเป็นเพียงคนอื่นสำหรับโทโมะไปแล้ว อย่าได้พูดว่าเธอกับเขารักกันเชียว!
“แอบมีเธอเอาไว้...แค่ในใจ!”แก้วร้องกระแทกเสียงสุดฤทธิ์เจอเขื่อนกวนประสาทไม่พอ คนที่ร้องเพลงข้างๆเธอยังก่อกวน? สมาธิเธอได้ตลอดเวลา ไม่รู้บ้างหรือ ว่าแก้วเหนื่อยใจ!
“ห่างเกินไปแล้ว-”
“ฮึก”
ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาคว้าหมับเข้าที่เอวของแก้วก่อนจะกระแทกสีข้างแก้วเข้าหาเขา ไม่เท่านั้นนะ?? เขายังหันหน้าเข้าหา ปลายจมูกของเขาจึงสัมผัสกับขมับของคนเอวบางเล็กน้อย แต่เรียกรอยแดงบนใบหน้าของแก้วได้อย่างมาก! และ...ท่ามกลางเสียงฮือฮาของเหล่าเพื่อนๆ จนแก้วแทบอยากจะแทรกหน้าหนีกับธรณีเสียจริง!
เธอไม่มีวันหายโกรธเขาเป็นแน่!
“โทโมะครับ จะกินแก้วเหรอ? ฮ่าๆๆๆ”มนุษย์หน้ายาวนามว่าเขื่อน! เอ่ยแซว ร่างสูงได้แต่ร้องเพลงไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจเสียงรอบข้างนัก จนจบเพลงแก้วจึงรีบเดินหนีเขาไปทันที
เมื่อได้เวลาพักทีมงานต่างก็เอาขนมและอาหารมาให้เหล่าศิลปินในค่าย แก้ว นั่งพักอยู่กับเฟย์ ฟาง เขื่อน และป๊อปปี้ โดยที่โทโมะตามมาทีหลัง เขื่อนปรายตามองเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มขำๆกับท่าทีเมื่อครู่ของเพื่อน ร่างบางเบือนหน้าหนีนิดๆก่อนจะงับขนมกินอย่างงอนๆ ที่อีกฝ่ายทำอะไรไม่ปรึกษา จนทำให้ครีมเค้กของขนมประเปื้อนไปยังจมูกเรียวของเธอเอง! โทโมะกระตุกยิ้มน้อยๆที่เจ้าตัวยังไม่รู้อะไรเอาเสียเลย กินเหมือนเด็กไม่มีผิด!
เด็กบ้า!
“หิวมากเลยเหรอนั่น?”
“อย่ามายุ่ง!”
“ที่รักเค้กเปื้อนอ่ะ มานี่เค้าเช็ดให้>///<”
เขื่อนเสมองมาทางแก้วพอดีก่อนจะเอ่ยวาจาบ้าบอตามประสาคนขี้เล่นอย่างเขา นิ้วเรียวปาดเค้กที่เปรอะเปื้อนออกให้แก้วก่อนจะกินเข้าไปเองเสียอย่างนั้น! นี่ถ้าเขื่อนกินจากจมูกแก้วได้เลย? เขาคงทำไปแล้วมั้ง??
“เขื่อน==”
“จ๋า”
“เฟย์..ฉันเปล่านะ คนของเธอมายุ่งกับฉันเอง”แก้วหันไปบอกเฟย์ประชดเขื่อน คนตัวเล็กส่ายหน้าอย่างระอา แน่ล่ะ เฟย์ไม่คิดอะไรอยู่แล้วล่ะ? เขื่อนก็ทำแบบนี้กับทุกคนนั้นแหละ??
“ฉันจะคิดมากเรื่องอะไร? คนที่คิดมากนะ ไม่ใช่ฉันหรอก^^”เฟย์ปรายตามองใครบางคน?เล็กน้อย ก่อนที่ป๊อปปี้กับฟางจะพยักหน้ายิ้มๆให้แล้วพากันเดินออกจากวงไป ตามประสาป๊อปปี้กับฟาง 2 คนหยอกล้อกันเล็กน้อยพอให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ แน่ละ..เธอกับเขาก็ไม่ได้ปกปิดอะไร แต่ก็ไม่ได้เปิดเผย? เรียกได้ว่า...ดูๆกันอยู่นั้นแหละ!
“อ้าว?ไปไหนกันรอ...”
“แก้ว”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะลุกตามเพื่อนๆของเธอไป เสียทุ้มต่ำแลดูหน้าเกรงขามของคนที่ยังนั่งอยู่ก็เอ่ยเรียกไว้เสียก่อน ร่างบางหันหน้ากลับมามองอย่างช้าๆ ก่อนจะยักคิ้วพยักเพยิดให้เป็นเชิงถามว่า...
“....”
“เห็นไหมว่าไม่มีใครอยู่ในที่นี้แล้ว?”
“เห็น ก็จะเดินออกไปอยู่นี่ไง?”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น...เรายังซ้อมเต้นกันไม่เสร็จเลย ไปซ้อมกัน”
“แต่....”
“อยากโดนตีหรือไง ไปกับโทโมะเดี๋ยวนี้นะครับ”
เขาไม่เคยฟังเธออยู่แล้วนี่! แล้วจะถามความคิดเห็นเธอทำไมกัน?? คนเอาแต่ใจ !! ยังไม่ทันที่เธอจะได้โต้แย้งอะไรกับเขา มือหนาก็จัดการฉุดข้อมือเล็กของแก้วจนตัวปลิวไปยังหน้ากระจกบานใหญ่สำหรับการซ้อมทันที แก้วยืนตัวแข็งทื่อเมื่อเขายืนทาบทับกับแผ่นหลังของเธอ แผงอกอุ่นปะทะเข้ากับแผ่นหลังของเธออย่างจัง เธอจะไม่ว่าอะไรเขาเลย?...ถ้ามันไม่แน่นจนเกินไป!
“บิดตัวเล็กน้อย....แล้วก้าวเท้าซ้ายไปข้างหน้า...แบบนี้”มือของเขาประคองเอวบางของแก้วไว้ข้างนึง ส่วนอีกข้างจัดการบิดข้อมือเธอไปตามท่าทางของเพลง จนแก้วเริ่มเคลิ้มตามเขาเสียแล้ว เสียงเพลงที่คลอเป็นจังหวะๆทำเอาคนทั้งคู่ราวกับหยุดอยู่ในภวังค์
เมื่อถึงเพลงที่เขาต้องใช้โชว์บนเวทีกับแก้วเขาจึงหยุดทุกการกระทำ มือหนาพลิกไหล่ของร่างบางเข้าหาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกสติที่หลุดกระเจิงของแก้วอีกครั้ง!
“เคลิ้มเหรอ?...ต่อไปนี้คือของจริง พร้อมไหม?” เขาเอ่ยด้วยแววตาจริงจังก่อนที่แก้วจะพยักหน้ารับ ตอนนี้เธอแทบไม่รู้สึกตัวเลยก็ว่าได้ ความโกรธมลายหายไปหมดสิ้นเพียงแค่ถูกเขาสัมผัส ..หากไม่ติดที่ต้องร่วมงานกับเขา แก้วก็ไม่อยากจะเจอหน้าโทโมะอีกเลย!
การโยกย้ายไปตามเพลงรักโรแมนติกของทั้งคู่ท่ามกลางความเงียบและความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ เขายกมือน้อยของแก้วคล้องคอก่อนจะบรรเลงท่าทางไปตามจังหวะเพลง แก้วมองตามตาไม่กระพริบเมื่อเขาดูช่างอ่อนหวานเสียเหลือเกินในครั้งนี้! และในจังหวะหมุนตัวมือหนาของเขากลับยึดเกาะเอวบางไว้แนบแน่น แก้วดูจะตกใจไม่น้อย เมื่อเขายกตัวเธอขึ้นก่อนจะหมุนไปตามจังหวะเพลงเช่นเคย......
ร่างสูงลูบไล้ไปตามเรียวแขนของแก้วแผ่วเบา มือน้อยที่แนบแก้มของเขามันช่างอบอุ่นและหมอติดจมูกเขาเสียยิ่งกว่าดอกไม้จากสรวงสวรรค์เสียอีก เขาเลื่อนมือลงมาที่เอวบางอีกครั้งและจบด้วยบทเพลงนั้น แต่...เขาไม่ยอมจบด้วยเสียนี่....
“ต่ออีกเพลงไหม?” แก้วไม่ได้ตอบอะไรเขา เธอรู้สึกอุ่นร้อนบริเวณเอวเมื่อเขาสอดมือเข้าไปภายในเสื้อของเธอ มือหนาลูบไล้เอวบางพอให้เธอรู้สึกจี้เล็กน้อย แต่ในนาทีนั้น.. เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลยก็ว่าได้!
รู้หรือเปล่า? ว่าถูกเขาลวนลาม
รู้หรือเปล่า? ว่าเธอพ่ายแพ้ต่ออารมณ์ของตัวเอง
รู้หรือเปล่า? ว่าเธอก็ยังคงไม่ปล่อยมือออกจากใบหน้าของเขาเช่นเดียวกัน?!
แล้วรู้หรือเปล่า? ว่าตอนนี้แก้วควรจะโกรธโทโมะ!
ไม่อยากจะปฏิเสธเลย ว่าเธอเกลียดเขาไม่ลง
เอิ้กกกกกก>O< ชดเชยไม่อัพหลายวัน เลยจัดยาวๆ[หรือเปล่า?]
แหะๆ ถามไรหน่อยเดะคับ ^^ ชอบแนวไหนกันอ่อ รุ้สึกว่าตัวเองจะไปไม่ถูก ฮี่ๆ
หวานซึ้ง หวานเจี๊ยบ หื่น? ดราม่าแบบดาร์กๆๆ>O< แต่เค้าชอบดราม่า เนอะ
ั้นเรามาดราม่ากันดีฟ่า-O-[แล้วถามทำไม-*-]
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
