Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
                                                  Blinded ♥
 
 
 
 
         ดวงตากลมโตของแก้วกำลังทอดมองใบหน้าหวาน เกลี้ยงเหลาไร้สิ่งตำหนิของบุรุษเบื้องหน้า  เขากำลังอยู่ในห้วงนิทราอันแสนยาวนานไม่มีทีท่าว่าคนขี้เซาจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ  ทรงผมซอยสั้นสีนิลของเขาตัดกับใบหน้าขาวเหลืองทำให้โทโมะดูโดดเด่นเป็นเท่าทวี
 
 
 
 
         อดไม่ได้ที่แก้วจะต้องอมยิ้มให้กับความน่ารักดั่งเด็กน้อยในร่างผู้ใหญ่ของชายคนรัก ลมหายใจเขาออกสม่ำเสมอนั้นบ่งชี้อย่างแน่ชัดว่าเขาไม่ได้แสร้งหลับและรอเวลาที่จะตื่นขึ้นมาจุมพิตเธอ เช่นเดียวกับนิยายรักตามแผงหนังสือนั่น ... เพราะตอนนี้เขาหลับสนิทราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นตัวการสำคัญที่ทำให้คนหล่ออย่างเขาหมดแรงลงเสียดื้อๆ
 
 
 
 
 “คนขี้เซา”  
 
 
 
         เอื้อมมือไปสัมผัสกับจมูกโด่งของเขาอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะระบายยิ้มออกมาด้วยความขบขัน แต่งเติมให้ใบหน้าสวยดูมีชีวิตชีวาต่างจากวันอื่นๆทั่วไป ที่ไม่แยกเขี้ยวใส่เขาก็เป็นเขานั้นแหละที่ชวนหาเรื่องให้หึง ให้หวงจนต้องอารมณ์เสียซะบ่อยๆ
 
 
 
 
         นิ้วเรียวของแก้วค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสกับใบหน้าของเขาอย่างบางเบา ไล้ลูบจากหางคิ้วลงมายังจมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าหล่อๆชวนให้หญิงสาวมากหน้าหลายตาตกหลุมรักได้อย่างง่ายดาย เธอไม่ปฏิเสธเลยว่าเขาหล่อและน่ารักแค่ไหน เพราะอะไรนะหรือ...เพราะแก้วเองก็เป็นหนึ่งในหญิงสาวพวกนั้นด้วยนะสิ
 
 
 
“ไอ้คิ้วหนาๆจอมเจ้าเล่ห์นี่ .. ชอบนักนะที่จะยักคิ้วให้สาวๆไปเรื่อย คิดว่าตัวเองหล่อแล้วหรือยังไง?”
 
 
 
“.....”
 
 
 
“จมูกโด่งนี่มันน่าหยิกเสียให้เข็ด ชอบเหลือเกินกับการที่จะใช้มันสูดดมความหอมจากแก้มของคนอื่น! อย่าให้รู้นะว่าไปใช้มันกับใครมาแล้วบ้างนะ ฮึ!”
 
 
 
 
       คนสวยตัดพ้อล้อเขาด้วยนึกหมั่นไส้กับความสมบูรณ์แบบของเขา ยากเหลือเกินกับการที่จะหาข้อบกพร่องของโทโมะ เคโอทิค ..  ข้อพิพาทสุท้ายที่แก้วจะได้ครหาเขาก็คือ ริมฝีปากหนาสีเชอร์รี่อมชอมพูช่างดูน่าอิจฉา เขาอาจดูดีกว่าผู้หญิงหลายๆคนเลยก็ว่าได้ ไม่แปลกหากเมื่อก่อนหลายๆคนอาจมองว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย ..?
 
 
 
“ปากหนาๆชอบหยอดคำหวาน ฮึ นี่แหละตัวอันตรายที่สุดเลย!”
 
 
 
“.....”
 
 
 
“พูดคำว่ารักกับใครไปแล้วบ้างเนี่ย? เฮ้อ”  หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเตรียมจัดผ้าขนหนูผืนน้อยที่ห่อหุ้มร่างกายอย่างหมิ่นเหม่ให้เข้าที่เข้าทางเพื่อจะลุกไปชำระร่างกายหลังจากที่คนขี้เซาทำเธอสกปรกมาทั้งคืน
 
 
 
 “ก็พูดกับมินนี่คนเดียวไงครับ”  ไม่ทันที่ขาเรียวจะแตะสู่พื้นห้อง คนหลับ(?)ก็รีบใช้มือปลาหมึกเกี่ยวกระหวัดเอวบางเข้าหาอ้อมกอดอุ่นๆยามเช้าของเขาทันที โทโมะยกยิ้มริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะยักคิ้วกวนประสาทเย้ายวนคนสวยในอ้อมกอด
 
 
 
“อย่ามายักคิ้วหลิ่วตาแบบนั้นนะ”
 
 
 
“ทำไมละครับ..หื้ม~” 
 
 
 
          ใช้จมูกโด่งสูดดมความหอมจากแก้มนวลเมื่อแก้วเผลอ สองมือน้อยของแก้วรีบตะครุบแก้วทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้ด้วยรู้ตัวว่าถูกเขาย้อนศรเสียแล้ว แปลว่าทุกอากัปกิริยาที่เธอทำกับเขาเมื่อครู่ เขารู้ตัวทั้งหมดเลยอย่างนั้นนะหรือ ..  ดวงตาเรียวเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสิ่งสุดท้ายที่เธอตั้งข้อครหาคือริมฝีปากของเขา!!
 
 
 
“กะ..”  
 
 
 
“ไม่นะ>__<”  แก้วรีบยกสองมือปิดปากเขาทันควันเพราะรู้ดีว่าเขาจะพูดอะไรต่อจากกนี้  ..  นาทีแรกโทโมะก็ออกจะงงเล็กน้อย แต่พอเห็นแก้มนวลขึ้นสีแดงเรื่อก็พอที่จะเข้าใจว่า ‘ยัยตัวเล็กของเขาคงกำลังเขินอาย’
 
 
 
 
        ปล่อยให้เธอทำใจอยู่สักพักก่อนจะหยิบยกมือเรียวออกและหันมาจุมพิตแทน พลางทอดสายตามองแก้วหวานฉ่ำปนเอ็นดู กับท่าทีแมวน้อยแบบนั้น มือหนาเอื้อมสัมผัสกลุ่มผมของคนในอ้อมกอดด้วยความหมั่นเขี้ยว ขยี้ขย้ำเบาๆให้พอสนุกก่อนจะเอ่ยคำๆนั้นออกมา...
 
 
 
“ไม่ให้โมะพูดให้จบละครับ....”
 
 
 
“....”
 
 
 
“ระ..”
 
 
 
“ไม่นะ ไม่เอา ไม่พูดนะ!”
 
 
 
“ทำไมละ?”  ใบหน้าหล่อของโทโมะเริ่มฉายแววแห่งความน้อยใจขึ้นมาเมื่อแก้วไม่ยอมให้พูดเอ่ยคำนั้นให้ฟัง พาลทำให้เขาเข้าใจไปว่าเธอยังไม่พร้อม และเธอยังไม่รักเขา
 
 
 
“แก้ว...”
 
 
 
“ถ้าโมะไปบอกคนอื่นขึ้นมา เด็กดื้ออย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!”
 
 
 
“ก็ลองไปบอกคนอื่นดูสิ!”  
 
 
 
          เมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผล ไม้แข็งจึงเป็นวิธีสุดท้ายที่โทโมะใช้เป็นตัวช่วยสุดท้าย แกล้งขู่ว่าจะไปรักคนอื่นเสียขนาดนั้นละนะถ้าแก้วไม่รู้สึกอะไรเขาต้องผูกคอตายเป็นแน่แท้ ..และในที่สุดเด็กดื้อจอมปากแข็งก็ยอมเผยไต๋ว่าหวงเขาเหมือนกัน ต่อจากนี้ต่อไปเขาก็แค่อยากจะรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ให้เขาพูด
 
 
“แล้วทำไมโมะจะพูดไม่ได้ละ ตอบมาเลย ถ้าไม่ตอบไปรักคนอื่นจริงๆนะ”
 
 
 
“ก็...”
 
 
 
“ก็อะไรล่ะ?”
 
 
 
“แก้ว..ยังไม่พร้อม  แก้วไม่อยากให้คำนั้นมาจำกัดความสัมพันธ์ของเรา เพราะแค่เรื่องเมื่อคืน..เอ่อ..แก้วก็ไม่รู้จะตอบคำถามกับตัวเองยังไงแล้ว”
 
 
 
“แก้วไม่ได้ไม่พร้อม...แต่แก้วคิดว่าตัวเองไม่พร้อมต่างหาก ความรักไม่ใช่เรื่องหน้ากลัวอย่างที่แก้วคิด เพราะฉะนั้นคำๆนี้ไม่ได้เป็นตัวจำกัดความสัมพันธ์ของเรา แต่เป็นแก้วเองต่างหากที่ไม่ยอมเปิดใจ เป็นแก้วเองต่างหากที่ไม่รู้จักมัน เป็นแก้ว..ที่ไม่ได้รักกันเลย!!”  
 
 
 
 
 
      โทโมะเผลอขึ้นเสียงใส่แก้วด้วยความน้อยใจที่อัดแน่นอยู่เต็มอก มีหรือที่เธอจะไม่รู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร? แต่มันก็ไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่นักหรอก  รักแทบตายสุดท้ายเธอก็ไม่กล้าพูดมันออกมา... ความสัมพันธ์ของเธอกับเขายังไม่ชัดเจนพอและมันก็ยังไม่สมควรที่จะถูกเปิดเผยด้วย !!  เพราะอะไรนะหรือ?....ก็เพราะว่าโทโมะยังมีผู้หญิงคนนั้น เขายังมีเบลล์อยู่อีกคน แล้วอย่างนี้จะให้เธอแน่ใจได้อย่างไรว่าเรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหาของเธอกับเขา!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หายไปไหนกันหมดดดดดด!!!!”  เสียงแหลมใสของเฟย์ดังขึ้นจนเขื่อนที่ยืนขนาบข้างอยู่ต้องรีบอุดหูด้วยเกรงว่าแก้วหูของเขาจะเป็นอันตรายไปเสียก่อน น้ำเสียง 18 หลอดนั่น ทำร้ายเขาเกือบตายได้เลยเชียว
 
 
 
“หัวหอมจ๋า ใจเย็นๆหน่อยสิครับ เดี๋ยวแก้วก็กลับมา”
 
 
 
“ยังจะมีหน้ามาพูดอีกเหรอเขื่อน! เพื่อนนายพาเพื่อนฉันหายไปทั้งคนนะ บ้าที่สุด!! ไปเลยนะ ไปตามเพื่อนฉันกลับมาเดี๋ยวนี้!!”  
 
 
 
          เมื่อเห็นว่าวิธีเอาน้ำเย็นเข้าลูบใช้กับเฟย์ไม่ได้ผล เขื่อนจำต้องวิ่งไปขอความช่วยจากฟาง พี่สาวคนสวยของเฟย์ เป็นอันที่รู้ๆกันดีว่าถึงแม้เฟย์จะเป็นคนหัวรั้นไม่ยอมใคร แต่ก็เห็นจะมีแต่พี่สาวของเธอกระมังที่เธอจะยอมรับฟัง
 
 
 
 
          บอสใหญ่ของวงออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขากำลังได้อยู่ตามลำพัง มีโอกาสจะได้ระบายความในใจกับหญิงสาวคนสวยอย่างฟางเสียหน่อย ก็ถูกกบเคโระมาขัดจังหวะเสียได้..
 
 
 
 
 
                                  ไอ้เขื่อน ถ้ามีครั้งหน้า แกตายยยย
 
 
 
 
“ฟาง..แฮ่กๆ..ช่วยฉันหน่อยดิ เฟย์ไม่ฟังอะไรฉันเลย”  
 
 
 
           หนุ่มร่างโปร่งวิ่งกระหืดกระหอบพลางใช้สองมือจับไหล่ของฟาง ก่อนจะเขย่ามันเสียจนเจาตัวมึนหัว  บ่งบอกให้เธอได้รู้ว่าเฟย์คงกำลังโมโหชายหนุ่มตรงหน้าอยู่เป็นแน่ ถึงได้เดือดร้อนจนต้องวิ่งมาหาเธอแบบนี้
 
 
 
“เดี๋ยวๆ..มีเรื่องอะไรกัน ค่อยๆเล่าได้ไหม นี่..หยุดเขย่าฉันก่อนสิ ฉันเวียนหัว”
 
 
 
           ชักจะมากเกินไปที่เพื่อนรักบังอาจแตะต้องไหล่เนียนของหญิงสาว บอสใหญ่อย่างป๊อปปี้ก็แอบหวงหวงเหมือนกัน เพราะขนาดเขายังไม่มีโอกาสได้แตะเลย คิดได้ดังนั้นก็รีบขัดขวางโดยการปัดมือเพื่อนออกจากไหล่ของคนรัก(?)
 
 
 
“เยอะไปล่ะ=__=”
 
 
 
“โอ๊ย..ขอโทษครับบอส อย่าเพิ่งมาหึงตอนนี้ได้ม้ายยย? คนกำลังต้องการความช่วยเหลือนะครับ”
 
 
 
“ช่วยอะไรของแก...ยาหยีของแกเป็นอะไรอีกล่ะ ทำไมนะ แกถึงได้ชอบขัดฉันทุกที!”
 
 
 
“นี่ พอเลย เลิกเถียงกันได้แล้วตกลงว่าเฟย์เป็นอะไร?”
 
 
 
“ก็...”
 
 
 
“ฟาง ป๊อปว่าถามเจ้าตัวเขาเองเลยดีกว่า โน่น เดินหน้ามุ่ยมาโน้นล่ะ”  ดวงตาเรียวของฟางจดจ้องไปทางน้องสาวตามคำบอกเล่าของป๊อปปี้  คนสวยเจ้าอารมณ์กำลังวิ่งมาเกาะแขนเธอพลางจิกสายตาใส่เขื่อนด้วยความหมั่นไส้
 
 
 
“ไอ้ขี้ฟ้อง..!! พี่ฟาง เฟย์ว่าเราไปตามหาแก้วกันดีกว่านะ เฟย์เป็นห่วงแก้ว”
 
 
 
“ใจเย็นก่อนสิเฟย์ พี่เชื่อว่าแก้วไม่เป็นอะไรหรอก ตราบใดที่อยู่กับโทโมะ”
 
 
 
“ฮึ..นั่นแหละตัวดีเลย!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่แก้วไม่ให้พูด เพราะแก้วยังไม่แน่ใจว่าโทโมะ..ฮึก..รักแก้วจริงๆหรือเปล่า?” 
 
 
 
          หยาดน้ำตาคลอหน่วยอยู่เต็มดวงตาคู่สวยทีบัดนี้ฉายแววแห่งความเสียใจล้นท้น โทโมะหันกลับมามองด้วยความไม่เข้าใจ ก็ไอ้ที่เขาพร่ำบอกว่ารักแค่นั้นมันยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอมั่นใจได้อีกหรือ บางทีเขาก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน!
 
 
 
“ก็ถ้าโทโมะไม่รักแก้ว แล้วจะให้ไปรักใครที่ไหน?”
 
 
 
“เบลล์ไง..ฮึก...รักเขาไม่ใช่เหรอ?”
 
 
 
        คนหล่อชะงักไปเล็กน้อย แทบลืมไปเสียสนิทว่าเขายังผู้หญิงอีกคนที่ต้องสะสาง อยากจะบอกความจริงกับเธอเหมือนกัน แต่ก็เกรงว่าเธอก็จะไม่เชื่อเขาอีก ขนาดเขารักเธอ เธอยังไม่คิดจะเชื่อเขาเลย
 
 
 
 
“แก้ว..คือ..เอาเป็นว่าเรื่องเบลล์  โทโมะจัดการเอง”
 
 
 
“จัดการเหรอ จัดการยังไง?”
 
 
 
“เอ่อ...แก้วไม่ต้องรู้หรอก พอแล้ว โทโมะไม่อยากเถียงกับแก้วแล้วนะครับ  แล้วแก้วก็ไม่ต้องพูดถึงใครแล้วด้วย อย่าหาเรื่องชวนทะเลาะสิเด็กดี”   มือหารวบตัวแก้วเข้าหาพลางกดจูบลงบนหน้าเนียนด้วยความรัก  หญิงสาวมีท่าทีสงบลงยอมทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย 
 
 
 
 
 
           บางทีแก้วก็ออกจะหัวรั้นให้เขาได้เหนื่อยกายอยู่บ่อยๆ แต่เขาก็ไม่เคยเหนื่อยใจที่จะง้อ มีเพียงเรื่องเดียวตอนนี้ที่เขายังให้คำตอบกับเธอไม่ได้ก็คือเรื่องของเบลล์  ทำไงได้..ในเมื่อรับคำสัญญากับพี่ชายที่รักเอาไว้แล้วนี่นา  แต่ในเมื่อความรักมันบังคับและทดแทนกันไม่ได้ เขาก็ควรจะเลือกชีวิตของตัวเองไม่ใช่หรือ? ถึงแม้จะต้องถูกประณามว่าเป็นคนไม่รักษาสัญญาก็ตาม
 
 
 
 
 
                               จะรักคนอื่นได้ยังไง  ในเมื่อโทโมะมีคนที่รักอยู่แล้ว
 
 
 
 
 
“ไปอาบน้ำกันดีกว่าครับ”  ฉุดรั้งข้อมือเล็กของเด็กดื้อที่ยอมเข้าใจเสียที  แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ฉุดก็ไม่ไปแถมยังสะบัดข้อมือหนีเขาอีก    ‘เด็กดีจ๋า โทโมะตามไม่ทันนะครับ’
 
 
 
“มะ ..ไม่เอา”
 
 
 
“ทำไม?”
 
 
 
 
“แก้ว...แก้วว่าโทโมะไปอาบก่อนดีกว่า แก้วอาบทีหลังก็ได้-///-“  ฮะๆ เขาพอจะเดาอาการของคนสวยออกอีกแล้ว  โทโมะส่ายหัวน้อยๆกับความขี้อายขี้เขินเกินเหตุของหญิงคนรัก  ก่อนจะแสร้งพยักหน้าเข้าใจยอมเดินไปห้องน้ำแต่โดยดี แต่...
 
 
 
“ว้าย ไม่นะ...โทโมะ แก้วไม่เล่นนะ”
 
 
 
           เอี้ยวตัวกลับมาช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอกก่อนจะพาร่างของทั้งเขาและเธอเข้าห้องน้ำไป แก้วได้แต่ดีดดิ้นหวังจะให้หลุดพ้นจากพันธนาการของคนฉวยโอกาส  แต่คนแรงเยอะกว่าไม่ปล่อยให้เหยื่อดิ้นหลุด ก่อนจะปล่อยลงร่างเธออ่างอาบน้ำคับแคบนั้น ตามด้วยเขาอีกคน
 
 
 
“เล่นอะไรนะโทโมะ ปล่อยเลยนะ ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะคนบ้า”
 
 
 
“อาบด้วยกันนี่แหละ จะกลัวอะไร หืม?  แก้ว เฟย์ ฟาง แก้ว สาวมาดห้าว แสนซนคนที่ไม่เคยกลัวอะไร หายไปไหนหนอ?”  ชายหนุ่มเหย้าแหย่เสียจนแก้วไปไม่เป็น ก่อนจะหันไปตีหน้ายักษ์ใส่เขาด้วยความท้าทาย เรื่องอะไรที่เธอจะยอมแพ้ต่อโทโมะ ผู้ชายเย็นชา ไอ้เสือหน้าเดียวแบนั้นกันเล่า  เขาไม่มีอะไรหน้ากลัวสักนิด!
 
 
 
“ไอ้เสือ แก้วไม่กลัวหรอก แบร่:’P”
 
 
 
“ฮะๆ  ไอ้ตัวเล็ก เก่งเหลือเกินนะแม่คุณ เก่งให้ได้ตลอดไปก็แล้วกัน” 
 
 
 
          รีบคว้าเอวบางเข้าปะทะกับอ้อมอกแข็งแรงของเขาทันที ริฝีปากหนาพรมจูบไปทั่วแก้มนวลไม่หยุดยั้ง คนโดนฉวยโอกาสก็เอาแต่ส่ายหน้าหนีพัลวันอย่างไม่ยอมแพ้  เส้นผมเปียกชื้นถูไถกับใบหน้าหล่อของเขาเล็กน้อย สร้างความเอ็นดูต่อหญิงสาวตรงหน้ามากขึ้นเป็นทวี
 
 
 
“อ๊ากกก ไอ้บ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ>__<”
 
 
 
“ทำไม? ไอ้เด็กบ้า...ไอ้เสือไม่หยุดหรอก ฮ่าๆ ไหนว่าเก่งนักไง..แน่จริงก็เอาชนะให้ได้สิครับ”  แก้วได้แต่นึกขบเขี้ยวอยู่ในใจ คิดหาวิธีแก้แค้นเขาให้จงได้ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปหาโทโมะ แสร้งยิ้มหวานให้จนอีกฝ่ายนึกแปลกใจ
 
 
 
“แก้วทำได้ก็แล้วกัน”
 
 
 
“ฮะๆ ตัวแค่เนี้ย จะมีปัญญาอะไรมาสู้กับโทโมะครับ”
 
 
 
“แก้วจะทำให้โทโมะ...หลงแก้วคนเดียวเลยคอยดู”
 
 
 
“หลงเลย?...รักไม่ได้เหรอ?”  
 
 
 
“ไม่ได้ ยังไม่ให้รัก ต้องหลงก่อนสิ”  
 
 
 
         ชายหนุ่มแกล้งถามเสียงสูงอย่างไม่เชื่อถือว่าเธอจะทำตามที่ปากพูดได้ รู้ก็รู้นิสัยคนตัวแสบอยู่หรอก เธอไม่มีมารยา เหมือนหญิงทั่วไป ออกจะทะมัดทะแมง ผาดโผนเหมือนลิงทโมนเสียมากกว่า ดีเหมือนกัน อยากจะรู้นักว่าเธอจะทำให้เขาหลง..ไปมากกว่านี้ได้สักกี่น้ำ(?)
 
 
 
 
 
                             เพราะแค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วครับ^__^
 
 
 
 
 
 
              มือทั้งสองยกขึ้นคล้องคอเขาพลางส่งสายตาเย้ายวนคนตรงหน้าอย่างนึกสนุก หางคิ้วยกขึ้นใส่เขาเลียนแบบสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อครู่ ก่อนจะจรดจมูกโด่งของตัวเองถูไถกับสันจมูกของเขาอย่างหมั้นเขี้ยวจนโทโมะอึ้งกับการกระทำของเด็กน้อยในอ้อมกอด
 
 
 
“จูบตรงไหนก่อนดี?” 
 
 
 
“งั้น..ตามใจเด็กดีเลยครับ วันนี้แก้วเป็นเด็กดี น่ารักที่สุดเลย ยอมให้จูบที่ทีก็ได้เลย เอ้า!” 
 
 
 
“ฮิๆ แก้มก็น่าจูบ หน้าหน้าผากก็น่าจูบ งั้น...” แก้วไล้นิ้วมือไปตามใบหน้าของเขาอย่างยั่วยวนก่อนจะกดจูบเบาๆที่หน้าปากของเขา ไล่มาถึงแก้วใสซ้ายขวาของเขา  สันจมูกโด่งรับกับใบหน้าเรียวรีของเจ้าตัว และ บรรจบด้วยริมฝีปาก 
 
 
 
        ปากบางขยับเล็กน้อยบนเรียวปากรูปกระจับอวบอิ่มของชายหนุ่ม พอให้อีกฝ่ายได้ย่ามใจ ก่อนที่บทสรุปสุดท้ายจะทำให้โทโมะเจ็บแสบจนไม่มีวันลืมเลือน...
 
 
 
“อ๊ากกกกก  แก้วครับ กัดปากโทโมะทำไม?”
 
 
 

 
 อาโหลวๆๆ-__- โทดทีค้าบ ไม่ได้อัพนานแหะๆ :')
สอบบบ จ้าาาT__T
สอบเสร็จมะไหร่เดะ กลับมาอัพต่อคับ ♥^__^ ♥