Our Destiny เพราะเธอคือรักแท้

 
“เพราะทุกความรัก...โชคชะตาเป็นตัวลิขิต
เราออกแบบเองไม่ได้...แต่เลือกที่จะรักได้ 
คนทุกคนย่อมมีรักแท้เป็นของตัวเอง...อยู่ที่ว่าใครจะพบเจอกับมันแล้วบ้าง”
 
 
                                                                                                               ‘ชายนิรนาม’
 
 
 
     เสียงนิ้วกระทบแป้นพิมพ์สิ้นสุดลงเมื่อ ‘เมื่อบทความสุดท้าย’ เสร็จสิ้น...ร่างสูงขยับกรอบแว่นของตนเล็กน้อย มุมปากถูกยกยิ้มสูงขึ้นด้วยความพอใจเมื่อ ‘เรื่องสั้น’ ของเขาเสร็จสมบูรณ์  หลังจากที่ต้องหลังขดหลังแข็งอดหลับอดนอนกับการเขียนมาหลายคืน...นี่เป็นอีกเรื่องที่เขาเขียนเพื่อที่จะเผยแพร่ลงอินเตอร์เน็ตเพื่อให้ผู้อ่านได้ซึมซับและเข้าใจถึง ‘ความรัก’ ตามแบบฉบับของเขา
 
     เขารู้ดีว่ามุมมองความรักของแต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน 
     เขาเพียงแค่อยากถ่ายทอดมุมมองเหล่านั้นตามหัวใจและความคิดของเขาก็เท่านั้น.... 
 
 
 
     หลายคนหลังจากที่ได้อ่านผลงานของเขา...ก็เข้ามาคอมเม้นท์ บ้างก็เข้ามาระบายถึงมุมมองของตน บ้างก็เข้ามาขอคำปรึกษา ซึ่งก็มีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยก็ว่ากันไป....
 
 
 
     ....เพราะต่างคนต่างความคิด
 
 
 
     ร่างสูงอมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นมุมมองความรักดีๆที่หลายคนเข้ามาร่วมพูดคุย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีผู้หญิงคนนึงชอบมาขอคำปรึกษาเรื่องความรักกับเขา
 
 
 
 
‘หัวใจเจ้าเอย...’
 
     เป็นนามแฝงน่ารักๆของสาวน้อยคนนั้น ร่างสูงยิ้มบางๆก่อนจะหลุดจากภวังค์ของตนเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
 
 
 
 
     “ว่าไงโทโมะ ต้นฉบับพี่พรุ่งนี้นะ พี่โทรมาเตือนกลัวว่านายจะมัวแต่ปลอบสาวน้อยร้อยรัก เอ้ย สาวน้อยช้ำรักของนายอยู่...”   เรื่องที่เขาเป็นนักเขียนเงาในโลกออนไลน์มีเพียงบก.ของเขาเท่านั้นที่รู้เนื่องจากความบังเอิญ อันที่จริงโทโมะตั้งใจไว้ว่าจะไม่บอกใคร เขาจะคงคอนเซปต์ ‘ชายนิรนาม’ คนนั้นเอาไว้ จึงขอร้องให้บก.ของเขาช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
 
 
 
     “ครับพี่...ผมไม่ได้ปลอบใจอะไรเธอหรอก เท่านี้นะครับเดี่ยวเรื่องต้นฉบับผมจัดการให้”
 
 
 
     เสียงคำสั่งของบก.ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของโทโมะเขาจึงต้องกลับไปเขียนงานของเขาต่อถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ได้พักเลยก็ตาม....วันนี้หลังจากที่เผยแพร่เรื่องสั้นลงอินเตอร์เนต เขายังไม่เห็นคอมเม้นท์ของสาวน้อยคนนั้นเลย อาจเป็นเพราะว่านี่มันดึกมากแล้ว  ป่านนี้เธอคงจะหลับไปแล้วสินะ...เหลือแต่เขากับนักวิจารณ์โต้รุ่งที่เป็นเพื่อนฉันในยามตีสองตีสามแบบนี้....
 
 
 
 
     เช้าวันต่อมา...
 
 
 
 
      “หืม?”   เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนฟุบคาโต๊ะคอมพิวเตอร์เสียแล้ว...โทโมะเพ่งมองรอบตัวก่อนจะพบว่านี่เพิ่งจะหกโมงเช้า  เขายังพอมีเวลาทำธุระส่วนตัวก่อนจะต้องไปส่งต้นฉบับที่สำนักพิมพ์
 
 
 
     [วิจารณ์ใหม่]
 
 
 
 
     เรื่องสั้นจากคอมพิวเตอร์ถูกเปิดค้างเอาไว้ทำให้โทโมะสามารถมองเห็นผู้อ่านและผู้วิจารณ์ใหม่อยู่เสมอ....เขากดเข้าไปดูตรงช่องวิจารณ์ก่อนจะพบเข้ากับบางคนที่เขารอคอย...
 
 
 
 
     ‘หัวใจเจ้าเอย...กล่าวว่า’
 
 
     “ทำไมเราถึงออกแบบความรักไม่ได้ล่ะค่ะคุณนักเขียนนิรนาม...ทั้งๆที่หัวใจก็เป็นของเรา อ้อ ก่อนอื่นต้องบอกว่าคุณเขียนเรื่องนี้ได้เยี่ยมเลยล่ะค่ะ ภาษาที่ใช้ถ่ายทอดทำเอาฉันซึ้งจนจะร้องไห้เลยล่ะ”
 
 
 
 
     โทโมะอมยิ้มกับความช่างสงสัยของหญิงสาว ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ตอบเธอไปอย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก...
 
 
 
     ‘ชายนิรนาม...กล่าวว่า’
 
     “ถ้าความรักถูกกำหนดให้เราทุกคนออกแบบได้ แล้วมนุษย์จะรู้จักคำว่าผิดหวัง  สมหวัง  เป็นสุข หรือแม้กระทั่งทุกข์ใจเหรอครับ”
 
 
 
 
     ‘หัวใจเจ้าเอย...กล่าวว่า’
 
 
     “งั้น...ที่คุณบอกว่าทุกคนมีรักแท้เป็นของตัวเอง อยู่ที่ใครจะพบแล้วบ้าง ถ้าเป็นแบบนั้นคนที่ยังไม่เจอก็แก่ตายกันพอดีนะสิ” 
 
    
 
     สาวน้อยขี้สงสัยยังคงถามไม่เลิก...ประเด็นในเรื่องสั้นถูกหยิบยกขึ้นมาซักถามจนเขาก็ไม่รู้จะตอบยังไง...เขาจึงตัดสินใจตอบไปว่า
 
 
 
 
 
     ‘ชายนิรนาม...กล่าวว่า’
 
 
     “รักแท้ไม่ได้มีไว้ใช้แค่กับคนรักนี่ครับ...คุณลองถามตัวเองดูดีๆว่าในยามที่คุณรู้สึกท้อแท้ อ่อนแอ คนสุดท้ายที่คอยอยู่ข้างคุณคือใคร...ถ้าได้คำตอบเมื่อไหร่ตอบผมด้วยนะครับ  วันนี้ผมต้องไปก่อนแล้วพบกันนะสาวน้อย”
 
 
 
 
     ‘หัวใจเจ้าเอย...กล่าวว่า’          
 
 
 
     “โอเคค่ะคุณนักเขียนลึกลับ”
 
 
 
 
     โทโมะละสายตาจากคอมพิวเตอร์พร้อมบอกลาสาวน้อยคนนั้นเมื่อเห็นว่านี่มันจวนจะแปดโมงแล้ว...เขาจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้าสำนักพิมพ์...
 
 
 
 
 
 
                                                                 รักไม่ใช่คำตอบที่ใครบางคนเขียนไว้
                                                       แต่รักคือเรื่องมากมาย อยู่ที่ใครจะเห็นและก็เรียนรู้มัน
 
 
 
 
 
.     ร่างสูงก้าวฝีเท้ายาวๆหลังจากลงจากรถ เขาสายมาแล้ว...วันนี้รถดูจะติดมาเป็นพิเศษ ทำให้เขามาล่าช้าผิดจากเดิม ด้วยความเร่งร้อนไม่ทันมองสิ่งรอบข้างทำให้เขาชนเข้ากับผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งจนเธอล้มลงกับพื้น...
 
 
 
     “ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ....อ้าว แก้ว!”      เมื่อเห็นว่าคนที่เขาชนเป็นคนที่เขาคุ้นเคย เขาจึงรีบพาเธอไปนั่งพัก
 
 
 
     ‘แก้ว’ ลูกสาวร้านกาแฟ&เบเกอรี่ ที่อยู่ใกล้ๆกับสำนักพิมพ์ที่เขาทำงานอยู่...โทโมะมักจะเห็นเธอมาส่งกาแฟกับเบเกอรี่บ่อยๆจึงสนิทคุ้ยเคยกันเป็นอย่างดี...ทุกวันเธอจะมาพร้อมรอยยิ้มสดใสอยู่เสมอแต่วันนี้กลับไม่เหมือนวันก่อนๆ...ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ   ริมฝีปากดูซีดลงและดวงตาบวมช้ำแดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
 
 
 
 
     “เป็นอะไรหรือเปล่าแก้ว...บอกพี่มาซิ”
 
 
 
     “พี่โทโมะ ฮึกๆ...แก้วไม่ดีตรงไหน....ฮึกก”  หลังจากสิ้นคำถามของเขาแก้วก็โผเข้ากอดโทโมะเต็มแรงพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น....โทโมะกอดตอบสัมผัสนั้นพร้อมลูบศีรษะเธออย่างแผ่วเบา...
 
 
 
 
     “แก้วดีแล้ว....ทำไมถึงคิดว่าตัวเองไม่ดีล่ะ”   โ?โมะถามกลับอย่างใจเย็น....นี่คงจะผิดหวังกับความรักอีกแล้วสินะ  ชีวิตของแก้วมันช่างคล้ายคลึงกับสาวน้อยในโลกออนไลน์คนนั้นเสียจริงๆ
 
 
 
     “ถ้าแก้วดีแล้วทำไมเขาถึงไม่รักแก้ว...ฮึก...ทำไมเขารักคนอื่น”   เธอยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
 
 
 
 
     “งั้นแก้วก็ต้องพิจารณาตัวเองใหม่แล้วล่ะ...บางทีแก้วอาจจะไม่ได้แย่เพียงแต่คนนั้นเขาดีกว่าแก้วก็ได้”
 
 
 
 
     “อึก...ไม่จริงหรอก แก้วไม่ดีสำหรับใครเลย มีความรักทีไรก็ต้องผิดหวังไม่แอบรักเขาก็โดนเขาทิ้ง ไม่เข้าใจเลย ฮือๆๆๆ”    โทโมะรับรู้แรงสั่นสะอื้นจากคนในอ้อมกอดได้เป็นอย่างดี น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินรดเสื้อเขาจนเปียกชุ่ม....โทโมะดันร่างหญิงสาวออกเผชิญหน้าเขาพี้อมกับซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้อย่างเบามือ
 
 
 
 
     “แก้วเป็นเด็กดี เป็นคนดีของทุกคนและที่สำคัญแก้วดีในสายตาพี่  อย่าจำแต่สิ่งเลวร้ายสิ และห้ามมองว่าตัวเองไม่มีค่าเพียงเพราะคำพูดของใคร จำไว้นะสาวน้อย”
 
 
 
 
     “ฮึก...ค่ะ แก้วจะจำไว้”
 
 
 
     “ใครไม่รักพี่รักเองก็ได้ เลิกร้องไห้ได้แล้วยัยเด็กขี้แย”   โทโมะกึ่งพูดกึ่งยิ้มก่อนจะดึงร่างนั้นเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
 
 
 
     “ขอบคุณนะคะพี่โทโมะ...งั้นแก้วไปก่อนล่ะ หายมานานเดี๋ยวม๊าจะว่าเอา”  โทโมะพยักหน้ารับก่อนที่สาวน้อยคนนั้นจะวิ่งออกไปเพราะกลัวแม่จะว่าหากกลับไปช่วยที่ร้านช้า....แต่ก่อนที่เขาจะรีบกลับไปทำงานของตัวเองต่อ โทโมะดันเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือที่คาดว่าน่าจะเป็นของแก้วที่ทำตกเอาไว้
 
 
 
 
 
     ตัวสร้อยทำจากทองคำขาวประดับด้วยคริสตัลเล็กๆรูปหัวใจรายล้อมอยู่....โทโมะนิ่งไปสักพักอย่างใช้ความคิด  เหมือนเขาจะเคยเห็นสร้อยข้อมือเส้นนี้ที่ไหนสักแห่ง ที่ไม่ใช่บนข้อมือของแก้ว...แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกเขาจึงตัดสินใจเก็บมันเอาไว้กับตัวก่อน...
 
 
 
 
     “ไง....ปลอบใจยัยแก้วใจเสร็จแล้วเหรอโทโมะ ฮ่าๆ”  เสียงบก.ของเขาเอ่ยแซวจนโทโมะต้องรีบขอโทษที่มาส่งต้นฉบับช้าเพราะมัวแต่คุยกับแก้วอยู่ 
 
 
 
     “ขอโทษครับ...พอดีผมเห็นน้องไม่ค่อยสบายใจ”
 
 
 
     “เอาเถอะๆ ไหนละต้นฉบับพี่”
 
 
 
   “นี่ครับ”   บก.ของเขานั่งติชมงานของโทโมะไปเรื่อย แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจฟังสักเท่าไหร่นัก ในใจของเขายังพยายามนึกถึงสร้อยข้อมือเส้นนั้นอยู่ตลอดเวลา....มีนติดตามติดใจ แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน...ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นชินกับมันมากขนาดนี้....
                                              .......................ทำไมนึกไม่ออกกัน ?
 
 
 
 
 
 
                                                               รักไม่ใช่ปลายทาง แค่มีเส้นทางของมัน
                                         มีช่วงที่ต้องเดินผ่านและจดจำ บันทึกภาพเหล่านั้นใส่ลงในหัวใจ
 
 
 
 
 
 
     เย็นมาแล้ว....และฝนก็เทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่ว โทโมะที่เพิ่งออกจากสำนักพิมพ์จึงตัดสินใจเข้าหลบฝนที่ร้านเบาเกอรี่ของแก้ว นี่ถ้าเมื่อเช้าเขาไม่รีบจนต้องเอารถมอเตอร์ไซค์มาใช้เขาคงไม่ต้องมาติดแหงกกลับบ้านไม่ได้แบบนี้หรอก....
 
 
 
    ~กรุ้ง กริ้ง~
 
 
 
 
     “สวัสดีค่ะ....อ้าว โทโมะ!”   หญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้านทักขึ้น....เขารีบสวัสดีแม่ของแก้วก่อนจะยิ้มตอบทันที
 
 
 
     “สวัสดีครับคุณน้า”
 
 
 
     “จ้ะ  ฝนตกแบบนี้คงอีกนานกว่าจะได้กลับ ทานอะไรรองท้องก่อนมั้ย”
 
 
 
     “งั้นผมขอโกโก้ร้อนแก้หนาวซักแก้วก็แล้วกันครับ”
 
 
 
 
     โกโก้ร้อนส่งกลิ่นหมอถูกนำมาเสิร์ฟ ไอควนพุ่งออกจากปากแก้วพอให้คนดื่มได้รู้สึกอบอุ่น...เมื่อเห็นว่านั่งอยู่แบบนี้ก็เสียเวลาเปล่าอีกทั้งฝนก็ยังไม่ยอมหยุดตกง่ายๆ โทโมะจึงตัดสินใจเปิดโน้ตบุ๊คของเขาเพื่อจะหาอะไรอ่านฆ่าเวลา ก่อนจะนึกถึงเรื่องที่คุยค้างไว้กับสาวน้อยปริศนาคนนั้น  เขาจึงตัดสินใจเปิดไปดูทันที
 
 
 
 
     “เค้กจ้ะโทโมะ ทานรองท้องซะหน่อย”   วานิลลาเค้กถูกนำมาวางตรงหน้าร่างสูง...เขากล่าวขอบคุณก่อนจะละสายตาจากจอโน้ตบุ้คพลางถามหาแก้ว เพราะตั้งแต่เข้ามาในร้านเขายังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลย ปกติเธอจะต้องออกมาต้อนรับเสียงใสอยู่เป็นประจำ
 
 
 
 
     “ขอบคุณครับคุณน้า...แล้วนี้แก้วไปไหนครับผมไม่เห็นหน้าเลย”
 
 
 
     “ทำไมจ้ะ คิดถึงลูกสาวน้าเหรอ?”   โทโมะหลบสายตาแม่ของแก้วเพราะความเขินเล็กน้อย  เขากับแก้วก็เห็นกันมาหลายปี...เขาเอ็นดูเอเหมือนน้องสาว หรือ  อันที่จริงแล้วเขาคิดยังไงกับเธอก็ไม่อาจทราบได้...แต่สิ่งที่โทโมะรับรู้ได้ก็คือ เขามีความรู้สึกดีๆให้แก้วเหมือนกับที่เขารู้สึกกับสาวน้อยในโลกออนไลน์คนนั้น ทั้งสองดุเหมือนกันมากราวกับเป็นคนๆเดียวกัน! แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ?
 
 
 
     “เอ่อ...”
 
 
 
     “น้าพูดเล่นจ้ะ ยัยแก้วบอกว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายก็เลยขึ้นไปนอนพักข้างบนนะจ้ะ มีธุระอะไรกับน้องหรือเปล่าจ้ะ?”
 
 
 
      “ไม่มีหรอกครับ”
 
 

 
นุกสัญญาว่าจะมาอัพก่อนวันคอนก็มาแล้วนะเย้5555555
หยุดอัะฟิคสัก 1 2 3 4 5 วันนะคร้าบเย้! ไม่อยู่ครับผม^0^
บ๊ายบาย ใครก็ได้ดูคอนฯเผื่อเค้าด้วยนะครับเย้ >O<
รักทุกคนนะเย้55555555555