Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่37 พบเจอ... 
 
 
ป๊อปปี้ขึ้นเครื่องมาลงที่สนามบินที่จังหวัดเชียงรายในเวลา9โมงครึ่ง
 
 
โทโมะบอกว่าอีกสักครู่จะมารับเขา เขาเดินมาเรื่อยๆแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวหนึ่งเพื่อรอเพื่อน...
 
 
หากเขาเคลียร์งานที่นี่เสร็จ...เขาก็จะออกตามหาเธออีกครั้ง บางทีเธออาจจะอยู่ต่างประเทศจริงๆ
 
 
 
 
ตอนนี้ลูกของเขาคงจะอายุได้ประมาณ3ขวบแล้วมั้ง...
 
 
เขานี่มันเป็นพ่อที่แย่จริงๆ ยังไม่รู้เลยว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย...
 
 
“ไอ้ป๊อป”เสียงที่เรียกชื่อของเขาทำให้เขาหลุดจากภวังค์
 
 
“ไอ้โมะ ทำไมไม่มาชาติหน้าเลยล่ะมึง”ป๊อปปี้บอกพลางเบ้หน้า
 
 
“ไอ้นี้ กูอุตส่าห์มารับ”
 
 
“แล้วถ้ามึงไม่มารับแล้วกูจะไปบ้านมึงยังไง”ป๊อปปี้บอกก่อนไอ้เพื่อนรักจะเดินนำเขาไปที่รถของมัน แล้ว
 
เดินทางจากสนามบินสู่...บ้านไทยานนท์
 
 
บ้านที่ทำจากไม้สักทองทั้งหลัง รอบๆถูกโอบล้อมไปด้วยแม่น้ำและภูเขา บรรยากาศร่มรื่นหน้าอยู่
 
 
“พ่อคะ”เด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งออกมาหาโทโมะ ก่อนจะกระโดดกอดเพื่อนรักของเขา
 
 
“ว่าไงมะยม วิ่งมาแบบนี้เดี๋ยวก็ล้มหรอกลูก”โทโมะเอ่ยก่อนจะหอมแก้วลูกสาวอย่างเต็มรัก
 
 
“ลูกสาวหรอวะ”ป๊อปปี้เอ่ยถามขึ้น ก่อนโทโมะจะพยักหน้า
 
 
“นี่ คุณอาป๊อป สวัสดีคุณอาสิครับ”โทโมะบอกลูกน้อย
 
 
“สวัสดีค่ะ”เด็กหญิงตัวน้อย กล่าวทักทายป๊อปปี้เสียงใส เขายกมือลูบศีรษะเล็กเบาๆ
 
 
“นี่จะแต๊ะอั๋งมะยมหรอ”ป๊อปปี้หันไปมองต้นเสียง ที่เป็นเด็กชายตัวจ้อย รูปร่างตุ้ยนุ้ย แต่ก็หล่อเหลาเอา
 
 
 
การ
 
 
“เห้ย ไอ้โมะนี่แก...”
 
 
“ไม่ใช่เว้ย ไม่ใช่ลูกกู ดูหน้าสิไม่เหมือนกูสักนิด”โทโมะบอกเสียงกลั้วหัวเราะ ทำให้ป๊อปปี้หันหน้าไปมอง
 
เด็กชายอีกครั้ง
 
 
ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต แต่กลับฉายแววดื้อรั้น จมูกโด่งจนเป็นสัน ริมฝีปากแดงสดราวกับเจ้าตัวเพิ่ง
 
ไปทาลิปสติกมาอย่างนั้น...เหมือนเขา
 
 
เด็กน้อยมองเขาตอบ ดวงตาคู่นั้นฉายแววความดื้อรั้น และดุดัน แต่กลับเหมือน...ฟาง
 
 
ดวงตาคู่นั้นเหมือนฟาง
 
 
“ไปๆเข้าบ้านกันดีกว่าตาฟร้องซ์ นี่คุณอาป๊อปเพื่อนพ่อเอง”โทโมะพูก่อนจะอุ้มสาวน้อยหน้าหวาน
 
 
และจูงมือหนุ่มน้อยหน้าคม เข้าบ้านไป เขาจึงเดินตามไป
 
 
“ทำไม บอกว่าไม่ใช่ลูกแล้วเด็กคนนั้นถึงเรียกมึงว่าพ่อ”
 
 
“ก็ว่าที่ลูกเขยไง...”โทโมะบอกก่อนจะส่งยิ้มให้ป๊อปปี้ ทำให้เขาถึงบางอ้อเลย
 
 
“แล้วเขาเป็นลูกใคร...”
 
 
“ฟร้องซ์เป็นลูกฟางครับ ฟางอยู่บ้านข้างๆนี้”เด็กชายตัวจ้อยตอบเสียงใส ก่อนจะชี้ไปยังข้างๆบ้าน
 
 
ซึ่งเป็นไร่กุหลาบอยู่ข้างๆนี้
 
 
อาจจะเป็นเธอ... ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็จะลองเสี่ยงดู...
 
 
ก่อนเด็กชายตัวน้อยจะปีนขึ้นมานั่งโซฟาตัวเดียวกับเขา... ก่อนจะพูดเสียงใส
 
 
“ฟางทำขนมอร่อยมากเลยนะ...ป๊อปอยากทานบ้างรึเปล่า”ถึงแม้จะแปลกใจที่เด็กน้อยเรียกแต่ชื่อเขา
 
เฉยๆแต่ก็ไม่ได้ว่ากระไร ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อเด็กชายเป็นฝ่ายตอบคำถามของเขา
 
 
“ป๊อปเป็นเพื่อนกับฟร้องซ์ได้ใช่มั้ย...ฟร้องซ์อยากมีเพื่อนเยอะๆ”ที่แท้เด็กน้อยคนนี้ก็อยากมีเพื่อนนี่เอง
 
 
“แล้วฟร้องซ์เป็นลูกฟางกับใครครับ...”เขาถามออกไป เผื่อบางทีอาจจะใช่เธอจริงๆ
 
 
“ฟร้องซ์ไม่รู้หรอก ฟางบอกว่าพ่อฟร้องซ์อยู่บนฟ้า”เด็กน้อยตอบคำถามก่อนจะเงยหน้าขึ้นฟ้า
 
 
“ฟร้องซ์ กลับบ้านได้แล้วลูก”เสียงหวานที่ลอยเข้ามาปะทะโสตประสาทของเขาทำเอาเขาแทบลืมหายใจ
 
 
ก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปมองต้นเสียง ร่างเล็กที่เขาตามหามาแสนนาน...
 
 
เธอยังเหมือนเดิม...ใบหน้าหวานไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย...
 
 
“ฟาง”
 
 
“พี่ป๊อป”ร่างเล็กที่กระวนกระวายรีบถลาเข้ามาอุ้มเด็กชายตัวน้อยออกไปที่ประตูบ้าน
 
 
เขารีบวิ่งไปดักเธอที่ทางออก
 
 
“จะไปไหน”เขาว่าพลางกระชากร่างเล็กที่อุ้มลูกของเขาไว้เข้ามาใกล้
 
 
“ปล่อยฉันนะคะ...เราไม่เคยรู้จักกัน”ร่างเล็กพูดก่อนน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลลงมาเป็นทาง
 
 
เธอหนีเขามาได้ถึงสามปี... แล้วทำไมต้องมีวันนี้...
 
 
“ฟางร้องไห้ทำไม...อย่าร้องนะ”เด็กชายตัวน้อยพูดก่อนจะยกมือเล็กขึ้นซับน้ำตาให้กับคนเป็นแม่ และหัน
 
หน้าไปทางเพื่อนใหม่ที่เขาเพิ่งรู้จัก
 
 
“ถอยออกไปนะ...กล้าดียังไงมาทำแม่ของฟร้องซ์ร้องไห้”เด็กชายตัวน้อยพูดก่อนจะพยายามผลักป๊อปปี้
 
ออกห่างจากตัว ด้วยเขากลัวว่าเธอและลูกจะล้มลง เขาจึงยอมผละออกมา
 
 
“คุยกับฉันก่อนนะฟาง...”ป๊อปปี้พูดก่อนจะมองหน้าฟางอย่างขอร้อง
 
 
“หลีกทางให้ฉันเถอะค่ะ...”เธอพูดก่อนเขาจะยอมหลีกทางให้แต่โดยดี
 
 
อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือ...
 
 
เขาจะไปวางแผนก่อน...แล้วค่อยกลับมาหาเธอ
 
 
ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป...
 
 
เขายิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านที่ตอนนี้สองสามีภรรยายืนงงเป็นไก่ตาแตก
 
 
“ไอ้ป๊อป มึงรู้จกคุณฟางด้วยหรอวะ”โทโมะเอ่ยถามออกมา ขณะที่ภรรยากำลังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
 
 
“ฟางเป็นเมียกู”ป๊อปปี้ตอบหน้าตาย ทำเอาสองสามีภรรยายิ่งงงเข้าไปอีก
 
 
“เราเข้าใจผิดกันนิดหน่อย เธอก็เลยหนีกูมา”ทำให้สองสามีภรรยาถึงบางอ้อ
 
 
“กูเลยอยากให้มึงช่วยอะไรกูหน่อย คุณแก้วด้วยนะครับ”ป๊อปปี้เหยียดยิ้มอย่างมีเลศนัย
 
 
“ได้อยู่แล้ว กูก็อยากให้ว่าที่ลูกเขยกูมีพ่อ”โทโมะยิ้มออกมาเช่นเดียวกับป๊อปปี้
 
 
“คุณแก้วละครับ”ป๊อปปี้ถามแก้วเพื่อความแน่ใจว่าเธอจะช่วยเขาจริงๆ ไม่ทำเขาเสียแผน
 
 
“ค่ะ ฉันก็อยากเห็นยัยฟางมีความสุขค่ะ”เธอพูดก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตร
 
 
“ผมอยากอยู่กับฟางสองต่อสองสักสองวันได้ไหมครับ”ทำเอาทุกคนตาโต เพราะโจทย์ของป๊อปปี้ที่ยาก
 
เหลือเกิน
 
 
“แล้วเราจะทำยังไงล่ะคะ...”แก้วถามอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นว่าจะมีสักทางทีจะทำได้อย่างที่ป๊อปปี้บอก
 
 
“หายห่วงครับ...แผนก็มีอยู่ว่า....”
 
 
 
 
..................................................................
เอ...มีใครอยากรู้รึเปล่ามีแผนของป๊อปปี้เป็นยังไง