Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)
OUM_PF
38) แผนคืนดี...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTime out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่38 แผนคืนดี...
“ฟาง ฟางไม่ต้องร้องนะ”เจ้าตัวแสบที่เพิ่งปีนขึ้นมานั่งโซฟากับเธอ ก่อนจะยื่นมือเล็กมาเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ครับ...”หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา
“ถ้าฟางไม่ชอบป๊อป เดี๋ยวฟร้องซ์จะคอยกันเค้าไม่ใช้เข้าใกล้ฟางเอง”เจ้าตัวแสบพูดอย่างเอาจริง
“ขอบคุณครับ”ฟางตอบก่อนจะลูบศีรษะทุย อย่างเอ็นดู
“ฟาง แต่ตอนนี้ฟร้องซ์หิวข้าวแล้ว...”เจ้าตัวแสบพูดอย่างออดอ้อน
“ครับ งั้นรอฟางแปปนึงนะ”เธอพูดก่อนจะเดินเข้าไปทำอาหารในครัว เด็กชายตัวน้อยก็นั่งดูทีวีไปเรื่อยๆ
ก่อนจะเห็นว่าที่แม่ยายของเขามายืนรออยู่ที่หน้าประตู
“แม่แก้วมีอะไรรึเปล่าครับ”
“แม่มาหาฟางนะจ้ะ”
“ฟางอยู่ในครัวครับ...”เจ้าตัวแสบตอบก่อนจะชี้ไปในครัว ก่อนแก้วจะเดินเข้าไปหาฟางที่กำลังขะมัก
เขม้นกับการทำอาหารอยู่
“อ้าว แก้วว่าไง”
“ฟาง เดี๋ยวฉันกับลูกจะมาอยู่ด้วยนะ โมะกับคุณภาณุจะไปดูงาน”แก้วพูดก่อนจะยิ้มกว้าง
เป็นเชิงขออยู่ด้วยคนนะ
“ได้สิจ้ะ”
“ขอบคุณมากนะฟาง”เธอเขย่าแขนฟางรัวๆก่อนจะเดินออกจากบ้านไร่ไป
สองแม่ลูกก็ทานข้าวเที่ยงกันตามปกติ
ตกเย็น
“มาแล้วค้า...”เสียงใสของมะยมร้องบอกตั้งแต่อยู่หน้าประตูบ้าน
ทำเอาเจ้าตัวแสบของเธอรีบออกไปรับทันที ก่อนจะเดินจูงมือสาวน้อยเข้ามาในบ้าน
“อ้าว พอดีเลยกำลังจะทานข้าวกันหรอ ดีเลยแก้วทำข้าวผัดมาให้”สาวร่างบางยื่นปิ่นโตอาหารส่งให้เธอ
“ขอบคุณนะแก้ว ทานด้วยกันนะ”ฟางพูดขณะจัดโต๊ะอาหาร
“ไม่ล่ะจ้ะ ฉันกับยัยหนูทานมาแล้ว”สาวร่างบางพูดก่อนจะยกลูบมือท้อง เพื่อยืนยันว่าอิ่มมากกกก
“จ้ะ งั้นแก้วเอาของไปเก็บก่อนเถอะ”สาวร่างบางยิ้มรับก่อนจะเดินเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องพักแขก
เมื่อลงมาข้างล่างก็ต้องยิ้มกับภาพที่ฟางป้อนข้าวผัดของเธอให้กับลูกน้อย และตัวเธอเองก็ทานเช่นกัน
แต่แทบจะตกบันไดเพราะยัยหนูของเธอก็ทานด้วย พระเจ้า! ก่อนจะเดินเนียนไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย
“อร่อยมั้ย”
“อร่อยจ้ะ แก้วไม่ทานจริงๆหรอ”
“ไม่ล่ะฟางทานเถอะ แล้วนี่ยังทานได้อีกหรอเราน่ะ”เธอตอบฟาง ก่อนจะหันไปลูบผมนุ่มสลวยของลูกสาว
ก็ดีเหมือนกัน ลูกของเธอจะได้ไม่ต้องทำแผนพัง ก่อนจะยิ้มกระหยิ่มออกมา
เมื่อทานข้าวเสร็จฟางที่กำลังจะเก็บจานก็ต้องชะงักเมื่อโลกทั้งใบมันหมุนวนไปหมด ก่อนจะดับลง…
แก้วที่เห็นทุกคนหลับหมดแล้วก็โทรบอกสามีหนุ่ม
“โมะ ทุกคนหลับหมดแล้วนะ”ก่อนเธอจะยินเสียงฝีเท้าเดินมา ป่านนี้คนงานในไร่คงหลับกันหมดแล้ว
ก็คนแล้วนี้นอนเร็วจะตาย หายห่วง...
“ทำให้สำเร็จนะคะ”เธอหันไปบอกเพื่อนสามี ก่อนจะอุ้มเด็กน้อยทั้งสองคนออกไปจากบ้าน
ร่างสูงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่หลับใหลอยู่ที่โซฟา ยกมือขึ้นปัดผมที่ปรกหน้าของเธอออก
ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของเธอ...
เขาอุ้มเธอขึ้นมานอนบนห้องนอน ก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้
เขาเดินสำรวจรอบๆห้อง ข้างเตียงใหญ่มีเตียงเล็กๆ คงจะเป็นเตียงลูกชายตัวแสบของเขา
ห้องทั้งห้องมีของเล่นเกลื่อนกราดอยู่ คงไม่ต้องบอกว่าฝีมือใคร...
เขาเจออัลบั้มรูปเล่มใหญ่อยู่หลายเล่ม เขาหยิบขึ้นมาหนึ่งเล่มเพื่อเปิดดู
รูปที่เธออุ้มท้องลูกของเขาจนไอ้ตัวแสบค่อยๆโตขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าฟร้องซ์เหมือนใคร
...เหมือนตัวเขาเอง
เขามันเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง...
เขาไม่เคยอยู่ดูแลเธอในวันที่เธออุ้มท้องลูกของเขา...
เขาไม่ได้อยู่กับเธอในวินาทีสำคัญนั้น...
เขาไม่ได้ช่วยเธอดูแลลูกเลย...
แต่ต่อไปนี้เขาจะชดเชยให้เธอและลูกเอง...
ก่อนเขาจะเดินไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่ภรรยาสาวของโทโมะเอาขึ้นมาให้ หยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไป
ก่อนจะได้ยินเสียงตะกุกตะกักดังออกมาจากห้องนอน
เธอคงจะตื่นแล้ว...
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
