Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่36ไอ้ตัวแสบ 
 
 
3 ปีผ่านไป....
 
 
นี่ก็สามปีแล้วเขายังไม่เจอเธอกับลูกเลย...
 
 
นักสืบที่บอกว่าฝีมือดีแค่ไหนก็หาเธอไม่เจอ...หรือว่าเธอจะหนีเขาไปต่างประเทศ
 
 
รอให้เสร็จงานนี้ก่อนเถอะ...เขาจะไปตามหาเธอเป็นครั้งที่114แน่ๆ ไม่เจอก็ให้มันรู้ไป!!!
 
 
งานที่ว่าก็คือรีสอร์ทที่เชียงรายที่เขาร่วมหุ้นกับโทโมะดันมีปัญหาเขาก็เลยจะขึ้นไปดูสักหน่อย
 
 
พรุ่งนี้ก็เดินทางไปเลย...ยิ่งงานเสร็จเร็วเท่าไรยิ่งดี...
 
 
หลังจากเสร็จงานนี้เขาก็จะตามหาหญิงสาวด้วยตัวเองอีกครั้ง...
 
 
ต้องมีสักวันที่เขาจะเจอเธอ...
 
 
เขาเชื่อว่าเธอกับเขาเกิดมาคู่กัน...
 
 
...................................................................................................................................................
 
 
“ฟร้องซ์...ทำไมไม่ทานแล้วล่ะ”ฟางพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับลูกชายตัวแสบที่เพิ่งจะอายุ 3ขวบ
 
 
ที่แก่แดดแก่ลมเสียเหลือเกิน แถมยังดื้อรั้นเหมือนคนเป็นพ่อไม่มีผิด ไม่ใช่สิไม่ใช่แค่ดื้อรั้น แต่ยังเอา
 
แต่ใจตัวเองเป็นที่สุด ปากคอเราะร้าย ซนซะจนต้องหามส่งโรงบาลเพื่อเย็บแผลก็หลายครั้ง...
 
 
และยังหวงเนื้อหวงตัวเป็นที่สุด... จะอุ้ม ไม่ต้องฟร้องซ์เดินเองได้ จะกอด ไม่ได้นะฟร้องซ์โตเป็นหนุ่ม
 
แล้ว
 
 
จะหอมแก้ม ไม่ได้นะ เดี๋ยวน้องมะยมจะหึงฟร้องซ์...
 
 
ใบหน้านั้นถอดแบบคนเป็นพ่อ จน..เด็กสามขวบมองด้วยกันยังบอกว่าไม่เหมือนเธอเลย...
 
 
ก็จะมีแต่ดวงตาคู่สวยที่ได้จากเธอไปเท่านั้น...
 
 
“ไม่ ฟร้องซ์อิ่มแล้ว...ฟางๆ ฟางต้องพาฟร้องซ์ไปหาน้องมะยมนะ”ลูกชายตัวน้อยเอ่ยขอ พลางกระพริบตา
 
ปริบๆ เพื่อให้เธอไปส่งหาน้องมะยมแฟนสาวของเจ้าตัวน้อย
 
 
มะยม: ลูกสาวของโทโมะกับแก้ว ที่หน้าหวานปานน้ำตาล ก็เพราะได้พ่อกับแม่มาเต็มๆ เด็กหญิงผู้แสน
 
เรียบร้อย ช่างเจรจา ที่ถูกลูกชายของเธอฉวยโอกาสอยู่บ่อยครั้ง ทั้งหอมแก้ม ทั้งกอด จนคนเป็นคุณพ่อ
 
จอมหวงอย่างโทโมะเกือบเพ่งกบาลให้ก็หลายครั้ง ไม่รู้ว่าโตมาจะขนาดไหน...
 
 
แล้วเหตุที่เจ้าตัวแสบเรียกชื่อเธอเฉยๆ เหมือนเพื่อนก็ไม่ปาน ก็เจ้าลูกชายบอกว่าเขาอยากมีเพื่อนบ้าง...
 
 
เธอเลยตามใจ อยากเรียกก็เรียกไป...
 
 
ก็มีแต่เวลาทำผิดและอ้อนเอาของเล่นเท่านั้นแหละที่จะเรียกเธอว่า แม่
 
 
มีบ่อยครั้งที่เจ้าตัวน้อยถามหาพ่อ... เธอก็ได้แต่บอกไปว่าพ่อของเขาอยู่บนฟ้า...
 
 
“น้า น้า นะ ฟาง พาฟร้องซ์ไปนะ”ก่อนจะเอาใบหน้าหล่อถูไถกับแขนของคนเป็นแม่อย่างออดอ้อน
 
 
“ก็ได้ แต่...”เธอแกล้งลากเสียงยาวเพื่อแกล้งลูกน้อย
 
 
“แต่อะไร”เจ้าตัวน้อยเริ่มไม่พอใจเมื่อมารดาไม่ยอมพูดสักที
 
 
“ต้องให้ฟางหอมแก้มก่อน...แล้วฟร้องซ์ก็หอมแก้มฟางด้วย”เจ้าตัวน้อยทำท่าคิดหนัก จนคนเป็นแม่
 
หมั่นไส้
 
 
“เร็วๆสิ เดี๋ยวฟางเปลี่ยนใจนะ”เธอเอ่ยเร่งก่อนเจ้าตัวน้อย จะหอมแก้มเธอจนได้ยินเสียงดัง เธอจึงก้มลง
 
ไปฟัดแก้มนุ่มๆของลูกชายบ้าง
 
 
“เอ๊ะ ฟางหอมเยอะเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวน้องมะยมจะหึงฟร้องซ์นะ”เจ้าตัวพูดก่อนจะทำหน้ามุ่ย
 
 
“พูดมากน่า เอาจานไปเก็บได้แล้ว เร็วๆเดี๋ยวฟางก็เปลี่ยนใจหรอก”ฟางข่มเจ้าตัวน้อย
 
 
ก่อนไอ้ตัวแสบจะรีบวิ่งเอาจานไปเก็บแทบไม่ทัน ทำเอาคนเป็นแม่หลุดขำ
 
 
เธอสอนให้เขารู้จักพึ่งตัวเอง...ถึงเขาจะเป็นเด็กแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เขาทำได้ด้วยตัวเอง
 
 
 เธอก็จะให้เขาทำเอง
 
 
“มาแล้วฟาง ไปกันเถอะ”เจ้าตัวแสบบอกก่อนจะลากมารดาไปหาน้องมะยม
 
 
บ้านไทยานนท์
 
 
“สวัสดีครับแม่แก้ว พ่อโมะ น้องมะยมอยู่มั้ยครับ”เจ้าตัวแสบเอ่ยทักทายเสียงใส
 
 
“อ้าว ตาฟร้องซ์เข้ามาก่อนสิลูก อยู่จ้ะ กำลังช่วยแม่ทำเค้กอยู่ ทานด้วยกันนะ”แก้วเอ่ยทักเด็กชายตัว
 
น้อย
 
 
ซึ่งเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของฟาง ฟางอดหมั่นไส้ลูกชายไม่ได้ ที่เรียกแก้วและสามี ว่าแม่และพ่อ
 
 
ไอ้ตัวแสบให้เหตุผลว่าทั้งสองเป็นพ่อตาแม่ยาย ต้องให้ความเคารพเป็นพิเศษ
 
 
“ครับผม”ก่อนลูกชายตัวน้อยจะปีนไปนั่งบนโซฟาคู่กับเธอ
 
 
“ฟาง คืนนี้ฟร้องซ์ขอนอนบ้านน้องมะยมได้มั้ย”เจ้าตัวแสบพูด ก่อนจะเอนตัวลงหนุนตักเธออย่าออดอ้อน
 
 
ไม่แปลกที่เขาจะขอนอนบ้านสาวน้อยน่ารักคนนี้ ก็มีบ่อยครั้งที่เขามานอนที่นี่
 
 
“จะนอนทำไมนี่ล่ะลูก บ้านเราก็มี”ฟางพูดก่อนจะลูบศีรษะทุยเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวแสบจะผุดลุกขึ้นนั่ง
 
 
“ก็ฟร้องซ์อยากนอน ให้ฟร้องซ์นอนน้า”เจ้าตัวแสบออดอ้อนคนเป็นแม่อย่างเอาจริง
 
 
“ทำไมจะนอนไม่ได้ล่ะฟาง มะยมจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย”แก้วพูดก่อนจะยกเค้กมาเสิร์ฟ
 
 
“เห็นมั้ยนอนได้ ฟางใจร้ายไม่ให้ฟร้องซ์อยู่กับน้องมะยม”เด็กชายตัวน้อยพูดก่อนจะเดินไปกอดสาวน้อย
 
หน้าหวาน ที่ได้แต่ยืนเหวอ
 
 
“ฮ่าๆๆๆๆ”ทุกคนพร้อมใจกันปล่อยเสียงหัวเราะให้กับความแก่แดดของเด็กชายตัวแสบ
 
 
เธอก็เลยปล่อยเลยตามเลย และบอกกับเจ้าตัวแสบว่าตอนเย็นๆจะเอาเสื้อผ้ามาให้ ก่อนเธอจะฝากลูก
 
น้อยไว้กับแก้ว แล้วปลีกตัวไปดูงานในไร่ เธอได้ยินข่าวลือหนาหูว่าจะมีรีสอร์ทมาทำที่ข้างไร่ของเธอ ซึ่ง
 
ก็เป็นบริษัทของโทโมะ เขาเคยมาขอร้องซื้อที่ดินของเธอ แต่เธอก็ได้บอกเขาไปแล้วว่าไม่อยากขาย
 
เขาก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ก่อนเธอจะเดินมาเรื่อยๆ
 
 
“แปลงนี้เดี๋ยวอีกสักสามเดือนก็เปลี่ยนลงพันธุ์ใหม่หมดเลยนะคะ”เธอบอกกับลุงชม คนสนิทของคุณพ่อที่
 
คอยดูแลไร่กุหลาบให้
 
 
“ครับคุณหนู แล้วแปลงที่ลงไปเมื่ออาทิตย์แล้วเริ่มออกดอกแล้วนะครับ งามมากเลย”ลุงชมรายงาน
 
 
“ดีจังเลยค่ะ ฟางก็ว่าจะไปหาซื้อพันธุ์ใหม่ๆอยู่เหมือนกัน บางทีหนอนอาจจะไม่ค่อยแทะ”ฟางพูดก่อนจะ
 
ยิ้มกว้างให้กับชายวัยกลางคน ก่อนจะเดินไปดูแปลงอื่นๆ แล้วกลับมาพักที่บ้านพัก
 
 
“เหนื่อยจังเลย”เธอบ่นกับตัวเอง ก่อนเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูจะหวีดร้องขึ้นมา
 
 
พี่เฟย์ 
 
 
ชื่อของสายเรียกเข้าทำเอาเธอยิ้มแก้มแทบปริ ทุกคนที่อยู่ทางโน้นมักติดต่อกลับมาหาเธอเสมอ
 
 
ช่วงพักร้อนพี่ชายเธอก็จะขับรถมาหาเธอที่นี่บ่อยครั้ง มาพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ และภรรยาสาว
 
 
ที่เพิ่งจะคลอดลูกชายตัวแสบไปเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนหลานชายของเธอเดินทางมาเยี่ยมเธอที่นี่
 
 
ดูเหมือนเจ้าลูกชายตัวแสบของเธอจะเข้าขาได้ดีกับน้องชายของเขา แต่ก็มีเขม้นกันบ้างเรื่องหนูมะยม
 
 
เจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขื่อนนั้นชื่อ  ขวาน เป็นเด็กชายตัวจ้อยหน้าตาหน้ารักน่าชังเลยทีเดียว
 
 
แก้มนั้นน่าฟัดเป็นที่สุด
 
 
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะพี่เฟย์”เธอรับโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี
 
 
“น้องฟางแย่แล้วค่ะ”ปลายสายเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน
 
 
“มีอะไรคะ”พลอยทำให้เธอใจไม่ดีไปด้วย จึงถามออกไป
 
 
“พี่ป๊อปกำลังจะไปเชียงรายค่ะ”เธอพูดออกมา ความจริงเธอไม่ได้อยากจะมาบอกเรื่องที่พี่ชายของเธอจะ
 
ไปเชียงรายหรอก เพียงแต่พรหมลิขิตแล้วให้ทั้งสองพบกัน เธอก็เพียงแต่ช่วยเท่านั้นเอง
 
 
บางทีการได้ที่ได้รู้ว่าหญิงสาวอยู่ที่ไร่ดอกกุหลาบตลอด อาจจะทำให้พี่ชายของเธอไปไม่เสียเที่ยวก็ได้
 
 
“จริงหรอคะ....แต่โลกคงไม่กลมขนาดนั้น”หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
 
 
“ว่าไม่ได้หรอกค่ะ...อุ๊ย”เสียงอุทานของเฟย์เป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน ก่อนเสียงนุ่มทุ้มที่เธอจำได้ขึ้น
 
ใจจะพูดแทรกขึ้นมาแทน
 
 
“ฟางนั่นเธอใช่มั้ย เธออยู่ไหน บอกฉันมานะ...ฉันคิดถึงเธอนะฟาง”เธอได้ยินเท่านั้นก็ทำเอาน้ำตาหยด
 
เผาะ
 
 
เขามีครอบครัวแล้ว... เธอบอกตัวเองอย่างนั้น ก่อนจะกดตัดสายไป...
 
 
...............................................................................................................................
 
 
“ฟาง ฟาง ฟาง”ป๊อปปี้ตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง
 
 
“พี่ป๊อปพี่ทำอะไร เฟย์คุยกับเพื่อนอยู่นะ”เฟย์พูดอย่างมีอารมณ์ก็เขาเล่นกระชากมือถือออกจากมือเธอ
 
จนมือเธอแทบหลุดตามไป ไม่ห่วงน้องบ้างเลย
 
 
“อย่ามาโกหก พี่ได้ยินชื่อฟาง”เขาเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
 
 
“ฟางที่ไหน...ยัยฝ้ายต่างหากเล่า เอามือถือเฟย์มานะ”เธอแก้ตัวไปอย่างข้างๆคูๆก่อนจะกระชากมือถือมา
 
จากมือของพี่ชาย ก่อนจะเดินไปดูลูกชายที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่
 
 
“โธ่เว้ย!!”เขาสบถออกมาดังลั่น นี่เขาจะไม่มีทางเจอเธอเลยใช่มั้ย
 
 
แต่อย่าหวังว่าเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ ไม่มีทาง!!!!
 
 
 
 
 
.............................................................................................
 
 
มาอัพให้แล้วน้า ติดตามด้วยนะจ้ะใกล้จะจบแล้ว