Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)
OUM_PF
33) สายเกินไป...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTime out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่33 สายเกินไป...
ป๊อปปี้ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านนีระสิงห์ ก่อนจะเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน
“สวัสดีครับ ฟางอยู่รึเปล่าครับ”
“เออ..”คุณหญิงวีณาอ้ำอึ้ง ใจหนึ่งนางก็สงสารบุตรสาว ใจหนึ่งกอย่างให้ทั้งสองสมหวังกันเสียที
“ไม่อยู่!!!”แต่เขื่อนก็เป็นคนตอบคำถามของป๊อปปี้เอง
“ไอ้เขื่อน กูขอเจอฟางหน่อยเถอะ”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างขอร้อง
“เอ้า กูก็บอกแล้วไงว่าไม่อยู่ อ่ะนี่แหวนหมั้นเอาคืนไป”เขื่อนพูดก่อนจะยัดแหวนให้ป๊อปปี้
“ไอ้เขื่อน ฟางเป็นคนให้เอามาคืนหรอวะ”ป๊อปปี้ถามอย่างเศร้าๆ
“มึงจะเศร้าทำไม มันก็แค่แหวนที่มึงจงใจกระแทกเข้านิ้วน้องกูจนถลอกอ่ะ”เขื่อนพูดซ้ำเติมป๊อปปี้เป็น
นัยๆ
“ฟางไปไหน”ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างมีความหวัง ต้องมีสักคนสิที่จะบอกเขาได้
“นั่นมันเรื่องของน้องกู”เขื่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“กูขอร้องเถอะไอ้เขื่อน...กูอยากได้เมียกับลูกคืน”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างขอร้อง
ในวินาทีนี้...ต่อให้เขาต้องก้มลงกราบเท้าเขื่อน...เขาก็ยอม
“มึงรู้แล้วหรอว่าฟางท้อง”เขื่อนถามออกมาอย่างตกใจ
ก็ในเมื่อทุกคนพร้อมใจกันปิดเรื่องนี้เป็นความลับตามคำขอของฟาง แล้วไอ้เพื่อนรักของเขามันรู้ได้อย่าง
ไรกัน
“แม่กับเฟย์บอก...”ป๊อปปี้เอ่ยออกมาน้ำเสียงเศร้า
“กูว่าละ...”เขื่อนพูดก่อนจะทึ้งหัวตัวเอง
“แล้วทีนี้จะบอกกูได้ยัง”ป๊อปปี้ถามอย่างมีความหวัง
“มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอไอ้ป๊อป...มึงทำระยำอะไรไว้กับน้องกูบ้าง...จำได้มั้ย”เขื่อนพูดก่อนจะเหยียดยิ้ม
อย่างที่ใครๆก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
“กู...”ป๊อปปี้ถึงกับพูดไม่ออก
“ถ้าจำไม่ได้...กูจะบอกเท่าที่กูรู้...คืนที่มึงกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่คิดชีวิต เพราะเสียใจที่ต้องเลิกกับ
พิม
เป็นคืนเดียวกันกับที่มึงข่มเหงน้องกูใช่มั้ย”เขื่อนพูดอย่างควบคุมอารมณ์โกรธของเขาเอง
“ใช่...”ป๊อปปี้ตอบอย่างละอายใจ
“แล้วมึงก็เห็นน้องกูเป็นแค่ที่ระบายความใคร่...มึงนอนกับฟางตั้งแต่นั้นใช่มั้ย”
“ใช่...”ทำตอบของป๊อปปี้ทำเอาคุณหญิงวีณาแทบล้มทั้งยืน ทั้งๆที่เรื่องมันเกิดมาตั้งห้าปีแล้ว
แต่นางเพิ่งมารู้ความจริงเมื่อปีที่แล้วนี่เอง... เพราะนาง เพราะนางเป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
“มึงเคยทำน้องกูหัวแตก ปากแตก คางแตก เข่าถลอก ข้อเท้าพลิก ตลอดระยะเวลาห้าปีนี้ใช่มั้ย”
เขื่อนจดจำได้ดี เขาทรมานทุกครั้งที่เห็นน้องสาวต้องเจ็บตัว...
แต่เพราะเธอบอกว่าเธอรักมันเขาถึงยอม...ยอมให้เรื่องมันผ่านมาจนถึงเพียงนี้...
“ใช่...ตอนกูเมาแล้วก็โมโห”ป๊อปปี้ตอบออกมา สิ่งที่เขาทำกับเธอมันไม่น่าให้อภัยสักนิด
แต่เธอก็ไม่เคยโกรธเขาเลย.........
“มึงไม่เคยรักน้องกูเลยใช่มั้ย”
“เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้ไม่...กูรักฟาง”ป๊อปปี้ตอบออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ทว่ากลับหนักแน่นและมั่น
คง
“แล้วมึงคิดว่าน้องกูจะรักมึงอยู่มั้ย”
“เธอคงไม่รักกูแล้ว...กูมันเลวเกินไป”
“มึงเชื่อรึเปล่า...กูเคยถามน้องว่า...ที่เป็นอยู่น่ะมีความสุขหรือเปล่า...มึงรู้มั้ยว่าฟางตอบว่ายังไง”เขื่อน
เว้นวรรคไว้ เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้เงียบไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงพูดต่อ
“ฟางบอกกูว่ามีความสุข...เธอจะอยู่รอความหวังเล็กๆน้อยๆจากมึง หากวันไหนที่มึงไม่ต้องการเธอแล้ว
เธอก็จะไป”ป๊อปปี้ถึงกับสะอึกกับคำพูดของเขื่อน
“น้องกูมีความสุขที่จะรอความหวังเล็กๆน้อยๆจากมึง แล้วมาวันนี้....วันที่มึงไม่ต้องการน้องกูแล้ว
มันก็ถูกแล้วไมใช่หรอที่เธอจะไป”เขื่อนถามออกมาหน้าตาย
“แต่ว่ากูรักฟาง...อีกอย่างเธอก็กำลังอุ้มท้องลูกของกู”
“หึ รู้สึกหรือยังล่ะ...นี่ยังดีนะ...ดีกว่าที่ฟางเคยเจอ”เขาเข้าใจว่าเขื่อนกำลังหมายถึงอะไร
เธอทนเขาได้อย่างไร...เขามันทั้งเลว...ทั้งชั่ว...เห็นแก่ตัว...เอาแต่ใจตัวเอง...อารมณ์ร้อนมุทะลุ
มองเธอเป็นแค่ผู้หญิงใจง่าย...ที่ยอมนอนกับเขาง่ายๆ...ก็บ่อยครั้งที่เขาด่าเธออย่างนั้น...
หากคิดดูดีๆแล้วผู้หญิงอย่างฟางไม่มีวันทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังอย่างนั้นแน่นอน
มองเธอเป็นแค่ของเล่น...มีไว้ระบายความใคร่...
แต่เธอก็ยอม...ทั้งที่ตลอดเวลาเขาเรียกหาแต่เธอคนนั้น…
มองความรักของเธอเป็นเรื่องงี้เง่า...ตลอดเวลาที่เธอบอกคำว่า รัก กับเขา
แต่เธอก็ไม่เคยเบื่อที่จะบอกเขา...ไม่เคยเลย...เขารู้...เธอบอกเขาทุกคืนก่อนนอน...
มองเธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอ...
แต่ในวันนี้ผู้หญิงที่เขามองว่าเธออ่อนแอ...กลับหอบเอาลูกในท้องออกไปจากชีวิตของเขา"
เพื่อหลีกทางให้เขาได้รักกับผู้หญิงอีกคน...
สิ่งที่เขาเจอมันน้อยไปจริงๆ อย่างที่เขื่อนบอก...
“ถ้าอย่างนั้น กูขอขึ้นไปดูในห้องฟางหน่อย”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างมีความหวัง เวลาแค่สองวันเธอหนีเขาไปไหน
ไม่ได้หรอก
“เชิญ”เขื่อนบอกอย่างอารมณ์ดี
จ้างให้ก็หาไม่เจอ ก็น้องเขาเพิ่งขึ้นเครื่องไปเชียงรายเมื่อเช้านี้เอง เหตุที่เดินทางเร็วกว่ากำหนดจริงไป
หนึ่งวัน เพราะลางสังหรณ์ของเขา ที่เป็นจริงในวันนี้
เขื่อนนำป๊อปปี้ไปที่ห้องของฟาง ก่อนจะเปิดประตูให้ไอ้เพื่อนรักเดินเข้าไปในห้อง
ป๊อปปี้มองไปรอบๆห้อง เธอหนีเขาไปแล้ว...
“กูขออยู่คนเดียวไปรึเปล่า”ป๊อปปี้หันไปถามเขื่อน ก่อนจะได้คำตอบเมื่อเขื่อนเดินออกห้องไป
เขามองไปรอบๆห้องของเธอ ห้องสี่เหลี่ยมที่ตกแต่งด้วยสีชมพูและสีส้มเสียส่วนใหญ่
รอบๆห้องของเธอมีรูปของเขาอยู่ทุกซอกทุกมุม เขาค่อยๆเดินเขาไปนั่งที่เตียงของเธอ เขามองเห็นสมุด
ไดอารี่เล่มเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เขาเปิดมันไปทีละหน้าในทุกๆหน้าของไดอารี่มักจะมีชื่อของ
เขาอยู่เสมอ เธอเขียนเล่าเรื่องราวของเธอและเขาจนมาถึงตอนที่เธอย้ายไปอยู่คอนโดของเขา เขาเปิด
หน้าสุดท้ายที่ดูเหมือนเธอจะเพิ่งเขียน เพราะลายมือของเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนหน้าอื่นๆ
เวลาห้าปีสอนอะไรฟางมากมาย สอนให้ฟางได้รู้จักคำว่ารักและก็สอนให้ฟางรู้จักคำว่าเจ็บในเวลาเดียวกัน
แต่มันก็ทำให้ฟางได้รู้จักคำว่าให้เหมือนกันนะ...ฟางได้คืนตัวที่ไร้หัวใจของพี่ป๊อปให้กับคุณพิม...
เธอผู้เป็นเจ้าของหัวใจของเขาอย่างแท้จริง...
ฟางพยายามแล้วนะ แต่เขาไม่ได้รักฟาง...ฟางก็ต้องปล่อยเขาไป...
แต่ไดอารี่จ๋า...
ถึงแม้ว่าฟางจะไม่ได้หัวใจของพี่ป๊อป แต่ฟางได้ลูก... ซึ่งนับต่อจากนี้ไปเขาจะคือทุกสิ่งทุกอย่างของ
ฟาง...
น้ำตาลูกผู้ชายหยดเผาะ เขานี่มันโง่จริงๆ
เธอรักเขาขนาดนี้... เขากลับไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอเลย...
จนมาถึงวันนี้... วันที่สาย...
คำว่ารักที่ไม่เคยได้บอก...บางทีมันก็สายเกินไปที่จะพูด...
ไม่ว่าจะอย่างไร... เขาจะต้องตามหาเธอให้พบ!!
ต่อให้ต้องพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน เขาก็จะทำ!!!!!
เพื่อหาหัวใจของเขาที่หายไปกลับมา...กลับมาพร้อมกับเธอผู้ที่กำหัวใจเขาทั้งดวง...
...................................................................................................
มาอัพให้แล้วนะจ้ะ นิยายเรื่องนี้เราแต่งจบแล้ว ก็เลยอยากแต่งนิยายเพลง
ให้ที่อ่านข้อความตรงนี้แล้ว เราให้สิทธิ์นั้นแก่ท่าน!!!
คนแรกและคนเดียวเท่านั้นนะจ้ะ ตอบแบบสอบถามของเราด้วย
เพลงอะไร:
คู่ใคร:
อยากได้แนวไหน:
แล้วเราจะมาตอบคอมเม้นว่าเราจะส่งนิยายให้ได้อ่านเมื่อไร
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
