Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่30 พ่อของลูก...
 
 
“พิมท้อง แต่...เขาทิ้งพิมไป”ประโยคต่อมาที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า
 
 
“ใครเป็นพ่อเด็กพิม! บอกป๊อปมาป๊อปจะไปลากคอมันมาเอง”ชายหนุ่มบอกอย่างเดือดดาล
 
 
“อย่าค่ะป๊อป แต่ถ้าป๊อปไม่รังเกียจพิม...ป๊อปเป็นพ่อให้ลูกของพิมได้มั้ยคะ”หญิงสาวพูดออกมาอย่างเศร้า
 
สร้อย เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้ ที่บ้านของเธอยากจน หากคนที่บ้านรู้ว่าเธอท้องไม่มีพ่อเธอต้องตายแน่ๆ
 
 
เธอพยายามดิ้นรนเพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว แล้วยิ่งเมื่อเขามาเลิกกับเธอทำให้เธอต้องดิ้นรนมากกว่า
 
เดิม เธอต้องหาที่พึ่งพิงใหม่หลายต่อหลายครั้ง แต่ผู้ชายมันเลว!!มันได้เธอแล้วมันก็ทิ้ง จนเธอท้อง เธอ
 
 
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อเด็ก...
 
 
“เอ่อ...คือพิม ป๊อป...เอ่อ”เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี เมื่อเขาไม่ได้รักเธอ แล้วอีกอย่างฟางก็ได้เสียกับเขา
 
แล้วหากทำอย่างนี้ฟางจะเสียหาย แต่อดีตคนรักของเขากำลังเดือดร้อน...เขาจะทำอย่างไรดี
 
 
“ฮึก...ถ้าที่บ้านรู้ว่าพิมท้องไม่มีพ่อ...พิมต้องตายแน่ๆ”หญิงสาวพูดก่อนจะเขย่าแขนเขารัวๆ
 
 
เขามองเธออย่างเห็นใจ...
 
 
ในเมื่อฟางไม่ได้รักเขาแล้ว...คงจะไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรหากเขาจะยื่นมือไปช่วยเธอคนนี้...
 
 
“ครับ...ก็ได้”ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงที่กำลังสับสนตัวเอง ทำแบบนี้มันถูกแล้วหรือ...
 
 
“จริงๆนะคะ...ขอบคุณนะคะ”หญิงสาวพูดก่อนจะกระโดดกอดชายหนุ่ม
 
 
“พิมท้องได้กี่เดือนแล้วครับ”ป๊อปปี้ถามด้วยความสงสัย
 
 
“สองเดือนกว่าแล้วค่ะ ป๊อปลองลูบท้องพิมดูสิคะ”หญิงสาวบอกอย่างตื่นเต้นก่อนจะจับมือของเขาไปลูบ
 
หน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมา ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขา
 
 
ก่อนทั้งสองจะผละออกจากกันเมื่อทีมงานมาเรียกตัวไปถ่ายรูป ทีมงานมองทั้งคู่ตาโต ด้วยความสงสัยและ
 
เคลือบแคลงใจ
 
 
‘คุณภาณุนี่ยังไง น้องฟางอยู่ห้องตรงกันข้ามนี้แท้ๆ ยังจะมายุ่งวุ่นวายกับแฟนเก่าอีก หวังว่าแม่นี่คงไม่อ้อน
 
คุณภาณุไปเป็นพ่อของลูกของคุณเธออีกหรอกนะ สงสารน้องฟาง เฮ้อ...ก็เมื่อเดือนก่อนแม่ช่างภาพสาว
 
แสนด้านไปกอดแข้งกอดขาอ้อนวอนคุณวิศวะที่มาให้สัมภาษณ์เป็นพ่อของลูกหล่อนอีกน่ะสิ ยังดีนะที่เขา
 
ไม่หลงใจอ่อนเป็นไปกับเธอด้วย  ก็ได้ข่าวว่าตั้งแต่เลิกกับคุณภาณุสุดหล่อ แล้วหล่อนก็หมดที่เกาะกิน
 
เลือด ก็เลยเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น...คนไหนรวยขอให้บอก จนตอนนี้ท้องจนจับไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก
 
แล้ว
 
 
คนไหนเคยเป็นแฟนของคุณเธอก็โดนกอดแข้งกอดขา อ้อนวอนอย่างนี้ตลอด ไม่รู้ว่าคุณเธอกล้าได้อย่าง
 
ไรไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง เคยเป็นแฟนเขาเมื่อห้าปีที่แล้ว แต่ก็ด้านขอเป็นพ่อของเด็กในท้อง...’ทีมงาน
 
สาวไม่แท้บ่นในใจก่อนจะเดินไปทำงานที่สตูดิโอข้างหน้า
 
 
“ว้าว น้องฟางกับคุณภาณุน่ารักมากเลยค่ะ”พี่พริก เจ้าของนิตยสารแซ่บเวอร์เอ่ยชมเสียงดัง อย่างต้องการ
 
ตอกย้ำช่างภาพสาวที่กำลังรัวกล้องอยู่ หวังว่าเธอคงจะช่วยเตือนสติช่างภาพสาวได้ พักหลังมานี้ช่างภาพ
 
สาวของเธอเป็นอะไรไป จากที่เคยเป็นสาวแสนดี ก็กลับจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยก็ว่าได้ เธอคบกับ
 
ผู้ชายไม่เลือกหน้า พักหลังมานี้ได้ยินข่าวลือหนาหูว่าเจ้าหล่อนท้องไม่มีพ่อ ก็เลยไล่กอดแข้งกอดขา
 
ผู้ชายที่เคยมีสัมพันธ์ ขอให้เป็นพ่อของลูกไปทั่ว
 
 
“ต้องขอบคุณคุณภาณุกับน้องฟางมากๆเลยนะคะที่มาถ่ายแบบให้วันนี้นะคะ”พี่พริกเจ้านิตยสารเอ่ยขอบคุณ
 
คู่รักไฮโซที่ให้เกียรติมาถ่ายแบบให้กับนิตยสารของเธอ
 
 
“ป๊อปคะ พิมขอกลับด้วยนะคะ”สาวเจ้าของร่างสูงโปร่งวิ่งมาหาป๊อปปี้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
 
 
“ได้สิครับพิม”ป๊อปปี้พูดก่อนจะโอบพิมเดินไป ทิ้งให้คนตัวเล็กเดินตามต้อยๆ นายจ้างของเธอจึงมองตาม
 
ไปอย่างเอือมๆ ว่าแล้วว่าเธอต้องมาช้าไป...
 
 
เสียงโทรศัพท์ยี่ห้อแพงของฟางส่งเสียงหวีดร้อง ในขณะที่ฟางที่เดินตามป๊อปปี้และพิมอยู่
 
 
เธอจึงล้วงเข้าไปในประเป๋าสะพายแล้วกดรับสายโทรศัพท์เครื่องแพง เมื่อสายเรียกเข้าของเธอคือกวิน
 
 
“สวัสดีค่ะกวิน”ทำเอาร่างสูงที่กำลังเดินอยู่หันขวับมาทันที
 
 
“ครับฟาง วันนี้ว่างรึเปล่า”
 
 
“ว่างค่ะ”
 
 
“จำได้มั้ยที่เราขอนัดฟางไปทานข้าว”
 
 
“จำได้สิ”
 
 
“งั้นเดี๋ยวเราไปรับนะ ตอนนี้อยู่ไหน”
 
 
“ฟางอยู่ที่สตูดิโอแซ่บเว่อร์น่ะ”
 
 
“ครับๆแล้วเจอกัน”เธอกดวางสายก่อนจะตกใจเมื่อร่างสูงกระชากเธอเข้าไปใกล้โดยไม่อายสายตาของพิม
 
ที่กำลังจ้องมองอยู่เลยแม้แต่น้อย ดีว่าที่ตรงนี้ปลอดคน ถ้าไม่อย่างนั้นคงได้อายกว่านี้แน่
 
 
“ใครโทรมา!”ป๊อปปี้ตวาดถามคนตัวเล็ก
 
 
“นั่นมันเรื่องของฟาง”ร่างเล็กตอบเสียงเย็น ยิ่งเป็นการกระตุ้นต่อมความโกรธของเขา
 
 
“เดี๋ยวนี้ กล้าปิดบังฉันหรอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะกระชากร่างเล็กเข้ามาใกล้กว่าเดิม
 
 
“ปล่อยฟางนะ...ฟางจะทำอะไรก็ได้ เราเลิกกันแล้ว!”ร่างเล็กตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม ทำเอาเขาโกรธ
 
เลือดขึ้นหน้า ทำไมเพียงเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเธอเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้นะ
 
 
“ฉันยังไม่ได้พูดคำว่าเลิกสักคำ!!!”ป๊อปปี้ตวาดกลับ ทำเอาสาวหน้าหวานน้ำตาคลอ
 
 
“เอ่อ ป๊อปคะพิมว่าป๊อปใจเย็นๆก่อนนะ”เธอเอ่ยออกมากล้าๆกลัวๆ เพราะรู้ว่าชายหนุ่มโมโหร้าย
 
 
ก่อนเขาจะสะบัดมือเธอออกจากท่อนแขนแกร่งของเขา
 
 
“จะไปไหนก็ไป แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!!”ป๊อปปี้พูดพร้อมกับผลักคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขน
 
 
ดีที่ว่าเธอจับรั้วเหล็กที่กั้นเป็นทางเดินไว้ได้ก่อน ไม่อย่างนั้นลูกน้อยของเธอคง...
 
 
ป๊อปปี้พูดก่อนจะสตาร์ทรถ พร้อมกับพิมที่เดินขึ้นไปนั่งแทนที่ของเธอ... และเคลื่อนออกไป
 
 
“ฮึก...”เสียงสะอื้นที่ดังเล็ดรอดออกมาจากเรียวปากบาง ก่อนจะมีมือยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้เธอ
 
 
เธอเงยหน้าขึ้นมอง
 
 
“กวิน”เขายื่นมือมาเพื่อดึงร่างเล็กขึ้น
 
 
“เราจะไปทานข้าวที่ไหนคะ...”ฟางเอ่ยถามก่อนยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตา
 
 
“ที่บ้านเราเอง...คุณแม่บ่นว่าอยากเจอหลานสาว...”เขาพูดก่อนจะอมยิ้ม เดินนำเธอไปที่รถคันหรูของเขา
 
 
ก่อนรถคันงามจะเคลื่อนที่ออกไปเพื่อมุ่งสู่จุดหมาย
 
 
เมื่อถึงบ้านหลังงามที่อยู่ห่างออกไปจากตัวเมืองมากทีเดียวก็ว่าได้
 
 
เธอเดินเข้าไปในบ้านพร้อมๆกับร่างหนาของกวินที่เดินนำไป
 
 
“สวัสดีครับแม่...ผมพาหลานสาวมาเยี่ยม”เธอจำได้แล้วที่แท้ก็ก็คุณป้าอุไรวรรณนี่เองเธอไม่แปลกใจเลย
 
ว่าทำไมกวินถึงหลงเข้ามาจีบเธอ...เพราะว่าคุณป้าย้ายไปอยู่ที่เมืองนอกกับสามีชาวอังกฤษตั้งแต่ตั้งท้อง
 
อ่อนๆ กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดบ้างนานๆครั้ง แต่ก็ไม่ได้พาสามีและบุตรชายมาด้วย…คุณแม่เล่าให้เธอฟัง
 
อย่างนั้น…เธอจำได้ครั้งล่าสุดที่นางมาเยี่ยมคุณแม่ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุได้เพียง14ปีเท่านั้น
 
 
“คุณพระ!หลานป้าโตเป็นสาวสวยขนาดนี้เลยหรือนี้”นางเดินเข้ามากอดหลานสาวอย่างรักใคร่ น้ำตาแห่ง
 
ความปิติยินดีไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
 
 
“คุณป้า ฟางคิดถึงคุณป้าจังเลยค่ะ”ถึงแม้ว่ามารดากับคุณอุไรวรรณจะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆแต่มารดาบอกกับ
 
เธอว่าคุณป้าเป็นพี่สาวที่แสนดีของมารดา ทั้งตลอดระยะเวลาที่คุณอุไรวรรณอาศัยอยู่ที่ประเทศอังกฤษก็
 
ยังคงติดต่อกันเสมอมา
 
 
“มานั่งก่อนลูก...ป้ามาครั้งนี่ยังไม่ได้บอกยัยวีณาเลย ถ้าเธอรู้เข้าละก็ป้าต้องโดนจัดชุดใหญ่แน่ๆเลยเนี่ย
 
”คุณอุไรวรรณบ่น ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาแห่งความปิติออก
 
 
“หนูหิวรึยังลูกป้าทำกับข้าวไปเยอะแยะเลย ไปทานกันนะ”นางพูดก่อนจะจูงมือหญิงสาวไปที่โต๊ะอาหาร
 
 
ก่อนทุกคนจะนั่งประจำที่ แม่บ้านจึงตักข้าวขึ้นเสิร์ฟ
 
 
“ทานเยอะๆนะลูก”คุณอุไรวรรณพูดก่อนจะตักแกงส้มใส่ถ้วยให้หญิงสาว
 
 
“คะ...ค่ะ”เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนกับอาหารตรงหน้า แต่ก็กลัวจะเสียน้ำใจจึงยกช้อนขึ้นมาจะตักเข้าปาก
 
แต่ก็ต้องรีบเอาออกห่างทันทีเมื่อเธอรู้สึกว่าไม่ไหวจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงได้ปล่อยออกกลางโต๊ะเป็นแน่
 
 
“คุณป้าคะ ห้องน้ำอยู่ตรงไหนหรือคะ”เธอถามออกมาเมื่อเริ่มรู้ว่าเธอกำลังแย่
 
 
“อ๋อ หนูเดินตรงไปแล้วก็เลี้ยวซ้ายเลยจ้ะ”นางพูดก่อนจะชี้ทางให้เธอดู
 
 
เธอรีบวิ่งไปตามทางที่นางบอก ก่อนจะโก่งคออาเจียนออกมา
 
 
“กวินไปดูฟางหน่อยสิลูกเป็นอะไรรึเปล่า”คุณอุไรวรรณพูดออกมาอย่างใจไม่ดี เมื่อเธอหายเข้าไปในห้อง
 
น้ำนานเกินไป...
 
 
ก่อนบุตรชายจะเดินไปดูลูกพี่ลูกน้องตามคำบอกของมารดา
 
 
“ฟางเธอเป็นอะไร...”กวินถามอย่างเป็นห่วงก่อนจะลูบหลังให้หญิงสาว
 
 
“ฉันไม่เป็นไร...อึก”ฟางหันมาตอบ ก่อนจะโก่งคออาเจียนจนหน้าดำหน้าแดง
 
 
เขาประคองหญิงสาวออกมานั่งพักที่โซฟา ก่อนร่างท้วมของมารดาจะเดินเข้ามาพร้อมกับยาดม ยาหอม
 
 
“หนูเป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก...”นางพูดก่อนจะพัดให้หญิงสาว
 
 
“ฟาง เอ่อ...”เมื่อหญิงสาวอ้ำอึ้ง ก่อนจะเป็นบุตรชายของนางที่โผล่พรวดมากลางปล้อง
 
 
“ท้องใช่ไหม”กวินถามหน้าตาย
 
 
“นายรู้...”คุณอุไรวรรณยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจกับบทสนทนาของบุตรชายและหลานสาว
 
 
“ไอ้ภาณุล่ะสิ”กวินเอ่ยถาม
 
 
“อืม...”หญิงสาวตอบก่อนน้ำตาเจ้ากรรมจะหยดเผาะ คุณอุไรวรรณจึงดึงหลานสาวเข้าไปกอดปลอบ
 
 
“โธ่ หลานป้า...”นางกอดหลานสาวอย่างเห็นใจ
 
 
“เธอทะเลาะกับมันใช่มั้ย”กวินถามก่อนจะเขยิบเข้ามานั่งโซฟาตัวเดียวกับเธอและคุณอุไรวรรณ
 
 
“อืม”ฟางตอบพร้อมกับหันหน้ามามองกวินด้วยความแปลกใจ
 
 
“นี่มันคงจะคืนดีกับแฟนเก่ามันแล้วล่ะสิ”กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงติดจะโมโห
 
 
“อืม”ฟางก้มหน้าลงอย่างเก่า ความอ่อนแอเข้าคลอบงำ ทำให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมามากกว่าเดิมเสียอีก
 
 
“แล้วเธอจะเอาไง”กวินถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
 
 
“ฉันคงจะย้ายไปดูแลสวนกุหลาบให้แม่ที่เชียงรายน่ะ”ฟางพูดก่อนจะยกมือบางลูบหน้าท้องแบนราบ
 
 
“อ้าวฟางแล้วลูกหนูล่ะ เด็กทุกคนก็ต้องการพ่อกันทั้งนั้นนะลูก”คุณอุไรวรรณพูดออมาอย่างหวังดี
 
 
“ฟางจะทำยังไงได้ละคะ ก็ในเมื่อพ่อเขาไม่ต้องการลูกของฟาง”
 
 
“ทำไมหนูถึงคิดอย่างนั้นล่ะลูก”
 
 
“เขาไม่ได้รักฟาง”ฟางพูดน้ำเสียงเศร้า
 
 
“แน่ใจหรอ ฉันเห็นมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟตอนเธออยู่กับฉัน”กวินเอ่ยน้ำเสียงมีเลศนัย
 
 
“เขาคงแค่ไม่ชอบใจที่ของเล่นอย่างฟาง...ฮึก”ก้อนสะอึกที่กลั้นไว้มีอันต้องหลุดออกมา เพราะเจ้าของ
 
เสียงนั้นอ่อนแอเหลือเกิน
 
 
“ยังไงเธอก็จะให้ได้ใช่มั้ย”กวินถาม และคุณอุไรวรรณก็รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
 
 
“อืม คงจะมะรืนนี้ คุณแม่เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว”ฟางเอ่ยออกมา พร้อมกับยิ้มบางๆ
 
 
“จ้ะ งั้นก็ตามใจหนูเถอะ แต่ป้าว่ากลับบ้านดีกว่านะมันดึกแล้วเดี๋ยวยัยวีณาจะเป็นห่วง”คุณอุไรวรรณพูด
 
พลางลูบศีรษะของหลานสาวเป็นเชิงปลอบขวัญ
 
 
ก่อนกวินจะไปส่งฟางที่บ้านนีระสิงห์
 
 
 
 
 
..................................................................................................ง
 
มาอัพให้แล้วน้า ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ