ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว
"ฟาง!...เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกมันจะหนีไปซะก่อนนะ"
"อืม..." ขาดคำฟางก็รีบเดินแอบๆออกไปที่หน้าโรงเรียน
**************************************************
 
แฮก แฮก... ฟางรีบเข้าไปในตู้โทรศัพท์กดเบอร์โทร.191
ตุ๊ด...ตุ๊ด...ตุ๊ด...
(ฮัลโหล...คุณตำรวจค่ะ ช่วยด้วยค่ะ มีโจรกำลังขโมยของที่โรงเรียน xxx ค่ะ ช่วยมาเร็วๆหน่อยนะค่ะ)
"ทำไมมันน่ากลัวจังเลยอ่ะ" ฟางยืนตัวสั่นอยู่หน้าโรงเรียนท่ามกลางความเงียบสงัด "ป๊อปนายจะเป็นยังไงบ้างนะ"ฟางเหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็พบว่าท้องฟ้าเริ่มเป็นสีดำ มืดครึ้ม ราวกับว่าฝนจะตก
"ทำไมท้องฟ้ามันครึ้มอย่างนี้นะ ฝนจะตกหรือเปล่าเนี้ย"
เปรี้ยง!
"อ้ากกก!!" ฟางตกใจที่จู่ๆฟางก็ร้องดังขึ้น "ฟ้าจะผ่าเรามั้ยเนี้ย...ไปหาป๊อปดีกว่า..." ฟางกำลังจะเดินเข้าไปในโรงเรียนแต่ว่า...จู่ๆก็มีบางสิ่งบางอย่างวิ่งเข้ามาในหัวฟาง
'ถ้าเธอโทร.เสร็จแล้ว...ห้ามกลับเข้ามาในโรงเรียนอีกนะ'
"อืม...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" ฟางไม่สนใจเรื่องที่ป๊อปปี้สั่งไว้...ฟางมุ่งหน้าเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างเดียว...
*************************************************** 
"เฮ้ย! รีบขนออกมาให้หมด เร็วๆสิโว้ย!" เสียงของหัวหน้าพวกโจรสั่งลูกน้องให้รีบขนคอมพิวเตอร์ออกไปใส่รถกระบะที่พวกมันเตรียมไว้
ป๊อปปี้นั่งแอบมองพวกโจรขนของใส่รถกระบะ รอระหว่างที่ตำรวจกำลังเดินทางมา...
"ป๊อป! อ้าว...หายไปไหนอ่ะ" ฟางเดินมาหาป๊อปปี้แต่ก็ไม่เจอ... "หรือว่า...พวกโจรมัน...ไม่ได้แล้วต้องรีบไปช่วย" ฟางคิดว่าป๊อปปี้โดนพวกโจรจับตัวไป...ก็รีบวิ่งออกตามหาไปทั่ว...พอฟางวิ่งมาถึงจุดที่พวกโจรกำลังขนของอยู่นั้น... "นี่ไอ้พวกโจรบ้า! นายเอาป๊อปไปไว้ที่ไหนห่ะ" ฟางยืนขาแข็งมือถือขอนไม้อยู่ในท่ามกลางพวกโจร 5 คน..แต่จริงๆแล้ว ฟางกลัวมาก ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้พวกโจรนี่เลยซะด้วยซ้ำ...ป๊อปปี้เห็นฟางทำอย่างงั้นถึงกับอึ้ง O.O! "มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี้ย ก็...เราบอกให้รออยู่ข้างนอกแล้วนี่ แล้วทำไมถึง..." ป๊อปปี้งงที่ฟางมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"ฮ่าๆ ว่าไงสาวน้อยเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" หัวหน้าพวกโจรพูดขึ้น
"เอ่อ...พวกนายเอาป๊อปไปไว้ที่ไหนอ่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฟางพูดพร้อมกับยื่นไม้ขู่พวกโจร
"ฮ่าๆ ใครกันเหรอที่เธอว่า...ฉันไม่เคยรู้จักเลยนะ" หัวหน้าโจรตอบ "ตายแน่ๆเลย ป๊อปไม่ได้อยู่กับพวกนี้จริงๆเหรอเนี้ย" ฟางพูดกับตัวเองเบาๆ
"หมดธุระหรือยังจ๊ะ...ถ้าหมดธุระแล้ว..." หัวหน้าโจรพยักหน้าสั่งลูกน้องให้ทำอะไรบางอย่าง...ฟางรู้สึกกลัวจะวิ่งหนีพวกโจรแต่... พวกโจรวิ่งเข้ามาจับตัวฟางไว้ "จะหนีไปไหน..อยู่กับพี่ดีกว่านะจ๊ะน้อง" โจรคนหนึ่งพูดขึ้น
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!" ฟางพยายามดิ้น ป๊อปปี้เห็นอย่างงั้นก็รีบออกไปช่วยฟาง
"ปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะ" ป๊อปปี้พูดตะโกนส่งเสียงดัง
"ใครจะปล่อยง่ายๆล่ะจ๊ะ" โจรยื่นมือมาจับคางฟางแต่ฟางหันหน้าหนี "จะดิ้นทำไมห่ะ!" โจรพูดขึ้นเสียงใส่ฟาง...ฟางถึงกับร้องไห้โห่ออกมา "ป๊อปช่วยฉันด้วย ฮือๆ"
"เฮ้ย!" หัวหน้าส่ายหน้าสั่งให้ลูกน้อง 2 คน เข้าไปจัดการป๊อปปี้ ส่วนอีก 2 คนก็จับตัวฟางไว้แต่ฟางก็พยายามดิ้นให้หลุดจากพวกโจรจนตัวฟางเจ็บไปทั้งตัวแล้ว...
"แกตายซะ!" โจรพุ่งหมัดเข้าหาป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้หลบได้แล้วป๊อปปี้ก็สวนหมัดกลับทำให้โจรล้มกลิ้งลงไปกับพื้นส่วนโจรอีกคนป๊อปปี้ก็จัดการต่อยเข้าเต็มๆหน้าลงไปกลิ้งบนพื้นเช่นกัน หัวหน้าโจรเริ่มไม่พอใจสั่งให้ลูกน้องเข้าไปจับตัวป๊อปปี้ไว้จากด้านหลังแล้วป๊อปปี้ก็ถูกซ้อมอย่างหนัก
"ป๊อป!ฮือๆ อย่าทำเค้านะ ปล่อยสิ ฉันบอกให้ปล่อยไง!" ฟางอยากจะเข้าไปช่วยป๊อปปี้แต่ไม่สามารถที่จะทำได้พวกโจรไม่ยอมปล่อยตัวฟางเลย "ฟาง....โอ๊ย!" ป๊อปปี้พยามยามจะเรียกฟางแต่ป๊อปปี้ถูกซ้อมไม่ยอมหยุดเลย                                                                                                                            
หัวหน้าโจร
จับปืนออกมาจะยิงป๊อปปี้ ฟางโกรธมากที่พวกโจรทำกับเราสองคนอย่างนี้ ฟางก็เลยเหยียบเท้าโจร 2 คน ทำให้โจร 2 คนนั้นเผลอปล่อยมือฟางออก…ฟางก็รีบวิ่งไปกอดตัวป๊อปปี้ไว้ไม่ให้หัวหน้าโจรยิงป๊อปปี้
"ฟะ...ฟาง...อย่า..." ป๊อปปี้พยายามจะจับตัวฟางออก
"ไม่! ถ้าจะยิงก็ยิงฉันคนเดียวสิ" ฟางนั่งเอามือขวางตัวป๊อปปี้ไว้
"อยากตายกันนักใช่ไหม!" หัวหน้าโจรพูดตะคอกเสียงดังใส่ฟางกับป๊อปปี้ "ได้!" หัวหน้าโจรชักปืนกำลังจะยิง
ป๊อปปี้กับฟาง... "ฟาง...หลบไป..." ป๊อปปี้จะผลักตัวฟางออก แต่ฟางกอดตัวป๊อปปี้ไว้แน่น "ไม่ป๊อป...ฉันจะไม่ไป" ฟางพูดพร้อมน้ำตา
"แกตายซะ!" ป๊อปปี้กับฟางหลับตากอดกันแน่น
ปัง! ปัง! ปัง!
"กะ...แก"
ตุบ! โชคดีของป๊อปปี้กับฟางที่ตำรวจมาช่วยได้ทันเวลาพอดี ตำรวจก็รวบรวมจับโจรได้ทั้งหมด ส่วนหัวหน้าโจรก็ถูกยิงเข้าที่ตัว 3 นัดตายคาที่
ฟางลืมตาขึ้นช้าๆ "เอ๊ะ!" ฟางแปลกใจที่ตัวเองไม่ถูกยิง
"ฟาง...โอ๊ย!" ป๊อปปี้เจ็บที่โดนพวกโจรซ้อม
"ป๊อป!" ฟางพยุงตัวป๊อปปี้ขึ้นนอนบนตัก
"หนูช่วยให้ไปปากคำที่สถานีตำรวจด้วยนะครับ" ตำรวจเดินมาบอกฟาง
"ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะคุณตำรวจ" ฟางพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ หน้าที่ของเราคือช่วยประชาชนครับ" ตำรวจตอบ ฟางยิ้มขำๆให้ตำรวจ
*******************************************
"โอ๊ย!เบาๆ หน่อยสิ" ป๊อปปี้ร้องด้วยความเจ็บที่ฟางทาแผลให้
"ร้องทำไม ทีนายทาแอลกอฮอล์ให้ฉัน ฉันยังไม่ว่าอะไรเลย" ฟางพูดพลางโมโห
"ขอโทษก็ได้" ป๊อปปี้พูดแล้วก็ยื่นมือมาจับมือฟางที่กำลังจับก้อนสำลีอยู่  จู่ๆ ใบหน้าของฟางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขิน  >/ / /< แล้วป๊อปปี้ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฟาง ก่อนที่ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง...
'ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้นะ'
"เอ่อ...ดึกมากแล้ว...เดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ" ฟางลุกขึ้นจากโซฟากำลังจะเดินออกไปจากบ้านป๊อปปี้...ทันทีที่ฟางก้าวเท้าออกจากบ้านป๊อปปี้ จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาหนักมากพอสมควร...แต่ฟางก็ต้องวิ่งกลับเข้ามาในบ้านป๊อปปี้อีกครั้งเพราะว่าฝนตกหนักมากกก...ถ้าเดินออกไปต้องเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ๆ
ซ่าๆๆๆๆๆๆๆ เปรี้ยงงงงง!
กรี๊ดดด! ฟางวิ่งเข้าไปหลบข้างหลังป๊อปปี้เพราะฟางไม่ค่อยชอบเสียงฟ้าร้องซักเท่าไร
"ป๊อปไปส่งฉันที่บ้านหน่อยสิ น้าๆๆๆ"
"อืม..." ป๊อปปี้เดินเข้าไปในบ้านหยิบร่มคันหนึ่ง เดินออกมาจากบ้านแล้วกางร่มออกและเตรียมจะเดินไป...
"เฮ้ย! รอมั้งดิ" ฟางรีบวิ่งเข้ามาเบียดใต้ร่มคันเดียวกันกับป๊อปปี้เดินไปด้วยกัน...
"เข้าใจนายมากนะที่มาส่งอ่ะ ~ บาย" ฟางโบกมือลาป๊อปปี้...ฟางเปิดประตูกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน...
"ฝันดีนะ" ป๊อปปี้พูดขึ้น "อืม..." ฟางแอบยิ้มขำๆให้ป๊อปปี้...แล้วก็เดินเข้าไปในบ้านไป...