ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

 "เอ๊ะ! ทำไมมันรู้สึกแปลกๆนะแต่...คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง" ฟางไม่สงสัยอะไรรีบเดินไปที่สนามฟุตบอล

*****************************************************

ที่สนามฟุตบอล

"ป๊อปฉันไม่ค่อยชอบวิชานี้เลยอ่ะ"

"ทำไมเหรอ"

"ก็มันเหนื่อยนี่ ร้อนด้วย"

"ไม่ชอบยังไงก็ต้องเรียน วิ่งๆซะบ้างจะได้ไม่อ้วน"

"ทำไม!!! นายหาว่าฉันอ้วนเหรอ"

"ป่าว"

"ไม่จริงอ่ะ อย่าหนีนะ" ฟางลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไล่ตีป๊อปปี้

ปรี๊ดดดดดดดดดด (เสียงนกหวีด)

"นักเรียนเข้าแถวเรียงหน้ากระดาน ชาย-หญิง"

นักเรียนทุกคนกำลังอยู่ในชุดกีฬาของโรงเรียน กำลังยืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดานอยู่โดยที่อาจารย์เป็นผู้คุม

"วันนี้อาจารย์จะให้นักเรียนแข่งวิ่ง โดยที่จับคู่กันชายหญิง โดยที่ผู้ชายจะวิ่งระยะทาง 1000 เมตร  ผู้หญิง 800 เมตร"

"โฮ่...อาจารย์เกินไปไหมค่ะ ตั้ง 800 เมตร ใครจะไปวิ่งไหวกันอ่ะค่ะ" หวายพูดขึ้น

"ยังไงก็ต้องไหวเพราะนี้คือคะแนนของพวกเธอ อ่ะ แยกย้ายกันไปจับคู่วิ่งกันได้แล้ว" อาจารย์ตอบ

"ครับ/ค่ะ" นักเรียนทุกคนขานรับอาจารย์

"ป๊อปเราคู่กันนะ" ฟางพูดขึ้น

"อืม"

"ป๊อปเธอมีคู่ยังอ่ะ เราขอคู่กับนายได้ม่ะ" พิมเดินเข้ามาถามป๊อปปี้ว่ามีคู่วิ่งหรือยัง

"คงไม่ได้หรอกเราคู่กับฟางแล้วอ่ะ" ป๊อปปี้ตอบ

"ป๊อปง่ะ" ต้องผิดหวังเพราะป๊อปปี้คู่กับฟางแล้ว (ฝากไว้ก่อนเถอะยัยฟาง)<<<<<<คิดในใจ

"ป๊อปฉันไม่รู้นะว่าจะวิ่งชนะหรือป่าว" ฟางพูดขึ้น

"ไม่ชนะไม่เป็นไร แต่ขอให้เธอทำให้เต็มที่ก็พอ" ป๊อปปี้ตอบพร้อมกับให้กำลังใจฟาง

"ฉันจะพยายามทำให้เต็มความสามารถของฉันเลย สู้ๆ"

"อืม" ป๊อปปี้ทำท่ากำหมัด

"เธอได้พยายามเต็มที่แน่ ยัยฟาง" พิมยืนแอบมองฟางกับป๊อปปี้คุยกันอยู่หลังต้นไม้ที่กำลังกำหมัดแน่น

ปรี๊ดดดดดดดดดด (เสียงนกหวีด)

"อาจารย์จะให้ผู้ชายวิ่งก่อนนะ ส่วนผู้หญิงรอบต่อไป"

"ครับ/ค่ะ" นักเรียนทุกคนขานรับอาจารย์

"เข้าที่ได้"

"สู้ๆนะป๊อป" ฟางให้กำลังใจป๊อปปี้ก่อนที่จะวิ่ง

"อืม" ป๊อปปี้พยักหน้าตอบ

"เข้าที่ - ระวัง - ปรี๊ดดดดดดดดดด (เสียงนกหวีด) "

"ป๊อปสู้ๆ ป๊อปสู้ๆ" ฟางยืนเชียร์ป๊อปปี้อยู่ข้างสนาม

"กรี๊ดดดโทโมะ เคนตะสู้ๆ จองเบเร็วๆดิ  เขื่อน กรี๊ดดด " เสียงเชียร์จากบรรดาสาวๆกำลังเชียร์คู่ของตัวเองที่กำลังวิ่งอยู่

"โอ๊ะ!" ฟางเริ่มรู้สึกอะไรแปลกที่เท้าของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร

"กรี๊ดดด โทโมะ เร็วเข้า" ตอนนี้คู่วิ่งที่กำลังสูสีกันก็มีป๊อปปี้กับโทโมะ ที่ต่างฝ่ายก็ไม่มีใครยอมใครที่กำลังวิ่งไล่ตามติดๆกันอยู่

"ป๊อป เร็วๆเข้านะ" ฟางตะโกนร้องเชียร์ป๊อปปี้ที่กำลังจะเข้าเส้นชัยอยู่ในไม่ช้า

"นี่จองเบ เร็วๆหน่อยสิ ไม่ทันคนอื่นแล้วนะ" จินนี่ร้องตะโกนบอกจองเบให้รีบวิ่ง

"โทโมะเร็วเข้า ใกล้จะถึงเส้นชัยแล้ว" มีนยืนร้องตะโกนให้โทโมะรีบวิ่งเพราะกำลังจะเข้าเส้ยชัยแล้ว

"แอนนี่" โทโมะมั่วแต่วิ่งชะลอมองแอนนี่ดาวประจำโรงเรียน ทำให้ป๊อปปี้ได้ชัยชนะไปในทันที

"เย้!!! ป๊อปเก่งที่สุดเลย" ฟางรีบวิ่งไปหาป๊อปปี้แล้วกระโดดไปมา

"โทโมะง่ะ มั่วมองอะไรอยู่นะ" มีนเดินเข้าไปหาโทโมะ ด้วยอารมณ์เซ็งๆ

"โอ๊ะ!" ฟางรู้สึกอะไรแปลกๆที่เท้าอีกแล้ว

"เป็นอะไรเหรอฟาง" ป๊อปปี้ถามฟางด้วยความเป็นห่วง

"เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" ฟางไม่อยากให้ป๊อปปี้รู้ว่าตัวเองรู้สึกแปลกๆที่เท้าเพราะไม่อยากให้ป๊อปปี้เป็นห่วง

ปรี๊ดดดดดดดดดด (เสียงนกหวีด)

"ต่อไปผู้หญิง เข้าที่ได้" อาจารย์บอกนักเรียนทุกคน

"ฟางทำให้เต็มที่นะ" ป๊อปปี้ให้กำลังใจฟางก่อนแข่งขันวิ่ง

"อืม" ฟางพยักหน้าตอบ

"ฮ่าๆ 5+" พิมยืนกอดอกหัวเราะอยู่คนเดียว ทำให้เพื่อนคนอื่นงงไปหมด

"เป็นบ้าอ่ะป่าวเนี้ยะ" หวาย พูดขึ้น

"เข้าที่ - ระวัง - ปรี๊ดดดดดดดดดด (เสียงนกหวีด)"

ทันทีที่ได้ยินเสียงนกหวีดทุกคนก็รีบวิ่งทันที

"ฟางเร็วๆเข้า" ป๊อปปี้ตะโกนร้องบอกฟาง

"ทำไมถึงรู้สึกเจ็บที่เท้านะ" ฟางยิ่งวิ่งเร็วมากเท่าไรก็เริ่มรู้สึกเจ็บที่เท้ามากขึ้นเท่านั้น

"ฟางเป็นไรมากไหม" ป๊อปปี้ถามฟางด้วยความเป็นห่วงเพราะว่าฟางเริ่มวิ่งช้าลง

ฟางก็ได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ

ฟางเริ่มเร่งความเร็วมากขึ้น มากขึ้น เรื่อยๆ ทันใดนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น

โอ๊ย!!

ฟางล้มลงกับพื้นทันทีที่เข็มหมุดปักเข้าที่เท้าฟาง

"ฟาง!!" ป๊อปปี้ถึงกับตกใจที่อยู่ๆฟางก็ล้มลงกับพื้น

"เย้!! ชนะแล้ว" ขนมจีนกระโดดดีใจที่ตัวเองวิ่งเข้าเส้ยชัยก่อนเพื่อน

"โอ๊ย!! เจ็บจัง" ฟางร้องด้วยความเจ็บ ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปอุ้มฟางออกมาจากสนาม แล้ววางตัวฟางลงที่เก้าอี้ยาวข้างสนามฟุตบอล

"ฟางเป็นไรมากไหม" ป๊อปปี้ถามฟางด้วยความเป็นห่วง

"เจ็บเท้าอ่ะ"

ป๊อปปี้จับเท้าฟางขึ้นมาจะดึงร้องเท้าฟางออกแต่ฟางก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด โอ๊ย!! ป๊อปปี้มองดูร้องเท้าฟางถึงกับอึ้ง O.O! เพราะป๊อปปี้เห็นเข็มหมุดปักอยู่ใต้ร้องเท้าฟาง

"มันมาปักที่ร้องเท้าได้ยังไงเนี้ยะ มายาวมาเลยนะ" ป๊อปปี้พูดขึ้น

"อะไรเหรอป๊อป โอ๊ย!! " ฟางสงสัยว่าป๊อปปี้ตกใจอะไรก็เลยถามขึ้น

"ฟาง...นั่งนิ่งๆนะ จับตัวฉันไว้ดีๆล่ะ"

"ทำไมเหรอ"

"อย่าเพิ่งถามฉันตอนนี้เลย ทำตามที่ฉันบอกนะ" ป๊อปปี้จับเท้าฟางขึ้นมา แล้วก็รีบดึงเข็มหมุดนั้นออกทันที

โอ๊ย!! ฟางจับตัวป๊อปปี้แน่น TT^TT

"เข็มหมุด มันมาอยู่ที่ร้องเท้าฉันได้ยังไงอ่ะ"

"เรื่องนั้นอย่าเพิ่งดีกว่า ตอนนี้เธอต้องรีบไปที่ห้องพยาบาลนะ" ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งลงให้ฟางขึ้นขี่หลังแล้วก็รีบพาฟางไปที่ห้องพยาบาลทันที

"สมน้ำหน้า!! ทำไมป๊อปจะต้องไปดูแลมันด้วย กรี๊ดดด" พิมยืนแอบดูฟางกับป๊อปปี้ที่หลังต้นไม้

ที่ห้องพยาบาล

ป๊อปปี้วางตัวฟางลงบนเตียงแล้วก็รีบไปหา แอลกอฮอล์ ทิงเจอร์ ผ้าพันแผล สกอต์เทป มาปฐมพยาบาลให้ฟาง

"โอ๊ย!!เบาๆหน่อยได้ไหม"

"นี่ฉันทำมือเบาที่สุดแล้วนะ"

"ป๊อป..."

"มีไรเหรอ"

"ขอบใจนายมากเลยนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก"

ฟางนั่งจ้องป๊อปปี้ไม่ยอมละสายตาแม้แต่นิดเดียว ^____________^

"นี่ ไม่มีอะไรทำรึไง ถึงได้นั่งจ้องคนอื่นอยู่ได้"

"ก็นายน่ารักนี่" ฟางตอบแบบไม่เกรงใจป๊อปปี้เล้ย ทำเอาป๊อปปี้เขินจนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว

"............" ป๊อปปี้เงียบ >///<

"เงียบทำไมง่ะ"

"ป่าว...ไม่ได้เงียบ แค่ไม่มีอะไรจะพูดเฉยๆ"

"จริงง่ะ"

"จริงดิ"

"ฟาง...เธอน่ะ รู้จักฉันน้อยเกินไปซะแล้ว" พิมยืนแอบดูป๊อปปี้กับฟางที่ข้างประตูห้องพยาบาล ด้วยความโกรธแค้น

*******************************************************************

ฝากด้วยนะค่ะ ยังไงก็ช่วยโหวตกันด้วย ข้อ5เม้น นะค่ะ ถ้าได้ครบตอนเย็นมาอัพอีกค่ะ