ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

"ฟาง...เธอน่ะ รู้จักฉันน้อยเกินไปซะแล้ว" พิมยืนแอบดูป๊อปปี้กับฟางที่ข้างประตูห้องพยาบาล ด้วยความโกรธแค้น

**********************************************************************************
ออด...ออดดด

เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น ทุกคนต่างก็รีบเดินออกจากห้องไปเพราะถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว

"ฟางหายไวๆนะจ๊ะ" หวาย เดินมาให้กำลังใจฟางก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

"ขอบใจเธอมากนะหวาย"

"ฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลยว่าใครทำอย่างงี้กับเธอ" มีนพูดขึ้น

"ฟางหายไวๆนะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงเหงาแย่เลย" พิมเดินเข้ามาจับมือฟางแล้วก็บีบมือฟางอย่างแรง

"เอ่อ...ขอบใจนะ" ทำไมต้องบีบมือกันแรงถึงขนาดนี้ด้วยนะ

"ป๊อปเรารีบไปทำความสะอาดข้างโรงยิมกันเถอะ"

"นี่เธอเจ็บเท้าอยู่นะ ยังจะไปทำอีกเหรอ"

"ใครบอกว่าฉันจะทำล่ะ นายนั้นแหละต้องเป็นคนทำ"

"ได้ไงกัน"

"นายอยากให้ฉันที่ยังเจ็บเท้าอยู่ทำเหรอ ไม่สงสารกันบ้างเลยรึไงกัน"

"ฉันพูดเล่น เดี๋ยวฉันจะไปทำความสะอาดข้างโรงยิมเอง"

"จริงๆนะ"

ป๊อปปี้พยักหน้าแทนคำตอบ

"แล้วที่อาจารย์จะให้เราทำความสะอาดห้องล่ะ"

"ฉันไปขออาจารย์มาแล้วล่ะ ว่าจะทำวันพรุ่งนี้แทนเพราะว่าวันนี้เราต้องทำความสะอาดข้างโรงยิมให้เสร็จก่อนน่ะ"

"อืม งั้นไปกันเลยดีไหม"

"ไปสิ" ป๊อปปี้เดินนำหน้าฟางออกไปจากห้องก่อนที่ฟางจะเรียก

"นี่นาย ช่วยพยุงฉันเดินหน่อยสิ นายจะให้ฉันเดินแบบนี้เหรอ" ป๊อปปี้ทำท่าจะเดินหนีฟาง

"ป๊อปง่ะ ฮือๆ" ฟางทำท่าจะร้องไห้ที่ป๊อปปี้เดินหนี

"อ่ะ มาเดี๋ยวฉันช่วย" ป๊อปปี้พยุงตัวฟางเดินไปด้วยกัน

"จริงๆแล้วนายก็ไม่อยากปล่อยฉันให้อยู่คนเดียวใช่ม่ะ"

"อ่ะ ฉันไปล่ะ" ป๊อปปี้ปล่อยฟางให้ยืนอยู่คนเดียวแล้วเดินลงไปข้างทันที

"นายอ่ะ บ้าที่สุดเล้ย!!" ฟางโกรธที่ป๊อปปี้เดินหนีเลยร้องตะโกนเสียงดังเพราะว่าโมโหที่ป๊อปปี้ทิ้งให้อยู่คนเดียว

"ฉันไม่ได้หนีไปไหนสักหน่อย" ป๊อปปี้เดินกลับมาเพราะว่าป๊อปปี้แค่อยากล้อฟางเล่นเท่านั้นเอง

"กลับมาทำไม" ฟางยังไม่หายโกรธที่ป๊อปปี้ล้อเล่นด้วย

"ถ้างั้นกลับ" ป๊อปปี้กำลังจะเดินลงไปข้างล่างฟางแต่เรียกไว้ก่อน

"อย่าไปนะ นายน่ะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ" ฟางทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ป๊อปปี้เห็นอย่างงั้นก็เลยรีบเดินเข้าไปอุ้มฟาง "นี่นายจะทำอะไรอ่ะ ปล่อยฉันนะ" ฟางพยายามดิ้น "ไม่ปล่อย อยู่นิ่งๆสิ" ป๊อปปี้เผลอพูดเสียงดังขึ้น

ฟางถึงกับนิ่งตามคำสั่งที่ป๊อปปี้บอกทันที "เป็นไร โกรธฉันเหรอ ฉันขอโทษด้วยนะที่เมื่อกี้เผลอพูดเสียงดังใส่เธอน่ะ"

"มะ...ไม่เป็นไร นะ...นายน่ะชอบทำให้ฉันตกใจอยู่เรื่อยเลย" ฟางพูดเสียงสั่น

"ทำไมเหรอ..." ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฟาง "นะ...นายจะทำอะไรอ่ะ" ป๊อปปี้ไม่ตอบอะไรเดินอุ้มฟางไปจนถึงโรงยิม ตอนนี้นักเรียนกลับบ้านกันหมดแล้ว ก็เหลืออยู่แค่นักเรียนอีกไม่กี่คนกับอาจารย์

"นายไม่หนักเหรอ" ฟางถามป๊อปปี้ด้วยความสงสัย

"ก็...หนักอยู่อ่ะนะ"

"ถ้านายพูดแบบนี้นะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยถึงโรงยิมแล้ว" ป๊อปปี้เห็นฟางพูดแบบนั้นก็รีบปล่อยตัวฟางนั่งลงอยู่ที่ม้าหินอ่อน แล้วป๊อปปี้ก็เดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดเศษใบไม้รอบๆโรงยิม

"เฮ้อ ~ ป๊อปกี่โมงแล้วอ่ะ"

"เกือบๆ 5 โมง แล้วล่ะ"

"นายรีบทำหน่อยไม่ได้เลยรึไง"

"ฉันทำคนเดียวนะ จะให้รีบทำได้ยังไง"

"ก็...ฉันไม่รู้นี่"

"เสร็จแล้ว ~ เฮ้อ"

"เสร็จแล้ว งั้นเรารีบกลับบ้านกันเถอะ"

"จะกลับได้ยังไง ที่ว่าเสร็จน่ะ กวาดเสร็จ แต่ที่ยังไม่เสร็จก็คือ เผา ถ้าเผาเสร็จแล้วถึงจะได้กลับบ้าน "

"เหรอ...ถ้างั้นนายก็รีบๆ เผาให้มันเสร็จสิ จะได้กลับบ้านกันไง ป๊อปสู้ๆ"

20 นาทีผ่านไป เวลา 17.30 น.

"เสร็จสักที" ป๊อปปี้นั่งปราดเหงื่อที่ม้าหินอ่อนกับฟาง

"เย้ๆ จะได้กลับบ้านสักที" ฟางเห็นป๊อปปี้นั่งปราดเหงื่ออยู่ก็เลยหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ายื่นให้ป๊อปปี้

"อ่ะนี่ เช็ดซะ" ป๊อปปี้หยิบผ้าเช็ดหน้าในมือฟางขึ้นมาเช็ดเหงื่อ ^_____^

"เรารีบกลับบ้านกันเถอะ เย็นมากแล้ว" ป๊อปปี้พูดแล้วพยุงตัวฟางเดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซต์แล้วก็รีบกลับบ้านไป

**********************************************

"ขอบใจมากนะที่มาส่งถึงที่บ้านน่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก เราก็อยู่ข้างบ้านกันแค่นี้เอง"

"คุณพ่อค่ะ คุณแม่ค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ" ฟางตะโกนเรียกพ่อกับแม่ว่ากลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย

"ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ"

"คงงั้นมั้ง" ฟางพูดแล้วนั่งลงที่โซฟาอย่างเศร้าใจ เพราะตั้งแต่เล็กจนโต พ่อกับแม่ไม่เคยให้เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันเลยสักครั้ง และจะชอบปล่อยให้ฟางอยู่ที่บ้านคนเดียวทุกวัน เฟย์ที่ไปเรียนอยู่ต่างประเทศก็ยังไม่เคยกลับมาหาฟาง แต่ก็ยังโทร.มาคุยกันอยู่ทุกครั้ง จนมาถึงทุกวันนี้ทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิม

"เราสองคนนี่เหมือนกันจังเลยนะ" ฟางพูดแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา

"........." ป๊อปปี้เดินมานั่งลงบนโซฟาข้างๆฟาง

"มีแต่นายที่อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ แล้วเวลาที่ฉันอยู่คนเดียวฉันเหงามากๆเลย และก็หวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา ในเวลาที่ฉันไม่มีใครก็มีนายที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรเฟย์จะกลับมาสักที" ฟางพูดแล้วก็พิงไหล่ป๊อปปี้ร้องไห้โฮ่ออกมา T^T

".........." ป๊อปปี้เอื้อมมือไปสัมผัสที่แก้มฟางปราดน้ำตาที่กำลังไหลอยู่ ก่อนที่ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง

"ปะ...ป๊อป เอ่อ...ฉันอยากอาบน้ำมากเลยอ่ะ" ฟางพูดเสียสั่นๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่ทว่าป๊อปปี้กลับจับข้อมือฟางไว้ "มะ...มีอะไรเหรอ" ฟางถามขึ้น "เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก เธอรีบไปอาบน้ำเถอะนะ"

"อืม" ฟางพูดแล้วรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนแบบเขินๆ >///<

******************************************

กริ่งงงง ๆ (เสียงโทรศัพท์บ้าน)

(อัลโหล...) ฟางเอื้อมมือมารับโทรศัพท์

(ลูกฟาง แม่กับพ่อคงจะกลับบ้านพรุ่งนี้นะจ๊ะ เพราะว่าตอนนี้แม่กับพ่องานยุ่งมากเลย เดี๋ยวแม่จะซื้อของไปฝากนะจ๊ะ) แม่กับพ่อฟางไปดูงานที่ประเทศอังกฤษ แล้วก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ฟางมากเท่าไร ฟางเลยอารมณ์เสียทุกครั้งที่แม่กับพ่อโทร.มา

(ค่ะคุณแม่) ฟางวางหูโทรศัพท์อย่างอารมณ์เสีย

ฟางนั่งลงบนโซฟาแล้วมองไปรอบๆตัว

"ทำไมมันเงียบอย่างนี้นะ" ฟางนั่งกอดเข่าบนโซฟาแล้วซุกใบหน้าตัวเองกับหัวเข่ากลั้นเสียงสะอื้นที่ออกมาอย่างยากเย็น

*********************************************

ป๊อปปี้ถือข้าวกล่องเดินเข้ามาในบ้านฟาง แล้วชะเง้อมองหาฟางอยู่นั้น "ฟาง...." ป๊อปปี้เรียกฟาง แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย

ฟางทำน้ำหก ก็เลยเดินไปหยิบเอาผ้ามาเช็ด แต่ดันลื่นน้ำที่ตัวเองทำหกไว้ มือก็เลยไปปัดแจกันตกลงแตก เพล้ง!!!

"ฟาง!!" ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องครัว เห็นฟางล้มอยู่กับพื้นก็รีบเข้าไปช่วยพยุงตัวฟางขึ้น

"โอ๊ย!!" ฟางร้องด้วยความเจ็บปวด

"ฟางเป็นอะไรมากไหม" ป๊อปปี้ถามฟางด้วยความเป็นห่วง

"เอ่อ..ก็เจ็บก้นนะสิ ถามได้ แล้ว...นายมาที่นี้ได้ยังไงเหรอ"

"อ๋อ ก็ฉันเห็นเธออยู่คนเดียว เลยทำข้าวกล่องมาให้น่ะ" ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบข้าวกล่องให้ฟาง

"ขอบใจนะ คงอร่อยน่าดู" ฟางเปิดข้าวกล่องแล้วก็กินข้าวจนหมดภายในเวลาไม่กี่นาที

"จะรีบทานทำไม เดี๋ยวก็สำลักข้าวหรอก"

แอ๊กๆ!! ทันทีที่ป๊อปปี้พูดจบ ฟางก็สำลักข้าวจนป๊อปปี้ต้องรีบหาน้ำมาให้ฟางก่อนที่ฟางจะสำลักข้าวตาย

"แอ๊กๆ นายจะพูดทำไม สำลักข้าวเลยเห็นม่ะ" ฟางรีบดื่มน้ำทันทีที่ป๊อปปี้ยื่นแก้วน้ำให้

"ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเธอจะสำลักข้าวจริงๆ"

"นายน่ะ ไม่ต้องพูดเลย...เก็บเศษแจกันนี้ให้หน่อยดิ โทษฐานที่นายทำให้ฉันสำลักข้าว ฉันเกือบตายเลยนะรู้ไหมเนี้ย" ฟางอ้างเหตุผลที่ตัวเองสำลักข้าวเกือบตายเพราะป๊อปปี้ ให้ป๊อปปี้เก็บเศษแจกันให้

"เกี่ยวด้วยเหรอ"

"เกี่ยวสิ นายต้องเก็บเศษแจกันเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"อ่ะ ก็ได้" ป๊อปปี้ยอมเก็บเศษแจกันให้ฟางจนเสร็จ

"ขอบใจนายมากเลยนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก"

"นายจะกลับแล้วเหรอ"

"อืม..." ป๊อปปี้พูดแล้วพยักหน้า

"บ๊าย บาย ~ จ้า " ฟางโบกมือลาป๊อปปี้

"บาย ~ "