ทำไงได้ ผมหลงรักยัยเพื่อนสนิท

ความเดิมจากตอนที่แล้ว "ยัยฟาง แกมันยุ่งไม่เข้าเรื่อง!" พิมยืนแอบอยู่ข้างตึกมองป๊อปปี้กับฟางด้วยความโกรธ
**********************************************
 
"แม่กับพ่อต้องดีใจแน่ๆเลย ที่ฉันช่วยโรงเรียนของเราได้ดีถึงขนาดนี้อ่ะ" ฟางพูดพลางกดหมายเลขโทรศัพท์แล้วก็กดโทร.ออก
(ฮัลโหล...แม่ค่ะ แม่รู้ไหมว่าหนูได้อะไรเอ่ย แม่ลองทายดูสิ...)
(ลูกเดี๋ยวแม่โทร.กลับนะ ตอนนี้แม่กำลังประชุมอยู่น่ะจ๊ะ)
(ค่ะ) ฟางกดวางโทรศัพท์อย่างเศร้าใจ
"แต่...เราโทรหาพ่อก็ได้นี่" ฟางกดโทรศัพท์โทร.ออกอีกครั้ง
(ฮัลโหล...พ่อค่ะ หนูได้...) ฟางยังพูดไม่จบพ่อก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
(ลูกฟาง...ตอนนี้พ่อไม่ว่าง เดี๋ยวพ่อโทร.กลับนะลูก)
(ค่ะ) ฟางกดวางโทรศัพท์ก่อนจะโยนโทรศัพท์ใส่ฝาผนังบ้านจนโทรศัพท์แตกเป็นชิ้นส่วนกระจายตกลงพื้น
"ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน ฮือๆ" ฟางนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนอนอย่างโดดเดียว
"ฟาง!" โทโมะเรียกฟางที่หน้าบ้าน "ป๊อป..." ฟางคิดว่าป๊อปปี้มาก็เลยรีบวิ่งออกมาเปิดประตู...แต่ทว่า...
"อ้าว...โทโมะเองเหรอ"
"คงเสียใจล่ะสิ ที่ฉันไม่ใช่ป๊อป"
"นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงอ่ะ"
"เปล่า...ไม่มีอะไร"
"นายมาหาฉันมีอะไรเหรอ"
"ฉันแค่จะมาชวนเธอไปเที่ยววันหยุดนี้น่ะ ฉันโทร.หา ก็ติดต่อไม่ได้เธอเป็นอะไรไหมฟาง"
"เปล่าหรอก...โทรศัพท์ฉันเสียน่ะ"
"แล้วตกลง...เธอจะไปเที่ยวกับฉันไหม"
"ฉัน...หมายความว่าไง ไม่มีเพื่อนคนอื่นไปด้วยเหรอ"
"เอ่อ...ก็มี หวาย มีน จินนี่ ขนมจีน"
"ถ้างั้น...ฉันขอให้ป๊อปไปด้วยคนจะได้ไหม"
"เอ่อ...ได้สิ"
"ดูเหมือน...นายไม่อยากให้ป๊อปไปด้วยเลยอ่ะ"
"ปะ...ไปสิ...ใครจะไม่อยากให้ไป ไปเที่ยวกันเยอะสิยิ่งสนุกนะ"
"ถ้างั้น...ตกลงฉันไปนะ"
"อืม...นี่ฟาง...เธออยู่บ้านคนเดียวเหรอ"
"อืม...พ่อกับแม่...เอ่อ...ไม่สิ...พวกเค้ายังไม่กลับมาเลย" ฟางไม่อยากพูดถึงพ่อกับแม่สักเท่าไร เพราะว่า...
"ฟาง บ้านเธอมีเปียโนด้วยเหรอ" โทโมะเดินดูบ้านฟางมาเรื่อยๆ...โทโมะเห็นเปียโนของเฟย์ก็เลยถามฟางขึ้น
"อืม...ถึงมี ฉันก็เล่นไม่เป็นหรอก แต่...เฟย์สิเล่นได้...เล่นได้เพราะมากเลยทีเดียว" ฟางพูดแล้วก็คิดถึงน้องสาวสุดที่เลิฟขึ้นมาในทันที
"เฟย์ใครเหรอ?" โทโมะสงสัยว่าใครคือเฟย์ที่ฟางว่า
"เฟย์น้องสาวฉันเองล่ะ เค้าไปอยู่กับป้าที่เมืองนอก...ได้เจอกัน ก็ปีละครั้งเท่านั้นเองแหละ ไม่รู้ว่าเฟย์จะได้กลับมาอยู่กับเราเมื่อไร"
"เราขอโทษด้วยนะที่ถามเธอเรื่องนี้"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"งั้นเธอจะอนุญาตให้ฉันเล่นเปียโนได้ไหม"
"ได้สิ"
โทโมะนั่งลงเล่นเปียโน ~ ♪♫♪♫♪♫♪♫ ~ โทโมะเล่นเปียโนได้เพราะมากๆเลย ป๊อปปี้ได้ยินเสียงเปียโนที่บ้านฟางก็เลยเดินแอบเข้ามาดู เสียงเปียโนเริ่มไล่ไปทีละโน้ตทีละโน้ต จนบรรเลงเพลงจบท่อนสุดท้าย
แปะ แปะ แปะ
"เพราะมากเลย นายเล่นเปียโนเก่งจัง" ฟางปรบมือให้โทโมะหลังจากเพลงท่อนสุดท้ายจบลง
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก"
"จริงๆนะ นาย...สอนฉันเล่นมั้งจิ"
"ได้สิ"
ฟางนั่งลงข้างที่เก้าอี้ก่อนจะเอามือวางลงบนแป้นเปียโน...โทโมะยืนข้างหลังฟางแล้วเอื้อมมือไปโอบเอวฟางจากด้านหลังจับมือฟางกดตัวโน้ตเพลง แต่ฟางรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้...ป๊อปปี้ยืนแอบมองโทโมะกับฟางโดยที่มือป๊อปปี้กำหมัดแน่น
~ ♪♫♪♫♪♫♪♫ ~
"เอ่อ..." ฟางพยายามจะลุกออกแต่โทโมะยังกดเล่นเพลงไปเรื่อยๆ ไม่ยอมปล่อยให้ฟางหลุดเลย ป๊อปปี้รู้สึกว่าฟางไม่ชอบที่โทโมะทำแบบนี้ ป๊อปปี้ก็เลยต้องออกไปช่วย
"นี่นายกำลังทำอะไร!" ป๊อปปี้เดินออกไปพูดตะโกนเสียงดัง ทำให้โทโมะกับฟางต้องหันหน้าไปมองป๊อปปี้
"ป๊อป!" ฟางตกใจที่ จู่ๆป๊อปปี้มาอยู่ในบ้านฟางได้ยังไงกัน
"ฉันกำลังสอนฟางเล่นเปียโนอยู่ นายไม่เห็นเหรอ" โทโมะพูดขึ้น
"ก็เห็นๆอยู่ว่านายกำลังลวนลามฟาง" ป๊อปปี้ยืนกำหมัดแน่น
"นายยุ่งอะไรด้วย"
"เอ่อ...หยุด! หยุดเถียงกันได้แล้ว...ฉันเป็นคนให้โทโมะสอนฉันเล่นเปียโนเองแหละ" ฟางพูดพลางลุกขึ้นยืน
"นายได้ยินชัดเจนแล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ได้ลวนลามฟาง" โทโมะพูดอย่างผู้ชนะ
"ป๊อป...นายกลับบ้านไปก่อนเถอะนะ...นายก็เหมือนกันโทโมะ กลับบ้านไปก่อนเถอะนะ ขอร้องล่ะ"
"งั้น...เรากลับบ้านก่อนนะ" โทโมะบอกลาฟางก่อนจะขับรถกลับบ้านไป...
"ฟางเมื่อกี้มันยังไงกัน" ป๊อปปี้พูดพลางจับแขนฟาง
"ฉัน...ฉัน...ฉันไม่รู้ นายอย่าพึ่งถามฉันตอนนี้ได้ไหม ฉันอยากอยู่คนเดียว" ฟางพูดแล้วผลักตัวป๊อปปี้ออก...แล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน…
"ฟาง! ฟาง!" ป๊อปปี้ตะโกนเรียกฟาง…ป๊อปปี้เห็นว่าฟางไม่ยอมลงมา ก็เลยเดินกลับบ้านไป...
"ฮือๆ นายคิดยังไงกับฉันกันแน่" ฟางนั่งกอดเข่าบนเตียงแล้วซุกใบหน้าตัวเองกับหัวเข่ากลั้นเสียงสะอื้นที่ออกมาอย่างยากเย็น 'ทุกอย่างที่นายทำกับฉัน มันหมายความว่ายังไงกันแน่' ฟางคิด
**************************************************