I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป
8.5
siscode
แชร์นิยายฟิคชั่น
33)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"แม่จะพาพวกหนูไปเที่ยวกัน"
"แต่เราพึ่งกลับมาจากเกาะเองนะค่ะ"
"แต่พ่อก็อยากไปเที่ยวนะ จะใจร้ายไม่ให้พ่อไปเที่ยวไหนหรอ"
"เฮ้อ...ก็ได้ค่ะ"
เสียงบทสนทนาของคุณพ่อคุณแม่ของห้าสาวดังขึ้นในห้องโถงใหญ่
"เฟย์กับจินนี่ช่วยพาแก้ว ฟาง ขนมจีนไปเดินหน่อยสิลูก"
"ได้ค่ะ"
หลังจากที่ห้าสาวออกไป ผู้ใหญ่ทั้งสิบคนก็ซุบซิบวางแผนสำหรับการไปเที่ยวครั้งนี้
"งานนี้ต้องแกล้งลูกเขยให้เข็ดเลยคอยดู"
.
.
.
"ฮัดชิ้ว!!!"ห้าหนุ่มจามออกมาพร้อมกัน
"ใครนินทาว่ะ วันนี้จามไปหลายรอบแล้วนะ"เขื่อนพูดอย่างเหนื่อยๆ
"คงไม่ใช่สาวๆหรอก"เคนตะพูด
"เดี๋ยวเลิกเรียนเสร็จ ฉันจะแวะไปหาตัวเล็ก พวกแกจะไปป่ะ"
"ถ้ากระต่ายน้อยของฉันอยู่ฉันก็ไป"
"อยู่ทุกคนนั้นแหละ"จองเบตัดบท
ห้าหนุ่มแยกย้ายกันไปหาแฟนสาวของแต่ล่ะคน เมื่อมาถึงหน้าบ้านของห้าสาว ก็ได้รับคำตอบเดียวกันหมดว่า คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงพาคุณหนูไปเที่ยว ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ส่วนเรื่องสถานที่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ห้าหนุ่มที่ได้ยินก็ถึงกับกลุ้ม เพราะปกติสาวๆจะไปไหนก็ต้องโทรบอกก่อนทุกครั้ง
"ไปไหนกันหมดว่ะเนี่ย"ป๊อปปี้เปิดประเด็น"
"แต่แค่ไปเที่ยวกับพ่อแม่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"จองเบพูด
"หลังจากที่แกกลับมาจากเกาะ แกไปพบพ่อแม่ของขนมจีนยัง"เขื่อนถาม
"ยังว่ะ"
"ฉันไปเจอพ่อแม่ของเฟย์ฟางพร้อมกับไอ้ป๊อปมา พ่อของเฟย์แถบจะเอาปืนมาเป่าพวกฉันสองคนอยู่แล้ว แถมยังจะให้ฉันกับป๊อปปี้เลิกยุ่งกับเฟย์ฟาง ตอนนั้นฉันแทบจะเ็ป็นบ้า แล้วในตอนนั้นหน้าของพ่อแม่ของสองสาวก็โกรธจัดเหมือนยมบาลเลยล่ะ จากนั้นก็ไล่ฉันกับไอ้ป๊อปออกจากบ้านไป"เขื่อนเล่า
"แต่นั้นมันพ่อแม่ของเฟย์ฟาง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับขนมจีน"
"ก็เพราะวันนั้นพ่อแม่ของห้าสาวอยู่กันครบทุกคน"ป๊อปปี้ตอยเสียงเรียบ
ส่วนจองเบที่ได้ยินก็กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ไม่ต้องเห็นกับตาก็พอจะสัมผัสถึงแรงโกรธของพ่อแม่ขนมจีนได้
"ฉันโทรมาพ่อแม่ฉันแล้ว"โทโมะเดินเข้ามาในร้านหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ
"ได้เรื่องหรือป่าว"เขื่อนถาม ส่วนโทโมะก็ส่ายหัวเป็นคำตอบ
"สาวๆไปไหนกันหมดว่ะ"เคนตะพึมพำ
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ห้าหนุ่มก็ยังไม่รู้ว่าตอนนี้สาวๆไปอยู่ที่ไหนกัน แล้วยังไม่มีใครติดต่อกลับมาอีกด้วย เล่นเอาห้าหนุ่มทุรนทุรายเหมือนคนตายทั้งเป็น นับวันยิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณเข้าไปทุที
ส่วนห้าสาวที่ตอนนี้กำลังมาเที่ยวที่ภูเก็ต
ฟางไม่ยอมให้พ่อจับตัวเลยแม้แต่ปลายก้อย พอตอนดึกๆก็ละเมอหาแต่ป๊อปปี้
ขนมจีนก็เอาแต่เหม่อลอย บางครั้งก็เผลอเรียกคนอื่นเป็นจองเบ
ส่วนแก้วก็เอาแต่ร้องไร้เพ้อหาโทโมะ ไม่ยอมกินข้าวกินปลาจนตอนนี้ซูบผอมไปมากที่เดียว
เฟย์และจินนี่ก็พยายามบิ้วอารมณ์ให้เพื่อนกลับมาเฮฮาเหมือนเดิม แต่เวลาที่อยู่คนเดียวก็แอบร้องไห้เพราะคิดถึงแฟนหนุ่ม
.
.
.
2 เดือนต่อมา
ทั้งห้าหนุ่มก็ยังไม่ได้รับการติดต่อจากห้าสาว ทำให้ห้าหนุ่มถึงถึงกับเป็นโรคซึมเศร้าคอยเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง บางครั้งก็นั่งดื่มเหล้าเพื่อให้ตัวเองข่มตาหลับไป ตอนนี้ทั้งห้าคนรู้ซึ้งถึงคำว่าตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง
ทางด้านห้าสาว ยิ่งวันเวลาผ่านไปก็ยิ่งโหยหาแฟนหนุ่มมากขึ้น
เฟย์และจินนี่ที่เคยแอบร้องไห้อยู่คนเดียว ในตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ภาพของเขื่อนและเคนตะลอยเข้ามาในหัวท ทำให้เผลอร้องไห้ออกมา
ฟางที่ไม่ยอมให้พ่อแตะตัว มีแต่แม่เท่านั้นที่แตะตัวตัวเองได้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครเลยที่เข้าใกล้ฟางได้ เพราะเมื่อเข้าใกล้ฟาง ฟางก๋จะอาละวาดปาข้าวของแตกหมด และก็เอาร้องหาแต่ป๊อปปี้
ขนมจีนไม่ยอมกินข้าวปลาและเอาแต่พร่ำหาแต่จองเบ จนทำให้ต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่หลายรอบ
ส่วนแก้วที่อาการหนักกว่าคนอื่น ไม่ยอมกินข้าวจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่หมอและพยาบาลก็ไม่สามารถเข้าใกล้คนไจ้คนนี้ได้เลยหรือแม้แต่พ่อแม่ก็ตาม ทุกนาทีของแก้วหมดไปกับการร้องไห้หาโทโมะ
.
.
.
"แผนนี้เริ่มไม่เข้าท่าแล้วนะ"
"ใช่ๆ ผมว่ายกเลิกมันเถอะ"
"ฉันสงสารลูกแก้ว"
"แต่เมื่อกี้พ่อแม่ของลูกเขยทั้งห้าโทรมาบอกว่า ตอนนี้ห้าหนุ่มก็ไม่ต่างอะไรกับผีดิบดีๆนี่เอง"
"งั้นเอางี้ เราจะบอกสถานที่ที่เราอยู่ตอนนี้ให้พ่อแม่ฝั่งโน้น แล้วให้เขาเอาไปบอกกับลูกชาย จากนั้นพอพวกเขามาถึงเกาะแล้วเราค่อยว่ากันอีกที"
"เข้าท่าดีเหมือนกัน งั้นตกลงตามนี้"
ผู้ใหญ่เจ้าแผนการทั้งสิบคน ตกลงปลงใจกับแผนนี้การ ก่อนที่จะเริ่มปฏิบัติตามแผนที่วางไว้
.......................................................................................................................
อาจจะสั้นไปหน่อย อาทิตย์นี้ไรเตอร์ไม่ค่อยมีเวลา TT ตอนหน้าเป็นตอนจบสำหรับนิยายเรื่องนี้แล้ว เย้!!!
เจอกันตอนนะจ๊ะ^^
"แต่เราพึ่งกลับมาจากเกาะเองนะค่ะ"
"แต่พ่อก็อยากไปเที่ยวนะ จะใจร้ายไม่ให้พ่อไปเที่ยวไหนหรอ"
"เฮ้อ...ก็ได้ค่ะ"
เสียงบทสนทนาของคุณพ่อคุณแม่ของห้าสาวดังขึ้นในห้องโถงใหญ่
"เฟย์กับจินนี่ช่วยพาแก้ว ฟาง ขนมจีนไปเดินหน่อยสิลูก"
"ได้ค่ะ"
หลังจากที่ห้าสาวออกไป ผู้ใหญ่ทั้งสิบคนก็ซุบซิบวางแผนสำหรับการไปเที่ยวครั้งนี้
"งานนี้ต้องแกล้งลูกเขยให้เข็ดเลยคอยดู"
.
.
.
"ฮัดชิ้ว!!!"ห้าหนุ่มจามออกมาพร้อมกัน
"ใครนินทาว่ะ วันนี้จามไปหลายรอบแล้วนะ"เขื่อนพูดอย่างเหนื่อยๆ
"คงไม่ใช่สาวๆหรอก"เคนตะพูด
"เดี๋ยวเลิกเรียนเสร็จ ฉันจะแวะไปหาตัวเล็ก พวกแกจะไปป่ะ"
"ถ้ากระต่ายน้อยของฉันอยู่ฉันก็ไป"
"อยู่ทุกคนนั้นแหละ"จองเบตัดบท
ห้าหนุ่มแยกย้ายกันไปหาแฟนสาวของแต่ล่ะคน เมื่อมาถึงหน้าบ้านของห้าสาว ก็ได้รับคำตอบเดียวกันหมดว่า คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงพาคุณหนูไปเที่ยว ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ส่วนเรื่องสถานที่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ห้าหนุ่มที่ได้ยินก็ถึงกับกลุ้ม เพราะปกติสาวๆจะไปไหนก็ต้องโทรบอกก่อนทุกครั้ง
"ไปไหนกันหมดว่ะเนี่ย"ป๊อปปี้เปิดประเด็น"
"แต่แค่ไปเที่ยวกับพ่อแม่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"จองเบพูด
"หลังจากที่แกกลับมาจากเกาะ แกไปพบพ่อแม่ของขนมจีนยัง"เขื่อนถาม
"ยังว่ะ"
"ฉันไปเจอพ่อแม่ของเฟย์ฟางพร้อมกับไอ้ป๊อปมา พ่อของเฟย์แถบจะเอาปืนมาเป่าพวกฉันสองคนอยู่แล้ว แถมยังจะให้ฉันกับป๊อปปี้เลิกยุ่งกับเฟย์ฟาง ตอนนั้นฉันแทบจะเ็ป็นบ้า แล้วในตอนนั้นหน้าของพ่อแม่ของสองสาวก็โกรธจัดเหมือนยมบาลเลยล่ะ จากนั้นก็ไล่ฉันกับไอ้ป๊อปออกจากบ้านไป"เขื่อนเล่า
"แต่นั้นมันพ่อแม่ของเฟย์ฟาง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับขนมจีน"
"ก็เพราะวันนั้นพ่อแม่ของห้าสาวอยู่กันครบทุกคน"ป๊อปปี้ตอยเสียงเรียบ
ส่วนจองเบที่ได้ยินก็กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ไม่ต้องเห็นกับตาก็พอจะสัมผัสถึงแรงโกรธของพ่อแม่ขนมจีนได้
"ฉันโทรมาพ่อแม่ฉันแล้ว"โทโมะเดินเข้ามาในร้านหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ
"ได้เรื่องหรือป่าว"เขื่อนถาม ส่วนโทโมะก็ส่ายหัวเป็นคำตอบ
"สาวๆไปไหนกันหมดว่ะ"เคนตะพึมพำ
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ห้าหนุ่มก็ยังไม่รู้ว่าตอนนี้สาวๆไปอยู่ที่ไหนกัน แล้วยังไม่มีใครติดต่อกลับมาอีกด้วย เล่นเอาห้าหนุ่มทุรนทุรายเหมือนคนตายทั้งเป็น นับวันยิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณเข้าไปทุที
ส่วนห้าสาวที่ตอนนี้กำลังมาเที่ยวที่ภูเก็ต
ฟางไม่ยอมให้พ่อจับตัวเลยแม้แต่ปลายก้อย พอตอนดึกๆก็ละเมอหาแต่ป๊อปปี้
ขนมจีนก็เอาแต่เหม่อลอย บางครั้งก็เผลอเรียกคนอื่นเป็นจองเบ
ส่วนแก้วก็เอาแต่ร้องไร้เพ้อหาโทโมะ ไม่ยอมกินข้าวกินปลาจนตอนนี้ซูบผอมไปมากที่เดียว
เฟย์และจินนี่ก็พยายามบิ้วอารมณ์ให้เพื่อนกลับมาเฮฮาเหมือนเดิม แต่เวลาที่อยู่คนเดียวก็แอบร้องไห้เพราะคิดถึงแฟนหนุ่ม
.
.
.
2 เดือนต่อมา
ทั้งห้าหนุ่มก็ยังไม่ได้รับการติดต่อจากห้าสาว ทำให้ห้าหนุ่มถึงถึงกับเป็นโรคซึมเศร้าคอยเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง บางครั้งก็นั่งดื่มเหล้าเพื่อให้ตัวเองข่มตาหลับไป ตอนนี้ทั้งห้าคนรู้ซึ้งถึงคำว่าตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง
ทางด้านห้าสาว ยิ่งวันเวลาผ่านไปก็ยิ่งโหยหาแฟนหนุ่มมากขึ้น
เฟย์และจินนี่ที่เคยแอบร้องไห้อยู่คนเดียว ในตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ภาพของเขื่อนและเคนตะลอยเข้ามาในหัวท ทำให้เผลอร้องไห้ออกมา
ฟางที่ไม่ยอมให้พ่อแตะตัว มีแต่แม่เท่านั้นที่แตะตัวตัวเองได้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครเลยที่เข้าใกล้ฟางได้ เพราะเมื่อเข้าใกล้ฟาง ฟางก๋จะอาละวาดปาข้าวของแตกหมด และก็เอาร้องหาแต่ป๊อปปี้
ขนมจีนไม่ยอมกินข้าวปลาและเอาแต่พร่ำหาแต่จองเบ จนทำให้ต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่หลายรอบ
ส่วนแก้วที่อาการหนักกว่าคนอื่น ไม่ยอมกินข้าวจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่หมอและพยาบาลก็ไม่สามารถเข้าใกล้คนไจ้คนนี้ได้เลยหรือแม้แต่พ่อแม่ก็ตาม ทุกนาทีของแก้วหมดไปกับการร้องไห้หาโทโมะ
.
.
.
"แผนนี้เริ่มไม่เข้าท่าแล้วนะ"
"ใช่ๆ ผมว่ายกเลิกมันเถอะ"
"ฉันสงสารลูกแก้ว"
"แต่เมื่อกี้พ่อแม่ของลูกเขยทั้งห้าโทรมาบอกว่า ตอนนี้ห้าหนุ่มก็ไม่ต่างอะไรกับผีดิบดีๆนี่เอง"
"งั้นเอางี้ เราจะบอกสถานที่ที่เราอยู่ตอนนี้ให้พ่อแม่ฝั่งโน้น แล้วให้เขาเอาไปบอกกับลูกชาย จากนั้นพอพวกเขามาถึงเกาะแล้วเราค่อยว่ากันอีกที"
"เข้าท่าดีเหมือนกัน งั้นตกลงตามนี้"
ผู้ใหญ่เจ้าแผนการทั้งสิบคน ตกลงปลงใจกับแผนนี้การ ก่อนที่จะเริ่มปฏิบัติตามแผนที่วางไว้
.......................................................................................................................
อาจจะสั้นไปหน่อย อาทิตย์นี้ไรเตอร์ไม่ค่อยมีเวลา TT ตอนหน้าเป็นตอนจบสำหรับนิยายเรื่องนี้แล้ว เย้!!!
เจอกันตอนนะจ๊ะ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
